ตอนที่ 357 ภรรยาอยู่ไหนผมอยู่นั่น(1)

“ฉันรู้ แต่ลูกยังไม่ถูกตัดสินโทษเลยไม่ใช่เหรอ? ฉันมีวิธีช่วย เธอ! ฉันมีวิธีช่วยเธอได้!” หลี่หลิงอีกมมือเซียกั่วเผิงไว้ด้วยแรง อารมณ์ “คุณต้องมีวิธีให้ซึ่งคงมาเจอฉันได้แน่ ถั่วเผิง เธอเป็น ลูกสาวคุณนะ คุณไม่ช่วยไม่ได้นะ

เซียกั่วเผิงมองเธออย่างไม่เข้าใจ “ตอนนี้คุณยังแทบเอา ตัวไม่รอด ยังมีวิธีอะไรช่วยเธอได้อีก

หลี่หลิงอีเอาตัวรอดนั่นคงเป็นไปไม่ได้แล้ว

ศาลตัดสินโทษลงมาแล้ว เท่ากับเธอมีโทษที่ไม่พ้นตัว แต่ เซี่ยงคงยังไม่ถูกตัดสิน ทุกอย่างก็อาจมีทางรอด

“ถั่วเผิง คุณต้องให้ซึ่งคงมาเจอฉันนะ!” หลี่หลิงขอร้อง

เซียกั่วเผิงเห็นท่าทางมั่นใจของหลี่หลิง แล้วสุดท้ายก็ หยักหน้า “ผมจะพยายาม แต่คุณอย่าคิดสร้างเรื่องอะไรอีกนะ เรื่องถึงตอนนี้ก็ให้ซิงคงสำนึกบ้าง

เขาไม่ได้อยู่นานนัก เดินออกจากคุกที่หนาวเหน็บนั่นจน

เกิดหลากหลายความรู้สึกในใจ

หลายวันก่อนได้รับสายจากเงินหมิ่น เส้นหมิ่นบอกกับตนว่าชิงเฉินไม่ใช่ลูกสาวของตน เขาถึงเข้าใจว่ายี่สิบกว่าปีก่อนที่ เงินหมิ่นอยู่โรงพยาบาลเพียงลำพัง ได้รับความเจ็บปวดและ ความสำเค็ญไปมากเท่าใด

ใจที่คิดถึงลูกแต่กลับสูญเสียไป แม้แต่สามีตนยังต้อง ปิดบัง สุดท้ายไม่ได้รับค่าปลอบโยนแม้เพียงประโยคเดียว ทั้งหมดนี้เป็นเพราะสามีที่ใช้ไม่ได้อย่างเขา

เซียกั่วเผิงนั่งในรถ มองทิวทัศน์ยามหนาวแต่หัวใจกลับ เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดต่อเงินหมิ่นและความเสียดาย…

ซิงเฉินไม่ใช่ลูกของพวกเขา ทำให้สายใยผูกพันเส้น สุดท้ายระหว่างเขาขาดสะบั้นลง วันเวลาที่เคยใช้ร่วมกันไม่ เหลือร่องรอยอะไรไว้อีก…

หากไม่ได้เจอหลี่หลิง ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเธอ ชีวิตในตอน นี้จะเป็นอย่างไรกัน? บางทีพวกเขาอาจมีลูกด้วยกันจริงๆ สัก คนก็ได้นะ!

“ตอนนี้ท่านจะไปไหนครับ?” คนขับรถถามเซียกั่วเผิง

เซียกั่วเผิงถอนหายใจแล้วกล่าว “ส่งฉันที่สถานีรถไฟแล้วกัน”

“ตอนนี้เหรอครับ?”

“ใช่ ฉันจะไปเมืองเหลียง

ตัวตนของซิงเฉินถูกเปิดเผยแล้วเท่ากับเงินหมิ่นอยู่ตัวคน เดียว ตอนนี้เขาเองก็เช่นกันไม่ใช่เหรอ? แม้ไม่ต้องการอะไรอีกแต่อย่างน้อยได้ไปพบเจอเธอในฤดูหนาวเช่นนี้ บางทีใน ชีวิตบั้นปลายที่แสนโดดเดี่ยวอาจมีความหวังอีกสักนิด

“แล้วก็ช่วยติดต่อนักสืบหลัว” เขาไม่ได้ลืมที่หลี่หลิงไหว้

วานเรื่องชิงคง

วันรุ่งขึ้น

ทั้งคู่ถูกรถโรงพยาบาลพาส่งกลับไปยังจงซันพร้อมทีม รักษาที่ค้างคืนที่จงซันด้วยเช่นกัน

จงซันมีคนรับใช้มากมายรวมถึงแพทย์ที่เฝ้าอยู่ตลอดเวลา ทุกคนจึงค่อนข้างสบายใจ เซี่ยซิงเฉินวิ่งไปวุ่นไปทั้งสองทาง เธอเป็นคนไปส่งอาหารให้ที่ตึกหลังเล็กเมื่อมีอะไรน่าทาน

ไป๋ซูเย่ก็กลับมาแล้ว

เดิมเพราะต้าไปป่วยเป็นเรื่องที่แย่มาก แต่กลับเป็นเพราะ เรื่องนี้เลยทำให้ครอบครัวรวมตัวกันได้ทั้งหมด

ขณะที่น้าหลินทำขนมว่างกับคุณหญิงไปในห้องครัวก็อด พูดขึ้นไม่ได้ “ท่านดูในบ้านสิคะ ครึกครื้นแค่ไหน ถ้าเป็นแบบนี้ ทุกวันท่านกับคุณท่านคงมีความสุขมากทีเดียว”

คุณหญิงไปยื่นศีรษะออกไปข้างนอกเห็นว่าหลันถึงและ

ซิงเฉินกำลังช่วยกันตักอาหารเก็บใส่กล่องเก็บความร้อนเพื่อ นำไปส่งที่ตึกหลังเล็ก ไปเย่ตักอาหารให้ช้าไป คุณท่านวุ่นกับ กาน้ำชาของเขาอยู่ข้างๆ
ภายใต้แสงไฟสลัว บรรยากาศที่สงบรักใคร่

คุณหญิงไปถอนหายใจ “ทำไมฉันถึงไม่อยากล่ะ? แต่ชิง เฉิน…เฮ้อ ใครจะคิดล่ะ?”

น้าหลินจึงไม่พูดอะไรอีก มีคำบางที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งเพราะ หากพูดออกไปก็ไม่อาจรับผิดชอบไหวหากเกิดข่าวเสียหายกับ ตระกูลไป

เซี่ยซิงเฉินกำลังถือกล่องอาหารเพื่อเตรียมตัวไปตึกหลัง เล็กกับหลันถึง ไปเฉิงที่สวมเสื้อกันหนาวตัวยาวก็กลับมา

ด้านนอกหิมะกำลังตก กายเขาปกคลุมไปด้วยไอเย็น

ทั้งสองสบตากัน

ขณะนี้อยู่จงซัน มีผู้ใหญ่มากมายและสายตาหลายคู่กำลัง จ้องมอง เซียซิงเฉินไม่กล้าส่งสายตาไปมากับเขาเหมือนตอน อยู่โรงพยาบาล

เธอรีบก้มหน้ากล่าวเสียงเบา “ฉันลงไปก่อนนะคะ

“อืม” ไปเย่นิ่งหยักหน้าเบาๆ พลางถอดถุงมือและผ้าพัน คอออกส่งให้คนรับใช้ข้างๆ ถามเธอ “มีกับข้าวส่วนของผม ไหม?”

“มีค่ะ คุณหญิงเก็บไว้ให้คุณแล้ว” เซี่ยซิงเฉินพูดจบก็ ชำเลืองมองมารดาข้างกายแวบหนึ่งรวมถึงคุณท่านที่อยู่ในห้องนี้

แกรู้จักกลับมาแล้วสินะ เมื่อก่อนสิบวันยังไม่เห็นแกจะกลับมา

คุณท่านสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างที่คิดพร้อมพูดขึ้นมา “วันนี้ สักครั้ง!

ไปเยถึงกลับไม่สนใจใยดีคุณท่านที่กำลังคุกรุ่นได้ที่แม้แต่ นิด ตอบรับเสียงเย็นชา “ลูกชายกับภรรยาผมอยู่ที่นี่ ท่านว่า ผมจะไม่มาได้เหรอ?”

เซี่ยซิงเฉินลอบถลึงตามองเขาแวบหนึ่ง เขาพูดแบบนี้ จงใจให้คุณท่านโกรธอยู่

“เฉิง” คุณหญิงหลันถึงสายศีรษะเป็นเชิงให้เขาอย่าพูด ยั่วโมโหคุณท่าน

คุณท่านขว้างแก้วน้ำใบหนึ่งมาจากอีกฟากตามคาด

“ภรรยา ภรรยา! ใครเป็นภรรยาแก! ไหนบอกทำไมฉันถึงมี

ลูกหน้าด้านอย่างแกออกมาได้

เซียซิงเฉินสะดุ้งตัวโยน ไปเย่นิ่งเอียงตัวหลบก็ดึงเธอไป ด้วยเพื่อไม่ให้เธอโดนลูกหลงเข้า สุดท้ายแก้วน้ำก็ผ่านตัวทั้ง สองไปจนกระแทกกับขอบประตูดัง เพลง แตกกระจายบนพื้น

เมื่อครู่คุณท่านกำลังเดือดได้ที่พอตั้งสติได้เห็นแก้วที่แตก

ละเอียดบนพื้นก็ปวดใจจนหน้าเปลี่ยนสี

แก้วนั่นเป็นสมบัติที่เขาเสียแรงอย่างมากกว่าจะได้มาจาก ท่านอาจารย์คนหนึ่ง ในโลกนี้คงมีชุดครบครันเพียงชุดเดียวแต่บัดนี้กลับ…

ทีนี้ก็ยิ่งโกรธ ทั้งปวดใจและเสียใจ

ได้แต่ระบายอารมณ์โกรธนั่นลงตัวลูกชาย เขาตวัด สายตาดุดันไป “หลบทำไม! แก้วน้ำแตกแล้ว แกใช้คืนฉันเลย! ต้องให้ได้เหมือนเดิม!

เซี่ยซิงเฉินทั้งอยากร้องไห้ทั้งอยากหัวเราะ

ไปเย่นิ่งไม่สนใจคุณท่านพลางกวักมือเรียกคนรับใช้เป็น เชิงให้ทำความสะอาด

เห็นคนรับใช้ถือไม้กวาดเข้ามาคุณท่านก็ยิ่งปวดใจ กระชากคนรับใช้ออก “กวาดทำไม! สมบัติอันนี้กวาด เสียดายสิ?!”

ของรักของหวงยังจะเอามาขว้างใส่คนอื่น คุณท่านใจร้อน เกินไปหรือเปล่า

เซี่ยซิงเฉินเก็บคำพูดนี้ไว้ในใจเพราะไม่กล้าพูดออกปาก เธอนั่งยองลงช่วยเก็บเศษแก้วให้คุณท่านอย่างระมัดระวัง เสร็จแล้วถึงได้เดินลงไปยังตึกหลังเล็กพร้อมคุณหญิงหลันถึง

ไม่กล้ามองไปเย่นิ่งแม้แต่แวบเดียวเพราะกลัวสายตาของ คุณท่าน

ระหว่างทางเซี่ยซิงเฉินถือร่มไว้เพื่อกันหิมะตกใส่ หลันถึงซุกกับข้าวไว้ตรงอกเพราะกลัวจะเย็นไปเสียก่อนเธอกล่าวขึ้น “ชิงเฉิน คืนนี้ลูกก็นอนที่ตึกเล็กกับคุณพ่อเถอะ” เซียซิงเฉินรู้ว่าที่ให้ทำเช่นนี้เพราะข้างบนมีไปเย่นิ่งอยู่ ไม่ ว่าอย่างไรพวกเขาก็ไม่อยากให้พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน

เธอเม้มปากไม่พูดอะไร