ตอนที่ 354 ครอบครัวอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา (2)

ดูโรคจิต

จึงอยิ่งทำตัวไม่ถูกมากกว่าเดิม

หยูเจ๋อเหยากลับไม่พูดค้านแถมยังเป็นสายตาไปยัง ใบหน้าของเด็กน้อยจากนั้นก็มองผ่านไปที่จิ้งอวี้ที่ยืนหลบอยู่ ด้านหลังเขา “พี่สาวคนสวยหน้าแดงจริงเหรอ?

“อามองคนอื่นแบบนี้จะไม่แดงได้เหรอ? ผมยังแทบจะ หน้าแดงแทนอยู่แล้ว”

หยูเจ๋อเหยา โน้มตัวลงเผยยิ้มบางเบา มือบีบแก้มเล็กของ เซี่ยต้าไปไปทีโดยไม่ได้ออกแรงหนักหนา กล่าวเพียง “กลับไป ห้องพักซะดีๆ อย่ามาแย่งผู้หญิงกับอา ใส่เสื้อบางมาตาก อากาศหนาวแบบนี้ระวังป่วยนะ

เซี่ยต้าไปกำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็ได้ยินเสียงเรียก “ต้าไป!”

“ต้าไป ลูกอยู่ที่ไหน?”

เสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่เจ้าตัวยังถูกกั้นด้วยแปลง ดอกไม้ ไม่ได้มาทางนี้
“หม่ามี้ ผมอยู่ตรงนี้ เซี่ยต้าไปตอบกลับเสียงใส

จึงอลูบศีรษะเขาไปมา “คุณแม่เรามาตามหาแล้วใช่

ไหม?”

“อั้ม ผมแอบหนีออกมา อาจจะทำให้แม่ตกใจ

“งั้นเราก็รีบไปเถอะ

เซี่ยต้าไปผงกศีรษะรับ เดินไปได้ก้าวเดียวก็หันกลับมา โบกมือให้จิ้งอวี้ “พี่สาวคนสวย ไว้เราค่อยเจอกันใหม่นะ!

“โอเค แล้วเจอกันใหม่!” จึงอวี้โบกมือด้วยรอยยิ้ม

เซียต้าไปเบนหน้าไปทางหยูเจ๋อเหยา “ลาก่อนคุณอา โรคจิต! อาจะรังแกพี่สาวคนสวยอีกไม่ได้นะ!

หยูเจ๋อเหยาทั้งอยากหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน

เจ้าตัวแสบ!

“รีบไปเถอะ เดี๋ยวแม่เธอจะร้อนใจมากกว่านี้

หลังเซี่ยต้าไปกล่าวกับพวกเขาเสร็จก็รีบวิ่งไปทางเสียง เฉิน เซี่ยซิงเฉินที่เพิ่งเดินอ้อมมาตามแปลงดอกไม้ พอเธอเห็น เด็กน้อยถึงเบาใจลงได้

น้ำตาเกือบไหลทะลักออกมา นั่งลงแล้วรวบเด็กน้อยเข้ามากอด

“หืม? ที่แท้ก็ลูกของคุณเซียนี่เอง จึงอวกล่าวอย่างตกใจ
แม้จะเป็นเพียงมุมข้างแต่เพียงแวบเดียวหยูเจ๋อเหยาก็จำ เซี่ยซิงเฉินได้ขึ้นใจ

“คุณรู้จักเธอเหรอ?” เขาถามจึงอ

“ก่อนหน้านี้ฉันผ่าตัด ให้คุณแม่ของเธอเลยเคยเจอสอง สามครั้ง

หยูเจ๋อเหยาที่จรดสายตาที่เด็กน้อยตลอด ภายใต้แสง คุยบางอย่างกับเธอ สีหน้านั้น…

อาทิตย์อันอบอุ่นท่ามกลางฤดูหนาว เด็กน้อยกำลังแหงนหน้า

เขาชะงักค้าง เพราะภาพลวงตาเหรอ? พอครุ่นคิดแล้ว ใบหน้าของเด็กน้อยช่างคล้ายกับบางคนอย่างน่าตกใจเสีย จริงๆ!

หยูเจ๋อเหยาคอยมองแผ่นหลังที่เดินไปไกลเรื่อยๆ ด้วย

แววตาล้ำลึกยากจะคาดเดา มุมปากกระตุกยิ้มเล็กน้อย “พ่อ

ของเด็กมันน่ารำคาญ แต่ลูกน่ารักและฉลาดดีนะ

จึงอวไม่รับค่า เธอพอจะเดาได้ว่าเป็นลูกของใครแล้ว น่ารักจริงๆ ถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก

หยูเจ๋อเหยาเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง สายตาอ่อนโยนที่ เธอมองไปยังเด็กน้อยคล้ายน้ำตาลที่หลอมละลาย ทำให้ใจ เขาสั่นไหวอย่างรุนแรง

ความคิดหนึ่งแวบผ่านใจเขาฉับพลัน แถมปากยังหลุดพูด ออกมา “ในเมื่อชอบเด็กขนาดนี้แล้วไม่คิดมีเองสักคนบ้างเหรอ?”

คำพูดของเขาทำให้จึงอนิ่งค้าง สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย ถอนสายตาไม่หันมองเขาแล้วหมุนตัวเดินล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์ ไปทันที

สีหน้าของหนูเจ๋อเหยาก็เปลี่ยนทันที

ผู้หญิงคนนี้!

สอนยากสอนเย็นขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ!

เซี่ยซิงเฉินอุ้มเซียต้าไปเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างไว แม้แต่ ตอนนี้ยังใจสั่นไม่หาย

“หม่า ผมทำให้ตกใจใช่ไหม?” เสี่ยต้าไปเอ่ยปากอย่าง

ระแวง

“ทำไมลูกต้องแอบหนี?” เซียซิงเฉินตีหน้าเคร่งขรึมจน กระทั่งเข้าไปในลิฟต์ วางเขาลงแต่สีหน้ายังไม่ผ่อนแม้แต่นิด ใช่แค่ทำให้เธอตกใจ ผู้ใหญ่ทั้งหลายต่างก็ตามหาเขาอยู่ทั้ง นั้น

“ผมกลัวนี่นา…” เซียต้าไปยืนพิงลิฟต์อย่างน่าสงสาร สุด จมูกที่แดงเลือกเพราะความหนาวไปสองที่ ร่างเล็กสั่นระริก แถมมือน้อยๆ ยังกุมท้องที่แบนราบของตน “ได้ยินพี่พยาบาล บอกว่าเดี๋ยวจะผ่าท้องผมแยกเป็นสองซีก…. ”
พยาบาลคนไหนที่ว่าแบบนี้กัน

เชี่ยชิงเฉินเห็นท่าที่เด็กน้อยแล้วหัวใจก็บีบรัด จะโกรธเขา ลงได้อย่างไรอีกล่ะ?

เธอนั่งยองลงไปกอดเด็กน้อยไว้แล้วปลอบอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวเข้าไปแล้วต้าไปจะได้นอนสบายๆ ตื่นมาก็ ไม่เป็นอะไรแล้ว อีกอย่างคุณปูรองก็เข้าไปผ่าตัดเหมือนลูกเลย แต่ว่าลูกดูสิคุณปูรองกล้าหาญขนาดไหน คุณปูรองไม่กลัวเลย นะ”

“จริงเหรอ?”

เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วพยักหน้า “จริงสิ

เซี่ยต้าไปล้วงลูกอมที่พี่สาวคนสวยให้ตนมาเมื่อครู่ออก มา แกะเปลือกออกแล้วยัดเข้าปาก รอรสชาติหอมหวานเหล่า นั้นขับไล่ความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้ออกไปส่วนหนึ่งถึงยอม กล่าวต่อ รอผมผ่าท้องออกมา จะทานอะไรได้อีกไหม?

เซียซิงเฉินพยักหน้าด้วยดวงตาที่แดง “ได้สิ ลูกอย่าฟัง พี่พยาบาลหลอกลูก ฝีมือของคุณอาฟดีมาก พอออกมาลูกจะ แข็งแรง”

“ถ้าผมแข็งแรงแล้วจากนี้แม่กับเสี่ยวไปคงไม่ห้ามผมทาน นั่นทานนี่แล้วสินะ?”

“ได้ เจ้าตะกละ ลูกอยากทานอะไรก็ให้ทานหมดเลย เซี่ยต้าไปปากเล็กด้วยท่าทางเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “เชื่อแม่ไม่ได้หรอก! แม่ขี้ขลาด กลัวเสียวไป ถ้าเสียวไปไม่ให้ผม ทาน แม่ก็ไม่กล้าคุยแทนผมหรอก

หมายความว่าตอนนี้ตนกำลังถูกลูกดูถูกอยู่เหรอ?

เซียซิงเฉินเช็ดน้ำตาตรงหางตาออกแสร้งเคาะนิ้วลงบน ศีรษะเล็กของเขาอย่างเคือง โกรธ “ถ้าครั้งนี้ลูกกล้าหาญแล้ว แม่ก็จะกล้าหาญบ้าง จะช่วยไปขอเสี่ยวไปให้ลูกเอง

“จริงเหรอ?”

เซียซิงเฉินนนิ้วก้อยออกไป “สัญญาเลย

เซียต้าไปส่งนิ้วก้อยขาวอวบออกมาเกี่ยวก้อยกับเธอ เธอ มองใบหน้าเล็กนุ่มนิ่มนั่นแล้วก็แสบจมูกพลางเอ่ยปาก “ลูกจะ ต้องเข้มแข็งนะ แม่รอให้ลูกออกมา

คนทั้งกลุ่มตื่นตกใจเพราะการหายตัวไปของเด็กน้อยไม่ เบา ตอนนี้ตามหาเด็กน้อยเจอแล้วทุกคนจึงถอนหายใจอย่าง

โล่งอก

ไม่นานทั้งคู่ก็ถูกส่งเข้าห้องผ่าตัด VIP

ตลอดทางเดินถูกคนของเขาล็อกไว้ทั้งหมด นอกจากทีม รักษาของคุณหมอฟูแล้วไม่มีแม้แต่แมลงสักตัวที่สามารถลอด เข้ามาได้

เซี่ยซิงเฉินนั่งอยู่ระหว่างห้องผ่าตัดสองห้อง พักหนึ่งมองไปทางนี้ พักหนึ่งมองไปทางนั้น รู้สึกถึงตัวที่เย็นเฉียบแถมใจที่ ยากจะสงบลงเท่านั้น

ไปเย่นิ่งมองใบหน้าขาวซีดของเธอแล้วก็ถอดเสื้อกัน หนาวของตนลงคลุมไหล่เธอ มือใหญ่กดป่าเธออย่างปลอบ ประโลม

คุณท่านล้วนเห็นถึงความกังวลของทุกคนจึงกล่าวสั่ง “โรง พยาบาลนี้มีคนเข้าออกตลอด ยังไงก็ไม่สะดวก เดี๋ยวโดนจับ ได้จะต้องยุ่งยากแน่ๆ ฉันว่าคืนนี้นอนโรงพยาบาลสักคืน พรุ่ง นี้ก็ให้ทีมรักษากลับไปจงซันพร้อมกันเลย

“ใช่ โรงพยาบาลเงียบเหงาขนาดนี้ จะหาของกินก็ ลำบาก กลับไปจงซันฉันจะให้น้าหลินทำอาหารอร่อยๆ ให้ตา ไปกับชิงสั่งทุกวันเลย ถ้าไปชอบขนมหวานที่ฉันทำที่สุดแล้ว กลับไปจงซันแหละดีเลย”

“ต้องระวังหน่อยนะ คุณหมอบอกแล้วว่าตอนนี้เขาต้อง ทานของหวานน้อยลง” คุณท่านตอบ

คุณหญิงไปมองเขาตาขวาง “ฉันไม่ใส่น้ำตาลก็ไม่ได้เหรอ?”