ตอนที่ 305 หยุดพักมารักกันสักหน่อย(1)

“ช่างเถอะ” ไปเย่งปล่อยเธอ “ไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้ผมเถอะ ผมจะอาบน้ำสักหน่อย นั่งเครื่องบินทั้งสิบกว่าชั่วโมงแถมยัง ขับรถมานานขนาดนี้ เหนื่อยแทบแย่แล้ว

เขาพูดจบก็ไม่ได้มองเธออีก หมุนตัวกลับเข้าไปในห้องตัว

เอง

เดินไปได้สองก้าวก็รู้สึกถึงแรงรัดช่วงเอว เธอกอดเขาจาก ด้านหลังเบาๆ

ร่างสูงใหญ่ของไปเย่นิ่งยืนนิ่งตะลึงไปครู่หนึ่ง ก้มหน้า

วางมือทับไว้บนหลังมือเธอแล้วจับแน่น

โอบกอดไปพักใหญ่เธอไม่ได้พูดอะไร เขาด้วยเช่นกัน สายลมพัดผ่านมาเพราะเขาทั้งคู่ยังยืนอยู่ตรงลานบ้าน ไม่รู้สึก ถึงความหนาวใดๆ เนื่องจากยืนแนบชิด ราวกับหัวใจทั้งสอง ดวงได้ขยับเข้าใกล้ชิดกัน

จนกระทั่งเสียงของเงินหมิ่นดังขึ้น “เฉิงมาเหรอ?” ตามด้วยแสงไฟที่สว่างขึ้นภายในลานบ้าน เซี่ยซิงเฉินหน้าแดง รีบผละมือออกจากเอวเขาแล้วยืนอยู่ข้างๆ ก้มหน้าหลุบตามองพื้นเพราะความเขินอาย ท่าที่เหมือน กระทำความผิดมาเสียอย่างนั้น

เงินหมิ่นเดินออกมาพร้อมเสื้อกันหนาวที่คลุมตัวไว้

“น้าเงิน” เทียบกับความขัดเขินของเซี่ยซิงเฉินแล้วไป๋ เฉิงยังคงท่าทางเช่นเดิม เอ่ยทักทายอย่างมีมารยาทไปที่ พลางถาม “ร่างกายน้าเป็นยังไงบ้างครับ?

“ตอนนี้หายดีแล้ว ไม่เป็นไรแล้วล่ะ มาดึกขนาดนี้เหนื่อย แย่เลย ซิงเฉินจัดห้องให้หรือยัง?

“จัดเสร็จแล้วครับ”

“ดีแล้ว รีบไปอาบน้ำนอนเถอะ มีอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้ ขับรถมาต้องเหนื่อยมากแน่ๆ

“ครับ ทำให้น้าตื่นเลย น้าก็รีบนอนนะครับ

เงินหมิ่นไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงเอ่ยลาก่อนจะเข้าไปนอน ต่อ เซี่ยซิงเฉินรีบวิ่งไปหยิบผ้าขนหนูให้เขาที่ห้องตัวเอง

เซี่ยต้าไปยังคงหลับสนิทไม่ตื่น เชียซิงเฉินคอยระวังเพื่อ

ไม่ให้รบกวนการนอนของเขา

เมื่อเธอไปถึงไปเย่นิ่งก็อยู่ในห้องอาบน้ำแล้ว เชียซิงเฉิน เคาะประตูห้องน้ำเบาๆ “ผ้าขนหนูค่ะ

ประตูเปิดออกพร้อมมือของชายหนุ่มที่ยื่นออกมา หยิบผ้าขนหนูเข้าไป
เซี่ยซิงเฉินไม่ได้ไปไหนแต่ยืนอยู่ภายในห้อง มองไปนอก หน้าต่าง ไม่ได้มองอะไรเพียงแค่ทอดสายตามองไปอย่างนั้น จนเหม่อลอย

ราวครึ่งชั่วโมงไปเย่งถึงออกมาจากห้องอาบน้ำ ไม่ได้ สวมชุดนอน บนกายจึงมีเพียงผ้าขนหนูปกปิดไว้

เห็นเธอแววตากล้ำลึกขึ้น “ผมนึกว่าคุณนอนแล้ว

“ฉันรอคุณออกมาก่อนก็จะไปนอนแล้วค่ะ” เซียซิงเฉินมอง เขาแวบหนึ่ง แม้ก่อนหน้าทั้งคู่จะเคยมีอะไรกันมาหลายครั้ง แล้วก็จริง แต่พอเห็นตัวเปลือยเปล่าของเขาในตอนนี้แล้ว ก็ นึกถึงยามค่ำคืนของทั้งคู่ เธอหน้าขึ้นสีระเรื่อและเบี่ยงสายตา ไปที่เตียง “คุณรีบขึ้นเตียงเร็ว เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก

แววตาเขาฉายแววลึกซึ้งแวบหนึ่ง “นี่คุณกำลังเชื้อเชิญผม เหรอ?”

พูดเหลวไหลอีกแล้ว!

เซี่ยซิงเฉินไม่ตอบรับเขา ทำเพียงหยิบไดร์เป่าผมเสียบ ปลั๊กตรงข้างเตียง นั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับจัดผ้าห่มไปด้วย พลางเอ่ย “ใช้ผ้าห่มคลุมตัวหน่อย เป่าผมให้แห้งก็นอนได้แล้ว ค่ะ”

นานๆ ที่ไปเย่นิ่งจะเชื่อฟังสักครั้ง เขาซุกตัวเข้าใต้กอง ผ้าห่ม เซียซิงเฉินที่กำลังจะลงจากเตียงก็ถูกเขาฉุดข้อมือไว้ หัวของเขานอนหนุนตักเธอทันที

เธออึ้งไปชั่วครู่

เขาปิดเปลือกตาลง ดูท่าจะเหนื่อยจริงๆ

เซี่ยซิงเฉินเห็นท่าทางของเขาก็รู้สึกอ่อนยวบไปทั้งหัวใจ และรู้สึกปวดใจ

“ฉันจะเป่าผมให้คุณนะคะ

เซี่ยซิงเฉินหยิบไดร์เป่าผมแล้วเป่าผมให้เขา ลมอุ่นๆ ทำให้เขาสบายขึ้นมาก แถมกลิ่นในโพรงจมูกล้วนแต่เป็นกลิ่น อายของเธอ ความอัดอั้นที่สุมไว้ในอกหลายวันนี้มลายหายไป ไม่น้อย

“คุณลงเครื่องก็ไม่พักสักหน่อย ขับรถมาเมืองเหลียงเลย เหรอ?” เธอถามเสียงนุ่ม นิ้วมือสางระหว่างผมของเขาไปมา เส้นผมของเขาแข็งคล้ายนิสัยของเขาเลย

เขาตอบเพียง “อืม

“ทำอะไรถึงต้องรีบมาขนาดนั้น เหนื่อยแบบนี้น่าจะพักอยู่ ที่บ้านดีๆ ซะก่อน” เธอบ่นอุบอิบ

ชายหนุ่มที่นอนหนุนอยู่บนตักจู่ๆ ก็เปิดตาโพลง เชียง เฉินสบสายตาเขา ได้ยินเขาพูดเพียง “ถ้าผมบอกว่าผมอดใจ รอเจอต้าไปไม่ไหวแล้ว คุณจะเชื่อไหม?”
นิ่งไปครู่หนึ่ง ๆ “ถ้าต้าไม่ว่า

ไปเยงหรี่ตามองเธอแวบหนึ่งก่อนจะนอน

อ้อ คุณไปคุณหญิงหลันถึงได้ถามเรื่องลูกสาวของ

เธอไหมคะเป็นลูกของคุณลุง

นอนตักอยู่นั้นหายใจหนักหน่วงขึ้น ร่างกายก็เกร็ง

ทันใดนั้นเขาปิดเปลือกตา เลื่อนศีรษะย้ายจากหน้า ตักเธอผมแล้ว คุณ

ท่าทีอะไรเนี่ย!

เซียซิงเฉินเบะปาก เก็บไดร์เป่าผม แห้งไล่ฉันเลยนะ”

ถึงเธอคิดจะนอนอย่างแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจ

เธอดึงปลั๊กไดร์เป่าผมออกขยับเท้าได้ก้าวเดียวจู่ข้อมือก็ถูกรั้งไว้ เธอหลุด เสียงไปที่เพราะลำถูกชายหนุ่มกระชากเข้าไปในอ้อมกอด ของเขา
ไดร์เป่าผมกระแทกโดนกลางหน้าผากของเขาโดยตรง

ทำให้เธอตกใจจนความรู้สึกไม่สบายใจหายวาบไป มองแต่ หน้าผากของเขาที่แดงเป็นปืน “เจ็บไหมคะ? ทำไมคุณชอบ กระชากตัวฉันนัก อันตรายนะ

เธอพูดไปก็ลูบนิ้วลงที่แผลแดงนั่นไปมา

ไปเฉิงใจกระตุก รั้งใบหน้าเธอลงมาแล้วประทับจูบลง ไป จูบนี้ยาวนานกว่าจูบเมื่อครู่นัก ทั้งลึกซึ้งและร้อนแรงกว่า

จูบจนหายใจหอบ เชียซิงเฉินยันตัวขึ้นพร้อมใบหน้าแดง ก มองเขาอย่างฉงนใจ

“รู้สึกว่าคุณแปลกไปนะ” เสียงของเธอยังแหบแห้งอยู่เล็ก

ไปเย่นิ่งไม่อยากถูกเธอจับผิด มือใหญ่บีบเอวเธอ “ถ้ายัง

ไม่ไปผมกลัวว่าคืนนี้คุณจะไปไม่ได้แล้วนะ

น้อย

เธอแลบลิ้นแล้วรีบลุกจากตัวเขาทันที เดินไปได้สองก้าวก็หันกลับมามองเขา “ฉันไปแล้วนะคะ

“อืม”

เก็บความรู้สึกอาลัยไว้ในใจ ปิดไฟเสร็จก็สับเท้าเดินออก ไป ที่นี่ไม่ใช่ทำเนียบประธานาธิบดี และไม่ใช่ห้องเช่าเล็กๆ ของเธอ เพราะมีผู้อาวุโสอยู่เธอจึงไม่กล้าทำอะไรตามอำเภอใจ
เนื่องจากวันก่อนหน้าเหนื่อยล้าเกินไป ไม่เฉิงจึงหลับไป

จนกระทั่งเก้าโมงเช้าของอีกวันถึงตื่น

ไป๋เย่ฉิงลุกจากเตียง ก็เห็นบนโต๊ะเล็กในห้องมีแก้ว สำหรับแปรงฟันอันใหม่ ในแก้วมีแปรงสีฟันที่บีบยาสีฟ้าไว้ เสร็จสรรพด้วย

หัวใจอ่อนยวบ

ถือแก้วน้ำไว้ในมือแล้วอมแปรงสีฟันไว้ในปาก เดินออก ไปเห็นเซียตาไปนอนหงายอยู่บนขาของเซียซิงเฉิน เธอกำลัง สระผมให้เขา ศีรษะกลมๆ ของเด็กน้อยเต็มไปด้วยฟองสบู่

เซียต้าไปชน นอนไม่นิ่งพร้อมขยับกายเล็กไปมาไม่หยุด

“อย่าดิ้น ระวังฟองเข้าตา

“แม่ก็เร็วหน่อย ต้าเหมาเออร์เหมากำลังรอผมอยู่ พวก เขาจะรอไม่ไหวแล้ว” เซียต้าไปเอ่ยเร่งอย่างไม่สบอารมณ์

“แม่ว่าลูกนั่นแหละรอไม่ไหว!” เซียซิงเฉินแค่นเสียงไปที่ “วันนี้เล่นกันดีๆ ล่ะ ห้ามลูกเล่นจนกลับมาตัวเปียกโชกอีก ไม่ อย่างนั้นแม่จะโกรธแล้วนะ! ถ้าเป็นหวัด เจ็บป่วยจะแย่เอา