ตอนที่ 319 เข้าใจผิด (1)

ตอนที่ 319 เข้าใจผิด (1)

เซี่ยซิงเฉินจับมือเว่ยยังแน่น “เธอต้องคิดให้ดีนะ! ตอนที่ ฉันมีต้าไป ถึงปฏิกิริยาแรกคือการจะเอาเด็กออก แต่พอเขา เกิดมาฉันรู้สึกโชคดีมากที่เก็บเขาไว้

“แต่หลายปีมานี้ที่เธอถูกคำครหาต่างๆ เธอเองก็เข้าใจดี ส่วนต้าไปของเธอมีพ่อ แต่ลูกของฉันอาจไม่มีพ่อไปตลอดชีวิต ฉันจะใจร้ายกับเขาขนาดนี้ไม่ได้นั่นสิ

สถานการณ์มันต่างกัน

เธอมีสิทธิ์อะไรไปพูดโน้มน้าวล่ะ?

“ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้ว งั้น…ฉันไปหยิบใบผ่าตัดให้เธอ แล้วก็จ่ายเงินให้เธอเลย เธอรอฉันอยู่ตรงนี้แป๊บหนึ่งนะ

เซี่ยซิงเฉินสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้ว

เดินไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงินตรงชั้นหนึ่ง

ภายในลิฟต์อึดอัดมาก กลับเป็นลิฟต์ VIP ที่ว่างอยู่

เซี่ยซิงเฉินกลัวเว่ยยังรอนานเกินไปจึงใช้ลิฟต์ VIP ทันที ยังดีที่คราวก่อนมารดาพักอยู่ที่นี่ตนจึงได้บัตรสำหรับแขกกิตติมศักดิ์เพราะไปเย่นิ่งกับ เฉิน เธอใช้บัตรรูดที่ลิฟต์ไปที ก่อนที่ตัวลิฟต์จะเคลื่อนไปยังชั้นหนึ่ง

ภายในระยะเวลาที่เคลื่อนตัวระหว่างชั้น เซี่ยซิงเฉินครุ่น

คิดอย่างดีว่าตนควรบอกเฉินไหม?

ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดหาเบอร์โทรของเขา เกือบ จะกดลงไปแล้วแต่สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิด เว่ยยังคิดจะปิดบัง เขาเพื่อเอาลูกออก หากเธอโทรไปตอนนี้ต้องเป็นปัญหาแน่ๆ

ขณะที่กำลังคิดหนักก็เกิดเสียง “ทิ้ง” ถึงแล้ว ประตูลิฟต์ ค่อยๆ เปิดออก เซียซิงเฉินดูเวลาแวบหนึ่ง พบว่าเหลือเวลาไม่ มากแล้ว

ช้ากว่านี้อีกนิดก็จะใกล้เวลาพักเที่ยง ช่วงบ่ายก็ต้องมาต่อ คิวใหม่อีก

เพราะความรีบร้อนจึงวิ่งเหยาะๆ ขึ้นมา ผ่านห้องโถง VIP เพื่อไปบริเวณสำหรับชำระเงิน สุดท้ายเพราะความรีบเกิน เหตุจึงไม่ทันระวัง ชนเข้ากับเครื่องอะไรสักอย่างในห้องโถงจน ตัวเอียงไปข้าง จากนั้นก็สะดุดล้มชนกับคนที่กำลังเดินมาเข้า เต็มเปา

“เฮ้ๆๆ! ทำอะไรเนี่ย?! เดินอยู่ดีๆ ก็ล้มซะอย่างนั้น

เซี่ยซิงเฉินเพิ่งตั้งหลักได้ก็ได้ยินเสียงแวดเสียงหนึ่ง ตัว เธอยืนนิ่งงันจนแทบล้มทั้งยืนอีกรอบ เสียงนี้…
คุณท่านไป

จริงๆ ด้วย…

ตนเจอใครไม่เจอกลับเจอเขาเข้าให้

“ขอโทษค่ะ” เซียซิงเงินรีบเอ่ยขอโทษ เดิมที่คุณท่านก็ไม่ ประทับใจตนอยู่แล้ว ตอนนี้เพราะความไม่ระวังตัวของเธอต้อง ทำให้เขาไม่ประทับใจไปมากกว่านี้แน่ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ “ขอโทษค่ะ พอดิฉันรีบร้อนเลยไม่ทันระวัง เลยสะดุด

“บอกขอโทษกับฉันจะไปมีประโยชน์อะไร! คนที่ถูกชน ไม่ใช่ฉัน!” คุณท่านไปเห็นว่าเป็นเธอก็ไม่ได้มีสีหน้าที่อ่อนลง แม้แต่น้อย กลับยิ่งถลึงตามองหนักกว่าเดิม

ข้างๆ ไปชิงสั่งเพิ่งตั้งหลักยืนได้ เขาเพิ่งออกจากคุก วันนี้ จึงมาตรวจร่างกาย ไม่คิดว่าเพิ่งเข้าประตูมาก็ถูกชนเข้าเสียได้ พอยืนได้มั่นคงหญิงสาวก็รีบกล่าวขอโทษเขาด้วยสีหน้ารู้สึก ผิดทันที “ขอโทษค่ะคุณ เพราะฉันซุ่มซ่ามเอง

“ไม่เป็นไร วัยรุ่นนี่นา กระตือรือร้นเป็นเรื่องดี” ไปชิงรั่งยัง คงท่าทีใจเย็นนุ่มนวล ใบหน้าใจดีแต้มไปด้วยรอยยิ้ม

“คุณ? เธอทำไมไม่มีมารยาทขนาดนี้?” ไปชิงรั่งไม่ได้ โกรธแต่คุณท่านไปกลับคุกรุ่นขึ้นมา

เซียซิงเฉินทำตัวไม่ถูก ขอโทษตนก็ขอโทษไปแล้ว โค้ง ตัวขอโทษไปด้วย ทำไมถึงไม่มีมารยาทล่ะ?

ก็ได้ เธอได้แต่คิดว่าคุณท่านกำลังหาเรื่องตัวเองแล้วกัน
“ท่านคะ นี่ท่าน…..

“เธอเรียกฉันว่าท่านอีกทีสิ!” คุณท่านไปถลึงตามอง ท่าทางน่ากลัวจริงๆ

เซียซิงเฉินสันหลังเย็นวาบ ทั้งรู้สึกไม่ดีและเศร้าใจ ก็แค่ ชนคนข้างๆ ไปที่ ไม่ได้ชนจนเกิดแผลอะไรหนักหนาเลย ทำไม ทำเหมือนเธอทำผิดมหันต์ขนาดนั้นล่ะ?

เธอกัดปาก “ในเมื่อท่านไม่ชอบฟังฉันก็จะไม่เรียกค่ะ เมื่อ ฉันชนคุณคนนี้ไปก็ขอโทษไปแล้ว ตอนนี้ฉันรีบ แล้วก็จะ ไม่ทันเวลาแล้ว ถ้าท่านมีอะไรจะเอาผิดฉันอีก ากให้ท่านร ออยู่ตรงนี้สักครู่ ให้ฉันทำธุระเสร็จแล้วท่านค่อยมาด่าว่าฉันอีก ที ได้ไหมคะ?”

เธอรีบจริงๆ

คุณท่านไม่คาดคิดว่าเธอจะพูดเช่นนี้กับตน โกรธจนปาก บิดเบี้ยวไปหมด “รอเธอ?! เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร ฉันถึงต้อง มารอเธออยู่ตรงนี้?!

คุณท่านโมโหจนใช้ไม้เท้ากระแทกพื้นไม่หยุด

ไปชิงสั่งที่อยู่ข้างๆ หัวเราะลั่น “พี่ก็อย่าทำให้เธอลำบาก ใจเลย! นิสัยเธอห้าวดีนะ ที่กล้าพูดกับพี่แบบนี้เกรงว่ามีไม่กี่ คนเอง”

“ฉันว่าเธอเห็นว่ามีเจ้าเฉิงหนุนหลังให้ล่ะสิถึงได้กล้าขนาดนี้!”
“เฉิง?” ไปชิงสั่งใช้สายตาที่ต่างจากก่อนหน้ากวาดมอง เซียซิงเฉินไปที่ “ที่แท้เธอก็คือหลานสะใภ้ของฉันนี่เอง

หลานสะใภ้?

หมายความว่าคนคนนี้ก็คืออารองของไปเฉิง?

เซียซิงเฉินยกย่องอยู่ภายในใจ ก่อนหน้าเคยเห็นรูปของ เขาตอนที่ยังหนุ่มจากหนังสือ ผ่านไปยี่สิบปีก็ยังคงความสง่า อย่างเดิม เพียงแต่คงต้องโทษเวลาที่ไม่เคยปรานี

“ใครว่าเป็นหลานสะใภ้กัน ฉันยังไม่ตกลงเลย!” คุณท่าน พูดเสียงแหว ถลึงตามองเซียซิงเฉินแวบหนึ่งก่อนจะใช้ไม้เท้า เคาะพื้นไปที แล้วกระแอมเสียงไอดัง “ในเมื่อรู้ว่าเขาคืออารอง ของเฉิงแล้วเธอยังยืนนิ่งอยู่ทำไม?

“คะ?” เซี่ยซิงเฉินไม่เข้าใจ ไม่ยืนนิ่งแล้วทำอะไรได้อีก “ทักทายสิ!” คุณท่านตะคอกเสียง “ทำไมใช้ไม่ได้เลย?

“เมื่อกี้ฉันก็ทักไปแล้วนี่คะ ท่านยังโกรธอยู่เลยไม่ใช่เห รอ?” เซียซิงเฉินยิ่งรู้สึกว่าอารมณ์ของคุณท่านแปลกประหลาด เสียจริง

“เรียกอะไร? ที่เรียก “คุณ” น่ะเหรอ! ไม่เรียกคุณอาแต่ เรียกคุณ นี่พ่อแม่เธอสอนมาเหรอ?”

“คะ…คุณอา?”

“ใครๆ ก็รู้ว่าเธอคือว่าที่ลูกสะใภ้ของฉันแล้ว ทำไม เรียกคุณอา จะทำให้เธอลำบากเหรอ?”

เซี่ยชิงเฉินนิ่งอึ้ง

หมายความว่า….

คำพูดของคุณท่านเช่นนี้ คือยอมรับตัวเองแล้ว?

“อย่ามัวยืนนิ่ง รีบเรียกคุณอาเร็ว” ไปชิงสั่งรีบเอ่ยเรียก สติจากข้างๆ กลัวว่าหากเธอยังนิ่งค้างต่อไปจะทำให้ “สิงโต ข้างๆ ที่อารมณ์ดุเดือดอยู่โกรธยิ่งกว่าเดิม

เซี่ยซิงเฉินได้สติกลับมาก็อดคร่ำครวญในใจว่าบิดาของ ไป๋เย่ฉิงช่างเดานิสัยได้ยากจริงๆ แต่ยังดีที่ยอมรับตัวเองจึงรีบ เอ่ยทักทันที

“ค่ะ คุณอา

คุณท่านไปมองเธอตาเฉียงแวบหนึ่ง “ตอนนี้ล่ะเชื่อฟัง เชียว เมื่อกี้ยังกล้าบอกให้ฉันรอเธออยู่ตรงนี้อีก ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง เลย”

เซี่ยซิงเฉินถูกต่อว่าจนไม่อาจพูดอะไร อย่างไรเสีย ตนว่าอะไรก็ผิดหมด

คุณท่านพูดจบก็เหลือบเห็นเอกสารในมือเธอ กวาดตา มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วถาม “เธอมาทำอะไรที่โรง พยาบาล?”

เซี่ยซิงเฉินกำลังจะอธิบาย แต่เอกสารในมือก็ถูกคุณท่านกระชากไปดู

เป็นใบผลตรวจก่อนอะไร

คุณท่านยังไม่ทันมองชื่อเจ้าของด้านบนก็เห็นผลตรวจที่ แสดงผลว่าตั้งครรภ์หนึ่งเดือน

“เธอท้องนี่ ไม่บอกใครก็มาที่โรงพยาบาลคนเดียวเหรอ?” คุณท่านเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง “เป็นคนท้องแล้วทำไมยัง ซุ่มซ่ามแบบนี้ เป็นยังไงบ้าง?