ตอนที่ 306 หยุดพักมารักกันสักหน่อย(2)

เซียต้าไปหัวเราะคิกคัก “ถ้าเป็นหวัดผมก็ไม่ต้องไปโรงเรียน แล้วใช่ไหม อยู่กับคุณยายที่เมืองเหลียงไปตลอดเลย?

“อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้ว่าลูกคิดอะไรอยู่ อยากอยู่เล่นกับต้า เหมาเออร์เหมาตลอดเหรอ? ถ้าลูกเป็นหวัดแม่จะรีบพาลูกกลับ ไปหาหมอ แล้วทิ้งลูกอยู่กับคุณปู่คุณย่าซะ ไม่พาลูกมาเมืองเห สียงอีกแล้ว”

เซี่ยต้าไปเกิดกลัวขึ้นมา ทำเสียงฮึดฮัดแล้วปิดปากเงียบ

ไม่พูดอีก

ไปเย่งยืนอยู่หน้าประตูคอยดูสองแม่ลูกก็เกิดความรู้สึก บางอย่างวูบไหวอยู่ภายในใจ

“เสี่ยวไป๋!”

เซียต้าไปเห็นเขาก็เรียกเขาเสียงใส

เขาหลุดจากภวังค์ ก้าวเท้าเดินไปช้าๆ แล้วนั่งอยู่ข้างๆ พวกเขาทั้งสอง เจ้าเด็กน้อยสระผม เขาแปรงฟัน เซียต้าไปที่ ยังซนอยู่ก็ใช้มือที่เต็มไปฟองสบู่จะลูบเข้า ใบหน้าของหม่าม ถูกเขาถลึงตามองไปสองทีก็อยู่อย่างสงบนิ่งทันที
เด็กน้อยสระผมเสร็จเขาก็แปรงฟันเสร็จพอดิบพอดี

เซี่ยซิงเฉินพาต้าไปกลับเข้าห้องเพื่อเป่าผม แล้วหันหน้า กลับมาบอกเขา “คุณไปทานอาหารเช้าในห้องครัวนะคะ ยังมี อาหารที่อุ่นไว้บนเตา แต่ว่าเป็นอาหารง่ายๆ คุณก็ทานไป ก่อน”

ไปเฉิงหันไปมองห้องครัวแต่ไม่ได้ไป กลับเดินตามเธอ เข้ามาในห้องนอน เซี่ยซิงเฉินหยิบไดร์เป่าผมพร้อมกับเป่าผม นุ่มให้ต้าไปไปพลาง เห็นเขาเข้ามาก็ถาม “มีอะไรเหรอคะ?

เขาแย่งไดร์เป่าผมจากมือไป กล่าว “ผมทำเอง

เซี่ยซิงเฉินไม่อยากจะเชื่อ เซียต้าไปยิ่งกว่านั้น เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ “มองอะไร?” เขาถูกสายตาของเด็กน้อยจับจ้องจนทำตัว

ไม่ถูก ขมวดคิ้ว

“เสี่ยวไป…” สักพักเซียต้าไปก็เอ่ยเรียกเขาเสียงเบา

“หม?”

“คือว่า พ่อกะจะทิ้งผมกับหม่ามีอีกแล้วใช่ไหม?

“…” เขาคร้านจะสนใจเขา

“ไม่อย่างนั้นทำไมพ่อถึงมาเอาใจผมล่ะ?”

นิ้วยาวของไปเฉิงเคาะที่ศีรษะเล็กเขาไปที่ “พูดมากจังเลย จะทิ้งจริงก็ทิ้งลูกนั่นแหละ!

นานๆ ที่อยากจะแสดงความรักของพ่อสักหน่อย เดิมที ควรเป็นภาพที่อบอุ่นแท้ๆ แต่เจ้าตัวเล็กนี่กลับไม่รู้อะไรเอาเสีย เลย

เซี่ยซิงเฉินยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ มือลูบศีรษะของเด็กน้อย แล้วพูดสั่ง “ตรงนี้ยังเปียกอยู่ อืม อย่าใกล้ขนาดนั้น เดี๋ยวจะ ร้อนเกินไป…อืม ระยะห่างนี้กำลังพอดีค่ะ

ไม่แย่นะ แม้ฝีมือจะดูเงอะงะอยู่บ้าง” เธอพูดอยู่ข้างๆ ตลอด มือไขว้ด้านหลังไว้

ไปเฉิงสีหน้าเรียบนิ่ง

เซี่ยซิงเฉินจงใจ พลางเงยหน้ามองเขาอย่างท้าทาย เชอะ! ใครให้เขาบอกรุ่ยกังว่าเธอคือคนโง่ล่ะ!

ไปเย่จึงยื่นแขนไปคว้าตัวเธอเข้ามาแล้วกัดลงริมฝีปาก เธออย่างคาดโทษไปที่ ต่อหน้าเด็กน้อยเขาไม่ได้คิดจะหลบ ซ่อนสักนิด เซียซิงเฉินกลับชะงักนิ่งอย่างเขินอายไปครู่หนึ่ง

“โอ๊ย! ร้อนจะตายแล้ว!!” เซี่ยต้าไปลูบใบหูแล้วกระโดด บนพื้นไม่หยุด “ผมจะฟ้องคุณยายว่าพอพ่อแม่กันก็ไม่สนใจ ผมเลย

เซี่ยซิงเฉินหยิกที่ใบหูของเขาไปที่ “เจ้าวายร้าย!
อาจเป็นเพราะมีทั้งคุณพ่อและคุณแม่คอยอยู่เคียงข้างทำ ให้เซียต้าไปอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เมื่อเป่าผมเสร็จก็เดินผิวปาก ไปหาต้าเหมาเออร์เหมาด้วยท่าทีสบายๆ

ไปเย่งทานอาหารเช้าเสร็จก็เดินออกมาจากห้องครัว เห็นเธอกำลังจะออกไปพอดี

“ไปไหน?”

“ไปเดินเล่นสักหน่อยค่ะ” เซียซิงเฉินตอบ “แม่ฉันไปซื้อผัก ฉันกลัวว่าเธอจะถือไม่ไหว

ไปเยถึงไม่พูดอะไร เพียงแค่สวมผ้าปิดปากเดินขนาบข้าง เธอเป็นเชิงว่าจะไปพร้อมเธอ เซียซิงเฉินไม่ได้ห้ามแต่อย่างใด เพียงถาม “วันนี้คุณไม่กลับเหรอ?”

“อยากให้ผมกลับขนาดนั้นเลย?” เขาฉุดมือของเธอจาก

กระเป๋าออกมาแล้วกุมไว้

สำหรับท่าที่เอาแต่ใจของเขานั้นเซียซิงเฉินซินเสียยิ่งกว่า ชินแล้ว หากเป็นคนอื่นจับมือกัน ทำแบบนี้เสียที่ไหนกัน?

“เปล่า แค่ฉันกลัวว่าคุณจะยุ่ง ฉันรู้ว่าช่วงนี้คุณยุ่งมาก

ไปเย่นิ่งกล่าว “ช่วงนี้อยากพักผ่อนสักหน่อยเลยขอลา

หยุดสักสองวัน

เซี่ยซิงเฉินฟังแล้วก็รู้สึกปวดใจ “ก็ต้องให้พอดีหน่อยสิคะ ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้คุณเหนื่อยจนผอมเกินไปแล้ว
เซียซิงเฉินมองเขาแวบหนึ่ง ได้นิ้วลูบใต้ตาของเขา “ขอบ ตาก็แล้วด้วย ทำงานอยู่ข้างนอกไม่ได้นอนพักดีๆ นะคะ”

“อืม”

“หรือเป็นเพราะเรื่องที่คุณพูดถึงเมื่อคืน?”

เขาไม่ตอบกลับอีกแล้ว เซียซิงเฉินถอนหายใจอย่างด ฟาด ความจริงอยากแบ่งเบาความไม่สบายใจกับเขาเป็นอย่าง มาก แต่ชัดเลยว่า…เขาไม่อยากบอกเธอ ไม่อยากแบ่งปันกับ เธอ…

ความรู้สึกแบบนี้มันแย่จริงๆ เธอพยายามเข้าใกล้เขาแต่ เขากลับปิดประตูบานนั้นอยู่ภายในใจ ทำให้เธอเข้าไปไม่ได้ และเริ่มหมดแรง

จู่ๆ ไปเย่นิ่งก็กอดเธอ อย่าคิดเหลวไหล เธอนิ่งค้างไปชั่วครู่ ไม่คิดว่าเขาจะดูออก

“ฉันแค่อยากแบ่งเบาปัญหาจากคุณ กลัวคุณเก็บไว้ในใจ แล้วอึดอัด”

ไปเย่งลูบผมเธอไปมา ไม่ใช่ไม่อยากบอกเธอ แต่ว่า…. เรื่องบางเรื่องเขาแบกรับไว้เพียงลำพังก็พอ

“เรื่องมันผ่านไปแล้ว ไม่พูดถึงแล้วนะ” เขาปริปากพูด

“ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว

“ไม่มีอะไรแล้ว?” เธอไม่ไว้ใจ
“ถ้ามีเรื่องอะไรคุณจูบผมสักที จูบผมแล้วก็หมดเรื่องแล้ว

เซี่ยซิงเฉินหยกเขาไปที ยังพูดเล่นได้นะ แถมยังหาเศษหา เลยกับเธอตลอดเลย นั่นคงเป็นหลักฐานยืนยันว่าไม่มีอะไร แล้วจริงๆ!

เธอก็สบายใจตาม

ทั้งสองจูงมือกันเดินไปตามท้องถนนภายในหมู่บ้าน จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็แผดเสียงดัง ไปเยถึงล้างออกมา ดูแวบหนึ่งก่อนหน้าจะเรียบนิ่ง ไม่ได้รับสายแล้วเก็บเข้า กระเป๋าเช่นเดิม

เซี่ยซิงเฉินคิดว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับงานจึงไม่ได้สนใจ

แต่ว่าเสียงโทรศัพท์ของเขายังไม่หยุดหย่อนจนเขาเริ่ม หงุดหงิด ขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆ

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” เซี่ยซิงเฉินถามอย่างเป็นห่วง

เขาไม่ตอบ ราวกับเห็นของบางอย่างจึงเดินเข้าไปในร้าน ขายของร้านหนึ่ง ก้าวออกมาอีกสองก้าวเมื่อเห็นว่าตัวเธอยัง ยืนอยู่ข้างนอก ยื่นมือลากเธอเข้าไป

นี่เป็นร้านขายชุดนอน

ไม่สิ! เป็นร้านขายชุดชั้นในมากกว่า

แม้จะมีชุดนอนขายแต่ส่วนใหญ่ก็เป็นชุดชั้นใน ในร้านมีแต่พนักงานหญิงแม้แต่ลูกค้าที่เดินอยู่ก็เป็นผู้หญิงทั้งนั้น ยกเว้นคนที่กำลังเดินเข้าไปโต้งๆ แถมยังเป็นตัวนำเดินเข้าไป ในร้านก่อนอย่างคุณไป

ผ้าปิดปากของเขาปิดใบหน้าจนเหลือแต่ตาทั้งคู่ เดินไป มาภายในร้านย่อมไม่ได้คิดหลบหนีสักนิด แถมรูปร่างอย่าง เขาปรากฏขึ้นในหมู่บ้านแบบนี้ ช่างดึงดูดสายตาเอาเสียจริง ฉะนั้นแล้วแค่เพิ่งจะเดินเข้าไป ผู้หญิงภายในร้านทุกคน ไม่ว่า จะเป็นพนักงานหรือลูกค้าต่างก็ส่งสายตาไปที่ตัวเขาทั้งหมด

ทั้งที่เซี่ยซิงเฉินเป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังรู้สึกอึดอัดเลย

“ไม่ใช่ว่าคุณอยากซื้อ ให้ฉันหรอกนะ?” เธอขยับเข้าไปชิด หูเขาแล้วกระซิบเสียงเบา ที่บ้านฉันยังมีตัวใหม่หลายตัว ตอน นี้พอใช้อยู่

ไปเย่นิ่งหันหน้ามามองเธอแวบหนึ่ง “อยากได้ที่ผมซื้อให้เหรอ?”

เขาพูดแล้วก็ลูบไปที่เนื้อผ้าของชุดชั้นในยี่ห้อหนึ่ง ขมวด คิ้วแล้วพูดอย่างเด็ดขาด “ไม่ได้ เนื้อผ้าแย่เกินไป