ตอนที่ 324 ไม่ลืมเลือน

“อายุมากแล้วทำไม? อายุมากฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ?! คุณดู ลูกชายคุณเป็นตัวอย่างหน่อยไม่ได้เหรอ? คุณดูเขา…

คุณหญิงไปเพ่งสายตามาทางแหวนบนนิ้วของเซียซิงเฉิ นอีกครั้ง

เซียซิงเฉินชาวาบตั้งแต่ศีรษะ

ในที่สุดก็รู้เสียทีว่าตนทำให้คุณหญิงไปโกรธได้อย่างไร และรู้แล้วว่าเหตุใดคุณหญิงไปถึงมองแหวนของตัวเองเช่นนั้น

คุณหญิงไปตวาดใส่คุณท่านไปเสียยกใหญ่จนท้ายที่สุดก็ กดวางสายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ไม่รู้ว่าคุณท่านว่าอะไรไปบ้าง ทำให้คุณหญิงไปเปลี่ยนอารมณ์ได้ไวแบบนี้ หันหน้ามาคุยกับ เซียซิงเฉินพร้อมเปลี่ยนใบหน้ากลับคืนสู่ความใจดีอย่างเดิม

“อาหารเย็นวันนี้คิดไว้หรือยัง?” คุณหญิงไปถาม

“กลับไปทำเองง่ายๆ ก็พอแล้วค่ะ”

“ในเมื่อไม่มีนัดก็กลับไปทานกับฉันที่จงซัน หนูยังไม่เคย หน่อยพร้อมฉันเลย

เจอคุณอาของเขาไม่ใช่เหรอ พอดีเลย กลับไปเจอหน้าสัก

แม้จะยังไม่ถือว่าได้พบกันอย่างเป็นทางการแต่วันนี้ก็ถือว่าได้เจอกันแล้ว เชียซิงเฉินที่นึกถึงเว่ยยังที่กล่าวขึ้นว่า “คุณหญิง วันนี้ฉัน….

“พอแล้ว เอาตามนี้แหละ ไปกับฉันเถอะ รถของหนูก็ไม่ ตรงนี้ เดี๋ยวฉันให้คนขับรถมาขับกลับไปให้

สิ้นเสียงคุณหญิงไปก็ถือว่าประทับตรา ทั้งครอบครัวเป็น แบบนี้กันหมด ไม่รอให้อีกคนได้พูดอะไรพอเธอได้สติกลับมา ตัวก็ถูกคุณหญิงไปลากออกจากห้างเสร็จสรรพ

คนขับรถขับรถมาจอดรออยู่ด้านหน้า

ตลอดทางเซียซิงเฉินนึกถึงคำพูดของไปเฉิงที่เคยสั่งให้ ตนอย่าเพิ่งไปที่บ้านจงชันขึ้นมา แต่เวลานี้ที่นั่งอยู่ในรถแล้ว ไม่มีโอกาสได้ปฏิเสธอีก จึงปล่อยให้เลยตามเลย

พานนึกถึงว่าอีกสักครู่จะพบคุณท่านก็รู้สึกขนลุกทันที

เมื่อมาถึงบ้านที่จงซัน ยังไม่ถึงเวลาอาหารเย็น

เซี่ยซิงเฉินเดินเข้ามาพร้อมคุณหญิงไป คุณหญิงถาม

“คุณท่านล่ะ?”

“คุณท่านกลับมาจากโรงพยาบาลแล้ว ตอนนี้อยู่ในห้อง หนังสือค่ะ

“เขา…ตอนที่เขากลับมา มีของติดไม้ติดมือมาไหม?” คุณ หญิงเอ่ยถามพร้อมกวาดสายตามองไปรอบด้าน
“มีค่ะ ท่านรอสักครู่ ดิฉันจะไปเอาให้” คนรับใช้ตอบกลับ กล่องของขวัญ ใบหนึ่งที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามถูกนำมามอบ ให้

คุณหญิงไปมองดูก็มีท่าทีดีอกดีใจ ด้านในมีกล่องไม้สัก กล่องหนึ่ง กล่องไม้สักถูกเปิดออกมาปรากฏว่าเป็นแหวนหนึ่ง คู่ เซี่ยซิงเฉินถึงเข้าใจว่าทำไมหลังจากวางสายจากคุณท่าน คุณหญิงไปถึงอารมณ์ดีขนาดนั้น

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง

“ชิงเฉิน หนูดูสิ!” คุณหญิงไปเหมือนเด็กที่กำลังโอ้อวด ดวงตายิ้มหยีแฝงความได้ใจอยู่เล็กน้อย “สายตาคุณท่านดีที เดียวใช่ไหม”

“ค่ะ สายตาคุณท่านดีมากเลย” เซียซิงเฉินรีบพูดโต้ตอบ

“อย่าเห็นว่าเพชรอันนี้ไม่ใหญ่เท่าของหนูนะ คุณท่านเขารู้ ว่าฉันชอบแบบเรียบง่าย

ชอบเรียบง่ายจริงเหรอ?

ตั้งแต่ที่ลองชุดเมื่อครู่เธอก็ดูออกแล้วว่าคุณหญิงไปเป็น คนทันสมัย เสื้อผ้าที่สวมในวันนี้ก็ตามกระแสเป็นอย่างมาก สไตล์เรียบง่ายไม่ใช่สไตล์ของคุณหญิงไปอย่างแน่นอน

เพียงแต่เธอไม่ได้กล่าวอะไรออกไป แค่พยักหน้าเห็นด้วย ถึงที่สุด “ค่ะ คุณท่านรู้รสนิยมของท่าน ต้องเลือกมาถูกใจอยู่ แล้ว”
“ดูไม่ออกเลยว่ารสนิยมของคุณท่านก็ดีเหมือนกัน”

อย่างที่ว่ากันว่าคนที่รักทำอะไรก็ถูกใจไปหมด คุณหญิง ไปจ้องแหวนนั้นอยู่ตลอด รักมากจนแทบไม่อยากปล่อยมือ จริงๆ ลองแล้วลองอีก แถมยังถามเซียซิงเฉินตลอดว่าสวยหรือ ไม่

“จะว่าไปมัวแต่ดูแหวน” คุณหญิงไปสวมแหวนให้ เรียบร้อยหลังเพิ่งนึกเรื่องสำคัญได้ รีบก้นถุงจากบรรดาถุง ชอปปิ้งออกมาหลายถุง “นี่เป็นเสื้อที่เพิ่งซื้อ ให้คุณอาของเขา หนูเอาไปให้เขาลองใส่ดูหน่อยว่าพอดีตัวไหม?

“ให้ฉันไปเหรอคะ?” เซี่ยซิงเฉินชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

คุณหญิงไปไม่พอใจ “ไม่อยากขนาดนั้นเลยเหรอ หรือว่า อยากให้คนแก่อย่างฉันถือถุงหนักแบบนี้ไปเอง?

“ไม่ใช่ค่ะ” เซี่ยซิงเฉินพูดแก้ตัว “ฉันแค่กังวลว่าฉันจะเสีย มารยาทถ้าไปแบบนี้เลย

“คุณอาเขาไม่ได้นิสัยอย่างคุณท่านหรอกนะ ไปเถอะไป เถอะ ฉันขึ้นไปหาคุณท่านก่อน” คุณหญิงไปยัดถุงใส่อ้อมแขน เซี่ยซิงเฉินไปก่อนที่เจ้าตัวจะรีบขึ้นไปชั้นบนอย่างเร่งรีบ

เซี่ยซิงเฉินมองถุงเป็นกองก่อนจะทำท่าที่หน่ายใจ น้าหลิน หัวเราะ “คุณเซีย คุณอย่าคิดมากเลย คุณหญิงเห็นคุณเป็นคน บ้านเดียวกันแล้ว คุณนั่งเถอะ ฉันไปส่งให้ก็คงเหมือนกัน

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปเอง” เซี่ยซิงเฉินห้ามน้าหลินไว้ มองไปยังชั้นบนแวบหนึ่งก่อนจะหัวเราะ “เดี๋ยวถ้าให้คุณหญิงรู้ว่า คุณเป็นคนไปส่งให้ ต้องมาว่าฉันแน่ๆ

น้าหลินพยักหน้ารับ ไม่ได้ตั้งไว้แต่อย่างใด

เซียซิงเฉินเดินไปที่บ้านอีกหลังหนึ่ง

ทางนี้เงียบสงบกว่าอีกหลังมาก เถาวัลย์พันกันจนเป็นทาง เดินเส้นหนึ่ง จนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านหลังเล็ก ลมหนาวพัด ผ่านมาพอดี อากาศยังคงหนาวเย็นมากเป็นพิเศษ

เซียซิงเฉินกวาดตามองรอบด้านเห็นเพียงในเรือนกระจก ปลูกดอกไม้พืชพรรณไว้นานาชนิด พอจะดูออกว่าผ่านการดูแล รักษาอย่างดีถึงได้สวยงามเช่นนี้

เธอเพิ่งมาถึงก็มีคนรับใช้ออกมาต้อนรับพอดี

“คุณเซีย”

เซี่ยซิงเฉินหยักหน้ารับเบาๆ “คุณท่านรองไปอยู่ไหม?

“อยู่ค่ะ ท่านกำลังวุ่นกับดอกไม้ใบหญ้าของเขาที่ห้อง ดอกไม้ ข้างนอกหนาว คุณเข้ามาก่อน เดี๋ยวดิฉันจะไปแจ้ง ให้ท่านทราบก่อน”

คนรับใช้กล่าวก่อนจะรับถุงจากมือเธอไป

เซี่ยซิงเฉินค่อยๆ เดินตามหลังเธอเข้าไป
บ้านทั้งหลังเต็มไปด้วยกลิ่นอายของเจ้าของที่มีนิสัยรัก การอ่าน บนหรือชั้นวางมีของชิ้นเล็กชิ้นน้อยประดับวางอยู่ ของสะสมของประเทศหรือของเก่าแก่ในต่างประเทศล้วนเป็น ของสะสมจากคนมีชื่อเสียงทั้งนั้น

ดูออกว่าคุณท่านรองไปเสียแรงไปกับการจัดตกแต่งตรงนี้ และตามหาของเหล่านี้ไปไม่น้อย

เซียซิงเฉินยืนอยู่ที่ห้องโถง แวบเดียวก็เห็นสมุดวาดที่วาง ไว้บนชั้นวาดรูปของมุมห้อง เธอเดินเข้าไปแล้วเปิดดูผ่านๆ พอ เปิดดูแล้วก็เกิดเสียงอุทานในใจ

ในสมุดวาดเป็นภาพของหญิงสาวคนหนึ่ง ภาพทุกหน้า ล้วนเป็นเธอ

หญิงสาวในภาพร่าเริงแจ่มใส แม้เวลาจะผ่านพ้นไปแต่

เซียซิงเฉินกลับดูออกจากแวบแรกที่เห็น คนในภาพหากไม่ใช่

คุณหญิงหลันถึงจะเป็นใครอื่นล่ะ?

สมุดภาพวาดเล่มหนาที่มีทั้งหมดหลายร้อยแผ่น ทุกแผ่น

กลับเป็นเธอทั้งหมด

สีหน้าที่แตกต่าง สถานที่ที่แตกต่าง การแต่งตัวที่แตกต่าง มีทั้งแบบวาดเฉยๆ และแบบลงสีน้ำ

ดูท่าคงเป็นผลงานของคุณท่านรองตอนอยู่ในคุก

เซียซิงเฉินถอนหายใจ วันเวลาผ่านไปแต่ความรู้สึกยังคง อยู่ แต่โลกนี้โหดร้ายเกินไปที่ทำให้พวกเขาแยกจากกันไปยี่สิบปีเต็ม

“คุณเซีย”

ขณะที่กำลังคร่ำครวญในใจ เสียงของคุณท่านรองไปก็ดัง ขึ้นจากด้านหลัง

เซี่ยซิงเฉินหลุดจากภวังค์ รีบเก็บอาการคร่ำครวญในใจ ไว้พร้อมทั้งปิดสมุดวาดภาพลง หมุนตัวกลับไป “คุณอา ท่าน เรียกฉันว่าซิงเฉินก็พอค่ะ แล้วก็….

เธอวางสมุดวาดภาพไว้ที่เดิมอย่างระมัดระวัง “ขอโทษนะ คะที่ฉันเกิดสงสัยเลยเปิดสมุดวาดภาพของท่าน ได้แต่หวังว่า ท่านจะไม่ว่าอะไร

วันนี้ไปชิงรั่งสวมเสื้อผ้าฝ้ายสีกรมท่าตามฉบับเสื้อสไตล์ จีน เจ้าตัวดูแข็งแรงดี เขาส่ายหน้า “เรื่องเล็กน้อย จะว่าอะไร ได้ยังไง