ตอนที่ 342 บ้ากามได้อย่างถูกกฎหมาย (3)

คุณท่านหยุดชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย “จะว่าไปแล้วพวกเขา ทั้งสองก็ไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดจริงๆ นี่นา”

“ตอนนี้คุณมาบอกว่าพวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องทางสาย เลือดอีกแล้วเหรอ! ถ้าอย่างนั้นคุณว่าการที่เราขัดขวางแบบนี้ จะไม่แปลกเกินไปเหรอ?”

คุณท่านเองก็ลุกขึ้นนั่ง “แปลกเหรอ? แปลกยังไง! พวก เขาจะคบกันได้ยังไง? ไหนคุณลองบอก ถ้าสื่อถามขึ้นมาคุณ จะอธิบายให้ฟังว่าความจริงแล้วพวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องทาง สายเลือดเหรอ? ถ้าอย่างนั้นสื่อก็จะบอกว่าไม่ได้เกี่ยวข้องทาง สายเลือด อีกคนก็เป็นคุณอาที่เขาเรียกมาตลอดยี่สิบกว่าปี ไม่ ว่ายังไงก็เป็นคุณอาในนาม และซิงเฉินก็เป็นลูกพี่ลูกน้อง ใน นาม แค่นี้ก็ถือว่ารักกันเองในหมู่ญาติแล้ว แล้วคุณจะอธิบาย ยังไงอีก? เหมือนถูกเขาจับไม่ได้ข้างหนึ่งแล้วพร้อมจะถูก วิพากษ์วิจารณ์อยู่เสมอ! นี่ยังเป็นเรื่องเล็กแต่มันจะเป็นอาวุธที่ ใช้โจมตีเย่นิ่ง โจมตีตระกูลไปเราที่ดีที่สุด! เจ้านั่นหลงใหลจน หัวปักหัวป่า แต่ผมยังสติดีอยู่

คุณหญิงไปถูกว่าเข้าก็ถอนหายใจยาว
“ถ้าเป็นอย่างนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ แล้ว เจ้าเฉิงนิสัย เดียวกับคุณ เวลาซื้อน่ะเราทำอะไรไม่ได้เลย อีกอย่าง…หลาน ชายสุดที่รักของฉัน…”

หลานชายสุดที่รักก็คือจุดอ่อนของคุณหญิงไป เมื่อกล่าว ถึงเธอก็รู้สึกแย่ทันที “ถ้าเด็กนี่แยกจากเราไปเพราะเรื่องนี้ ไม่ คุ้มเลยนะ”

คุณท่านเองก็อัดอั้นตันใจ พอได้ยินเรื่องหลานชายก็ยิ่ง ว้าวุ่นใจพลางกระตุกผ้าห่ม “พอแล้ว นี่มันกี่โมงยาม ไม่คุย เรื่องนี้แล้ว ไม่ว่ายังไงตอนนี้ก็จะให้พวกเขาแต่งงานกันไม่ได้

คุณท่านเอ่ยคำขาด คุณหญิงจึงไม่กล้าว่าอะไรอีก

วันรุ่งขึ้น

ไปเฉิงลุกจากเตียงและกำลังแปรงฟันอยู่ในห้องอาบน้ำ ทั้งที่ยังสวมชุดนอนสีขาว

เซี่ยต้าไปก็สวมชุดคลุมอาบน้ำสำหรับเด็กเดินตามหลัง เขาติดๆ เขาแปรงฟัน เด็กน้อยก็หยิบแปรงฟันด้ามเล็กแปรง ฟันตัวเอง เขาโกนหนวด เซี่ยต้าไปก็ใช้สองมือลูบไล้ใต้คางตัว เองเบาๆ อย่างเป็นตุเป็นตะ

เซี่ยซิงเฉินยืนอยู่ขอบประตูด้วยท่าทางเกียจคร้าน เมื่อ เห็นภาพนี้เข้าก็อมยิ้มน้อยๆ

รอไปเย่นิ่งวางมีดโกนหนวดลงเซี่ยต้าไปก็เขย่งปลายเท้าหวังยื่นมือไปหยิบมาเล่น

“วางลงนะ!” เซียซิงเฉินตื่นในทันที รีบก้าวเข้าไปตะครุบ มือเขาไว้ อันนี้อันตรายมาก เล่นไม่ได้

ไม่รอเซียตาไปปล่อยมือไปเฉิงก็ดึงมีดโกนออกไปวางไว้ มุมที่เขาไม่สามารถเอื้อมถึงได้

เซี่ยต้าไปเชิดหน้ามองนั่นมอง สองมือกอดอกด้วย

ท่าทางไม่พอใจพร้อมพ่นเสียงออกจมูก “ผมบอกแล้วว่า แต่งงานไม่ดี! พ่อแม่รวมหัวกันรังแกผม หม่าม แม่เป็นพวก เดียวกับเสี่ยวไปแล้ว!

หลังเขาพูดประท้วงเสร็จก็เดินลากรองเท้าแตะออกไปข้าง นอกพร้อมกับเบะปากเล็กอย่างไม่พอใจ

เซี่ยซิงเฉินสายศีรษะเอือมระอา

ไปเฉิงยังคงท่าที่เจ้าเสน่ห์เช่นเดิม

“หิวไหม?” เขาคว้าตัวเธอเข้ามากอดแล้วถาม

“ไม่เท่าไรค่ะ คุณอย่าใกล้ฉันมาก พวกคุณแปรงฟันเสร็จ แล้วแต่ฉันยังไม่ได้แปรง” เธอหลบเขาแล้วบีบยาสีฟันลงบน แปรงสีฟัน

เมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างได้ก็หันข้างมองเขา “เราจะซ่อน ตัวอยู่ในนี้ตลอดไปไม่ได้สินะ?”

ไปเย่นิ่งมองเธอนิ่งๆ ด้วยแววตาที่ล้ำลึกขึ้น “อยากไปคุยกับคุณอาผมเหรอ?

คุย ก็ต้องคุยอยู่แล้ว

เธอจะเป็นเต่าหดหัวตลอดไปไม่ได้ บางความสัมพันธ์ก็ ต้องเคลียร์ให้กระจ่าง

“ตอนนี้ฉันยังทำใจไม่ได้

ถ้าจะคุยก็รออีกสักหน่อยเถอะ

“ถ้างั้นเราก็หายไปสักพักให้พวกผู้ใหญ่สงบลงหน่อยเถอะ ช่วงนี้คุณไม่ต้องไปทำงานนะ ผมจะให้คนจัดการให้

เซี่ยซิงเฉินในตอนนี้ไม่อยากเผชิญหน้ากับพวกผู้ใหญ่ จริงๆ ในหัวเธอว้าวุ่นไปหมด ในช่วงเวลานี้เธอแค่อยากอยู่กับ เขาอย่างสงบสักสองวัน รอให้ลมพายุข้างนอกสงบลงเสีย หน่อย

ขณะที่ทั้งครอบครัวกำลังทานอาหารเช้าในห้องทาน อาหาร เหลิงเฟยก็เข้ามาพอดี

“คุณเซีย โทรศัพท์กับกระเป๋าของคุณ” เหลิงเฟยของที่ ไปเอามาจากบ้านใหญ่ให้เซี่ยซิงเฉิน

“ขอบคุณค่ะ” เธอรับของมา โทรศัพท์แบตหมดเรียบร้อย เธอล้วงสายชาร์จออกมาเพื่อชาร์จแบต

ไปเฉิงที่ทานอาหารด้วยท่าทีสง่ากล่าวถาม “ฝั่งนั้นตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

ตอนนี้เขาเริ่มทำตัวอารมณ์ใดๆ ก่อนหน้านี้ไม่พูดความจริงชิงฟังเขาแอบกังวลถึงของแต่ไม่คิดว่าเธอจะเข้มแข็งและกล้าหาญกว่าที่คาดไว้

“คุณท่านยังโกรธเหมือนเดิมครับ ถามถึงคุณทั้งกับ ผมหลายครั้ง

มีสะกดรอยตามไหมสงบสุขก็แค่วันแหละ เขาไม่อยากให้พวกเขามาตามรังควานได้

คุณท่านให้คนตามมาจริงๆ ครับแต่ผมสะบัด

หลุด

เหลิงเฟยกล่าวต่อ ตอนคุณค่อนข้างเสียใจ ท่าน

บอก

“บอกว่าอะไร”

เหลิ่งจรดเซี่ยต้าที่กำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อวานพ่อเสียใจอีกแล้ว แต่งงานไม่สำเร็จเขาสน เขาสนแค่มีคุณพ่อคุณแม่หรือไม่เท่านั้น

เหลิงเฟยตอบ “คุณหญิงบอกว่าพวกคุณจะหายตัวไปก็ ช่างแต่ห้ามพาคุณชายเล็กหายตัวไปด้วย บอกว่าให้ผมพา คุณชายเล็กกลับไปอยู่ด้วยสักระยะ

ไปเย่นิ่งรู้ว่าคุณหญิงไปคิดถึงหลานชายแต่ยังคอยมอง ลูกชายอยู่ “ลูกอยากไปไหม?”

เซียต้าไปปาก ไม่ได้บอกไปว่าอยากหรือไม่อยาก เขา ทราบดีว่าคุณปู่คุณย่ารักเขา แต่เขาก็รู้ว่าคุณปู่คุณย่าไม่ยอม

ให้คุณพ่อคุณแม่ของเขาอยู่ด้วยกัน

ใจเขาเองก็สับสนเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าพอเจอคุณปู่ คุณย่าแล้วควรโกรธพวกเขาไหม

ไปเย่นิ่งไม่ได้ถามต่อเพียงแค่ตอบไป “ไปบอกคุณหญิงว่า

หลานชายสุดที่รักของท่านเสียใจมาก ไม่ยอมเจอใคร

เหลิงเฟยพยักหน้ารับแล้วกลับไปแจ้งตามนั้น

น้าหลินที่รับสายอยู่อีกฟาก เมื่อบอกว่าเป็นสายจากเห ลิ่งเฟย คุณหญิงไป แต่เดิมนั่งซึมอยู่ก็ร่าเริงขึ้นมารีบลุกไปรับโทรศัพท์

“แกบอกพวกเขาแล้วใช่ไหม?ไหม?” คุณหญิงยิงคำถามตัวพาหลานชายฉันมาได้
จากนั้นเมื่อเหลิงเฟยที่อยู่อีกฝั่งกล่าวจบ สีหน้าของคุณ หญิงก็เปลี่ยนไปทันที

ไล่ถามอย่างปวดใจ “เขายังเสียใจอยู่เหรอ? ตอนที่แกไป

ต้าไปยังร้องไห้อีกเหรอ?” เหลิงเฟยคิด ร้องไห้เสียที่ไหนกันล่ะ? คุณชายเล็กอยู่สุข

สบายดี กินอิ่มนอนหลับอีกต่างหาก