ตอนที่ 3 เด็กถูกเอาตัวไป

ตอนแรกหลี่หลิงยังไม่ยอมแพ้ คิดว่าผู้อำนวยการคนแรกพวก เธอ เซียกั่วเผิงเป็นรองนายกเทศมนตรี เหตุการณ์ไหนบ้างที่หลี่ หลังไม่เคยเจอเวลาไปกับเขา? แต่ปรากฏว่าไปโรงพยาบาลมา แล้ว6แห่ง การต้อนรับเอยการจัดการอย่างหรูหราเลยทำให้ เธออ้าปากค้าง ถึงแม้รองนายกเทศมนตรีจะมีอำนาจมากแค่ ไหน ก็ไม่สามารถควบคุมโรงพยาบาลทั้งหมดได้ ดังนั้นบุคคล ที่อยู่เบื้องหลังคนนั้นเป็นผู้มีอำนาจมากกว่ากั่วเผิง

อีกทั้งในวันเดียวกันก็มีข่าวดีมาจากทางเซียกั่วเผิง เดิมที เขาแย่งชิงตำแหน่งนายกเทศมนตรีกับอีกคนหนึ่งมาตลอด ตัว เขาเองไม่มีหวังมากนัก แต่อยู่ๆ สถานการณ์ก็พลิกผัน ผู้นำ เลื่อนตำแหน่งให้เขาโดยตรง และเซี่ยชิงคงก็ได้รับคัดเลือกเข้า กลุ่มเต้นที่ตัวเองใฝ่ฝันมานานหลายปี รู้ไว้นะว่ากลุ่มเต้นรำ นั้นรับแต่นักเต้นระดับนานาชาติทั้งนั้น และเซี่ยงคงเป็นคน แรกที่ได้รับคัดเลือกเป็นกรณีพิเศษและเงื่อนไขเบื้องต้นที่ทำให้ เหตุการณ์ทั้งหมดนี้สำเร็จได้คือ จะต้องเก็บลูกของเซียซิงเฉิน เอาไว้!

ตอนค่ำ

กลับจากโรงพยาบาล เซียซิงเฉินแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ รู้สึกสับสนอย่างมาก
ผู้ชายแซ่”ไป”คนนั้นเป็นใครกันแน่ ไม่นึกว่าจะมีอำนาจ ลั่นฟ้า แม้แต่โรงพยาบาลทั่วประเทศ ที่ควบคุมได้อย่าง ง่ายดาย? ถึงขนาดกำหนดอนาคตของทุกคนรวมทั้งพ่อและตัว เธอด้วย บังคับให้เธอตั้งครรภ์ แม้แต่เอาเด็กออกก็ตามใจเธอ ไม่ได้?

ในเมื่อเขาอยากได้เด็กคนนี้ถึงขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นเป็น ไปได้ไหมว่า ขอแค่เธอเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ สักวันไม่ช้าก็เร็วเขา อาจปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เซียซิงเฉินทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากน้ำ หอบ หายใจถี่ๆ เกิดแผนการอย่างอื่นขึ้นในใจ เธอชักจะอยากเห็น ว่าชายลึกลับหลังม่านผู้นี้จะเทพมาจากไหนกัน! รอยตบนั้นยัง ไงเธอก็ต้องเอาคืนให้ได้

…..เส้นแบ่งเวลาห้าปี…

ตอนแรกเซียซิงเฉินนึกว่าขอแค่ถึงวันที่เธอคลอดลูก ชาย

ผู้คนจะต้องปรากฏตัวแน่นอน

แต่เธอก็ต้องผิดหวัง

ไม่มี!

ห้าปีผ่านไป เธอจบการศึกษาสาขาภาษาต่างประเทศ อย่างราบรื่น ได้ทำงานที่ดีมากที่กระทรวงการต่างประเทศ และ ย้ายออกจากตระกูลเซีย ต้าไปอายุครบสี่ปีแล้ว แต่ชายคนนั้นก็ ยังไม่เคยปรากฏตัว
แม้สักครั้งก็ไม่เคย เซียซึ่งเป็นค่อยๆลืมเลือนชายคนนั้น ไป จนทุกวันนี้เธอและลูกชายต่างพึ่งพากันเพื่อความอยู่รอด ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย เธออธิษฐานขอเพียงอย่าให้อยู่ๆก็มีใคร มาทำลายความสุขนี้เลย โชคดีมากที่ครั้งนั้นตัวเองเก็บเด็กเอา ไว้ แม้ว่าหลายปีมานี้จะโดนดูถูกไม่น้อย และเพราะเรื่องนี้ปู่ย่า ก็เปลี่ยนไปทุ่มเทใส่ใจเซียซิงคงแทน แต่เซียซิงเฉินก็ไม่เคยนึก เสียดายเลย

เลิกงานแล้ว ไขกุญแจเปิดประตูเข้าห้อง ภายในบ้านเจ้า หนูน้อยกำลังนั่งพิงโซฟาดูทีวีอยู่ ช่องเศรษฐกิจที่แสนน่าเบื่ออีก แล้ว

“ต้าไป ลูกยังเด็กอยู่ เรามาดูรายการที่เด็กทั่วไปดูกัน หน่อยได้ไหม แม่เปลี่ยนให้ลูกดูเรื่องสี่หยางหยางดีไหม?”

“ไม่เอาอ่ะ นั่นมันสำหรับเด็กไร้เดียงสา เซียต้าไปปฏิเสธ

เซียซึ่งเป็นรู้สึกปวดใจ เพราะเธอชอบดูหยางหยาง มาก ไม่นึกเลยว่าจะถูกเด็กสี่ขวบหาว่าไร้เดียงสา

“ตอนนี้ลูกก็เป็นเด็กไร้เดียงสา ก็ต้องดูสิ่งที่ไร้เดียงสา แม่ เปลี่ยนแล้วนะ”

ก็ได้ๆ แม่เปลี่ยนช่องก็ได้ ผมรู้ว่าเด็กโง่ดูของเศรษฐกิจ ไม่รู้เรื่อง” ค้าไปส่งรีโมทให้ชิงเฉินอย่างว่านอนสอนง่าย

“” มุมปากซิงเงินกระตุกขึ้น ตบเข้าที่ท้ายทอยเขา “ลูก ไม่ข่มแม่ไม่ได้หรือไง? น่าหมั่นไส้จริงๆ!
เขียซิงเฉินรู้สึกว่าตัวเองคลอดเขี่ยตาไปออกมาเหมือนได้

ของล้ำค่า

เขาไม่เพียงรู้จักคิดและว่านอนสอนง่าย รู้ว่าตัวเองไม่มีพ่อ เหมือนเด็กคนอื่นก็ไม่ร้องโวยวาย ที่สำคัญ เจ้าหนูนี่ไอคิวสูง

มาก

สรุปแล้ว สิ่งที่เขาชอบทำล้วนแต่เป็นสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ

อย่างเช่น ตัวเลขทางเศรษฐกิจที่ยุ่งเหยิงเหล่านั้น โมเดล หลากหลายแบบในงานนิทรรศการทางการบิน รวมถึงเกม ปริศนาต่างๆของสถานีโทรทัศน์ สำหรับเขาล้วนเป็นเรื่องง่ายๆ ตอนแรกเซียซิงเฉินยังรู้สึกว่าการโดนเขาข่มเป็นเรื่องน่าอับ อายสุดๆ แต่ต่อมาถูกข่มหลายครั้งเข้าเธอก็เริ่มชินไปเอง อีก ทั้งการพาเด็กหน้าตาดีมากคนนี้ออกไปอยู่ต่อหน้าผู้คนกลับยิ่ง รู้สึกภูมิใจ เธอยังแอบจับคู่ให้ลูกไว้ไม่น้อยทีเดียว

“เอาล่ะ ต้าไป แม่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วพาลูกออกไปกิน ข้าว” เซียงเฉินตบศีรษะตัวน้อยเบาๆ เขาโบกมือน้อยๆ ไป เถอะๆ!”

เซียซิงเฉินอาบน้ำเสร็จ เปลี่ยนชุดยูนิฟอร์มทำงาน เลือก สวมเดรสสีเหลืองอ่อน

แม้เธอจะเป็นคุณแม่ที่มีลูกสี่ขวบแล้ว แต่อันที่จริงตอนนี้ เธออายุแค่ยี่สิบสามปีเท่านั้น กำลังเป็นสาวสะพรั่ง สีเหลือง อ่อนสดใสดูเหมาะกับเธอดี ขับผิวเธอให้ยิ่งขาวหมดจด จหิมะ

เธอจัดการตัวเองเสร็จก็เดินออกจากห้อง ในห้องโถงกลับ

ไร้เงาของลูก

“าไป?”

เธอตะโกนเรียก ก็ไม่ได้ยินเสียงขานรับของลูก

“เขี่ยต้าไป รีบออกมานะ จะไม่ทันเวลาแล้ว” ซึ่งเป็นเร่งไป พลางผลักประตูห้องลูกไปพลาง แต่ในห้องกลับไม่มีใคร

ว่างเปล่า เธอนิ่งอึ้งไปชั่วครู่

ไม่รู้เพราอะไร จู่ๆหัวใจก็กระตุกที่หนึ่ง ลางสังหรณ์ไม่ดี บางอย่างเข้าจู่โจมเธอ จึงได้เร่งฝีเท้าไปยังห้องน้ำ

ว่างเปล่า!

ยังคงว่างเปล่า!

“ต้าไป เซียต้าไป” เซียซิงเฉินบังคับตัวเองอย่างเต็มที่ให้ ใจเย็น ไม่ปล่อยให้ทุกซอกมุมในห้องที่เขาอาจซ่อนตัวอยู่เล็ก รอดสายตาไป “ต้าไป รีบออกมานะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเล่น ซ่อนหา ถ้าลูกยังไม่ออกมา แม่จะโกรธแล้วนะ!”

เธอแกล้งโมโห พูดด้วยเสียงดัง น้ำเสียงแปร่งไปเล็ก

ปกติ ในตอนนี้ เขาจะต้องโผล่มาตั้งนานแล้ว! ทว่า วัน

น้อย

นี้…ไม่มี…
เชียซิงเฉินรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้แล้ว ก็พุ่งออกไปอย่าง รีบร้อน หาตามทางเดินในตึกรอบหนึ่งแล้วก็ยังไม่พบร่องรอย ของลูกเลย เธอรีบหยิบมือถือขึ้นมา เตรียมขอความช่วยเหลือ จากบิดาตนที่เป็นนายกเทศมนตรี

“เซียซิงเฉิน ฉันเพิ่งเห็นตาไปลูกของเธอ!

ยังไม่ทันโทรติด เพื่อนข้างบ้านวิ่งมาอย่างรีบร้อน ชั่วขณะ นั้นเซียซิงเฉินรู้สึกเหมือนเทวดามาโปรด รีบจับมือเธอไว้

“คุณเจอเขาจริงๆเหรอ? เขาอยู่ไหน?

“เพิ่งลงจากตึก คุณรีบตามไปดูเถอะ ถูกชายชุดดำสอง สามคนอุ้มลงไป”

หัวใจเซียซิงเฉินหล่นวูบ ไม่ทันได้เอ่ยแม้คำขอบคุณก็รีบ

วิ่งไป

โดนลักพาตัวไปงั้นเหรอ? ทว่าเธอไม่เพียงยากจน แต่คุณ แม่เลี้ยงเดี่ยวคนหนึ่งจะมีทรัพย์สินมีค่าสักแค่ไหนเชียว สิ่งที่มี ค่าที่สุดก็คือต้าไปนี่แหละ เซี่ยซิงเฉินสาวเท้าพุ่งลงไปข้างล่าง อย่างเร่งรีบ

ตอนวิ่งไปถึงประตูหมู่บ้าน เจอเพียงรถสิบกว่าคันจอด เรียงเป็นแถวอยู่ที่ประตู แต่ละคนล้วนเป็นรถหรูแบบเดียวกัน หมด ซึ่งเต็มไปด้วยพลัง

ชาวบ้านแถบนี้เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ซะที่ไหน ต่างคน ต่างก็เอาแต่ชะเง้อมอง อยากลองเข้าไปใกล้ๆ แต่ก็มีชายชุดคนอื่นขวางอยู่ ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ในระยะห้าสิบกว่า เมตรได้

“ซิงเฉิน ต้าไปลูกของเธออยู่บนรถคนนั้น! เพิ่งถูกพวกเขา อุ้มขึ้นไป มีคนกำลังไปที่เบนท์ลีย์สีดำคันที่สาม