ตอนที่ 38 ปากหวานปานน้ำผึ้ง

ขณะที่เธอยกเกี๊ยวน้ำมาที่ห้องอาหาร เขาก็นั่งอยู่ที่นั่นแล้ว กำลังก้มหน้ามองดูอะไรบางอย่าง ทั้งหมดล้วนเป็นตัวอักษรที่ เธออ่านไม่ออก คล้ายกับเอกสารภาษาอาหรับ

หลังอาบน้ำเสร็จ ผมสีเกาลัดของเขายังขึ้นอยู่เล็กน้อย เขาสวมชุดนอนสีขาว บังหน้าอกไว้ทำให้มองไม่เห็นบาดแผล แต่ทว่าทั้งร่างกลับดูสดชื่นและเซ็กซี่หลังอาบน้ำเสร็จ

เห็นแล้วรู้สึกสะอาดเป็นพิเศษ

เซี่ยซิงเฉินเดินเข้าไปใกล้ ยกเกี๊ยวน้ำไปวางไว้หน้าเขา แล้วปรุงรสซอส ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วไม่ลืมเอ่ยเตือน “บาดแผลของคุณยังไม่หายดี เพราะงั้นซอสจะจืดหน่อย ทาน แบบนี้ไปก่อนแล้วกันนะคะ

ไปเยถึงทำเสียง “อืม” แล้ววางเอกสารลง หยิบตะเกียบ ขึ้นมาลองชิมเกี่ยว ชีวิตนี้เคยกินอยู่ไม่กี่ครั้ง เขายังรู้สึกว่ามัน แปลกใหม่ อีกอย่าง ฝีมือของเธอถือว่าไม่เลว เลยทำให้รู้สึก อยากอาหารขึ้นมา

เซี่ยซิงเฉินมองเขากินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้นั่นนี่ก็ วางใจ “คุณค่อยๆ กินนะคะ ฉันขึ้นข้างบนก่อนล่ะ

เธอพูดพลางเตรียมจะเดินไป ไปเย่นิ่งเหลือบมองเธอ “เธอไม่มีอะไรอยากจะบอกฉันในพิเศษเหรอ?”
“เอ๋?” เซียซิงเฉินหันกลับมา คำพูดโพล่งขึ้นมาของเขา ทำให้เธอไม่เข้าใจเหตุผลนัก

ไป๋เย่ฉิงคีบเกี๊ยวจิ้มซอสเล็กน้อย ท่าทางแบบนี้ยังดูสง่า

งามเกินบรรยาย

เขาเงยหน้ามองเธอ “เมื่อคืนก่อนบอกว่ามีเรื่องจะขอบคุณ ฉัน หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดต่อ มีเรื่องอะไรเหรอ?”

เซี่ยซิงเฉินส่ายหัว “ที่จริงก็ไม่มีอะไรค่ะ

เขาวางตะเกียบลง “พูดต่อส”

“ฉันกลับไปทำงานที่กระทรวงการต่างประเทศแล้วค่ะ”

เขารู้ดีกว่าใคร

“แล้วไงต่อ?”

“ฉะนั้น อีกสองสามวันฉันคิดว่าจะขอบคุณเพื่อนคนที่ช่วย ให้ฉันได้กลับเข้าไปทำงานที่ฝ่ายต่างประเทศอีกครั้งค่ะ

ไปเยถึงเลิกคิ้วสูง การขอบคุณด้วยการกระทำเป็นสิ่งที่ เขาปรารถนามากกว่าการขอบคุณด้วยคำพูดอยู่แล้ว สีหน้าเขา แจ่มใสขึ้นมาทันที “ขอบคุณก็สมควรแล้ว แต่ว่า จะขอบคุณยัง ไง? ขอบคุณเมื่อไหร่?”

“อีก7วันแล้วกันค่ะ อยากจะเลี้ยงข้าว หรือไม่ก็ ถ้าโอกาส เอื้ออำนวย เข้าครัวทำเองน่าจะดูจริงใจมากกว่า”

ไปเย่นิ่งพยักหน้าเห็นด้วย “อืม เข้าครัวทำเองก็เป็นความคิดที่ไม่เลว งั้นอีกเจ็ดวันนัดเป็นมื้อค่ำแล้วกัน”

เซียซิงเฉินมองเขาอย่างงุนงง แต่ก็ส่งเสียง

เนิบๆ ไป

รู้สึกแปลกใจอยู่ลึกๆ

หลายวันมานี้เขาทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับเธอมาตลอด วันนี้ ทำไมมาแปลก กลับมีอารมณ์คุยเรื่องพวกนี้กับเธอ แถมยัง ยอมให้คําแนะนำเธอด้วย?

“โอเค เธอขึ้นไปพักผ่อนเถอะ” ไปเยถึงปล่อยเธอไปพัก เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เดินขึ้นไปข้างบนด้วยความงุนงง

ในห้องอาหารชั้นล่าง ไปเยถึงรู้สึกเพียงว่ารสชาติของ เกี๊ยวตรงหน้าอร่อยมากยิ่งขึ้น

อีกเจ็ดวัน อาหารมื้อค่ำ

คงจะดีไม่น้อย

เจ็ดวันต่อมา

สุดสัปดาห์

รุ่งเช้าเวลาหกโมงกว่าหนูเจ๋อหนันก็โทรศัพท์เข้ามาให้เธอ

ไปหาที่สนามกอล์ฟกามูส

เธอรีบเข้าไปขลุกอยู่ในห้องครัว

ไปเย่นิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาที่ห้องอาหาร เซียต้าไปนั่งรอผู้ใหญ่ทั้งสองอยู่ที่โต๊ะในมาดสุภาพบุรุษ

“เซียซิงเฉินล่ะ?”

เขานั่งลง คลี่ผ้าเช็ดปากวางไว้บนตักพลางถามลูกชาย “ลุงพ่อบ้านบอกว่าหม่ามีอยู่ในห้องครัว

“ห้องครัว?” ไปเยถึงมองพ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆ เช้าขนาด

นี้เธอไปทําอะไรในครัว?

“คุณเซี่ยบอกว่าเย็นนี้ต้องขอบคุณผู้มีพระคุณท่านหนึ่ง ฉะนั้นต้องเริ่มเตรียมไว้ตั้งแต่ตอนนี้ เธอตื่นเช้ามาก หกโมงกว่า ก็ตื่นแล้วครับ”

“งั้นเหรอ?” ไปเยฉิงเลิกคิ้ว “ไปเรียกเธอออกมาเถอะ แต่ อาหารค่ำมื้อเดียวเอง ไม่ต้องทุ่มเทขนาดนี้

“ครับ” พ่อบ้านเดินไปที่ห้องครัวด้วยตัวเอง

เซียต้าไปเอียงคอมองเขา “พ่อครับ วันนี้พ่อดูอารมณ์ดี

“ก็ดี” เขานั่นเนื้ออกไก่ ใส่ลงในถ้วยที่วางอยู่ใกล้เซียต้า

เซี่ยต้าไปแปลกใจที่อยู่ๆ พ่อมาทำดี นี่จะต้องอารมณ์ดี

มากๆ?

“ดีใจขนาดนี้..” ดวงตาโตของเขากลอกไปมา “หม่ามีคง ไม่ได้จะเตรียมอาหารค่ำไว้ให้พ่อหรอกมั้ง?
“ไม่อย่างนั้น จะมีใครอีกล่ะ?” ประธานาธิบดีบางคนรู้สึก

อิ่มใจนัก

ขณะที่พ่อลูกกำลังสนทนากันอยู่นั้น เซี่ยซิงเฉินก็ออกมา จากห้องครัวอย่างรีบเร่ง หิ้วถุงใบน้อยใหญ่ไว้ในมือ

“หม่ามี้ มากินข้าวกัน” เซียต้าไปหันมาตะโกนเรียกเธอ

“แม่มีนัดอาหารเช้ากับคนอื่นจะ จะไปไม่ทันแล้ว” เชียง เดินเข้าไปในห้องอาหาร จูบหน้าผากลูกชาย “แล้วค่อยเจอกัน นะจ๊ะ อยู่บ้านเป็นเด็กดีนะ

พูดจบโดยไม่หันมองท่านประธานาธิบดีที่อยู่ตรงข้ามก็รีบ หัวของออกไป

ขณะที่มองตามหลังเธอ เซี่ยต้าไปก็พูด “โอ้ว้าว” ออกมา คำหนึ่ง “หม่ามีของเราจะต้องมีนัดเดทแน่ๆ เสี่ยวไป เห็นหรือ เปล่าวันนี้แม่แต่งตัวสวยเป็นพิเศษเลย!”

ไม่ต้องให้ลูกชายพูดเตือน ไปเย่นิ่งก็ดูออก

อากาศเย็นขนาดนี้ อยู่ๆ เธอก็เจาะจงใส่กระโปรงขึ้นมา ไม่กลัวเป็นหวัดหรือไง?

ไปเย่นิ่งเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้ วางช้อนส้อมลงแล้วหันไป สั่งพ่อบ้าน “เรียกเหลิงเฟยเข้ามาหน่อย

“ครับ ท่าน”

จากนั้นไม่นาน เหลิงเฟยก็รีบวิ่งเข้ามาจากข้างนอก
“วันนี้ตอนเช้าตามเดิมมีโปรแกรมอะไร?”

“ตามเดิมมีนัดตีกอล์ฟกับคุณเมย์นชาวอิตาลีที่สนาม กอล์ฟกามูส แต่ว่า สุขภาพของท่าน…

พูดถึงตรงนี้ เหลิงเฟยก็กดเสียงต่ำ มองไปที่แผงอกเขา

“ไม่ต้องเปลี่ยนโปรแกรมหรอก บอกคุณเมย์นเจอกันที่ สนามตามเวลา”

“แต่ว่า บาดแผลของท่าน เหลิงเฟยกดเสียงต่ำ โน้มลง ข้างหูเขาแล้วพูด “แถมตอนนี้ก็ไปเคลียร์พื้นที่ไม่ทันด้วย

“ไม่ต้องเคลียร์พื้นที่แล้ว ก็นัดไว้ที่กามูสนั่นแหละ เพิ่มการ รักษาความปลอดภัยให้มากขึ้นก็พอ

“ครับ” ท่านประธานาธิบดีท่าทางแน่วแน่ เหลิงเฟยก็ไม่ สามารถพูดอะไรได้อีก จึงกลับออกไปแจ้งคนอื่นให้เร่งเตรียม พร้อม จากนั้นก็ส่งคนไปจัดวางเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ที่สนามกอล์ฟกามูส

เซี่ยซิงเฉินไปถึงสนามกอล์ฟกามูส พอได้ยินชื่อที่เธอแจ้ง ก็มีพนักงานพาเธอเข้าไปทันที

เธอส่งอาหารในมือให้อีกฝ่ายเก็บไว้

“คุณชายรองรอท่านอยู่ที่ห้องอาหารแล้ว โปรดตามผมมา”
คุณชายรอง?

เซียซิงเฉินยิ่งมั่นใจ ย่าต้องเลอะเลือนแน่ๆ คุณชายรอง ที่คนอื่นเรียกติดปากอย่างนอบน้อมไม่มีทางที่จะเป็นแค่ครู มัธยมธรรมดาแน่

ห้องอาหารก็หรูหรามีระดับ เงียบสงบ ไม่ค่อยมีคนมากนัก

หยูเจ๋อหนุน ใส่เสื้อคอวีลึก กางเกงขายาวสีน้ำตาลอ่อน แต่งกายเรียบง่าย แต่กลับดูอ่อนวัยและดึงดูดสายตาเป็นพิเศษ เขานั่งอยู่ตรงกลางของห้องอาหารพอดี

ถึงแม้ว่าเธอไม่เคยมาที่นี่ แต่ว่าช่วงเวลาที่ทำงานอยู่ฝ่าย ต่างประเทศก็เคยได้ยินชื่อสนามกอล์ฟกามูสมาบ้าง สถานที่ แบบนี้ ถ้าไม่มีเงินก็คงเข้ามาไม่ได้

แม้เป็นข้าราชการระดับสูงแบบพ่อของเธอก็ยังไม่มีสิทธิ์ การเข้ามาที่นี่ได้ ก็ถือเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกสถานะได้

อย่างดี

“ทางนี้!” หยูเจ๋อหนันเห็นเธอแล้วเช่นกัน เขาวางซ้อนส้อม ในมือลง ชูมือขึ้น ให้เธออย่างกระตือรือร้น

เซี่ยซิงเฉินค่อยๆ ก้าวเข้าไป

พนักงานเสิร์ฟเลื่อนเก้าอี้ตัวข้างๆ เขาให้เธอก็นั่งลงตาม

“อรุณสวัสดิ์”

“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน วันนี้สวยกว่าครั้งที่แล้วอีกนะ หยูเจ๋อหนันเอ่ยชม

แววตาดุจคลื่นซัดสาดกวาดไปทั่วร่างเซียซิงเฉิน แววตาที่ มองพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า ถ้าเป็นคนอื่น สายตาเช่นนี้ดูน่า รังเกียจมาก แต่ว่าท่าทางสบายๆ เรื่อยๆ ของเขาทำให้รังเกียจ

ไม่ลงจริงๆ

“คุณชายหยู ปากหวานแต่เช้าเลยนะ เพิ่งทานน้ำผึ้งมาเหรอคะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ