ตอนที่ 35 อย่าดูถูกตัวเอง

แต่ละค่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยถากถาง ราวกับเข็มที่ที่ม เข้าไปในแก้วหูของเซียซิงเฉิน แทงเข้าไปถึงกลางใจของเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นมองชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้ “ในใจของ ท่านประธานาธิบดีคิดว่า ฉันควรชอบผู้ชายแบบไหนถึงจะดูไม่ เป็นคนใจง่าย หรือดูหิวผู้ชายล่ะคะ?”

เธอยิ้ม ภายใต้รอยยิ้มนั้นมีความอ้างว้างซ่อนอยู่ นั่น ทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจ

“คุณรู้ไหมตอนที่คุณย่าฉันให้ฉันไปดูตัว ท่านกำชับฉันว่า ยังไง? ย่าบอกฉันว่า ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะบ่นนั่นบ่นนี่ ไม่ต้องไปสน ว่าเขาจะหย่าแล้ว หรือเขามีลูกติด ต่อให้เป็นแมวเป็นหมา ขอ แค่เขาเอาเรา เราก็ควรจะขอบคุณเขาแล้ว รู้ไหมเพราะอะไร?”

ไปเย่นิ่งไม่พูดสักคำ ได้แต่เม้มปาก รอฟังเธอพูดต่อ

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้ายังปรากฏรอยยิ้ม ทว่า รอยยิ้มนั้นช่างบาดเข้าไปในตาเขายิ่งนัก

“เพราะฉันท้องก่อนแต่งตั้งแต่อายุ 18 เพราะสถานะพ่อ ของลูกฉันก็ไม่ชัดเจน เพราะว่าฉันเป็นจุดด่างพร้อยของตระกูล เซีย… ดังนั้น คุณคิดว่า ถ้าฉันไม่หาครูธรรมดาๆ ที่เคยหย่ามา ก่อน แล้วฉันควรจะหาผู้ชายแบบไหนเหรอ สภาพอย่างฉันใน ตอนนี้ ยังจะหาคนดีๆ ที่ไหนได้อีกเหรอ?”
พอเธอพูดจบ ไปเย่นิ่งก็จ้องมองลึกลงไปในแววตาของ

เธอ

เวลาผ่านไปนานก็ยังไม่พูดอะไรออกมา แค่รู้สึกเหมือนมี สําลีติดอยู่ในคอ ทำให้เขาหายใจไม่ค่อยสะดวก เขาไม่เคยคิด ว่า เรื่องลูกทำให้ชีวิตของเธอได้รับผลกระทบมากมายขนาดนี้

เซี่ยซิงเฉินไม่ได้พูดอะไรอีก และไม่อยากที่จะพูดอะไรอีก

เช่นกัน เธอผลักประตูห้องนอนออก เตรียมจะเข้าไป

ทว่า ยังไม่ทันจะก้าวเข้าไป จู่ๆ ชายหนุ่มก็ยื่นมือมาจับข้อ

มือของเธอเอาไว้

เธอตกตะลึง

เมื่อหันกลับมา ชายหนุ่มได้โน้มตัวลง ใบหน้าที่หล่อเหลา เข้าประชิดใกล้ ลมหายใจของเธอหยุดชะงัก มือที่อยู่ด้านหลัง กําลูกบิดประตูไว้แน่น

“เซี่ยซิงเฉิน เธอฟังฉันให้ดีๆ อย่าดูถูกตัวเองง่ายๆ สิ!” น้ำ เสียงของไปเฉิงดุดัน ลมหายใจที่แฝงความเป็นเจ้าเข้า เจ้าของ รดไปบนใบหน้าของเซียซิงเฉิน “ผู้ชายที่เคยหย่ามา ก่อนหรือผู้ชายที่มีลูกติด เธอควรอยู่ให้ห่างผู้ชายพวกนี้ ยิ่งไกล เท่าไหร่ยิ่งดี! ถ้าฉันรู้ว่าเธอไปอยู่กับผู้ชายพันธุ์นั้นล่ะก็ ฉันไม่ ปล่อยเธอไว้แน่! และอีกอย่าง ฉันมีวิธีที่ทำให้พวกเธออยู่ด้วย กันไม่ได้อีกด้วย!”

เซี่ยซิงเฉินกะพริบตาปริบๆ
ผู้ชายคนนี้ ชักจะพาลเกินไปแล้ว!

แล้วนี่ เขา…มีสิทธิ์อะไรที่จะไม่อนุญาตให้เธอคบหากับคน อื่น? ขนาดตาไปยังไม่ว่าอะไรเลย

เธออยากจะพูดอะไรออกมา แต่หลังจากที่อีกฝ่ายเอาแต่

จ้องเขม็งมาที่เธอ จู่ๆ ก็พรวดพราดเข้าห้องไป พร้อมปิดประตู เสียงดัง ‘ปัง’

เซี่ยซิงเฉินอึ้งไปเล็กน้อย นี่มันอะไรกัน?

รุ่งเช้าวันต่อมา

ในขณะที่เซี่ยซิงเฉินกำลังเก็บกวาดอยู่ชั้นบน ในห้อง อาหารมีแค่ต้าไปกับไปเฉิงสองคน

เซี่ยต้าไปกินเค้กที่ถืออยู่ในมือ เขากินไปพลางถามไป พลาง “พ่อ พ่อกับหม่ามเสียหายตัวไปพร้อมกัน แล้วก็กลับมา พร้อมกันอีก ทั้งสองคงไม่ได้…แอบไปกระหนุงกระหนิงกันสอง คนลับหลังผมใช่ไหม?

เจ้าเด็กเจ้าเล่ห์

ไป๋เย่นิ่งมองปราดไปที่เขา “ลูกไม่ได้เชียร์ให้เธอไปดูตัวเหรอ?”

“ใช่ครับ” ศีรษะเล็กๆ ของเซี่ยต้าไปผงกขึ้นลงราวกับสาก กำลังตำกระเทียม “จริงๆ ผมคิดจะแต่งงานกับหม่าม แต่หม่าม บอกว่าผมยังเด็กเกินไป จริงๆ พ่อนั่นแหละเหมาะที่สุด แต่พ่อก็ดันไม่ยอมแต่งงานกับเธออีก ผมก็เลยทำได้แค่เชียร์ให้หม่ามี ไปดูตัว”

ไปเฉิงวางซ้อนซุปลง มองดูลูกชายที่นั่งตรงข้ามอยู่บน เก้าอี้เด็ก เขาถามขึ้นมาลอยๆ “คราวที่แล้วพ่อบอกจะสอนลูก ประกอบปืน ลูกยังอยากจะเรียนอยู่ไหม?”

“อยากเรียนครับ อยากเรียนอยู่แล้ว!” พอเด็กหนุ่มได้ยิน เรื่องนี้เข้า ตาลุกวาว “พ่อจะสอนผมเมื่อไหร่ครับ? ครั้งนี้ห้าม หลอกผมอีกนะ ไม่อย่างนั้น ผมโกรธจริงๆ ด้วย!”

พูดจบ ริมฝีปากเล็กๆ ของเขาก็ยกขึ้น แขนสีขาวนุ่มสอด ไขว้กันระหว่างอก

“เดี๋ยวพอเธอลงมา ลูกบอกเธอนะว่า ลูกไม่อยากให้เธอ ไปดูตัวอีก พอลูกพูดจบแล้ว พ่อจะจัดคนไปสอนลูก”

“ใช่เหรอ?” เด็กหนุ่มเบะปาก “เสี่ยวไป นี่เป็นคำพูดที่ตัว

เองอยากพูดหรือเปล่า? พ่อไม่ชอบให้หม่ามไปดูตัว?”

“…เปล่า”

“แล้วทำไมบอกให้คนอื่นเค้าพูดแบบนี้?”

“ลูกไม่อยากเรียนแล้วใช่ไหม?” ไป๋เย่นิ่งยักคิ้ว

“อยากสิครับ!”

“ก็ไปทำตามที่พ่อพูด ห้ามถามอะไรอีก

เชอะ! นี่มันข่มขู่กันชัดๆ!
เซียต้าไปบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ ในหัวครุ่นคิดพิจารณา ไปมาอยู่หลายรอบ แต่ก็คิดอะไรไม่ออก ปืนก็อยากเรียน แต่ก็ อยากให้หม่ามีเจอกับเจ้าชายขี่ม้าขาวเร็วๆ ด้วย

ไปเย่งเหลือบมองไปที่เขา พลางจิบกาแฟอย่างสบายใจ เขาพูดเสริมขึ้นมาอย่างใจเย็นว่า “คิดให้ดีๆ นะ โอกาสมีแค่ ครั้งเดียว ยังมีเวลาให้ลูกคิดอีกประมาณหนึ่งนาที

หนึ่งนาทีผ่านไป เซียซิงเฉินก็ลงมา

“หม่าม มากินข้าวเร็ว” ถ้วยของเธอ ไปกุลีกุจอคีบอาหารใส่ใน

“ขอบใจจ้ะลูกรัก” เธอจูบไปที่ใบหน้าของลูกชาย

“หม่ามีครับ นัดดูตัวคราวที่แล้ว คุณอาคนนั้นยังติดต่อกับ

แม่อยู่ไหม?”

“อืม ยังติดต่ออยู่จ้ะ”

“แล้ว….แม่ชอบคุณอาคนนั้นไหม?”

หลังจากเซี่ยต้าไปถามคำถามจบ เซี่ยซิงเฉินพลันตะลึงไป ชั่วขณะ เธอมองไปที่ไปเย่นิ่งที่กำลังทานอาหารเช้าอยู่ข้างๆ เขาไม่ได้มองเธอ เอาแต่จดจ่อกับการทานอาหารเช้า ราวกับไม่ ได้สนใจคำตอบของคำถามที่เซี่ยต้าไปถามเลยแม้แต่น้อย

เธอเบนสายตากลับ และตอบคำถามของลูกตามความ

เป็นจริง “ชอบมากจ้ะ เขาช่วยเหลือแม่หลายเรื่องเลย อีกสองสามวันแม่จะไปขอบคุณเขาสักหน่อย ลูกอยากจะไปกับแม่ด้วย ไหม?”

ไปเยองหน้าถอดสี

เซียต้าไปพยักหน้าด้วยความดีใจ “ไปสิครับๆ ดีเลย ผม จะไปช่วยแม่ดูด้วย…

ไปเย่นิ่งมองด้วยแววตาหม่นหมอง เขาหันหลังกลับไปสั่ง ว่า “พ่อบ้าน คุณออกไปบอกกับเหลิงเฟยหน่อยนะว่า ตอนนี้ นายน้อยยังเด็กเกินไป ยังไม่เหมาะที่จะเรียนประกอบปืน…

“ไม่ๆๆ! หม่าม ผมไม่ไปกับแม่แล้วดีกว่า!” เซียต้าไปยึด หลังตรง เสียงดังก้อง เพื่อขัดจังหวะคำพูดของคนบางคน

“หืม?” ท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา ทำให้เซี่ยซิงเฉิน ประหลาดใจยิ่งนัก เมื่อครู่เขายังอยากจะไปอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?

“อืม ผมไม่ไปแล้ว ผมยุ่งมาก ผมต้องเรียนอะไรต่อมิอะไร

เยอะแยะเลย”

“ก็ได้ ตามใจลูกแล้วกัน”

“คือว่า…หม่า” แผนหลอกล่อของคนบางคน ทำให้ เซี่ยต้าไปถึงกับต้องละทิ้งศักดิ์ศรีไป ตากลมโตทั้งสองมองเซีย ซิงเฉินด้วยสายตาเชิงอ้อนวอน “หม่ามีครับ หลังจากนี้ไม่ต้อง ไปดูตัวอีกเลยได้ไหม”

เซียซิงเฉินรู้สึกงุนงงอีกครั้ง

วันนี้เด็กคนนี้เป็นอะไรไป?
“ครั้งก่อนลูกยังเกลี้ยกล่อมให้แม่ไปดูตัวอยู่เลยไม่ใช่เห รอ?”

“ครั้งก่อนคือครั้งก่อน ครั้งนี้คือครั้งนี้สิครับ” เซียต้าไป คล้องแขนของเธอไว้ ท่าทางกระเป๋ากระงอด แกล้งทำเป็นน่า สงสาร “อีกหน่อยถ้าต้าไปแต่งงานไปอยู่กับครอบครัวอื่นจริงๆ ส่วนแม่ก็มีลูกกับคุณอา แม่ไม่ต้องการค้าไปแล้ว แล้วต้าไปจะ ทํายังไง?”

ในใจของเซียซิงเฉินบีบรัด รัดจนเธอรู้สึกเจ็บปวด

ไปเย่นิ่งที่อยู่ข้างๆ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาด้วย

“ต่อให้อีกหน่อยแม่จะต้องแต่งงานกับคนอื่น และมีลูกกับ คุณอาคนอื่นจริงๆ ลูกก็ยังคงเป็นต้าไปที่แม่รักที่สุด แม่จะทิ้งลูก ไปได้ยังไงล่ะ?” เซี่ยซิงเฉินยิ้ม เธอจงใจขยี้ผมของลูกให้ยุ่ง

เซียต้าไปเงยหน้ามองเธอ และมองไปยังพ่อที่สีหน้าไม่

ค่อยสู้ดีนัก “แปลว่าแม่ก็ไม่ต้องการพ่อแล้ว ใช่ไหม?”