ตอนที่ 344 มีเพียงฉันที่เห็นความงามของคุณ (2)

ไปเย่นิ่งได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจึงหันกลับมา สายตาทิ้งไว้ที่ตัว เธอชั่ววูบพร้อมสีหน้าที่เริ่มวิ่งตึงจนดูไม่ได้

ได้ยินเพียงมีคนเอ่ยขึ้นมา “คุณคนด้านหลัง ดูยังไงก็คุ้นๆ นะ?”

เซี่ยซิงเฉินเห็นสีหน้าไปเย่นิ่งเข้าก็รู้ในทันทีว่าตนทำผิด เสียแล้ว เธอควรเคาะประตูก่อนเข้ามา! แต่สีหน้าของเขา… คล้ายโกรธ แต่ก็ไม่เชิง

โกรธตัวเองเล็กน้อยเพราะกลัวว่าจะรบกวนเขา เธอปิด

ประตูเบาๆ เพื่อจะถอยออกจากห้องไป

“เดี๋ยวก่อน!”

ไปเย่นิ่งพูดสั่งเสียงดังลั่น จากนั้นก็หันไปบอกกลุ่มคนใน จอว่า “ทุกท่านพักก่อนสิบนาที เดี๋ยวค่อยประชุมต่อ

พูดทุกคำด้วยเสียงเย็นชา

ไม่รอให้คนอื่นได้พูดตอบอะไรเขาก็กดปิดหน้าจอ ประชุม ถูกหยุดในทันที

เซี่ยซิงเฉินยืนอยู่ด้านนอกเพียงครู่ก็ได้ยินเสียงตะโกนของเขา “เข้ามา

เธอครุ่นคิดเพียงแวบเดียวสุดท้ายก็หมุนตัวกลับเข้าไป

ไปเยฉิงจดจ้องตัวเธอนิ่ง ตั้งแต่เธอเดินเข้ามากระทั่งถึง หน้าโต๊ะหนังสือ สายตาของเขาไม่ห่างจากตัวเธอเลยสักนาที เดียว

เธอไม่ได้เงยหน้ายังรู้สึกถึงสัญญาณอันตรายได้

คนคนนี้อารมณ์ฉุนเฉียวง่ายจะตาย ไม่รู้ว่าจะตวาดใส่เธอ เพราะเรื่องนี้อีกหรือเปล่า

เซี่ยซิงเฉินวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะพร้อมแผงยา ความจริง แอบรู้สึกน้อยใจที่แม้ตนจะมุทะลุไปหน่อยแต่เขาไม่จำเป็นต้อง ใช้สายตาดุดันจ้องมองตัวเองขนาดนั้นก็ได้นี่นา

เธอไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย

เธอบ่นเสียงอุบ “ฉันเอาน้ำมาให้ค่ะ ต้องทานยาเม็ด

ไม่ได้เงยหน้ามองเขาแม้แต่แวบเดียวก็หุนหันจะเดินออก ไป ไป๋เย่นิ่งกลับผุดลุกขึ้นแล้วกระชากตัวเธอกลับไป

เขาไม่ได้ผ่อนแรงนักทำให้เธอสะดุ้งตกใจไปที่ ยังไม่ทัน ตั้งสติได้ก็ถูกเขาอุ้มไปยังบนโต๊ะหนังสืออีกฝั่ง
“คราวก่อนพังงานแต่งงานของซ่งเหวยขนาดนั้น หลาย ปีมานี้ไม่เคยได้ยินข่าวฉาวของท่านประธานาธิบดีเลยสักนิด ฉันคิดว่าท่านประธานาธิบดีจะไม่สนใจผู้หญิงซะอีก!

“ดูเหมือนก็มีช่วงเวลาแบบนี้เหมือนกันสินะ ขอแค่ไม่ใช่ กับผู้ชาย ฉันก็พอจะเบาใจลงหน่อย

พอถูกตัดสายทิ้ง คนอีกฝั่งก็เริ่มพูดคุยขึ้นมาทันทีด้วยน้ำ เสียงติดแซวเล็กน้อย

“ไปยุ่งกับพนักงานสาวในที่ทำงาน แกเบา ใจลงได้เหรอ? หลันจนอดปริปากเอ่ยด้วยสีหน้าถมึงทึงไม่ได้ เขาไม่คาดคิด เลยว่าท่านประธานาธิบดีไม่คิดชอบลูกสาวตนแต่กลับเลือก พนักงานธรรมดาๆ คนหนึ่ง

“มีเรื่องชู้สาวกับพนักงานสาวก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่แล้ว นะ ผู้ชายนี่นาจะมีสักกี่คนที่ไม่ยุ่งกับลูกน้องตัวเองจริงๆ โดย เฉพาะหนุ่มวัยรุ่นอย่างท่านประธานาธิบดี เจ้าหลัน แกก็อย่า คิดมาก พวกเขาก็แค่เล่นๆ ไม่ได้จริงจังหรอก

หลันนั้นไม่พอใจอย่างมากเพราะรู้สึกไม่ยุติธรรมแทน ลูกสาวตน ในใจเขาแล้วหลันเยู่เปรียบเหมือนของรักของหวง เป็นสมบัติที่ต้องประคองไว้ในมือตลอดเวลา ไม่มีใครในโลกที่ จะเทียบติดได้ และคนที่เหมาะสมคู่ควรกับตำแหน่ง ประธานาธิบดีอย่างเขา ไม่คิดเลยว่าจะตาแบบนี้
เซี่ยซิงเฉินถูกเขาจับอุ้มไว้บนโต๊ะหนังสือก็เริ่มสงสัย สอง ขาเคว้งกลางอากาศเพียงครู่กำลังจะสไลด์ตัวลง แต่สองมือ ของเขายันโต๊ะหนังสือไว้พร้อมร่างสูงใหญ่ที่โน้มลงมา ทำให้ ตัวเธอถูกไล่ต้อน ให้กลับไปนั่งอย่างเดิม

บนตัวเขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตที่ไม่ติดกระดุมบน เมื่อโน้มตัว ลงมาเช่นนี้แล้วก็เผยให้เห็นกล้ามอกเป็นแผง เซ็กซี่เสียจนเซีย ซิงเฉินสําคอแห้งผาก

เธอกระแอมเสียงไอไปพลางยกมือขึ้นดันไหล่เขา “ทำ อะไรคะ?”

“เมื่อคุณเข้ามาสภาพแบบนี้เหรอ?” ไปเฉิงขบกราม แน่น หัวคิ้วขมวดเป็นปม

เซียซิงเฉินกัดปากอธิบาย “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังประชุมอยู่

ข้างใน คราวหลังฉันจะจำไว้ว่าต้องเคาะประตู ไม่สิ ทางที่ดี

คราวหน้าถ้าคุณอยู่ในห้องหนังสือ ฉันจะไม่เข้ามาอีกแล้ว

“มันใช่เรื่องเคาะประตูไม่เคาะประตูไหมล่ะ?” ไปเย่นิ่ง เขม่นมองเธอแวบหนึ่ง แววตาถมึงทึงกวาดมองดวงหน้าใส ของเธอไล่ลงไปจนถึงบริเวณหน้าอกที่คอเสื้อคว้านลึกของเธอ หัวคิ้วกระตุกเบาๆ ปากบางขยับพูด “คุณใส่เสื้อแบบนี้ก็ออก มาแล้วงั้นเหรอ?”

“หม?” เดิมทีเซียซิงเฉินไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติแต่พอ มองตามสายตาเขาแล้วถึงรู้สึกตัว
คอเสื้อชุดนอนคว้านลึกมาก ด้านในนอกจากเสื้อชั้นใน และกางเกงชั้นในเธอก็ไม่ได้สวมอะไรไว้อีก ฉะนั้นเจ้าตัวจึงดู เย้ายวนอยู่ไม่เบา แต่ว่าก็ไม่ได้โชว์ให้เห็นสิ่งที่ไม่ควรโชว์นี่นา แค่คอเสื้อลึกไปหน่อยเท่านั้นเอง

“อีกฝั่งของสายมีแต่ผู้ชาย สีหน้าของเขาเรียบนิ่ง

แม้จะเป็นกลุ่มผู้ชายสูงวัยแต่ชายสูงวัยก็ผู้ชายเป็นสิ่งมี ชีวิตประเภทเดียวกัน อีกอย่างข้างนอกยังมีพวกรุ่ยทั้งเหลิงเฟ ยอีก!

สภาพนี้นอกจากเขาแล้วจะให้ผู้ชายคนอื่นเห็นได้อย่างไร? เซียซิงเฉินได้ยินเข้าก็อดดีใจปนขำไม่ได้ ก็เลย…

“ท่านประธานาธิบดี คุณคงไม่ได้โกรธฉันเพราะเรื่องนี้ หรอกนะคะ?”

ผู้ชายคนนี้ใจแคบมาก ใจแคบเกินไป แต่อืม…รู้สึก หวานๆ ในใจ…

“ไม่ควรเหรอ?” เขาขมวดคิ้ว “ใส่แบบนี้รู้ไหมว่าจะมีผล อะไร?”

ไม่รู้สิแปลก

เซียซิงเฉินสบสายตาอันตรายของเขาแล้วหวังขยับตัวหนี แต่ไปเย่นิ่งเร็วกว่าเธอหนึ่งก้าว แขนยาวเกี่ยวรั้งทำให้เธอหมด หนทางหนีแถมยังตกอยู่ในอ้อมแขนเขาทันที มือใหญ่ของเขา สอดเข้าใต้ร่มผ้าของเธอ
“อย่าค่ะ” เธออ่อนแรงไปทั้งตัว ใช้มือห้ามมือเขาไว้

“รู้ตัวว่าผิดรึยัง?” เขากวาดตามองเธอจากบนลงล่าง พร้อมกับแฝงด้วยนัยข่มขู่

“ฉันผิดไปแล้วค่ะ ท่านประธานาธิบดี ให้อภัยข้าน้อย เถอะ!” เธอประกบมือขอร้องต่อหน้าเขาอย่างน่าสงสาร ท่าทาง

เช่นนั้นดูน่ารักไม่หยอก

ดวงตาเขาฉายแววล้ำลึก ไม่อยากปล่อยเธอไปทั้งอย่างนี้

จริงๆ

เซี่ยซิงเฉินรู้ทันความคิดเขาเพียง ในแวบตาเดียวจึงรีบ กล่าวเตือน “คุณไป คุณหมอเคยสั่งไว้เป็นพิเศษแล้วนะคะว่า ตอนนี้คุณออกกำลังกายหนักไม่ได้ แล้วก็…คุณมีเวลาพักแค่ สิบนาที เดี๋ยวก็จะเริ่มประชุมแล้ว

เป็นอย่างนั้นจริงๆ

เขาไม่มีทางเลื่อนการประชุมออกไปได้อีก

ไปเย่งเชยหน้าเธอขึ้นแล้วกัดตรงปลายจมูกเธอเป็นการ ลงโทษด้วยแรงที่ไม่เบานัก

เธอครางเสียงออกมาอย่างเจ็บปวด จากนั้นก็ได้ยินเพียง เขากล่าวออกเสียงว่า “คืนนี้ตอนที่มีแค่เราสองคนค่อยใส่แบบ นี้ แต่ว่าข้างในต้องว่างเปล่าจริงๆ นะ!”

“…” เซี่ยซิงเฉินหน้าแดงก่ำ
ฝันไปเถอะ!

กลางคืนเธอจะห่อตัวเองให้แน่นไปเลย ไม่อย่างนั้นถ้าเกิด

กิจกรรมหนักหน่วงแล้วคุณหมอถามขึ้น เขาคงกล่าวโทษตน ว่าสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นเป็นการยั่วยวนเขาอีก

เซี่ยซิงเฉินไม่อยากหลงกลอีกก็ขยับตัวขึ้นให้หลุดจาก

อ้อมแขนเขา “รีบทานยาแล้วก็อย่าเลิกประชุมช้านะคะ เดี๋ยว

เย็นๆ ต้าไปก็เลิกเรียนแล้วต้องทานอาหารค่ำ

“อืม” เขาพยักหน้าแล้วจึงปล่อยตัวเธอ

หยิบแก้วน้ำ เชิดหน้ากลืนยาลงคอทันที เซียซิงเฉินเก็บ แผงยาไว้ทั้งยังมองเขา “ถ้างั้นฉันออกไปแล้วนะคะ

เขาพยักหน้า

รอให้เธอเดินออกไปเพียงก้าวเดียว จู่ๆ ก็นึกถึงบางอย่าง ขึ้นมาแล้วกล่าว “คุณหญิงหลันถึงกลับประเทศแล้ว คุณอยาก เจอท่านหน่อยไหม?