ตอนที่ 46 ชายหนุ่มผู้ไร้ความอ่อนโยน

ไปเย่งทำเสียงอย่างเย็นชา ต้องใบหน้าแข็งกร้าวของเธอ อย่างโกรธเคือง “จะส่วนที่ควรแตะหรือไม่ควรแตะก็เคยแตะมา หมดแล้ว ตอนนี้มาพูดเรื่องพวกนี้ไม่สายไปแล้วหรือไง?

เขาไม่พูดยังจะดีเสียกว่า พอพูดเช่นนี้ เธอก็ยิ่งทวีความ โกรธและลืมความกลัวไปหมดสิ้น “ไอ้คนหยาบคาย!”

พอนึกถึงเรื่องที่ถูกรังแกคราวก่อนขึ้นมาได้ ลำคอเธอก็ตั้ง ตรง ด่าโดยไม่เกรงกลัวอะไร

ใบหน้าอันหล่อเหลาของไปเย่นิ่งอึมครึมลงทันที เขาเพียง ก้าวออกไปก้าวหนึ่งอย่างไม่แยแส แขนยาวรัดเอวเธอไว้โดย ไม่ฟังคําอธิบายใดๆ

เหตุการณ์พลิกผัน โดยฉับพลัน เซียซิงเฉินร้องตะโกน อย่างเสียขวัญ ร่างบางถูกเขาแบกขึ้นไปบนบ่า

เจ้าบ้านี่!

ตอนนี้อาการบาดเจ็บทางร่างกายของเขายังไม่หายขาด ทําไมถึงแบกเธอไหวล่ะ?

ไม่ใช่สิ! เธอคิดอะไรอยู่กันแน่? ตอนนี้ควรจะเป็นห่วงตัว เองก่อนเถอะ!

เธอกัดฟัน ง้างหมัดทุบตีเขา “ไป๋เย่นิ่ง คุณปล่อยฉันลงนะถึงจะเดินจนขาหัก ฉันก็ไม่นั่งรถคุณหรอก!”

“ลองดิ้นอีกดูสิ!” เขากัดฟัน

“นแล้วจะทำไม? จะทำไมหา?” เธอยั่วโทสะเขาด้วยการ ทั้งบิดเอวไปมาและทุบตีเขา ทว่าร่างกายเขาแข็งแกร่งบึกบึน หมัดที่เหมือนกับหมอนปักลายของเธอนั้นทุบลงบนแผ่นหลัง เขา ก็เหมือนกับทุบลงบนก้อนหิน เขาไม่เป็นอะไรเลยสักนิด แต่ เธอกลับทุบจนมือแดงไปหมด

ไปเยถึงถูกเธออาละวาดจนนึกรำคาญขึ้นมา ฝ่ามือตบเข้า ที่สะโพกงอนงามของเธอดัง “เจี๊ยะ”

“คุณ…คุณรังแกผู้หญิงอีกแล้ว!” เซี่ยซิงเฉินพาล โกรธเขา “ถ้าคุณยังกล้าอาละวาดอีก ผมจะทำให้คุณเห็นว่ารังแกผู้ หญิงจริงๆ น่ะเป็นยังไง!” ไปเย่งกัดฟันกรอดอย่างหัวเสีย

พอหลุดประโยคนี้ หญิงสาวบนบ่าเขาก็สงบเสงี่ยมลงทันที เธอรู้สึกเกร็งไปทั้งร่าง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ในห้องน้ำ คราวก่อน เธอเพียงแต่ด่าว่าเขาล่วงเกินตัวเอง ผลสุดท้าย…

เขาก็ทำเช่นนั้นจริงๆ!

เซี่ยซิงเฉินกลัวว่าครั้งนี้เขาจะเป็นเหมือนครั้งก่อน

เธอกัดริมฝีปาก ถูกเขาแบกไว้บนบ่าพลางเดินต่อไป ไม่รู้ ว่าตัวเองมันหนักหรือว่าคับแค้นใจอย่างหนัก ปลายจมูกเริ่ม รู้สึกแสบร้อน โดยไม่รู้ตัว

ไปเย่ฉิงจับเธอโยนเข้าไปในรถ ดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้เธอ

เขาเลื่อนสายตาขึ้นมองอย่างเย็นชา ก็ปะทะเข้ากับแววตา

เธอพอดี นัยน์ตาเธอเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตา ทำให้เขาชะงักงัน หัวคิ้วขมวดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ เธอสูดจมูก หันหน้าหนีอย่างดื้อรั้น ทอดสายตามองไป

นอกหน้าต่าง แกล้งรักษาท่าทีสงบ ให้ได้มากที่สุด

“ร้องไห้ทำไม?” เขาถาม

“ไม่ต้องมายุ่ง!”

ไปเยถึงท่าเสียง ทำเป็นไม่สนใจเธอจริงๆ เขาปิดประตู รถ อ้อมไปฝั่งคนขับ เหยียบคันเร่งแล้วขับรถออกไป

ระหว่างทาง สายตาเหลือบไปด้านข้างบ่อยครั้ง โดย

บ้าชะมัด!

หญิงสาวจอมดื้อรั้นคนนี้ที่นั่งอยู่ข้างกายเขา จู่ๆ น้ำตาก็ ยิ่งไหลพรากไม่หยุด

เขารู้สึกร้อนใจ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร อาจเป็นเพราะท่าทาง ร้องไห้ของเธอไม่น่าดูเอาเสียเลย

ทว่า…ท่าทางที่เหมือนดอกสาลี่กลางสายฝนนั้น ดู แล้ว…น่าสงสารเหลือเกิน…

เขาดึงทิชชูติดมือมายื่นให้เธอ “หยุดร้องเถอะ! น่าเกลียดจะตาย!”

แม้ว่าน้ำเสียงจะดุดัน แต่แววตาที่ส่งผ่านไปกลับเจือด้วย ความสนิทสนมเป็นพิเศษที่เจ้าตัวเองก็ไม่ทันรู้ตัว

เซียซิงเฉินกำลังโมโหจนหน้ามืด ย่อมยิ่งสัมผัสไม่ได้

ผู้ชายคนนี้!

แย่ที่สุดเลย! แม้แต่ยื่นทิชชูก็ไม่รู้จักอ่อนโยนเลยสักนิด

เธอแย่งทิชชูมาอย่างอุ่นเคือง เอ่ยปนสะอื้น “ถ้ารู้ก่อนว่า คุณจะน่ารังเกียจขนาดนี้ เมื่อก่อนตอนที่คุณบาดเจ็บ ฉันไม่น่า ไปดูแลคุณเลย…”

เขาขมวดคิ้ว ปรายตามองเธอแวบหนึ่ง “คุณรู้สึกคับแค้น ใจมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“แล้วฉันไม่ควรคับแค้นใจงั้นเหรอ?” เซี่ยซิงเฉินจ้องเขา ด้วยดวงตาแดงก่ำ “คุณอยากให้ฉันมีลูกให้คุณ ฉันก็ต้องแบก รับคำด่าเพื่อมีลูกให้คุณ คุณจะรังแกฉัน ก็…ก็รังแกฉันเสีย อย่างนั้น ตอนนี้คุณให้ฉันนั่งรถคุณ ฉันก็ต้องนั่ง ไม่อยากให้ฉัน นั่งรถคุณ ก็ตะคอกฉันอย่างรุนแรง

เธอยิ่งพูดก็ยิ่งคับแค้นใจ น้ำเสียงเริ่มสะอึกสะอื้น “คุณ เห็นฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นคน ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณ…

สัตว์เลี้ยง?

ไปเฉิงหัวเราะห์ “ถ้าผมมีสัตว์เลี้ยงที่ทั้งซื่อบื้อทั้งดื้อรั้น ขนาดคุณนี่ คงเชือดเอาไปตนเองกับมือนานแล้ว!
“…” คนบ้าเอ๊ย!

แต่ก่อนไม่เคยรู้เลยว่าเขาแย่ขนาดนี้

ตอนที่เสี่ยชิงเฉินกำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่างอยู่นั้น ไป เย่นิ่งกลับโพล่งขึ้นมาว่า “ที่ตะคอกคุณเมื่อกี้ ไม่ใช่ไม่ให้คุณนั่ง รถผม

เสียงต่ำลงกว่าเดิมมากในทันที

“เลิกเสแสร้งได้แล้ว ฉันดูออกหมดแล้ว”

“ผมถึงบอกว่าคุณซื่อบือไงล่ะ”

ลมหายใจเซียซิงเฉินสะดุด เธอสูดหายใจลึก ถาม อย่างอดทน “ก็ได้ งั้นคุณบอกมาว่าถ้าไม่ได้เป็นเพราะไม่ให้ ฉันนั่งรถคุณ เมื่อตะกี้คุณตะคอกทำไม?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าผู้หญิงชื่อซื้ออย่างเธอ

พูดได้เพียงครึ่ง เขาก็ชะงักอย่างกะทันหัน หันหน้ากลับมา สบสายตาเรียบนิ่งของเธอ ใบหน้าเขาส่อแววอึดอัด ไม่ยอม เอ่ยอะไรต่อ

เซี่ยซิงเฉินรุกถาม “เพราะฉันอะไรล่ะ?”

“…” เขาไม่พูด

“คุณก็พูดมาสิ”

“คุณไม่เบื่อบ้างเหรอไง?” ไปเย่นิ่งไม่สบอารมณ์นัก
“ฉันรู้นะว่าคุณหมดมุกแล้ว” เซียซึ่งเฉินตูท่าก็รู้ว่าเขา กําลังโกหก

ไปเฉิงสุดจะทนไหว “ผมตะคอกคุณก็เพราะว่าคุณซื่อบื้อ ถึงขั้นเอาตัวเองไปขวางรถผม! คุณรู้ไหม ถ้าผมเหยียบคันเร่ง ลงไป ตอนนี้คุณไม่รอดแล้ว!”

พอนึกถึงเหตุการณ์อันตรายยิ่งยวดทว่าเธอกลับไม่รู้ตัว เมื่อครู่นั้นขึ้นมา เขาก็ยิ่งเดือดดาล แววตาดุชำเลืองมองเธอ แวบหนึ่ง “โคตร ออ!”

เซียซิงเฉินถูกตะคอกจนนิ่งอึ้งไป เธอตะลึงอยู่เช่นนั้น ไม่สามารถเรียกสติกลับมาได้เป็นเวลานานทีเดียว

อย่างนี้เองเหรอ…ถ้าอย่างนั้น เธอก็เข้าใจเขาผิดเอง เสีย เวลาโมโหเปล่าๆ?

ผ่านไปครู่ใหญ่ เธอก็ปาดน้ำตาทิ้งอย่างเงียบๆ ด้วยท่าที

สงบ ถอนสายตาที่จ้องเขาเมื่อครู่กลับมาแต่โดยดี

อืม น่าแปลก ตอนนี้ถูกเขาด่าว่า “โคตรชื่อบื้อ เธอกลับ ไม่รู้สึกหงุดหงิดเลย แม้แต่ความขุ่นเคืองและคับแค้นใจเมื่อครู่ ก็มลายหายไปอย่างประหลาด

เหตุการณ์ฟาดฟันเมื่อครู่ของทั้งสองคนสงบลง มาถึงตอน นี้ต่างฝ่ายต่างก็อารมณ์เย็นลงมากทีเดียว

แต่ว่าทั้งคู่ก็ไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มเอ่ยปากพูดอะไรกันอีก บรรยากาศในรถกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เขาเพียงแต่ขับรถต่อไปอย่างสงบ เซี่ยซิงเฉินเองก็เลื่อนสายตาออกไปนอก หน้าต่าง

ตอนที่กลับมาถึงทําเนียบประธานาธิบดีที่เป็นเวลาดึกดื่น

แล้ว

คนรับใช้ที่เหลืออยู่ในสวนมาคอยต้อนรับที่หน้าประตู บ้าน ไปเฉิงลงจากรถ สั่งให้พวกเขาไปพักผ่อนให้หมด คน เหล่านั้นจึงได้แยกย้ายกลับไปพักผ่อนอย่างเงียบๆ

ใจของเซียซิงเฉินแขวนอยู่ที่ลูกแล้ว เธอไม่ทันได้จัดการ อะไร เปลี่ยนรองเท้าเสร็จก็รีบขึ้นไปชั้นบน

ไปเย่ฉิงตามขึ้นไป

“เขาหลับแล้ว” ไปเย่งเอ่ยเตือนอยู่ข้างๆ ขณะที่ประตู ห้องนอนเด็กถูกเธอเปิดแง้มออกเป็นช่องเล็กๆ

“เขาเป็นอะไร?”

“เป็นหวัด” ไป๋เย่ฉิงโพล่งออกมาโดยไม่ทันคิด

“มีไข้ไหม? ไอหรือเปล่า? หาหมอหรือยัง? ทุกครั้งที่เขา เป็นหวัดคอจะอักเสบ…”

ท่าทางกลัดกลุ้มของเธอทำให้ไปเฉิงอดสงสารนิดๆ ไม่ ได้ “พอแล้ว หมอฟูมาดูแล้ว บอกว่าหลับสักตื่น พรุ่งนี้ก็หายดี”

“หมอว่าอย่างนี้จริงๆ เหรอ?”
“อืม”

“งั้นก็ดีแล้ว” ในตอนนี้เองเซี่ยซิงเฉินถึงได้รู้สึกโล่งอก “ฉันเข้าไปดูเขาหน่อย

เธอพูดพลางเข้าไปอย่างเงียบๆ ไม่ได้เปิดไฟ เพียงแค่ อาศัยแสงจันทร์นอกหน้าต่างคล่ไปที่ขอบเตียง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ