ตอนที่ 329 จดทะเบียนที่สำนักงานเขต(2)

ไปเฉิงก็ส่งเด็กน้อยขึ้นรถ ก่อนจะขึ้นรถตามก็เหลือบมองเห ลิ่งเฟยแวบหนึ่ง

“ท่าน…” เหลิงเฟยกำลังจะพูดอะไรแต่ก็หยุดชะงัก ”

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กเลย

ต่อให้เขาปิดบังทุกคนถึงเรื่องที่แต่งงานกับคุณเซียแต่ก็ไม่ ได้หมายความว่าคุณหญิงหลันถึงจะไม่สามารถตามสืบได้ รอ จนถึงวันที่ทุกอย่างกระจ่างหากถูกคนทำข่าวเรื่องคุณชายเล็ก ถึงตอนนั้นไม่อยากจะนึกถึงผลที่เกิดขึ้นเลย

ไปเย่นิ่งดึงถุงมือออกแล้วโยนเข้าไปในรถ ใช้สายตานิ่ง จ้องเหลิงเฟย สิ่งที่คุณจะพูดผมรู้ดี หยุดไว้ตรงนั้นแหละ

เหลิ่งเฟยรู้ว่าเขาตัดสินใจแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ มาจนถึง ขั้นนี้แล้วความจริงพูดอะไรไปก็สูญเปล่าทั้งนั้น

อีกฝั่งหนึ่งจงซัน
ภายในตึกหลังเล็ก

สิ่งแรกที่ไปชิงสั่งจะทำหลังตื่น ในทุกเช้าคือการยกถ้วยน้ำ

ชาที่สกัดจากดอกไม้ไปยืนชมดอกไม้ของตนที่เรือนดอกไม้ “คุณท่านรอง” คนรับใช้เรียกเขาจากด้านนอกเรือน

ดอกไม้

“หม มีเรื่องอะไร?” เขาใช้แว่นขยายส่องกลีบดอกไม้ เพียงส่งเสียงถามไปแต่ไม่ได้เงยหน้า

“เมื่อกี้ตอนทำความสะอาดทางเดินแล้วเจอเจ้านี้ น่าจะ เป็นของคุณเซียที่ลืมทิ้งไว้เมื่อวาน

ไปชิงรั่งถึงได้เงยหน้าขึ้นแล้วโบกมือให้คนรับใช้ “เอามา ให้ฉันดูสิ”

คนรับใช้จึงหยิบของแล้วเดินเข้าไป เป็นถุงเล็กๆ ที่แสน ประณีต เห็นได้ชัดว่าเป็นของเธอเพราะข้างบนปักคำว่า “เซีย” ไว้ ไม่ได้คิดอะไรมาก ไปชิงรั่งก็เปิดถุงดูโดยพลการ

ชั่วขณะที่เปิดออกก็ยืนนิ่งค้าง มือสั่นระริกอย่างรุนแรงจน

แทบก๋าของสิ่งนั้นไว้ไม่อยู่

เรียวขาคู่นั้นคล้ายถูกสูบเรี่ยวแรงไปหมดจนยืนโอนเอน

ข้างๆ คนรับใช้เห็นอาการจึงรีบเข้าไปพยุงเขา “คุณท่าน รอง ท่านอดทนไว้ ดิฉันจะรีบเรียกคุณหมอให้เดี๋ยวนี้เลย!

“ไม่ต้อง ไม่ต้องเรียกหมอ….” คุณท่านรองไปยังคงจับจ้องที่จี้หยกนั่น ดวงตาขึ้นด้วยน้ำใสบางๆ แม้วันเวลาจะผ่านพ้นไป เนิ่นนานแต่ของสิ่งนี้เขายังจดจำได้แม่นยำ

จี้หยกนี้คือของที่เขามอบให้หลันถึงเองกับมือ ตอนนี้ ทำไมถึงมาอยู่ที่ชิงเฉินได้? หรือว่า…

เมื่อวานเฉิงพาตัวเธอไปจากตัวเขาอย่างร้อนใจขนาด

นั้น พอมานึกดูแล้วก็แปลก

เขากลับไม่กล้าคิดไปทางนั้น

“เธอพยุงฉันออกไปหน่อย ฉันจะโทรศัพท์ เสียงของเขา

ยังสั่นเครืออยู่

“ค่ะ” คนรับใช้ไม่รู้ว่าของในถุงนั้นคืออะไร เหตุใดถึง ทำให้คุณท่านรองไปตื่นตัวเช่นนั้นได้ ทว่าไม่กล้าถามแล้วได้ แต่พยุงคนสูงวัย ให้รีบออกจากเรือนดอกไม้

คุณท่านรองไปขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังห้องหนังสือชั้นบน ปิด ประตูห้องให้แน่นหนา ก่อนจะค้นเบอร์โทรศัพท์เบอร์หนึ่ง

นี่เป็นเบอร์ที่คุณท่านได้มาจากหลันนั้น หลังจากเขาออก จากคุกก็เอามาให้ทันที ทุกคนคงอยากประติดประต่อความ สัมพันธ์นี้ แต่จนถึงตอนนี้คุณท่านรองไปถึงได้โทรออกไปยัง เบอร์ต่างประเทศจริงๆ สักที

“สวัสดีค่ะ”
เสียงแผ่วเบาของผู้หญิงดังแว่วมาจากอีกฝั่งของสาย คุณ ท่านรองไปตื่นเต้นจนดวงตาแดงก่ำทันที

ผ่านไปพักใหญ่ที่เขาไม่ได้ส่งเสียงอะไร เคยจินตนาการว่า จะเริ่มต้นคุยกับเธออย่างไรมานับครั้งไม่ถ้วน จะคุยอะไรบ้าง แต่พอมาถึงวันนี้จริงๆ ถึงได้รู้ตัวว่าไม่สามารถส่งเสียงออกจาก ลำคอได้ ไม่แม้แต่สักคำเดียว

“…คุณเหรอ?” พักใหญ่ที่คุณหญิงหลันถึงทำลายความ เงียบก่อน อารมณ์ของเธอสั่นคลอนอย่างรุนแรงเหมือนกับเขา คำสั้นๆ หลุดจากปากด้วยเสียงที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

ผ่านไปตั้งหลายปี ทุกความรู้สึกช่างคุ้นเคยเหลือเกิน

ไม่ต้องฟังเสียง แค่ได้ยินเสียงหายใจ…แค่ลมหายใจ….. ฟังออกว่าเป็นเขา…

“หลันถึง…” ไปชิงฟังเสียงสั่น เอ่ยเรียกชื่อนี้ออกมาจน หลันถึงทนไม่ไหวอีกต่อไป ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลพรากลง มา

“ผมมีเรื่องสำคัญจะถามคุณ วันนี้คุณต้องบอกความจริง

ผม” ไปชิงรั่งยังจำเรื่องสำคัญของตนได้ เขาพยายามหักห้าม อารมณ์ที่สั่นไหว เพชรสีเขียวบนไม้เท้าถูกเขากำไว้แน่น

ตอนนี้การตามหาความจริงถึงจะเป็นเรื่องที่ไม่ควรชักช้า

“คุณถามมาเถอะค่ะ ฉันจะบอกทุกอย่าง

“ตอนนั้นเด็กที่คุณคลอดเป็น….
“ลูกของคุณ” เสียงของหลันถึงแหบแห้งไปแล้ว “ตอนนั้น ฉันไม่มีทางเลือก จึงจำใจต้องทิ้งลูกไป…

ไปชิงรั่งรีบถามต่อ “แล้วจี้หยกที่ผมให้คุณล่ะ ตอนนี้ยังอยู่

ที่คุณไหม?” “จี้หยกนั้นฉันไว้ในผ้าอ้อมของลูกตอนที่ทิ้งเขาไป คิดไว้ ว่าอย่างน้อยก็เป็นของที่คุณเหลือไว้ให้

ราวกับถูกค้อนปอนด์ทุบเข้าอย่างแรง ไปชิงรั่งตัวกระตุก อย่างรุนแรง

ถ้าเป็นแบบนี้ ซึ่งเฉินก็เป็นลูกสาวของตัวเองจริงๆ เหรอ? ทั้งที่เป็นเรื่องที่น่าดีใจมากๆ เรื่องหนึ่งแต่…ทำไมถึง

ไปชิงรั่งฉุกนึกถึงเรื่องที่ซิงเฉินเล่าให้ตนฟังว่าวันนี้จะไป สำนักงานเขตกับเฉิง ใจหายวาบพลางทิ้งโทรศัพท์แล้วคว้า ไม้เท้าสับเท้าออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

“ฮัลโหล ชิงรั่ง?”

คุณหญิงหลันถึงไม่ได้ยินเสียงจึงเอ่ยเรียกชื่อจากอีกฝั่ง ของสายไปที

ไปชิงรั่งลากร่างตัวเองให้เดินออกไปได้เพียงสองก้าว แต่ ก็นึกถึงเธอที่อยู่อีกฝั่งของสายจึงหันกลับมาคว้าโทรศัพท์แบบ หูใหม่อีกครั้งแล้วกล่าว “หลันถึง ลูกสาว…อาจจะตามหา ลูกสาวเจอแล้ว ถ้าคุณมีเวลาว่างก็กลับมาเจอสักหน่อยเถอะ
หลันถึงที่อยู่อีกฝั่งก็ตื้นตันจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้

เมื่อรอได้สติกลับมาก็ถูกตัดสายไปเสียแล้ว

ขบวนรถเป็นทางยาวที่ท้าลมหนาว ขับเคลื่อนตัวไปทาง สำนักงานเขต ภายในรถด้านหลังมีสามคนที่อารมณ์ดีไม่ หยอก

ภายในรถครึกครื้น เซี่ยซิงเฉินเล่นเกมปลายนิ้วกับเซียต้า

ไปตลอดเวลา

จนกระทั่ง….

เสียงโทรศัพท์ส่งเสียงดังลั่นขึ้นทันที

ไปเย่นิ่งหยิบขึ้นมาดูแวบหนึ่ง เห็นว่าเป็นสายจากคุณท่าน คุณท่านไม่เคยโทรหาตนเช้าขนาดนี้มาก่อน

เขาชั่งใจไปครู่หนึ่งก่อนจะกดรับสาย

ไปเฉิงยังไม่ทันอ้าปากก็ได้ยินเสียงขึงขังของคุณท่านที่ ดังแว่วออกมา “แกกล้านักนะ! เรื่องใหญ่แบบนี้กลับปิดบังพวก เราทุกคนไว้!!

“…” ไปเย่งคิ้วกระตุกไปที เผลอหันไปทั้งสองคนข้าง กายแวบหนึ่ง พวกเขากำลังตั้งใจเล่นกันอยู่จึงไม่ทันได้สังเกต เขาในทางนี้

นิ้วยาวของเขาเกร็งแน่น แต่กลับจัดเสื้อผ้าอย่างสง่าไปที่จากนั้นก็กล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบ “คุณพ่อก็ถือว่าไม่รู้เรื่อง อะไรแล้วกัน”

ทำไมคุณท่านถึงรู้เรื่องนี้ได้ เขายังไม่อยากรู้และไม่อยากกาม

“ฉันจะทำเป็นไม่รู้อะไรได้ยังไง ฉันไม่ได้โง่!” คุณท่าน เดือดพล่านจนหลุดคำหยาบออกมา “คุณอาของแกอยู่กับฉันนี่ แกรีบไสหัวกลับมาเลยนะ! เดี๋ยวนี้

“ผมวางสายล่ะ” ไปเยถึงทำท่าเหมือนไม่ได้ยินที่คุณท่านพูด

คุณท่านเสียงสั่น “ถ้าวันนี้แกกล้าไปที่สำนักเขตกับเธอ แก…แกก็รอกลับมาเก็บศพให้ฉันกับแม่แกก็แล้วกัน!