ตอนที่ 292 จริงจังกับความรัก (12)

ไป๋เย่นิ่งพูดถึงตรงนี้ก็หยุดชะงัก สายตาที่มองเธอลึกซึ้งกว่า เดิม แฝงความหมายบางอย่าง “ว่าที่ลูกสะใภ้ ยังไงเขาก็ ต้องหาวิธีตีสนิทให้ได้

เชียซิงเฉินใจเต้นรัวแต่กลับหัวเราะออกมาอย่างเขินอาย “ใครเป็นว่าที่สะใภ้คะ? ฉันยังไม่ตกลงแต่งงานกับคุณเลย!

แม้ปากจะว่าไปอย่างนั้นแต่แววตาที่เป็นประกายได้ทรยศ เธอไปแต่แรกแล้ว

ผู้หญิงนี่นา ชอบทำโวยวาย ทั้งที่รักผู้ชายคนนี้ไปตั้งนาน แล้วแต่ปากกลับไม่ยอมรับเสียที

“ลูกก็มีแล้ว ไม่ตกลงก็ต้องตกลง” ไปเฉิงบีบคางเธอ ส่ายไปมา “ได้ยินคำพูดของคุณหญิงคนนี้หรือยัง? ต้องมีลูกอีก ต้องมีลูกสาว”

เซี่ยซิงเฉินมองเขาด้วยหัวใจที่สั่นไหว

ความจริงเธอเองก็อยากมีลูกกับเขาอีกหนึ่งคน สี่ปีของ เซี่ยต้าไปที่ถือเป็นสี่ปีที่สำคัญที่สุด เขาพลาดมันไป เป็นความ เสียใจในฐานะคุณพ่อของเขา เธออยากให้สักวันในอนาคตจะ ช่วยให้เขาเติมเต็มเพื่อทดแทนความเสียใจนี้ได้

หากพวกเขามีลูกด้วยกันอีกคนจริงๆ ล่ะก็…
เซี่ยชิงเฉินคิดในใจ เงยหน้ามองบ้านหลังตรงหน้า ด้าน ในไร้แสงไฟแต่ด้านนอกกลับถูกเปิดสว่างโร

“ใครพักอยู่ในนั้นเหรอคะ?” เซียซิงเฉินถามอย่างฉงนใจ

“บ้านคุณยังมีคนอื่นอีกเหรอ?”

“คุณลุงของผมที่เคยเล่าให้คุณฟัง” ไปเย่นิ่งมองแวบหนึ่ง “ตอนนั้นคุณพ่อผมสั่งปรับแต่งสวนนี้เลย ให้สร้างบ้านหลังนี้ให้ คุณลุงผมไว้ด้วย อีกสักพักคุณลุงผมก็จะออกมาแล้ว ช่วงนี้เลย ปรับปรุงบ้านหลังนี้ไปด้วย มีของหลายอย่างที่กำลังเปลี่ยน ใหม่

เซี่ยซิงเฉินหยักหน้ารับเบาๆ นึกถึงบางอย่างจึงถาม “ครั้ง ก่อนเราเคยพูดถึงลูกสาวของคุณหญิงหลันถึง คุณกำลังสืบอยู่ หรือเปล่า? เป็นลูกของคุณลุงคุณจริงๆ ใช่ไหมคะ?

ไปเยฉิงกุมมือเธอเดินไปขึ้นรถคันหลังถัดจากรถของเห สิ่งเฟย แล้วมองบ้านหลังนั้นผ่านหน้าต่างรถอีกครั้งถึงตอบ กลับ “มีร่องรอยหลักฐานแล้ว ส่วนเรื่องที่ว่าเธอเป็นลูกของคุณ ลุงผมจริงๆ หรือเปล่า ครั้งนี้ที่ผมไปเยือนประเทศสัมพันธมิตร จะได้พบคุณหญิงหลันถึง ถึงตอนนั้นผมจะถามเธอเอง

“หวังว่าจะเป็นลูกของคุณลุงคุณจริงๆ นะ ตอนบั้นปลาย ชีวิตเขาจะได้ไม่เหงา” เซียซิงเฉินกล่าว

ไปเย่นิ่งก็เห็นด้วยกับเธอจึงพูดต่อ “แอบหวังอยู่ลึกๆ นะ อยากเจอลูกพี่ลูกน้องของผมคนนี้จริงๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็น ยังไงบ้าง”
“ต้องมีโอกาสได้เจอกันอยู่แล้ว ว่าแต่…” เซียซิงเฉินนึกถึง บางอย่างก็หันไปมองเขา “วันมะรืนคุณก็จะไปแล้วเหรอคะ?

“อืม”

“แล้ว…ครั้งนี้ไปนานเท่าไร?

ไปเย่งเอนหลังพิงพนักเบาะด้วยท่าทีเกียจคร้าน มองเธอ ด้วยแววตาลึกซึ้ง “ไม่อยากให้ไปล่ะ?”

เซียซิงเฉินไม่ตอบ แค่มองเขาด้วยแววตาอาลัยอาวรณ์ เหมือนตอบแทนไปแล้ว ไปเยถึงรู้สึกอุ่นวาบที่หัวใจ ยื่นมือรั้ง ตัวเธอให้เข้ามาพิงอกเขาไว้

เขาวางคางไว้บนศีรษะเธอ “ไปกับผมไหม?”

จัดให้มีล่ามไปด้วยหนึ่งคนเป็นเรื่องปกติมาก

ไม่ใช่ว่าเซียซิงเฉินไม่อยากไป เธอคิดถึงคุณหญิงหลัน งด้วยเช่นกัน อยากไปพบเจอเธอบ้าง แต่ก็สายศีรษะ เชยหน้า ขึ้นจากอ้อมอกเขา “คุณไปนั่นเพราะทำงาน ส่วนฉันไปแค่เป็น ตัวประกอบจะทำให้ดูไร้ประโยชน์ ฉะนั้นคุณก็ทำงานของคุณ ไป ฉันก็จะทำงานของฉันไป

ความจริงเธอไม่อยากพึ่งพาเขามากนัก เธอกลัวว่าตนจะ ห่างเขาไม่ได้จนลืมตัวตนไป

“คุณทำงานอะไร?” เขาลูบผมของเธอ

“วันอาทิตย์ฉันอยากพาต้าไปไปหาคุณแม่ของฉัน ตอนนี้หนาวแล้วกลัวว่าแผลของเธอจะหายช้า

ไปเยี่ยมมารดาเป็นเรื่องสมควรอยู่แล้ว ต่อให้ไปเยถึงอ ยากให้เธอไปกับตนมากสักแค่ไหนก็ไม่อาจบังคับได้ ได้แต่ ถาม “จะไปยังไง? ถ้านั่งรถ ผมจะให้คนไปส่งคุณ

“ไม่ต้องหรอก ฉันกับตาไปนั่งรถไฟฟ้าไปเองค่ะ

สะดวก

ไปเยงพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นผมจะเตรียมตัวไว้ให้ คล้ายนึกบางอย่างได้เขาจึงถาม “คุณมีใบขับขี่ไหม?”

“มีค่ะ ถามทำไมเหรอ?”

“แล้วขับเป็นยังไงบ้าง?

“ความจริงก็สอบผ่านแล้วนะคะแต่ไม่ค่อยได้ขับรถเท่าไร เซี่ยซิงเฉินปากแล้วกล่าวอย่างลำบากใจ “ตอนนี้ทักษะการ ขับรถคงคืนให้อาจารย์ไปหมดแล้ว

ไปเย่นิ่งบีบมือเธอ “โง่จริงๆ

คำพูดที่ดูเอือมระอาแต่ก็ปนด้วยความเอ็นดู เซียซิงเฉิน สึกว่าตัวเองโง่จริงๆ ทั้งที่ถูกเขาด่าอยู่แต่ในใจกลับรู้สึกหวาน แปลกๆ

“จู่ๆ ทำไมถึงถามพวกนี้ล่ะ?” เพราะรู้สึกว่าเขามีจุดมุ่ง

หมายอื่น

ไป๋เย่นิ่งกลับตอบประโยคเดิม “แฟนกันก็ต้องรู้จักกันให้มาก

รอเซียซิงเฉินนักธุระในคืนนี้ได้รถก็ลงจากจงซันพอดี เธอ รีบกล่าว “คุณเตือนเหลิงเฟยหน่อยนะคะว่าคืนนี้ฉันไม่กลับ ทำเนียบประธานาธิบดีกับคุณ

“ไม่กลับไปพร้อมผมแล้วจะมีลูกยังไง?”

เซี่ยซิงเฉินทำหน้ายแล้วทุบไหล่เขาไปที่ “คุณก็คิดแต่เรื่อง นี้ คืนนี้ฉันต้องกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเว่ยยัง

ไปเยฉิงรวบตัวเธอให้นั่งบนตักแล้วเงยหน้ามองเธอ “แล้ว ผมล่ะ? วันมะรืนผมก็จะไปแล้ว พอไปอย่างน้อยก็เป็นอาทิตย์ ผมไม่ต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อนเหรอ?”

ไปหนึ่งอาทิตย์

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าเจ็ดวันนั้นช่างยาวนาน ทั้งที่เจ้าตัวยังไม่ ไปแต่ในใจเริ่มอาลัยอาวรณ์เสียแล้ว เธอโอบแขนกอดคอเขา ไว้ “พรุ่งนี้ได้ไหมคะ? พรุ่งนี้จะอยู่กับคุณ อีกอย่างคืนนี้ฉันก็จะ กลับไปเก็บของสักหน่อย ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ไปทำงานต้องโดน คุณดูเรื่องกระโปรงอีกแน่ๆ

ไปเย่นิ่งรู้ถึงความสำคัญของฉือเว่ยยังที่มีต่อเธอจึงไม่ ร้องขออีก เพียงเอ่ยสั่งจากหูฟังไปที่แล้วรถก็เปลี่ยนทิศทาง

“ขอบคุณค่ะ” เซี่ยชิงเฉินกล่าวขอบคุณ
ไปเย่นิ่งไม่ชอบที่เธอเกรงใจแบบนี้ แต่กลับเรียกร้องของ ตอบแทน มือใหญ่ประคองท้ายทอยเธอไว้แล้วกดใบหน้าเธอ ลง ประทับจูบลงริมฝีปากเธอเบาๆ

ลมหายใจทั้งคู่ปะปนกันไป เซียซิงเฉินใจสั่นไหวอย่าง รุนแรง และไม่ได้สนใจพวกเหลิงเฟยที่อยู่ข้างหน้า เพียงแค่ ปล่อยให้เขามอบประสบการณ์จูบทั้งหมดแล้วตอบรับอย่าง อาจหาญ

ปฏิกิริยาตอบรับของเธอเหมือนเป็นตัวกระตุ้นอย่างหนัก สําหรับไปเฉิง

จูบของเขาลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ จนบรรยากาศรอบตัวเริ่มร้อน ระอุ ลมหายใจติดขัด เซี่ยซิงเฉินดึงสติเส้นสุดท้ายไว้แล้วและ ออกจากเขา

ทั้งคู่ปล่อยให้ปลายจมูกคลอเคลียกันไม่ห่าง แววตาไป เฉิงลึกซึ้ง พร้อมกับความต้องการต่อเธอที่ปิดไม่มิด มือใหญ่ วางประทับไว้ที่เอวเธอแล้วลูบไล้ไปมา “ไม่กลับไปพร้อมผม จริงๆ เหรอ?”

น้ำเสียงแหบแห้งปนด้วยความต้องการ

เซี่ยซิงเฉินก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาสักเท่าใด ปลายจมูกเธอขึ้น ด้วยเหงื่อบางๆ แต่เธอส่ายหน้า

“ถ้าอย่างนั้นผมไปกับคุณ” เขาชอบความรู้สึกที่มีเธอใน อ้อมกอดตอนนอน ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจ แค่มีเธอก็เกิดความรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน

เซียซิงเฉินส่ายหน้าอีกครั้ง “คืนนี้ฉันต้องนอนเป็น เพื่อนเว่ยยัง ไปเยจิงหยกเอวเธอเบาๆ คล้ายโมโหเล็กน้อย เธอมอง เขาอย่างเอาใจ “คุณอย่าโกรธสิคะ เมื่อก่อนตอนที่ฉันท้องตา

ไป เลี้ยงต้าไปคนเดียวก็มีเว่ยยังอยู่เป็นเพื่อนตลอด ถ้าไม่มีเธอ ก็ไม่รู้ว่าชีวิตฉันจะลำบากมากแค่ไหน