ตอนที่ 54 เสี่ยงอันตรายเป็นเพื่อนเธอ

ไม่นานคนเหล่านั้นก็เดินจากไป

บนระเบียงยาวที่ผู้คนเคยพลุกพล่าน เพียงชั่วครู่ก็เหลือ เพียงพวกเขาสองคน ราวกับเขาที่เมื่อครู่อยู่ไกลเกินเอื้อมมาอยู่ ข้างกายเธอในชั่วพริบตา ใกล้จนบอกไม่ถูก…

“ไม่เข้าไป?” เขามองเธอที่เหม่อลอยอยู่

เซี่ยชิงเฉินได้สติ เธอส่ายหน้า “ฉันเข้าไปคนเดียวก็พอ คุณรออยู่ข้างนอกเถอะค่ะ มันอันตรายมาก…

ไป๋เย่นิ่งหรี่ตามองเธอแวบหนึ่ง ยื่นแขนยาวๆ ออกมาจับ มือเธอไว้อย่างเป็นธรรมชาติทันที

ฝ่ามือชายหนุ่มกุมหลังมือเรียวบางของเธอไว้อย่างถือ วิสาสะ ความร้อนผ่าวรุกล้ำเข้ามาทะลุผ่านผิวเนื้อหลังมือแล่น ตรงเข้าสู่ก้นบึ้งหัวใจเธอ

ใจเธอเต้นระรัว

ความรู้สึกเช่นนี้ยิ่งชวนให้ใจเธอเต้นแรง ทั้งยังรู้สึก หวาดหวั่นกระวนกระวาย

ทั้งร่างราวกับเหยียบอยู่บนปุยเมฆ ถึงแม้จะรู้สึกเบา เหมือนลอยได้ ทว่ากลับเหมือนเดินอยู่บนน้ำแข็งบางๆ หากไม่ ระวังก็อาจล้มลงอย่างแรง ล้มจนร่างกายแหลกละเอียด
“อย่าทำอย่างนี้ค่ะ…. กำลังจะสะบัดมือออกจากอุ้งมือเขา โดยอัตโนมัติ เธอเงยหน้ามองกล้องวงจรปิดอย่างระมัดระวัง “โรงพยาบาลมีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกที่…”

“ไม่ต้องพูดมาก!” ไปเย่งไม่พูดพร่ำทำเพลง ตรงไปเปิด ประตูห้องผู้ป่วย จับมือเธอก้าวนำเข้าไปก่อน

เซียซิงเฉินมองแผ่นหลังกว้างหนาของเขาด้วยแววตาเข้ม

ลึก ในใจเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายชั่วขณะ

ผู้ชายคนนี้ ฐานะสูงส่งถึงเพียงนี้ ทุกครั้งเวลาไปไหนจะ ต้องมีการคุ้มกันที่แน่นหนาประดุจเหล็ก จะเห็นได้ว่าสุขภาพ ของเขามีความสำคัญสำหรับคณะของเขามากเพียงใด ทว่าขณะนี้…

ทั้งๆ ที่รู้ว่าในห้องผู้ป่วยห้องนี้อันตรายมาก แต่เขากลับ เต็มใจจะเสี่ยงอันตรายเป็นเพื่อนเธอ…

“เข้ามาข้างในแล้วยังเหม่ออยู่อีก?” ไปเย่นิ่งดึงมือเชียซิง เงินเล็กน้อย “ไปเถอะ แต่ว่าคุณมีเวลาแค่สิบนาทีนะ

เซี่ยชิงเฉินได้สติ มองเขาด้วยแววตาซาบซึ้งใจอย่าง ชัดเจนไร้ข้อกังขา

เนิ่นนานทีเดียวกว่าเธอจะหันไปมองเซียกั่วเผิงที่นอนอยู่ บนเตียง

ในตอนนี้เองเซี่ยกั่วเผิงก็ได้เจอลูกสาวตัวเอง เขาไม่อยาก เชื่อเอาเสียเลย รีบลุกขึ้นจากเตียงกึ่งนั่งกึ่งนอน “ซิงเฉิน!”
ขณะนั้นเอง

ในห้องควบคุมกล้องวงจรปิดขนาดใหญ่ ทั้งสี่คนถูกจัดให้ มาเป็นแขกผู้มีเกียรติ

“อ๊ะ…ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?” สองตาหลี่หลิงจ้องอยู่บน หน้าจอ ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ “ทำไมท่านประธานาธิบดีถึงได้ จูงมือเซี่ยซิงเฉินล่ะ?”

พอคำพูดของเธอดังขึ้น ตอนนี้อีกสามคนก็รีบจ้องไปยัง

ภาพตรงหน้านี้เช่นกัน

คุณย่าท่าทางราวกับกำลังครุ่นคิด ส่วนสวี่เหยียนนั้น สายตาเขาหม่นหมองจนไม่เหลือประกายใดๆ

สายตาทั้งหมดหยุดอยู่เพียงแค่มือของชายหนุ่มและหญิง สาวที่จับกันแน่นบนหน้าจอเป็นเวลาเนิ่นนาน แม้จะไม่ได้ยินว่า พวกเขาคุยอะไรกัน แต่รู้สึกแค่ว่าภาพนี้ช่างบาดตาเหลือเกิน… บาดจนเจ็บปวดขมขื่นในอกไปหมด…..

หรือว่า…

จะเป็นอย่างที่คุณย่าคิดไว้จริงๆ ซึ่งเฉินกับท่าน ประธานาธิบดี…

แต่ว่าจะเป็นไปได้อย่างไร? พวกเขาอยู่กันคนละโลก ไม่มี ทางจะมาบรรจบกันได้อย่างแน่นอน!
เซี่ยงคงกำลังจ้องมองภาพนั้น ความคับแค้นใจที่ฉาย ผ่านดวงตาคมกรีบราวกับดาบ ให้ตายก็ไม่เชื่อว่าท่าน ประธานาธิบดีของประเทศพวกเขาจะจับมือกับเซียซิงเฉินที่เป็น คนธรรมดาๆ แถมยังมีลูกติด! จะต้องมีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ แน่นอน! ต้องใช่แน่ๆ!

เธอพึมพำคนเดียวในใจ ไม่ง่ายเลยที่จะสะกดความริษยา ในใจลงได้บ้างด้วยการปลอบใจตัวเอง พอชำเลืองไปด้านข้าง แววตาเจ็บปวดรวดร้าวของสวี่เหยียนกลับปรากฏขึ้นในสายตา ในตอนนั้นเพลิงในใจก็ลุกโชนขึ้นมาอีกอย่างห้ามไม่อยู่

“พ่อคะ!” พอเห็นผู้เป็นพ่อผอมจนเหลือแต่กระดูกภายใน เวลาไม่กี่คืน ในใจเซียซิงเฉินก็เป็นทุกข์ เธอเดินไปที่ข้างเตียง ขอบตาแดงก่ำขึ้นมาทันที

“ลูกเข้ามาได้ที่นี่ยังไง?” มือที่ซีดเซียวของเซียวเพิ่งคว้า มือเธอไว้อย่างตื่นเต้น

เขาป่วยหนักถึงขนาดเสียงพูดยังสั่นเครือ

“เขาพาหนูเข้ามาค่ะ” เซี่ยซิงเฉินนั่งลงข้างเตียง หันกลับ ไปด้วยดวงตาแดงก่ำ

นัยน์ตาสีเข้มของไปเฉิงสบตาที่แดงของเธอ ค่อยๆ เดินเข้าไปยืนอยู่หน้าเตียง

“ท่าน…ท่านประธานาธิบดี?” เซี่ยกั่วเผิงจ้องมองไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่อยากเชื่อสายตา คิดว่าตัวเองคงป่วยหนักจน ตาลาย เลยลองขยี้ตาดู ทว่าภาพของอีกฝ่ายยังคงอยู่ อีกทั้งยัง เป็นท่านประธานาธิบดีจริงๆ!!

ไปเย่นิ่งพยักหน้าเล็กน้อย ปลอบใจด้วยเสียงหนักแน่นว่า “คุณเซีย ไม่ต้องกังวล ผลวิจัยของทางสถาบันวิทยาศาสตร์มี ความคืบหน้าอย่างมาก อีกไม่นานก็จะวิจัยตัวยาที่มี ประสิทธิภาพออกมาได้

คำพูดของเขาเรียบง่าย ทว่ามีพลังชนิดหนึ่งที่ชวนให้ จิตใจสงบโดยธรรมชาติ

เซี่ยซิงเฉินได้ยินแล้วรู้สึกเพียงสบายใจอย่างบอกไม่ถูก สองมือโอบเซี่ยกั่วเผิงไว้ “พ่อคะ พ่อเองก็ได้ยินแล้ว ถึงจะล้ม ป่วยแต่ต้องไม่ยอมแพ้ จะต้องยึดสู้ ข้างนอกมีคุณย่ากับซิงคง พวกเขายังรอพ่อออกไปนะคะ”

เซี่ยกั่วเผิงกอดลูกสาวไว้แน่น มือของเขาพลาดไปโดน หน้ากากบนใบหน้าเธอ หน้ากากร่วงตกลงไปในถังขยะที่วาง อยู่ด้านข้าง โดยที่เซี่ยซิงเฉินไม่ทันระวังเลยแม้แต่น้อย

ไปเฉิงขมวดคิ้วมองอยู่ข้างๆ เขาได้แต่นิ่งเงียบ ไม่เอ่ย

อะไร

รอจนสองพ่อลูกคุยกันเสร็จแล้ว พอเธอลุกจากเตียงขึ้นมา เขาก็จ้องมองเธออย่างดุดัน

เดิมทีในใจเธอก็รู้สึกหนักหน่วงอยู่แล้ว คราวนี้เจอสายตา ที่เย็นเยียบแหลมคมของเขาส่งผ่านมา ก็รู้สึกน้อยใจ ปลายจมูกแสบร้อน กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอย่างยากเย็น

ฉันทำอะไรผิดที่ทำให้เขาไม่พอใจอีกหรือไง?

“ผมสั่งคุณไว้ว่ายังไง?” ไปเปลิงกัดฟัน ถามพลางถอด

หน้ากากออกมา

“มีเวลาแค่สิบนาที” เซี่ยซิงเฉินเหลือบมองนาฬิกา แต่ว่า ตอนนี้ผ่านไปแค่ไม่กี่สิบวินาที

“โอกาสที่จะมาที่นี่อีกครั้งหน้า ไม่มีให้คุณอีกแล้ว!” พูด จบเขาก็หยิบหน้ากากอนามัยเกี่ยวเข้าที่ใบหูของเธอทีละข้าง สีหน้าบูดบึ้งตลอด

เซี่ยชิงเฉินตก ใจ

เพิ่งเข้าใจตอนนี้เอง เหตุผลที่เขาดเธอเช่นนั้น

ความน้อยใจเมื่อครู่ไม่รู้หายไปไหน? อารมณ์หลากหลาย ในใจพลันพรั่งพรูขึ้นมา ขอบตาเธอเริ่มแดงทันที

เกือบถอดหน้ากากออกมาโดยไม่รู้ตัว

“คุณลองถอดออกมาดูสิ!” เขาตำหนิเสียงดัง สายตาดุดัน จ้องมองมือเธอที่กำลังจะถอดหน้ากากออก

เธอยังคงดื้อรั้น ดวงตาทั้งคู่จ้องเขาเขม็ง “นี่ของคุณ! คุณ ก็ใส่สิ!

ไปเย่ฉิงดึงมือเธอลงมาโดยไม่มีท่าทีอ่อนโยนเลยสักนิด แล้วกดเสียงต่ำเอ่ยว่า “อย่าทำอะไรตามอำเภอใจอีก! ถ้าคุณติดเชื้อขึ้นมาละก็ ผมจะโยนคุณออกไปจากบ้าน ถึงตอนนั้น อย่าได้คิดแม้แต่จะเห็นหน้าลูกอีก!

เขาพูดเสียงต่ำมาก จึงมีแค่พวกเขาสองคนที่ได้ยิน

น้ำเสียงดุดันแกมขู่เข็ญ ทว่า…

เธอได้ฟังแล้ว กลับไม่รู้สึกรำคาญใจเลยสักนิด อีกทั้ง…ในใจเต็มไปด้วยความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกและ ความรู้สึกที่ยากจะควบคุม…

“งั้น….ถ้าคุณติดเชื้อขึ้นมาจะทำยังไง?” เซี่ยซิงเฉินรู้สึก เป็นห่วงมาก

“ร่างกายผมไม่ได้อ่อนแอเหมือนคุณ!!

อีกด้านหนึ่ง เซี่ยกั่วเผิงล้มป่วยจนสายตาพร่ามัว แต่พอ เห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกคล้ายกับว่าระหว่างคนสองคนมีความรู้สึก พิเศษบางอย่างที่แผ่ออกมาอย่างชัดเจน

หรือว่า…

ลูกสาวของตัวเอง กับท่านประธานาธิบดี…กำลังคบกัน?!

นี่มัน…เป็นไปไม่ได้หรอก!

เซี่ยกั่วเผิงเองก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่าภาพที่เห็นอยู่ตรง หน้าเป็นภาพที่ชวนให้เขาอดสงสัยเช่นนี้ไม่ได้ โดยเฉพาะ สายตาที่ท่านประธานาธิบดีมองเชียซิงเฉินของพวกเขา ฉาย แววพิเศษอย่างชัดเจน…
หลังจากได้เจอกับพ่อแล้ว เซี่ยซิงเฉินก็สบายใจขึ้นมาก