ตอนที่ 310 เตรียมการงานแต่งงาน (2)

เขาโน้มตัวเข้าใกล้เธอ เซียซิงเฉินเผลอก้าวถอยหลังไปก้าวจน หลังแนบเข้ากับประตูห้องนั่งเล่นด้านหลัง

เธอเริ่มโมโหกับการที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เธอทั้ง กระทืบเท้าทั้งหยิกแขนเขา “จะบอกไม่บอก? ทำไมแม่ฉันต้อง ไปเจอพ่อแม่คุณด้วยคะ?

คุณท่านมีท่าทีต่อตนแบบนั้นแล้วกับมารดาตนล่ะ?

“คุยเรื่องงานแต่งงาน พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายไม่ควรเจอกัน หน่อยเหรอ? จะให้ของชำร่วยอะไร เชิญแขกยังไง ก็ต้องมาคุยกัน”

จู่ๆ ไปเยฉิงก็เปิดปากพูด

คุยเรื่องงานแต่งงาน?

เซียซิงเฉินอึ้งพร้อมเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า หัวใจสั่น ไหวอย่างรุนแรง เพราะเห็นสีหน้าจริงจังของเขาไม่มีแววล้อเล่น ใดๆ
“ทำหน้าอะไรเนี่ย? ไม่อยากเหรอ?” ไปเยฉิงขมวดคิ้วหรี่ ตามองเธอ

เธอหลุดจากภวังค์อดยิ้มไม่ได้ทั้งใบหน้าพลันสดใส จงใจ หยักศีรษะ “ใช่สิคะ ฉันยังไม่บอกว่าจะยอมแต่งงานกับคุณเลย คุณก็เรียกแม่ฉันไปแล้ว มันไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ? ยังไม่ได้ ถามความคิดเห็นฉันเลยนะ

ไปเย่นิ่งเข้าใกล้เธอด้วยระยะห่างของใบหน้าที่ไม่ถึงหนึ่ง เซนติเมตร ลมหายใจอุ่นร้อนปะทะใบหน้าเธอทำให้เธอ หายใจติดขัด ถึงได้ยินเขาเอ่ยปากพูดอย่างเอาแต่ใจ “คุณ ยอมก็ต้องแต่ง ไม่ยอมก็ต้องแต่ง ไม่มีสิทธิ์เลือก

“…” เซียซิงเฉินพูดไม่ออก แสร้งพูดประชดเขาไปอย่าง โมโห “มีอย่างที่ไหน? ฉันไม่มีสิทธิส่วนบุคคลเลยเหรอ?

“อืม” เขาตอบกลับทันควัน “หลังแต่งงานกับผมเสร็จค่อย

คุยเรื่องสิทธิ

เซี่ยซิงเฉินถลึงตามองเขา ยากที่จะจินตนาการถึงชีวิตคู่ หลังแต่งงานของเขาทั้งคู่ คงไม่ใช่ว่าตัวเองจะถูกเขาจับไว้ใน กำมือนะ? นั่นไม่แย่เลยเหรอ!

แต่ว่า…
พอนึกถึงว่าจะได้แต่งงานกับผู้ชายคนนี้ก็พลันอารมณ์ดีขึ้น

ทันตา

“พ่อกับแม่ทำอะไรอะ?”

ทันใดนั้นเองที่ประตูห้องนั่งเล่นถูกกระชากเปิดออก เซี่ยต้าไปโผล่ศีรษะออกมาถาม

เซียซิงเฉินที่ตัวพิงกับบานประตูไว้ วินาทีที่ประตูถูกเปิด เจ้าตัวก็หงายหลังแทบจะล้มลงพื้น หากแต่ไปเย่นิ่งไหวพริบดี รีบสอดแขนรวบเอวเธอขึ้นมาแล้วกอดเธอไว้แน่น

สองมือของเธอคล้องคอเขาไว้โดยอัตโนมัติจนร่าง

อ้อนแอ้นแนบชิดเขา เซียตาไปมองสองคนที่กอดแน่นอยู่ก็เบ้ปาก มือขาวนุ่ม นิ่มดึงปลายเสื้อของเชียซิงเฉิน “หม่า จีบกันก็ส่วนจีบกันแต่

ถ้าแม่กอดแต่เสี่ยวไป ผมก็โกรธเป็นนะ

อืม ตอนนี้เขากังวลมาก! ถ้าหม่ามีเสียวไปแล้วจะเพิก เฉยตัวเองหรือเปล่า? จะไม่กอดเขาอีกแล้วเหรอ?

เป็นไปได้จริงๆ นะ! ช่วงนี้พวกเขาทั้งสองมัวแต่จีบกัน ไม่ สนใจเขาเลย! แม้แต่คุณยายก็บอกให้เขาไปหาต้าเหมาเอ้อร์ เหมาแทน!
เชียซิงเฉินหัวเราะเพราะน้ำเสียงติดจะงอนของเด็กน้อย ขืนตัวเองออกจากอ้อมกอดของไปแย่งไปกอดลูกชาย

ไปเย่นิ่งกลับไม่ยอมปล่อยมือยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น เหลือบ ตามองลูกชายแวบหนึ่งด้วยแววตาที่ส่อแววท้าทาย

เชี่ยต้าไปที่กางแขนทั้งสองไว้แล้วเพื่อรอให้หม่ามากอด ตน แต่รอตั้งนานก็กินแห้ว เขาเริ่มอารมณ์เสียทำเบ้ปาก ถลึงตามองใส่ใครบางคน คนคนนั้นเลิกคิ้วสูง “เธอเป็นว่าที่ ภรรยาของพ่อ อยากกอดยังไงก็กอดได้

“หม่ามี้เป็นของผม! ผมจะกอดยังไงก็กอดได้

เซียต้าไปไม่ยอมแพ้ ไม่รอให้มากอดก็ขยับร่างเล็กเบียด เข้าไป พลางกอดขาเซียซิงเฉินไว้แน่น ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมอง “เชอะ ว่าที่ภรรยาก็หมายความตอนนี้ยังไม่ใช่ หม่าเป็นแม่ ของผมมาตลอด เมื่อก่อนใช่ ตอนนี้ใช่ อนาคตก็ใช่

เซี่ยซิงเฉินหัวเราะแทบตาย สองพ่อลูกที่กำลังแย่งเธอนั้น เหรอ? แปลว่าเธอควรรู้สึกเป็นเกียรติใช่ไหม?

สุดท้าย…
เธอก็เลิกสนใจคนโตกว่า ผละออกจากอ้อมกอดของชาย หนุ่มเพื่ออุ้มเด็กน้อยขึ้นจากพื้น เซียต้าไปชนะ ตอนนี้กำลัง หัวเราะได้ใจอยู่ในอ้อมแขนของเธอ ทีนี้กลายเป็นเขาที่มองคน บางคนอย่างท้าทาย

ไปเย่นิ่งมองเธออุ้มเด็กน้อยเข้าไปในห้องนั่งเล่น ภายใต้ แสงไฟสลัวๆ ทั้งสองแม่ลูกที่มีแต่แผ่นหลังให้เห็น เต็มไปด้วย ความอบอุ่น

เขาคอยยืนมองอยู่ตรงนั้นด้วยหัวใจที่อบอุ่น

มีบางสิ่งที่ในเมื่อเป็นความลับก็ให้มันปิดผนึกอยู่อย่างนั้น ดีกว่า ไม่ควรเปิดมันตลอดไป

ไปเย่นิ่งกลับไปอาบน้ำในห้องออกมายังคงเห็นสองแม่ลูก นั่งดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นอยู่ บอกว่าดูโทรทัศน์แต่ความจริง ก็คือเวลาของสองแม่ลูก

คนตัวโตพร้อมคนตัวเล็กกว่านั่งอยู่บนโซฟา ผิงไฟไปด้วย ก็หยอกเล่นกันไป เธอกำลังจักจี้เด็กน้อยแต่เซียต้าไปไม่ได้กลัว เลยสักนิด สองมือเล็กกลับย้อนไปจักจี้ตัวเธอทำให้เธอหัวเราะ พลางอ้อนวอนขอให้หยุด

ไปเย่นิ่งเข้ามาเห็นภาพแสนอบอุ่นนี้ ได้ยินเสียงหัวเราะ

นั่นแล้วความรู้สึกไม่ดีภายในใจก็มลายหายไปมาก เขาเดินเข้าไปนั่งแทรกตรงกลางสองแม่ลูกทันที เซี่ยต้าไปและเซี่ยซิงเฉินจ้องชุดนอนลายโดราเอม่อนบน

ตัวเขาจนทั้งสองนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ตั้งสติไม่ทัน

สักพักที่เซี่ยต้าไปได้สติก่อนก็เขม่นมองเขาทั้งสองอย่าง น้อยใจ รู้สึกว่าเสียวไปจงใจมาอวดตัวเองแท้ๆ ใส่ชุดนอนลาย เดียวกันกับหม่ามี้ เขายังไม่มีลายเดียวกันกับหม่าเลย!

เดิมทีเซียต้าไปอยากให้พวกเขาทั้งสองรักกันไว้ รีบอยู่ ด้วยกันเสียที แต่พอถึงเวลาที่เขาทั้งสองรักกันจริงๆ ตัวติดกัน แทบไม่ห่าง เขาก็รู้สึกแอบน้อยใจเล็กๆ เพราะหวงแม่

เฮ้อ! ผู้ชายนี่นา ยอมให้ผู้หญิงของตัวเองไปเป็นของ ผู้ชายคนอื่นไม่ได้เลย! แม้อีกฝ่ายจะเป็นคุณพ่อที่ตนเคารพและ รักมากๆ ก็ตาม

“มองอะไร?” ไปเยถึงรู้สึกถึงสายตาไม่ปกติของทั้งสองก็ หยิบรีโมตกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยสายตาก็หันไปมองเธอเป็นพักๆ เมื่อกี้เล่นกับลูกมาตอนนี้ผม เธอเลยยังไม่เป็นทรง เสื้อผ้าก็เช่นกัน อาจเป็นเพราะเตาที่ กำลังเผาไหม้อยู่ เดิมที่ใบหน้าขาวใสของเธอก็แดงปลั่ง ดวงตายิ้มไม่เลิกทั้งดูวูบไหวไม่หยุด

เจ้าตัวดู….

เย้ายวนเป็นอย่างมาก

แววตาของเขาเปลี่ยนไป แต่เห็นสายตาของลูกชายที่ต้อง ตัวเองไม่เลิกเขาจึงเบนสายตาไปที่โทรทัศน์เช่นเดิม

สักพักผ่านไป…

ต่อให้กำลังจ้องโทรทัศน์แต่ยังรู้สึกถึงสายตาที่มองมายัง ตนของหญิงสาวข้างกาย เขาหันหน้าไปในทันทีจนจับสายตา ของเธอได้ “ดูดีมากเลยเหรอ? ตั้งแต่ผมเข้ามาสายตาของคุณ ก็ไม่ละจากหน้าผมเลยสักนิด

ผู้หญิงคนนี้รู้หรือเปล่าว่าใช้สายตาเช่นนี้น้องผู้ชายคนหนึ่ง มันอันตรายมาก!

เชียซิงเฉินนิ่งไปครู่ หลงตัวเอง

“ฉันแค่รู้สึกว่าชุดของคุณ…

เธอกวาดตามองเขาอย่างพินิจไปทีก็อดหัวเราะไม่ได้ ชุดนอนลายการ์ตูนแบบนี้พอสวมอยู่บนตัวเขาแล้ว

ดูอย่างไรก็น่าตลกอยู่ดี

ท่านประธานาธิบดีนี่นา! ปกติสวมแต่ชุดสูทเป็นพิธีการ ชายหนุ่มที่ดูมั่นคงเคร่งขรึมอยู่เสมอ ตอนนี้กลับสวมชุดนอน ลายโดราเอม่อนอยู่