ตอนที่ 327 ชะตาลิขิตไว้แล้วต้องได้เป็นคุณนายไป

เธอยิ่งมึนงงกว่าเดิม

เขากลับไม่คิดอธิบายให้มากความเพียงแต่ก้มมองข้อมือ ที่แดงเป็นปืนของเธอ

เมื่อครูใช้แรงมากไปหน่อยเพียงแค่ได้ยินว่าเธอไปที่บ้าน ใหญ่แถมยังไปหาคุณอา ได้แต่พะวงว่าเธอจะหลุดปากเรื่องผ้า อ้อมลายดอกกล้วยไม้ไป ก็เลยฉุนเฉียวขึ้นมาทันที

ถอนหายใจทั้งใช้นิ้วยาวลูบไล้เบาๆ “ยังเจ็บอยู่ไหม? แค่เขาไม่ถามก็รู้สึกน้อยใจอยู่แล้ว พอถามออกมาเซียซึ่ง

เฉินก็ปวดใจยิ่งกว่าเดิม

สะบัดมือเขาทิ้งพร้อมเชิดหน้าหนีไม่อยากสนใจเขา เขาดึงมือมาอีกครั้งพลางนวดให้เธอเบาๆ “กระเป๋าของ คุณ ถ้าพรุ่งนี้จดทะเบียนเสร็จผมจะพาคุณกลับไปเอา

เทียบกับเมื่อครู่แล้วตอนนี้อารมณ์เริ่มคงที่ น้ำเสียงไม่ได้ เย็นชาแข็งกร้าวอย่างเมื่อครู่ หากแต่อ่อนโยนอบอุ่นขึ้น มากกว่าเดิม

“เกลียดคุณจัง…” เซี่ยซิงเฉินคอยมองท่าทีของเขาแล้วสะอื่นเบาๆ สูดจมูกพลางกำมือทุบเขา มีผู้ชายแบบนี้ที่ไหน? ตบหัวแล้วลูบหลัง

ไปเย่นิ่งไม่ได้ห้ามมือเธอเพียงแค่โอบกอดเธอไว้ปล่อยให้ เธอทุบเขาระบายอารมณ์ไป

“คืนนี้ก็อยู่ที่นี่แหละ พรุ่งนี้เราจะไปที่สำนักงานเขตแต่เช้า ก่อนที่เราจะได้ทะเบียนมาผมห้ามคุณไม่ให้เกิดอุบัติเหตุอะไร ทั้งนั้น เข้าใจไหม?”

เซี่ยซิงเฉินฟังออกว่าเขากังวลว่าพวกเธอจะแต่งงานไม่

สําเร็จ และเขาเองก็อยากจดทะเบียนไวๆ

ไฟโทสะในใจเมื่อครู่จางหายไปในที่สุด

“คุณอย่าคิดมากสิคะ ฉันว่าความจริงพวกเขาก็ไม่คิดจะ

ขัดขวางเราเลย

เขาพยักหน้ารับ “ทางที่ดีขอให้เป็นแบบนั้น

“ทำไมคุณสวมแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวออกมาล่ะคะ?” อากาศ ข้างนอกหนาวแบบนี้ เป็นห่วงว่าเขาจะไม่สบายเอา

“เมื่อกี้รีบออกมามากไปหน่อย” ได้รับสายจากคุณหญิงไป แม้แต่เอกสารเขาก็ยังไม่ทันได้สนใจ อย่าพูดถึงเสื้อกันหนาว เลย มีแต่ไปขอกุญแจรถจากเหลิงเฟยอย่างรีบร้อนแล้วมาที่จง ซันเพียงลำพัง

“เพราะว่าฉันอยู่กับคุณหญิงเหรอคะ?”
* เขาไม่ตอบ

เซียซิงเฉินมองเขาแล้วถาม “คุณกลัวเราไม่ได้แต่งงานกัน ขนาดนั้นเชียวเหรอ แม้แต่เสื้อยังไม่ทัน ใส่

รู้อยู่แล้วยังถามอีก

ไปเย่นิ่งพยักพเยิดคางไปทางประตู นอกหนาว”

“รีบเข้าไปกันข้าง

“คุณยังไม่ตอบฉันเลย” เธอกลับได้ใจขึ้นมา คว้ามือเขา ไว้ “คุณอยากแต่งงานขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”

ดวงตาของเธอยิ้มและเป็นประกาย

ไปเย่นิ่งเชยปลายคางเธอขึ้นแล้วประทับจูบลงไป ขณะคิด ว่าเขาคงไม่ตอบคำถามแล้วกลับได้ยินเขากระซิบติดริมฝีปาก พร้อมเสียงแหบแห้ง “ใช่ ต่อให้ทุกคนไม่ให้ผมแต่งงานกับคุณ คุณก็ถูกลิขิตไว้ว่าต้องเป็น “คุณนายไป อยู่ดี!

เอ่ยเน้นย้ำทุกคำอย่างหนักแน่นหัวใจเธอเต้นเป็นกลองรัวรู้สึกสุขใจ

“รีบเข้าไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา” ใบหน้าขึ้น ระเรื่อ เธอดึงมือเขากำลังจะเดินเข้าไป

“ผมยังมีงานต้องทํา”
“ยังมีงานอีกเหรอ?”

เขาต้องรีบแค่ไหนถึงได้ทิ้งงานไว้แล้วมาหา

“ผมคงจะกลับหน่อย คุณเข้าไปก่อนเถอะ

เซียซิงเฉินพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในทำเนียบ ประธานาธิบดี เดินได้เพียงสองก้าวก็หันกลับมามอง แต่เขาขึ้น รถไปแล้ว ระหว่างนิ้วคีบบุหรี่ที่ถูกจุดไฟไว้ สีหน้าดูหนักอึ้งอีก แล้ว

ยังไม่ทันให้เธอได้ถามอะไรรถก็พุ่งทะยานออกไปจาก

บริเวณนี้อย่างรวดเร็ว

ระหว่างทางที่ไปเย่นิ่งกลับไปที่สำนักงาน คุณหญิงไปก็

โทรมาหา

เปิดมาก็บนทันที

“ลูกเป็นอะไร? เมื่อกี้ยังบอกไม่มีเวลา ไม่มีเวลาก็ไม่มีสิ แต่ยังมาพาซิงเฉินกลับไปอีก ลูกเป็นอะไรกันแน่?

“พรุ่งนี้ผมจะพาเธอกลับมา

“ดูลูก ต่อหน้าคุณอาของลูกแล้วทำแบบนั้น ดูไม่ดีเลย ไปเย่นิ่งไม่ตอบกลับ “ถ้าแม่ไม่มีอะไร ผมวางสายแล้วนะ

คุณหญิงไปพูดแค่นเสียงไปทีถึงได้วางสายไป ยิ่งนานวันยิ่งไม่เข้าใจเจ้าลูกชายคนนี้
เซี่ยซิงเฉิน โทรหาฉือเว่ยยังเพื่อถามอาการของเธอ

ความจริงจนถึงสุดท้ายเธอก็ไม่ได้เอาเด็กออก อาจเป็น เพราะความเย็นของเตียงผ่าตัดที่ทำให้เธออาจจะเสียใจภาย หลัง ฉะนั้นวินาทีที่ขึ้นไปนอนบนเตียงก็ตัดสินใจล้มเลิกความ คิดทันที

เซี่ยซิงเฉินไม่มีทางลืมสภาพที่เธอเดินออกมาจากห้อง ผ่าตัด เจ้าตัวเหมือนคนที่เพิ่งรอดมาจากนาทีชีวิต ใบหน้าขาว ซีดยิ่งกว่ากระดาษ

ยังดีที่เธอไม่ได้เอาเด็กออก

เธอนึกถึงเว่ยยังก็ย้อนนึกถึงตัวเอง

พรุ่งนี้จะแต่งงานแล้วแต่ยังตื่นเต้นอย่างปิดบังไม่ได้ เดิมที หลังคลอดต้าไปเธอคิดว่าคงหาคู่ชีวิตที่เหมาะกับตัวเองได้ยาก พอสมควร ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าวันหนึ่งผู้ชายที่จะมาเป็นสามี ของเธอกลับเป็นเขา…พ่อของเด็ก

คงเป็นโชคชะตาแล้วล่ะ! เพียงแต่ไม่รู้ว่าชะตาของเว่ยยัง

กับคุณหมอจะจบสิ้นแล้วจริงๆ หรือเปล่า

เธอนอนคิดอยู่บนเตียง กระชับผ้าห่มให้ห่อตัวแน่นกว่า

เดิม

คืนนั้นไปเฉิงยุ่งมาก ตอนที่เขากลับมาเซียซิงเฉินก็หลับไปแล้ว
วันรุ่งขึ้น

ตอนที่เธอตื่นถึงรู้สึกตัวว่าตัวเองมาอยู่ในห้องของเขาอีก แล้ว แถมยังถูกเขารวมอยู่ในอ้อมกอดอีกต่างหาก เพราะกลัวจะทำให้เขาตื่น เธอถึงได้ลงจากเตียงอย่าง

ระมัดระวังเพื่อไปล้างหน้าแปรงฟัน

เลือกชุดที่เหมาะสมให้เขาจากห้องแต่งตัวแล้วเดินออกมา เซี่ยต้าไปก็ตื่นแล้วเช่นกัน ขยี้ตานอนกลิ้งอยู่บนเตียง

รู้ว่าวันนี้เขาทั้งสองจะแต่งงาน เจ้าตัวเล็กกลับดีใจยิ่งกว่า ดีใจจนกว่าจะหลับก็ดึกมาก อีกทั้งยังตื่นแต่เช้า

“มา มาล้างหน้าแปรงฟันเร็ว แม่จะหยิบเสื้อให้” เซียซิงเฉิ นอุ้มเซียต้าไปออกจากกองผ้าห่ม

สองแขนขาวๆ ของเซียต้าไปโอบรอบคอเธอไว้ “หม่าม ผมดีใจมากเลยที่แม่แต่งงานกับเสี่ยวไป แต่ว่า…คงไม่ใช่ว่าแม่ มีเสี่ยวไปแล้วจะทิ้งผมนะ?”

“พูดบ้าๆ แม่จะทิ้งเราตั้งแต่เมื่อไร?” เธออุ้มเขาเดินไป ทางห้องอาบน้ำ

ปล่อยเขาให้นั่งลงบนเก้าอี้เล็ก หยิบรองเท้าแตะคู่เล็ก สวมให้เขา เขาปาก “ผมสังเกตว่าตั้งแต่แม่มีความรักกับ เสี่ยวไปก็ไม่มานอนกับผมเลย นอนแต่กับเสี่ยวไป

“…” เซียซิงเฉินหน้าแดง
หยิบแปรงสีฟันพร้อมยาสีฟันให้เขา “แปรงฟัน

พูดจบก็หมุนตัวออกไป เซียต้าไปคอยมองแผ่นหลังของ เธอแล้วพูดเสียงกระเป๋ากระงอด “ดูสิ ผมไม่ได้ใส่ร้ายแม่สัก หน่อย! ผมแค่พูดแม่ก็เดินออกไปเลย!

“…ลูกรีบแปรงฟันเร็ว

“เชอะ! ผมไม่สนหรอก ยังไงคืนนี้แม่ก็จะต้องมานอนกับผม!”

“ก็ได้ แม่จะนอนกับลูก

เซี่ยต้าไปถึงพึงพอใจ หยิบแปรงสีฟันแปรงไปสองที นึกถึงบางอย่างขึ้นมา ซึ่งแปรงสีฟันออกจากช่องปากพร้อม ชะโงกหน้าดูเข้าไปในห้อง “หม่าม แปลกจังเลย…

“อะไรแปลก?” เธอหยิบเสื้อออกจากตู้เสื้อผ้าก็มายืนอยู่

หน้าประตูห้องน้ำ

เซี่ยต้าไปกวาดตากลมโตผ่านหน้าเธอแล้วก็เลื่อนสายตา ลงไปที่หน้าท้องของเธอ “แม่ก็นอนกับเสี่ยวไปตั้งหลายครั้ง แล้ว ทำไมยังไม่มีน้องสาวให้ผมเลยล่ะ?”

“…” เซี่ยซิงเฉินปากกระตุก เดินเข้าไปแล้วเคาะศีรษะเขา ไปที “ตั้งใจแปรงฟัน! เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่ายุ่ง