ตอนที่ 325 พาเธอไป

เขาเดินไปช้าๆ หยิบสมุดวาดภาพไว้ในมือแล้วเปิด เปิดไปไม่ หน้าแววตาก็หม่นลง หลากหลายความรู้สึกกำลังปั่นป่วน เซียซิงเฉินที่คอยมองอยู่ก็รู้สึกเสียดายแทนพวกเขา

“เสียดาย…เวลาผ่านไปนานจนสุดท้ายก็จับความรู้สึก แบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว…

คุณท่านรองเอ่ยพึมพำกับตัวเอง รายละเอียดเล็กน้อยที่ แม้แต่ในฝันยังไม่กล้าลืมเลือน ยี่สิบปีผ่านพ้นไปจนท้ายที่สุดก็ ค่อยๆ จางหายไปแม้อยากจะคว้าไว้ก็ไร้ซึ่งหนทาง

เซียซิงเฉินมองท่าทางของคนมีอายุแล้วก็อดปวดใจไม่ได้ กล่าวตอบโต้ “ตอนนี้ท่านเป็นอิสระแล้ว จากนี้ก็ต้องได้เจอคุณ หญิงหลันถึงแน่ๆ บางทีเธออาจจะยังคิดถึงท่านอย่างที่ท่าน คิดถึงเธอก็ได้นะคะ

ไปชิงรั่งเงยหน้ามองเธอ “หนูรู้จักหลันถึงเหรอ?”

“หน้าตาของคุณหญิงในตอนนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนยัง สาวสักเท่าไร ก็เลยดูออกตั้งแต่แวบแรกค่ะ ก่อนหน้านี้คุณ หญิงมาจากประเทศ M ฉันเคยทานข้าวเป็นการส่วนตัวกับเธอ ถือว่าค่อนข้างถูกชะตากัน

“หนูยังเคยทานข้าวกับเธอด้วย?” คุณท่านรองไปฟังแล้วก็เริ่มตื่นเต้น แถมยังมีท่าที่คล้ายอิจฉา มือที่จับไม้เท้าอยู่กระชับ แน่น จากนั้นพอนึกบางอย่างได้ก็ยกมือขึ้นลูบผมตัวเอง สีหน้า ก็หมั่นลงพร้อมสายศีรษะพูดท้อ “เธอยังคงสวยสง่าเหมือนเดิม แต่ฉัน…แก่แล้ว…..

คำพูดสั้นๆ แต่กลับเศร้าโศกอย่างชัดเจน จู่ๆ เซียซิงเฉิ นก็ไม่รู้ควรพูดปลอบใจอย่างไร เพียงแต่นึกถึงเรื่องสำคัญที่ตน มา “ใช่แล้วค่ะ คุณอา คุณหญิงให้ฉันเอาเสื้อมาให้ บอกให้ ท่านลองสวมดูว่าพอดีตัวไหม

“ลำบากหนูแล้ว” ไปชิงรั่งวางสมุดวาดภาพลงหลังจากฉุด สติของตัวเองกลับมาได้ “ไม่ต้องลองหรอก เธอเข้าใจฉันดี ของที่เธอซื้อไม่มีตัวไหนที่ใส่ไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีค่ะ” เซียซิงเฉินหันมองพืชพันธุ์ดอกไม้ รอบด้านแล้วถาม “ท่านชอบพืชพันธุ์ดอกไม้แปลกๆ เหรอคะ? ฉันเห็นข้างนอกท่านปลูกดอกไม้กับพืชพันธุ์ที่ไม่ค่อยเจอเยอะ เลย”

“ไม่ใช่หรอก ของพวกนี้คือเมล็ดที่พ่อเย่นิ่งเอามาให้จาก ต่างประเทศ ห้องดอกไม้ด้านหลังก็ใช่หมดเลย ถ้าหนูไม่มีธุระ อะไรจะลองไปดูกับฉันไหมล่ะ?” คุณท่านรองไปพูดถึงสิ่งเหล่านี้ พร้อมดวงตาเป็นประกาย

เพราะมารดาทำวิจัยเกี่ยวกับพืชพันธุ์ เชียซิงเฉินจึงสนใจ พื้นพันธุ์หายากเหล่านี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อยากจะถ่ายภาพให้ มารดาดูในวันพรุ่งนี้รวมถึงคำเชิญจากคุณท่านรองไปทำให้เธอไม่อยากปฏิเสธ คนสูงวัยอายุใกล้ 60 ปกติคงไม่มีคนให้ คุยสนทนามากมายนัก ทุกครั้งที่เธอนึกถึงก็สงสารจับใจ ฉะนั้นย่อมอยากอยู่เป็นเพื่อนท่านให้มากๆ

อีกฝั่งหนึ่ง

คุณหญิงไปขึ้นไปคุยกับคุณท่านที่ชั้นบน พลางสวมแหวน อีกวงให้คุณท่านเสร็จก็ลงมาด้วยใบหน้ามีความสุข

“คุณหญิง คืนนี้จะเตรียมอาหารสำหรับท่านคะ? คุณหนู กับท่านประธานาธิบดีจะกลับมาด้วยหรือเปล่า?” เธอเพิ่งลงมา น้าหลินก็เดินเข้ามาถามทันที

“ฉันลองโทรถามก่อน” คุณหญิงไปนั่งลงในห้องโถง หยิบ โทรศัพท์มือถือออกมาก่อนจะกดโทรออก

รอไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย

“แม่”

“ยุ่งเหรอ?” คุณหญิงไปถาม

เสียงพลิกเอกสารดังมาจากฝั่งไปเฉิงตลอดเวลา “อืมยุ่งมาก”

“ยุ่งแค่ไหนก็ต้องทานมื้อค่ำ ลูกกลับมาที่จงซัน พาห ลานชายสุดที่รักของแม่มาด้วย” คุณหญิงไปที่ขาดหลานชาย

ไม่ได้เอ่ย
“คืนนี้ผมคงไม่ไปแล้วล่ะ ไปเย่นิ่งกล่าว “คืนนี้ยังมีงานอื่น อยู่ ถ้ารอกลับจากจงซันผมกลัวจะไม่ทันเข้า

คุณหญิงไปไม่ได้ซื้อแต่อย่างใดเพราะรู้ว่าเขายุ่ง “ในเมื่อ ลูกทุ่งแม่ก็ไม่บังคับแล้ว อ้อ แหวนที่ลูกซื้อ ให้ชิงเฉิน แม่เห็น แล้วนะ”

คุณหญิงไปแสร้งพูดโมโห “เชอะ! ให้แต่ภรรยาสุดที่รัก ไม่เห็นลูกเคยซื้อแหวนให้แม่เลย! แม่ไม่สน คราวหน้าถ้าลูกไม่ ซื้อของขวัญอะไรให้แม่ ลูกก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว

ไปเย่งกำลังจะตอบกลับว่าแหวนต้องให้คุณท่านซื้อสิ แต่ยังไม่ทันได้กล่าวออกปากก็ฉุกนึกถึงบางอย่างได้ ขมวดคิ้ว “แม่เจอเธอที่ไหน?”

“สถานีตำรวจไง! วันนี้เธอมาเดินซื้อของกับแม่ตลอดบ่าย เลยนะ! นิสัยดี ตลอดทางก็ไม่บ่นอะไร แม่เลยเรียกให้เธอมา ทานมื้อค่าด้วย

“เธอไปทานมื้อค่ำที่จงซันเหรอ?” ไปเย่นิ่งกดเสียงต่ำ “อืม ลูกทำน้ำเสียงอะไรเนี่ย มาทานมื้อค่ำที่นี่ไม่ได้หรือ

ไง?”

“ตอนนี้เธออยู่ไหน? แม่ให้เธอมาคุยโทรศัพท์หน่อย

คุณหญิงไปกวาดตามองรอบข้างที่หนึ่งก่อนจะกล่าว “แม่ ให้เธอไปที่บ้านคุณอาของลูกแล้วตอนนี้ยังไม่กลับเลย! คุณอา ของลูกคิดถึงลูกสาวไง ซึ่งเฉินก็โตพอๆ กับน้องสาวของลูกแม่เลยอยากให้ซิงเฉินไปคุยเป็นเพื่อนเขาหน่อย ให้เขา….

“ตุ๊ดๆๆ ยังไม่ทันจบประโยคดีก็ถูกตัดสายจากอีกฝั่ง เสียแล้ว

“ท่าทีอะไรของเจ้านี่กันเนี่ย!” คุณหญิงไปขมวดคิ้วพร้อม ถลึงตามองใส่โทรศัพท์อย่างไม่พอใจ ทั้งทำท่าไม่เชื่อแล้วยก โทรศัพท์ติดหูฟังอีกครั้ง เหอะ! เจ้าตัวดี เจ้าลูกชายวางหูใส่

เธอจริงๆ ด้วย!

ทางนี้

เซี่ยซิงเฉินเข้ากับคุณท่านรองไปได้เป็นอย่างดี คุยกัน เพลินจนเวลาผ่านไปพักใหญ่

“ไม่คิดว่าหนูจะรู้จักต้นจูมันนี่ด้วย!

“ฉันรู้ไม่เยอะค่ะ แต่ตอนเด็กเคยเห็นจากหนังสือที่คุณแม่ ฉันเขียนไว้ครั้งเดียว ใบไม้เล็ก ดอกไม้หอมเหมือนเบญจมาศ รสฝาด เจริญเติบโตอยู่ในป่าหนาทึบ

คุณท่านรองไปฟังเธอเล่าแล้วพยักหน้า “ใช่ๆๆ ไม่ผิด แม้แต่น้อย

“ถ้าท่านชอบดอกไม้ต้นหญ้าแปลกๆ ฉันพอมีวิธีเพิ่มชนิด ใหม่ให้ท่านได้นะคะ” เซี่ยซิงเฉินสูดดมกลิ่นในอากาศเบาๆ

ไปชิงรั่งชะงักท่าที่กำลังรดน้ำต้นไม้ หันมามองเธอ “จริงเหรอ”

“ค่ะ คุณฉันวิจัยเกี่ยวพืชพันธุ์ มีเมล็ดพันธุ์ที่ หลายคนเซี่ยซิงเฉินนั่งยองลงไปสูดดมกลิ่นหอมจากดอกไม้

ในเมื่อคุณแม่ขนาดนั้น จะขอมาได้ยังไง”

ท่านเป็นคนรู้จักรักษา คุณแม่ต้องยอมให้ๆ อีก อย่างพรุ่งเธอไปชิงรั่งเธอกล่าวเช่นนั้นย่อมดีใจแล้ว

“ท่านประธานาธิบดี

แต่ยังไม่ทันได้พยักหน้า ทันใดนั้นเองรับใช้เซี่ยซิงเฉินและชิงรั่งมองห้องดอกไม้พร้อมเห็นชายหนุ่มด้วยท่าคุกไม่ไป๋เย่นิ่งแล้วจะเป็นใครล่ะ

“คุณมากว่า ปกติแล้วเขาอยู่สำนักงาน

สีหน้าไปเฉิงย่ำแย่มาก ตวัดตามองเธอเป็นตักเตือน หนึ่งแต่ที่จะเอ่ยทักทายคุณท่านรองไป คุณอา
กล่าวจบก็ฉุดลากเซี่ยซิงเฉินไปนอกห้องดอกไม้ไม่หยุด ระหว่างทางก็บอกไปซึ่งสั่งว่า “ผมพาชิงเฉินไปก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพามาหาท่านใหม่

เซี่ยซิงเฉินยังคงมึนงง ฉันกำลังคุยกับคุณอาอยู่นะคะ!

เธอพยายามขึ้นมือออก แต่เขาที่ออกแรงเยอะยิ่งเธอ ขัดขืนเขาก็ยิ่งรุนแรง จนข้อมือเธอขึ้นสีแดงเถือก