ตอนที่ 322 เพราะชอบเธอถึงได้รั้งเธอไว้

เซียซิงเฉินเองก็ปวดใจแทบตาย ยืนอยู่ริมหน้าต่างแล้วมองไป นอกหน้าต่างแวบหนึ่ง ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แต่ความ รู้สึกที่สุมอยู่ในอกก็ไม่ได้หายไป

จู่ๆ เธอก็คิดว่าเธอกับไปเย่นิ่งควรรู้สึกว่าโชคดี

รักกันถือว่าเป็นบุญ

รักกันแถมยังคบกันได้ถือว่าเป็นบุญในบุญ

เธอล้วงผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋า ค่อยๆ เดินเข้าหาเว่ย ยังแล้วเช็ดน้ำตาให้เธอ ทันใดนั้นเองก็มีคุณหมอเดินมา “คุณ ฉือใช่ไหม?”

“ค่ะ ดิฉันเอง”

“คุณหมอบอกให้ผมเตรียมผ่าตัดให้คุณตอนนี้เลย ไม่ ทราบว่าตอนนี้คุณสะดวกไหม?”

มือถือเว่ยยังที่วางไว้หน้าขากางเกงแน่น พักใหญ่เธอ ถึงพยักหน้า “สะดวก สะดวกมากค่ะ”

เซี่ยซิงเฉินเดินเข้าใกล้หวังจะบอกอะไรบางอย่าง แต่พอ ขยับปากแล้วเหมือนลำคอถูกบางอย่างยัดไว้ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

จากนั้น…

เธอได้แต่ยืนมองฉือเว่ยยังก้าวไปทางห้องผ่าตัดทีละก้าวๆ

เธอที่เคยร่าเริงสดใสตลอดเวลา ตอนนี้กลับดูทรุดโทรม อ้างว้าง ทุกย่างก้าวเหมือนลอยอยู่กลางอากาศ

ตอนบ่าย

เซี่ยซิงเฉินกลับไปพร้อมฉือเว่ยยัง เธอนอนหดตัวอยู่บน เตียงเล็ก กระชับผ้าห่มขึ้นสูงแล้วไม่พูดอีกแม้แต่ประโยคเดียว มีเพียงลมหายใจที่หนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ

เซี่ยซิงเฉินเทน้ำชามาแก้วหนึ่งวางไว้บนหัวเตียงเธอเบาๆ

ไม่ได้รบกวน ปิดประตูแล้วเดินออกไป

เพราะไม่วางใจจึงไม่ได้ไปไหนสักที่ นั่งอยู่บนโซฟาตลอด พลางดูโทรทัศน์ไปเรื่อยเปื่อย ทันใดนั้นเองที่เสียงโทรศัพท์มือ ถือก็ดังขึ้นในกระเป๋า

เธอล้วงออกมาดูแวบหนึ่งพบว่าเป็นเบอร์แปลก ไม่ได้คิด อะไรมากก็กดรับสายแนบชิดติดหู

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใช่คุณเซียไหมครับ?” เสียงผู้ชาย แปลกหน้าดังแว่วจากอีกฝั่งของสาย

“ใช่ค่ะ”
“ที่นี่เป็นสถานีตำรวจเป่ยเฉิง ตอนนี้คุณว่างไหมครับ?

อยากรบกวนให้คุณมาที่นี่ที

“เป็นเพราะคดีของเซี่ยงคงเหรอคะ?”

“ใช่ครับ แต่ว่านอกจากเซี่ยซิงคงยังมีแม่เลี้ยงของคุณที่ ไปยุ่งเกี่ยวกับคดีการพนันและฉ้อโกง ต้องการพยานคนอื่น เลยอยากให้คุณรีบมา

เซี่ยซิงเฉินปฏิเสธไม่ได้จึงเก็บโทรศัพท์แล้วโยนเข้า กระเป๋า คิดไปมาสักพักก็ตัดสินใจหยิบกระเป๋าออกไปด้วย

ข้างนอกหนาวมากเป็นพิเศษ วันนี้เหมือนจะหนาวเย็นกว่า วันก่อนๆ เสียอีก

บนท้องถนนที่ใบไม้ร่วงหล่น มองดูแล้วช่างโศกเศร้า

ระหว่างทางเซียกั่วเผิงโทรมา เซียซิงเฉินพอจะเดาได้ว่า คงโทรมาเพื่อเรื่องของสองแม่ลูกนั่น เธอไม่ได้รับสายแต่อย่าง ใด คนบางคนเมื่อควรถูกลงโทษก็ต้องถูกลงโทษ

แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกเป็นระลอกๆ เธอจึงได้แต่เสียบ หูฟังบลูทูธไว้ในหู

“ไม่รับสายพ่อเพราะคิดว่ามาอ้อนวอนเรื่องนั้นเหรอ? เพิ่งรับสายเสียงเซียกั่วเผิงก็ดังแว่วมาจากอีกฝั่ง

เซี่ยซิงเฉินไม่ได้พูดอะไร คำตอบก็เป็นอย่างที่คิด

“หลี่หลิงอีเคยทำผิดไว้เมื่อตอนนั้นทำให้ลูกต้องเจอความลำบาก ตอนสร้างเรื่องโกหกหญิงไปอีก สุดท้ายเลย ต้องเจอจบแบบนี้ ก็อะไรพูด ส่วนซิงคงเซียวเพิ่งถอนแต่ถือทำตัวเอง พ่อเองไม่กล้ามาขอลูกให้อภัยเธอ

“ไม่คำพูดไหนว่าให้หรือไม่อภัย พูดง่ายก็

คือจริงเรื่องนี้ไม่สิ่งควรรับรับ

เซียกั่วเผิงที่อยู่อีกฝั่งของเงียบไปแล้ว เหลือถอนหายใจ จนทุกวันสุดท้ายตัวเองก็เหลือเพียงตัว คนเดียว ภรรยาหนักอึ้งบ้าง

เซี่ยซิงเฉินเข้าใจดี แต่ไร้ประโยคปลอบโยน ทั้งสองต่าง เงียบไปหลายวินาที

สุดท้ายเป็นเซียกั่วเผิงเปิดปากพูดก่อน มาขอทะเบียนบ้านของลูกไป หรือลูก…จะแต่งงาน แล้ว”

“อืม พรุ่งไปจดทะเบียนแล้วค่ะ

“กับเหรอ?คำว่า “เขาเซียวเผิงไม่สองว่าหมายถึงไปเย่นิ่ง

เธอตอบกลับเสียง อืม” เซียวเผิงหยักหน้า “ดีจริงๆ….

เอ่ยอุทานไปก็ไม่พูดอะไรอีก

พอวางสายเซียงเฉินก็เกิดความรู้สึกหลากหลายในใจ ไฟแดงกะพริบก่อนจะเปลี่ยนเป็นไฟเขียว เธอถึงตั้งสติใหม่เพื่อ ขับรถไปยังสถานีตำรวจเป่ยเฉิง

คดีของหลี่หลิงยังรอการสอบสวนอยู่ แต่อย่างน้อยก็หนี ไม่พ้นโทษจําคุกแปดปี

ส่วนเซี่ยซิงคงเดิมทีเป็นคนที่ไร้คดีติดตัว แต่เพราะเธอที่ ก่อเรื่องตรงนอกสำนักงานประธานาธิบดี คดีนี้จึงมีโทษหนัก ขึ้นสองเท่า อีกทั้งทางสำนักงานยังส่งหลักฐานเป็นคลิปมาให้ หากเป็นปกติคงไม่มีทางเปิดเผยข้อมูลกล้องวงจรปิดของทาง สำนักงานอย่างแน่นอน แต่จู่ๆ ก็สร้างความตกตะลึงแก่คนใน สถานี เห็นได้ชัดว่าต้องการให้เซี่ยซิงคงได้รับโทษ

เซี่ยซิงเฉินทำธุระเสร็จกำลังจะออกจากสถานีตำรวจ ไม่ คาดว่าจะเจอเข้ากับคนกลุ่มหนึ่งที่ทำให้เธอชะงักฝีเท้าไปทันที

“คุณหญิง”

เธอรีบเอ่ยทักทาย วันนี้แปลกจริง เจอทั้งคุณท่านทั้งคุณ หญิงไป บอกได้แค่ว่ามีโชคชะตากับตระกูลไปจริงๆ

คุณหญิงไปสวมชุดกระโปรงที่ดูสง่า เกล้าผมขึ้นพร้อม คล้องกระเป๋าไว้ ด้านหลังยังคงมีน้าหลินและคนขับรถคอยเดินตามอยู่

เห็นเธอเข้าคุณหญิงเองก็ตกใจ “วันนี้หนูไม่ต้องทำงานเห

รอ ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”

“วันนี้มีเรื่องนิดหน่อยเลยขอลาค่ะ แล้วทางสถานีตำรวจ โทรมาขอทราบรายละเอียดเรื่องของหลี่หลิงอีกับเซี่ยซิงคง พอดี หนูก็เลยมา แต่ท่าน….

“ฉันก็มาเพราะเรื่องแม่เลี้ยงของหนูนั่นแหละ” พูดถึงหล หลิง คุณหญิงไปยังรู้สึกคุกรุ่นในอก แม้จะได้เงินกลับคืนมา แล้วแต่การปั่นหัวตัวเองเล่นนั่นไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

“หนูจะไปแล้วเหรอ?” คุณหญิงไปถามต่อ

“ค่ะ”

คุณหญิงไปก้าวเข้าไปดึงมือเธอ “ไหนๆ ก็ลาแล้วไม่ใช่เห รอ อย่าเพิ่งรีบไปเลย หนูนั่งรออยู่ข้างนอกแป๊บหนึ่ง ฉันจะรีบ ออกมา เดี๋ยวเราไปเดินซื้อของกันสักหน่อย

“คะ?” คำเชื้อเชิญอย่างกระตือรือร้นของคุณหญิงไปทำให้ เซียซิงเฉินยืนนิ่งค้าง

“คะอะไร ตอนนี้อากาศหนาวแล้วต้องซื้อเสื้อกันหนาวให้ หลานชายสุดที่รักของฉันเพิ่มสิ หนูรออยู่ตรงนี้แหละ ห้ามไป ไหน” คุณหญิงไปมองน้าหลินแวบหนึ่ง “ดูเธอให้ดีล่ะ!”

พูดจบก็ไม่สนว่าเธอยอมหรือไม่ หมุนตัวเดินเข้าไปใน ห้องห้องหนึ่งตามตำรวจคนหนึ่ง
เซี่ยซิงเฉินสีหน้าเหยเก ที่แท้นิสัยเอาแต่ใจของไปแย่ง ไม่ใช่แค่สืบทอดมาจากคุณท่าน แม้แต่คุณหญิงไปเองก็เป็น เหมือนกันสินะ

น้าหลินหัวเราะแล้วกล่าว “คุณเซีย คุณก็อย่าคิดมากเลย คุณหญิงน่ะเพราะชอบคุณเลยรั้งคุณไว้

เซียซิงเฉินพยักหน้ารับแล้วนั่งรอเงียบๆ เทียบกับคุณท่าน แล้วก็ยังดีที่อย่างน้อยคุณหญิงไปยังอยู่ร่วมกันง่ายกว่า

ผลสอบสวนของหลี่หลิง ทางคุณหญิงไปเองก็พอทราบ บ้างแล้ว และเพิ่งรู้ว่าเงินสิบล้านที่ให้เซียซิงเฉินในคราวแรก ที่แท้ก็เอาเข้ากระเป๋าของหลี่หลิงไป อีกทั้งเซี่ยซิงเฉินก็ไม่ ยินยอม หญิงสาวถูกหลอกเข้าเต็มเปา