ตอนที่ 323 ปฏิบัติกับผู้อื่นจากหน้าตา

ตอนที่ 323 ปฏิบัติกับผู้อื่นจากหน้าตา

คราวนี้คุณหญิงไปที่เคยรู้สึกผิดย่อมรู้สึกดีต่อเซี่ยซิงเฉิ นขึ้นตามลำดับ แล้วรีบโทรไปเล่าให้คุณท่านเพื่อให้เขาหยุด เข้าใจผิด

คุณท่านที่แต่เดิมไม่ถนัดพูดอยู่แล้ว แม้จะรู้สึกสะเทือนใจ

แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาก็พลันวางสายไปเสีย

สุดท้ายตลอดทั้งบ่ายเซี่ยซิงเฉินก็ถูกคุณหญิงไปฉุดลาก ไปเดินซื้อของตามห้างต่างๆ

จนขาทั้งสองข้างของเธอล้าไปหมดหากแต่คุณหญิงไป กลับยังกระปรี้กระเปร่าอยู่ เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการชอปปิ้ง จริงๆ

คุณหญิงไปยังบ่นเธอ “สุขภาพร่างกายของหนูอายุยังน้อย แท้ๆ แต่ไม่ออกกำลังกายบ้างเลย อนาคตจะเป็นยังไงเนี่ย! ฉัน ว่านะตั้งแต่อาทิตย์หน้าเป็นต้นไป ทุกวันเสาร์หนูต้องหาเวลา ว่างให้ได้”

“ทําไมเหรอคะ?”

“ออกมาชอปปิ้งไง!”
คุณหญิงไปถลึงตามองเธออีกแวบหนึ่ง “อย่าคิดว่าฉัน

ต้องการให้หนูมาอยู่เป็นเพื่อนนะ แต่เป็นฉันเองที่จะอยู่เป็น เพื่อนหนู ปกติงานฉันเยอะจะตายไป เซี่ยซิงเฉินไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ยิ่งได้สัมผัสกับคน

ตระกูลไปก็ยิ่งรู้สึกว่าท่านทั้งสองคนเป็นคนน่ารัก

“ค่ะๆๆ ท่านเป็นคนที่ดีที่สุดแล้ว” เซียซิงเฉินตอบกลับไป

ลวกๆ

คุณหญิงไปดีใจจนยิ้มตาหยี “ต้องอย่างนี้สิ

คุณหญิงไปซื้อเสื้อผ้าให้หลานชายสุดที่รักไปมากมาย ทั้ง ข้างในข้างนอก หัวจรดเท้าไม่มีขาด

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่ามันแพงจึงบอกไปว่าเด็กเพิ่งอายุสี่ขวบ แถมเจริญเติบโตอยู่ทุกวัน ต่อให้ซื้อเสื้อผ้าก็ใส่ได้ไม่กี่วัน เอ่ย โน้มน้าวคุณหญิงไปไปหลายต่อหลายครั้งจนคุณหญิงไปแค่น เสียง “ใส่ไม่ได้ก็เก็บไว้ รอซูเมีลูกก็ใส่ได้เหมือนกันนี่

เซี่ยซิงเฉินไม่เชื่อคำพูดของเธอ ถ้ารอพี่ซูเม่มีลูกล่ะก็ เสื้อผ้าพวกนี้คงล้าสมัยไปหมดแล้ว คุณหญิงไปจะยอมให้ หลานตัวเอง ใส่อีกเหรอ?

รู้ว่าตัวเองคงโน้มน้าวไม่ได้จึงไม่พูดอีก สุดท้ายหลังคุณ หญิงไปซื้อเสื้อผ้าสําหรับหลานชายเสร็จก็เลือกให้เธอต่อ
ให้ตายเซี่ยซิงเฉินก็ไม่เอา สีหน้าคุณหญิงไปเริ่มแย่ลง

“ของที่ฉันให้ไปยังไม่เคยเห็นใครกล้าปฏิเสธเลย! เสื้อทำไม หนูถึงไม่ชอบ?”

คุณหญิงไปไม่เคยเห็นคนอย่างเธอมาก่อน เมื่อก่อนที่เคย เลือกภรรยา ให้ลูกชาย เห็นลูกสาวบ้านไหนเหมาะสมก็จะพา มาชอปปิ้ง ให้ของต่างๆ นานา ทุกคนล้วนชอบใจรับของไว้ ทั้งหมด มีแต่เธอที่ยืนซื่อ ของดีๆ ไม่รู้จักรับไว้

แต่คุณหญิงไปกลับรู้สึกชอบใจมากขึ้น อย่างน้อยก็ไม่ใช่ คนที่โลภมากอะไร

แน่นอนว่าสิ่งสำคัญคือเธอยังมาเดินซื้อของเป็นเพื่อนตัว เอง สายตารสนิยมก็ใช้ได้

ไม่เหมือนลูกสาวอย่างเ

วันๆ คอยยุ่งนั่นยุ่งนี้ เวลาที่อยู่เป็นเพื่อนเธอก็น้อยนัก อย่าว่าแต่มาเดินซื้อของทุกอาทิตย์เลย ตลอดปีมีสักสองสาม วันก็ถือว่าดีมากแล้ว เพราะเหตุนี้เองคุณหญิงไปจึงรู้สึกชอบ เซี่ยซิงเฉินมากกว่าเดิม

เซี่ยซิงเฉินเองก็ไม่อยากขัดใจคุณหญิงไป พลางกล่าว “ท่านจะให้ก็ให้ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะรับไว้ แต่ความจริงเสื้อ ของฉันเองก็มีไม่น้อยแล้ว…

“ผู้หญิงที่ไหนจะบ่นเสื้อตัวเองมีเยอะกัน? ฉันจะบอกให้นะ ว่าหนูอย่ามั่นใจในตัวเองเกินไป คิดว่าตัวเองยังอายุน้อยเลยไม่ต้องแต่งตัวมากก็ได้ แถมยังจับเย่นิ่งไว้อยู่หมัดอีก” คุณ หญิงไปพูดถึงตรงนี้ก็จิกตามองใบหน้าขาวใสของเธอไปแวบ หนึ่งแล้วพูดพึมพำ “วัยรุ่นมันดีจริงๆ ใส่อะไรก็สวยไปหมด

เซี่ยซิงเฉินหัวเราะแล้วโค้งตัวอย่างติดตลก “รู้สึกเป็น เกียรติมากที่ได้รับคำชมจากคุณหญิง

“แต่ก็เหลิงไม่ได้นะ” คุณหญิงไปทำหน้าตึง ในขณะ เดียวกันก็สั่งให้เก็บเสื้อทุกตัวที่เธอเลือกไว้เมื่อครู่ให้หมด พลางกล่าวไปด้วย “แม้ว่าหนูจะสวย แต่ข้างนอกมีผู้หญิงสวย อีกเยอะแยะ เฉิงนะเนื้อหอมนะ หนูลองคิดดูสิเดี๋ยวก็ซ่งเหวย อี ตอนนี้ก็มีหลันเย่ คนไหนไม่สวยล่ะ? ถ้าตอนนี้หนูไม่รู้จักดูแล ตัวเอง ไม่แน่สักวันลูกชายฉันอาจไปชอบผู้หญิงคนอื่นเข้าก็ได้ ถึงตอนนั้นหนูจะร้องไห้ก็ไม่มีที่ให้ร้องแล้วนะ

เซี่ยซิงเฉินหน้าบึ้ง

แบบนี้ไม่ใช่ว่ากำลังเสี้ยมความสัมพันธ์ของตนกับลูกชาย เธอเหรอ? มีแม่อย่างนี้ที่ไหนกัน

“หนูได้ฟังที่ฉันพูดไหม?” คุณหญิงไปไม่ได้ยินเสียงเธอ ตอบกลับก็ตบที่มือเธออย่างคุกรุ่นไปที่

เซี่ยซิงเฉินได้สติกลับมาก็รีบพยักหน้า “ค่ะๆๆ ท่านพูดถูกแล้ว”

“ของพวกนี้จะเอาไหม?”

“เอาค่ะ ไหนๆ ท่านก็สอนให้ฉันปฏิบัติกับผู้อื่นจากหน้าตา จะไม่กล้ารับไว้ได้ยังไง?

คุณหญิงไปแค่นเสียงไปที่ “นี่เป็นคำเตือนจากคนแก่ ฟัง

ไว้ก็พอ!”

หลังซื้อเสื้อผ้าเสร็จคุณหญิงไปก็เหลือบเห็นแหวนบนนิ้ว ของเธอ สีหน้านั้นทำให้เซียซิงเฉินเดาใจคุณหญิงไม่ถูก

ความจริงคุณหญิงไปเห็นแหวนนี่เข้าแต่แรกแล้วเพียงแต่ ไม่ได้ถาม เธอจึงไม่ได้บอก ไม่คิดว่าตอนนี้คุณหญิงจะให้ความ สนใจมัน

“ถอดแหวนออกมา

จู่ๆ คุณหญิงไปก็กล่าว

เซียซิงเฉินมึนงง ไม่รู้ว่าคุณหญิงไปไม่อนุญาตให้พวกเขา ทั้งสองแต่งงานกันหรือเปล่า แต่นี่เป็นแหวนขอแต่งงานจากเขา หากถูกคุณหญิงไปยึดไปเธอต้องเสียใจมากแน่ๆ

ทำเพียงงอนิ้วไว้ไม่ขยับ

คุณหญิงไปมองแวบเดียวก็รู้ว่าเธอไม่อยาก “ขี้เหนียว แค่ นี้ก็ไม่อยากให้แล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่…”

ในเมื่อความหมายของแหวนวงนี้มันต่างออกไป
“เมื่อกี้ยังคิดว่าหนูไม่ใช่คนโลภมากซะอีก โลภมากกับของเล็กน้อยแต่หวังของชิ้นโต

ฉันว่านะไม่

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าถูกเข้าใจผิดเข้าอย่างจัง

ความจริงคุณหญิงไปก็พูดไปอย่างนั้นเธอไม่ได้สนใจว่า เธอจะยอมหรือไม่ยอม พลางกระชากแหวนออกจากนิ้วเธอ ทันที เซียซิงเฉินอยากซื้อไว้แต่ก็กลัวว่าถูกคุณหญิงไปกล่าวหา ว่าตนเป็นคนโลภมากจึงจำใจต้องให้

คุณหญิงไปถึงแหวนออกมาแล้วก็สวมเข้าที่นิ้วตน

เซียซิงเฉินกัดปาก คุณหญิงไปชนิ้วไว้ตรงหน้าเธอ “สวย

ไหม?”

ถามว่าสวยไหมเหรอ?

เธอไม่อยากบอกเลยจริงๆ แต่กลัวจะเป็นเหตุให้คุณหญิง ไปไม่คืนแหวนให้เธอ แหวนขอแต่งงานนะ! ถ้าถูกคุณหญิงไป เอาไปทั้งอย่างนี้ล่ะก็ไม่ต้องถามถึงว่าเธอจะเป็นอย่างไร แม้แต่ ด่านไปเย่งเธอก็ไม่อาจผ่านไปได้

ผู้ชายคนนั้นต้องโกรธมากแน่ๆ

จะว่าไม่สวย?

เธอไม่กล้าบอกเพราะกลัวทำให้คุณหญิงไปโกรธเข้า ถ้า คุณหญิงโกรธจริงๆ เธอคิดว่าคงไม่ได้ดีไปกว่าคุณท่านหรอก เซี่ยซิงเฉินยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นพร้อมกับตบตีกับความคิดตัวเองไม่หยุด คุณหญิงไปเห็นว่าเธอไม่ตอบก็ใช้ศอกกระทั่งเธอ ไปที่ “ยืนเหม่ออะไร ฉันถามว่าสวยไหม?”

“ท่านคืนฉันมาเถอะค่ะ นี่เป็นแหวนแต่งงาน ท่านเองก็

ต้องมีแน่ๆ และรู้ว่าความหมายของมันไม่เหมือนกัน เธอไม่ว่าเช่นนั้นยังดีแต่พอพูดแล้วสีหน้าของคุณหญิงไป กลับยิ่งแย่ ถลึงตามองเธอทันที

แล้ว

เธอที่บริสุทธิ์ใจรู้ว่าตอนนี้ตนได้ทำให้คุณหญิงไปโกรธเข้า

ทำได้แต่เพียงถอนหายใจ

ไม่รู้ว่าการแต่งงานนี้จะสำเร็จหรือเปล่า

คุณหญิงไปกระชากแหวนออกมาแล้วโยนให้เซียซิงเฉิน ทั้งล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาโทร สักพักก็ได้ยินเธอพูดขึ้น “คุณ คุณไม่คิดว่าเราแต่งงานกันมาหลายปีแล้วคุณติดค้าง อะไรฉันไว้เหรอ?”

“แหวน! ฉันอยู่กับคุณมากี่ปีแล้ว อย่าว่าแต่งานแต่งงาน เลย แม้แต่แหวนแต่งงานก็ไม่มี

“อายุมากแล้วทำไม? อายุมากฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ?! คุณดูลูกชายคุณเป็นตัวอย่างหน่อยไม่ได้เหรอ? คุณดูเขาสิ…

คุณหญิงไปเพ่งสายตามาทางแหวนบนนิ้วของเซียซิงเฉินอีกครั้ง