ตอนที่ 317 จดทะเบียนสมรส

แม้ไปเย่นิ่งและเซี่ยต้าไปจะเคยขอร้อง แต่เซียซิงเฉินยังคงไม่ ย้ายกลับทำเนียบประธานาธิบดี ย้ายไปย้ายมามันไม่ได้ สะดวกนัก

หลังเลิกงานเธอไปเดินซื้อของเพียงลำพัง เมื่อมาถึงโซน ผักสดก็ได้เลือกผักจำนวนหนึ่ง ใส่ในรถเข็น พอเลือกเสร็จถึงได้ รู้สึกตัวว่าที่ตนเลือกนั้นมีแต่ของที่เขาและต้าไปชอบทั้งสิ้น

เธออมยิ้ม เมื่อก่อนตัวเองไม่ได้ชอบทานขึ้นฉ่ายสักเท่าไร แต่ตอนนี้กลับเลือกมาเยอะพอสมควร

อาจเป็นเพราะใครบางคนสินะ! สิ่งที่เขาชอบต่อให้เธอไม่

ชอบสักแค่ไหนสุดท้ายแล้วก็จะค่อยๆ ชอบมันเอง

นึกถึงเขาก็ก้มหน้ามองแหวนในมือ หัวใจวุ่นวาบด้วย ความสุขใจ

เงยหน้ามองแป้งบนชั้นที่ห้องครัวกำลังขาด กะไว้ว่าวัน คริสต์มาสจะอบขนมปังให้เด็กน้อยและเขาทาน

แป้งที่อยู่บนชั้นวางสูงสุด เซี่ยซิงเฉินพยายามเขย่งเท้า เพื่อจะหยิบมันให้ได้ แต่ปลายนิ้วยังไม่ทันแตะถุงแป้งได้ ด้าน หลังก็มีร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งยืนซ้อนเข้ามา

ถุงแป้งถูกมือใหญ่แข็งแรงมือหนึ่งหยิบลงมาอย่างง่ายดาย

เธอที่ตัวเล็กก็ตกอยู่ในอ้อมอกแกร่งของชายหนุ่ม

กลิ่นอายช่างคุ้นเคย คุ้นเคยเสียจนไม่ต้องหันกลับไปมอง ก็รู้ว่าใครมา

หมุนตัวกลับไปก็เจอใบหน้าอันคุ้นเคยอย่างที่คาดไว้ สวม ผ้าปิดปากเผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่นั้นอย่างเคย แต่ต่อให้เป็น เช่นนั้น ระยะห่างอันน้อยนิดนี้สายตาสองคู่สอดประสานกันก็ ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัว ภายในซุปเปอร์มาร์เกตมีผู้คน มากมายเป็นขวักไขว้กันไปมา แต่ในวินาทีนี้ราวกับมีเพียงเขา คนเดียวที่ตกอยู่ในสายตาของเธอ

“คุณมาได้ยังไง?” เธอคาดไม่ถึงเลย

ไป๋เย่นิ่งไม่ได้ตอบกลับเพียงแต่จ้องมองเธอนิ่ง เซียซิงเฉิน ถูกสายตาของเขาจ้องมองจนแปลกใจ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวใดๆ จู่ๆ เขาก็เลื่อนผ้าปิดปากลง ท่ามกลางสายตาที่ตกใจของเธอ

จูบของเขาก็ประทับลงมา

เธอนิ่งไปแล้ว ในหัวขาวโพลน

จูบของเขาไม่มีความรู้รอใดๆ ไม่ได้สนว่าทั้งคู่อยู่ที่ใด และไม่สนสถานะของตัวเอง ทำเพียงแค่ถ่ายทอดความรู้สึกที่ อัดแน่นอยู่ในอกไป เซียซิงเฉินไม่เคยต้านทานกับจูบของเขา ได้เลย ไม่นานหัวสมองก็พร่าเบลอ ถอยกายไปด้านหลังหนึ่ง ก้าวก่อนจะถูกร่างสูงใหญ่ของเขาดันตัวให้แนบกับชั้นวางของด้านหลัง

“อะแฮ่มๆ!” จู่ๆ ก็เกิดเสียงกระแอมไอดังขึ้น ตามด้วย เสียงบ่นอุบของคุณยายสูงวัยคนหนึ่ง “วัยรุ่นสมัยนี้นี่น้า กล้า ขึ้นเรื่อยๆ เลย สถานที่แบบนี้ทำไมถึงได้…รักกันก็ส่วนรักกัน แต่ก็ต้องดูที่ด้วยไหม?”

คนอื่นรอบๆ ต่างก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ เห็นได้ชัดว่า คุณยายได้พูดแทนความในใจพวกเขาไปหมดแล้ว

ทีนี้ทั้งสองคนก็ได้สติกลับมา เซียซิงเฉินที่ปกติขี้อายอยู่ แล้ว ใบหน้าเล็กก็ขึ้นสีแดงทันที แทบอยากจะขุดหลุมฝังตัว เองเสียเดี๋ยวนี้

เธอใช้มือผลักไหล่เขาออกไปจนเขาผละออกเล็กน้อย แวว ตาของเขาล้ำลึกมองเธออย่างร้อนแรง หลากหลายความรู้สึก กำลังพรั่งพรูอยู่ในนัยน์ตา ราวกับวังน้ำวนลึกที่เธอมองแค่แวบ เดียวก็พานให้จมดิ่งลงจนถอนตัวไม่ทัน

ลมหายใจหนักหน่วงเล็กน้อย เธอหันข้างมองคุณยายสูง

วัยข้างๆ แวบหนึ่ง คุณยายถือตะกร้าแล้วมองเธอพลางส่ายหัว ทำให้เธอยิ่งรู้สึกอับอายจนไม่กล้ามองหน้าคนอื่น รีบจัดการ ตัวเองก่อนจะสวมผ้าปิดปากให้ชายหนุ่มอีกครั้งอย่างเร่งรีบ

“รีบไปเร็วค่ะ ขายหน้าจะตายแล้ว” เธอพูดเร่งอย่างขัด เขิน ฉุดมือของชายหนุ่มเดินไปทันทีจนลืมรถเข็นที่จอดทิ้งไว้ข้างๆ ไปเสีย

เขากลับไม่มีท่าทีสนใจเลย! อย่างไรเสียแค่สวมผ้า

ปิดปากก็ไม่มีอะไรแล้ว เธอกลับอายจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้น “รถเข็น” ไปเย่นิ่งดึงตัวเธอกลับมาตรงรถเข็น เทียบกับ

เธอแล้วเขามีท่าทีเป็นปกติเช่นเคย

เซี่ยซิงเฉินยังรู้สึกถึงสายตาคุณยายที่คอยจ้องมองพวก เขาอยู่ ไม่สิ คนที่เดินผ่านเมื่อกี้ต่างก็มองพวกเขากันทั้งนั้น เธอรู้สึกถึงสายตาที่ทิ่มแทงหลังจนสุดท้ายก็ก้มหน้าไปทั้งอย่าง นั้น เกาะแขนของเขาแล้วเดินขนาบข้างเขาเพื่อบังร่างตัวเอง เดินไปทางเคาน์เตอร์ชำระเงิน

“ทำไมจู่ๆ คุณถึงมาที่นี่ล่ะคะ?

คิดถึงคุณ…

สามพยางค์ผุดขึ้นกลางใจ แต่ประโยคที่เอ่ยออกมาก ลับเป็นประโยคที่แสนธรรมดา “เพื่อนคุณบอกว่าคุณกำลังเดิน ซื้อของ

“คุณไม่ชอบเดินไม่ใช่เหรอคะ คุณยังจะเข้ามาอีก ทำไม ไม่รอฉันอยู่ด้านนอกล่ะ?” เซี่ยซิงเฉินคุยกับเขาไปโดยที่ทั้งสอง ก็เข็นรถไปด้วย เดินเคียงข้างกันไปจนถึงข้างนอกคล้ายกับคู่ สามีภรรยาอื่นๆ ที่กำลังเดินซื้อของอยู่เช่นกัน เธอมองพวกเขา แล้วก็มองตัวเอง รอยยิ้มกว้างกว่าเดิม
ไปเย่นิ่งมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอก็หัวใจกระตุก หยุด เท้าที่ก้าวเดินอยู่ จู่ๆ ก็กล่าวขึ้นมา “ชิงเฉิน เราแต่งงานกัน เถอะ!”

เสียงไม่เบาไม่ดังเกินไป

เชียซิงเฉินซะงักฝีเท้าตามไปด้วยเมื่อได้ยินคำพูด ของเขาก็นิ่งไปชั่วครู่ก่อนหัวเราะ “คุณไป คุณเคยพูดแบบนี้ หลายรอบแล้วนะ อีกอย่างฉันก็ตอบตกลงไปแล้วนี่นา

ทำไมถึงพูดอีกล่ะ?

เธอพลิกมือ โชว์แหวนอันโดดเด่นบนนิ้วมือ

“วันเสาร์เราไปจดทะเบียนกัน

“หา?”

ทีนี้เซียซิงเฉินตกใจจริงๆ ทำไมถึงรีบร้อนแบบนี้

“วันเสาร์สำนักงานเขตหยุด ผมจะให้คนไปสั่งงานพวก เขาอีกที วันนั้นเหมาะกับวันที่เราจะจดทะเบียนที่สุด

“…” เธออึ้งไปพักใหญ่ก็ยังไม่ได้สติกลับมา ไป๋เย่ฉิงขมวด 11 คิ้ว “สีหน้าคุณแบบนี้คือกำลังปฏิเสธผมเหรอ?”

เธอส่ายหน้า “ไม่ใช่อยู่แล้ว แต่แค่ทำไมถึงกะทันหันแบบ นี้ล่ะคะ? พี่เย็บอกว่า…

“นานไปเรื่องเยอะ” ไปเยถึงพูดขัดเธอ กุมมือเธอไว้แน่น “ทะเบียนบ้านคุณอยู่ไหน อยู่ที่คุณแม่คุณหรืออยู่ที่คุณพ่อคุณผมจะให้คนไปเอามา

“เอ่อ อยู่ที่คุณพ่อฉันค่ะ” เซียซิงเฉินตอบกลับ

ไปเยถึงรับเสียง “อืม” ไม่รอให้เธอได้พูดอะไรก็โทรสั่ง การเรียบร้อย

เซียซิงเฉินรู้สึกเหมือนกำลังฝัน สองวันก่อนตนเพิ่งถูกขอ แต่งงาน ส่วนเรื่องงานแต่งงานเธอคิดว่าอย่างไรก็ต้องหลังปี ใหม่ แต่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเพราะความใจร้อนของเขาจะ เลื่อนเข้ามาในอีกสองวันข้างหน้า

ไม่ใช่ไม่ยินยอม แต่เพราะกะทันหันเกินไป กะทันหันเสีย จนทำให้เธอรู้สึกว่าเร็วเกินไปจนน่าแปลกใจ ปกติเขาไม่ใช่คน วู่วามอีกทั้งตำแหน่งของเขา ในตอนนี้ก็รู้ดีถึงสถานการณ์อะไรที่ สำคัญ ต้องให้ความสำคัญกับอะไรมากที่สุด และไม่ควรตัดสิน ใจแบบนี้แท้ๆ

“เตรียมเอกสารทุกอย่างให้พร้อม ผมนัดเวลาไว้ตอนวัน เสาร์เก้าโมงเช้า

เซี่ยซิงเฉินมองเขาอย่างสงสัย พักหนึ่งเธอก็ถามขึ้น “ก่อน หน้านี้เราบอกไว้แล้วไม่ใช่เหรอคะว่าจะรอหลังปีใหม่? แถม ตอนนี้อะไรก็ยังไม่ได้เตรียม…

“คุณแค่เตรียมเอกสารไว้ให้พร้อมก็พอ ตอนนี้เราแค่จด ทะเบียนไม่ใช่จัดงานแต่งงาน เรื่องงานแต่งรอหลังปีใหม่ค่อย จัด”
เซี่ยซิงเฉินยังคงไม่ไว้วางใจ “คุณยังไม่คุยกับพวกผู้ใหญ่สินะ?”

“ไม่เป็นไร รอหลังจดเสร็จในวันเสาร์ค่อยเอาทะเบียน สมรสไปให้พวกเขาดูก็พอ ยังไงซะพวกท่านก็น่าจะคาดถึงวัน แบบนี้แล้ว ไม่มีอะไรมัดมือชกยิ่งไปกว่านี้อีกแล้ว