ตอนที่ 288 จริงจังกับความรัก (8)

เธอก้าวเดินไปข้างหน้าแล้วรวบตัวเขี่ยต้าไปมากอด ให้เด็ก น้อยจับตัวเองสองทีถึงเอ่ยทักทายผู้อาวุโสสองท่าน “คุณพ่อ คุณแม่”

เสียงเบาหวิวไม่มีชีวิตชีวาเหมือนอย่างเคย

“ลูกเป็นอะไร? อารมณ์ไม่ดีเหรอ?” คุณหญิงละเอียดอ่อน กว่าคุณท่านมากนัก แถมยังเป็นลูกสาวของตนเอง ย่อมดูออก ตั้งแต่แวบแรก

ไปเย่สายศีรษะ “เปล่าค่ะ

ไม่พูดยืดยาว

“ไม่สบายเหรอ?”

คุณหญิงไปยกมือยังหน้าผากเธอ

“อาจจะ…” เสียงเธอฟังดูช่างไร้เรี่ยวแรง

คุณท่านมองเธอด้วยสีหน้าที่เริ่มตึงเครียด “อาการเดิม กําเริบอีกแล้วใช่ไหม? เมื่อคืนฝนตกเลยนอนไม่หลับเหรอ?”

คุณหญิงไปเพิ่งนึกถึงอาการนอนไม่หลับของเธอในอดีต หันมองเธออีกครั้งก็เห็นสีหน้าเธอซีดเซียว ใต้ตาคล้ำดำ ดูท่า จะหลับไม่สบายจริงๆ จึงเริ่มกังวล “ไม่เกิดอะไรขึ้นตั้งหลายปีแล้ว ทำไมตอนนี้กำเริบอีกแล้วล่ะ? ให้หา

“ไม่ใช่ พ่อแม่ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่ถึงขนาดนั้น ไปเ พูดตัดค่าของคุณหญิงไปเบาๆ “แค่เป็นหวัดนิดหน่อย ทานยา สักพักก็คงหาย”

เมื่อคืนเธอพักผ่อนไม่ดีจริงๆ ถูกเย่เซียวทรมานจนปวด ร้าวไปทั้งกาย ความเจ็บที่ราวกับถูกฉีกทิ้งเนื้อหนัง เจ็บจน เจียนตาย

ตอนที่เขากอดเธอเมื่อคืน รุนแรงจนน่ากลัว ไร้ความ ปรานีใดๆ แม้วันนี้จะไปหาหมอและทายาแล้ว แต่จนกระทั่ง ตอนนี้ส่วนล่างก็ยังคงเจ็บแสบเช่นเดิม พร้อมด้วยรอยแผลฉีก

สามสิบวัน…

ขณะที่เธอเซ็นสัญญาลง รู้สึกเวลาช่างแสนสั้น แต่ตอนนี้ กลับรู้สึกว่ามันช่างยาวนาน…..

ไม่อยากหวนนึกถึงประสบการณ์เมื่อคืน แค่คิดก็กลัว เหลือเกิน เธอสายศีรษะพลางอุ้มเด็กน้อยเดินเข้าห้องโถง ระหว่างนั้นก็ถาม “เฉิงยังไม่กลับมาเหรอคะ?

สิ้นเสียงก็ได้ยินเสียงรีบร้อนของน้าหลินดังขึ้น “คุณหญิง ท่านประธานาธิบดีกลับมาแล้ว!

“กลับมาแล้วก็กลับมาแล้ว ต้องตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นไหม?”

“ไม่ใช่แค่ท่านประธานาธิบดีคนเดียวค่ะ มีคุณหนูอีกคนด้วย! บอกว่าเป็น… น้าหลินมองเด็กน้อยแวบหนึ่ง กดเสียงต่ำ กระซิบข้างหูคุณหญิงไป คือคุณเซีย!

“อะไรนะ?” คุณหญิงไปนึกว่าตนจะฟังผิดจึงมองน้าหลิน อีกแวบหนึ่ง ถามใหม่ เมื่อเธอว่าใครนะ?” น้าหลินเอ่ยย้ำอีกครั้ง “คุณแม่ของคุณชายเล็ก เซียซิงเฉิน

คุณเซ๊ยค่ะ”

คุณหญิงไปหน้าถึง พึมพำอย่างไม่พอใจ “หนอยแน่ ฉัน ว่าเขาตั้งใจไม่อยากทานข้าวมื้อนี้ดีๆ เสียแล้ว!”

วันนี้สายจากตระกูลหลันก็ทำให้เธออารมณ์ไม่ดีเป็นทุน เดิม คราวนี้ยิ่งพุ่งปรี๊ด! พาเจ้าตัวมาเองเลย นี่กำลังประกาศ สงครามหรืออย่างไร?

“เรื่องอะไร?” คุณท่านหันหน้ามาถามพวกเธอ

คุณหญิงไปตอบกลับอย่างอารมณ์คุกรุ่น “เดี๋ยวเข้าไปคุณ ก็รู้เองว่าเรื่องอะไร น้าหลิน ไปสั่งให้ห้องครัวเสิร์ฟอาหารช้า หน่อยนะ ซูซู ลูกพาหลานชายสุดรักของแม่ขึ้นไปเล่นชั้นบน ก่อน”

คุณหญิงไปสั่งการเสร็จ ไปเยจึงอุ้มเซียต้าไปเดินขึ้นชั้น บนอีกทาง วันนี้เธออาการไม่ดีนัก และไม่ค่อยอยากสนใจว่า เกิดอะไรขึ้น

คุณหญิงไปยึดตัวตรง ลูบผมที่เริ่มกลายเป็นสีขาวของตัว เองแล้วแสร้งกระแอมไอถาม “คุณคะ ดูหน่อยว่าท่าทางอย่างฉันน่าเกรงขามไหม”

ชิงรุกให้กลัวเป็นสำคัญ เธอแต่แรกให้ได้ ถึงทำให้เธอรู้ถึงความลำบากจนยอมถอย ไปเอง ไม่อย่างจากนี้ไปอย่าคิดจะควบคุม

คุณท่านใช้สายตากวาดมองชีวิตแวบคุณทำให้ผมกลัว

ไปเฉิงอยู่บนโซฟา เซียซิงเฉินนั่งขนาบข้างเขา คนรับ ใช้ชามาเสิร์ฟ เซี่ยซิงเฉินยกแก้วน้ำไว้ในเพื่อความแก่มือ

ไม่ได้มองรอบข้าง เพียงแค่ตั้งนานแล้วไม่ออกมาอดตื่นเต้นได้

แต่พอบนโต๊ะเตี้ยสมุดการบ้านของต้าวางอยู่ แถมของเล่นถูกเขาแกะแยกชิ้นส่วนไว้เต็มโซฟาตรงข้าม รวมไปมากมาย จึงรู้ว่าคุณท่านคุณหญิงไปรักเด็กน้อยอยู่มาก หัวใจบีบรัดผ่อนคลายลงเล็กน้อย เธอวางแก้วน้ำชาลงแล้ว ลุกขึ้นยืน ไปพื้นพรม เธอโน้มตัวลง ๆ ขึ้นมาทีละอย่างละเอียด
เมื่อคุณท่านและคุณหญิงไปเดินเข้ามาจากหลังบ้าน ก็เห็น หญิงสาวที่โน้มตัวเก็บของอยู่ ผมสยายลงมาบดบังใบหน้า ไปกว่าครึ่ง บางทีที่เธอยกมือขึ้นทัดปอยผม เผยให้เห็นผิวขาว ดุจหิมะนั่น

ใบหน้าที่เปิดให้เชยชมอยู่ครึ่ง ดูท่าทางอ่อนโยน

ท่วงท่าที่เก็บของดูถนัดมือ ไม่เร็วไม่ช้า และเป็นขั้นเป็น ตอน เห็นท่าทางเช่นนั้นแล้วก็ยากที่จะเชื่อมโยงเธอเข้ากับ คุณหญิงเซีย ที่เจอเมื่อครั้งก่อน

อารมณ์ดุเดือดของคุณหญิงไปเมื่อครู่จู่ๆ ก็หายไปไม่น้อย สบสายตากับน้าหลินแวบหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าน้าหลินก็มีความ รู้สึกเช่นเดียวกัน

อีกฝั่ง คุณท่านยังคงสีหน้าเคร่งขรึมอย่างเคย เดินควงไม้ เท้าเข้ามา แล้วถลึงตามองลูกชายตนแวบหนึ่ง

ไปเย่นิ่งในขณะนี้กำลังมองเซี่ยซิงเฉินอยู่ นัยน์ตาเต็มไป ด้วยความอ่อนโยนบางๆ ที่ตนไม่เคยรู้ตัว หากแต่คุณท่านและ คุณหญิงไปเข้ามา โดยเฉพาะสายตาคมเฉียบดุจใบมีดของ คุณท่านที่ถูกส่งมาเพียงแวบเดียวเขาก็รู้สึกได้ทันที

“พ่อ แม่” ยกขาที่นั่งไขว้ลง ค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเอ่ยทักทาย

เซี่ยซิงเฉินได้ยินเสียงนั่นจึงใจกระตุก ท่วงท่าที่กำลังเก็บ ของหยุดชะงัก ทั้งรีบลุกขึ้นยืน

“คุณท่าน คุณหญิง” ก้มหน้าชิดอกเอ่ยทักอย่างมีมารยาท
คุณท่านเพียงถลึงตามองเชียซิงเฉินแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไรก็ หมุนตัวเดินไปทันที เซียซิงเฉินที่หลุบตาอยู่เล็กน้อย แม้ไม่ เห็นสีหน้าแต่พอรู้ว่าที่เขาเดินจากไปเพราะไม่ชอบตน เพราะ ทำใจมาแล้วจึงไม่สลดมากเท่าที่ควร

กลับเป็นคุณหญิงไปที่มองเซี่ยซิงเฉินแวบหนึ่งแล้วขยับ เข้าใกล้ พลางมองอีกครั้ง เซี่ยซิงเฉินรู้ว่าเธอกำลังมองตัวเอง อยู่ จึงทำตัวไม่ถูก หลุบตามองไม่กล้าเงยหน้าสบตาคุณ หญิงไป

ไป๋เย่ฉิงเกี่ยวแขนคุณหญิงไป กำเนิดหลานชายสุดที่รักของแม่

“แม่

นี่คือชิงเฉิน

คนให้

มืออีกข้างกุมมือเซียซิงเฉินไว้อย่างเปิดเผย

คุณหญิงไปเป็นผู้อาวุโสของเขา เขาสามารถไม่สนใจได้ แต่ต่อหน้าคนอายุมากเธอไม่กล้าทำเช่นนั้น ขึ้นมืออยู่พักใหญ่ แต่กลับถูกไปเยฉิงจับไว้แน่นกว่าเดิม นิ้วโป้งลูบไล้หลังมือเธอ เบาๆ คล้ายกำลังปลอบโยน “แม่ไม่เคยเจอเธอ เลยพามาให้ แม่เห็นสักหน่อย

เซี่ยซิงเฉินลอบจ้องเขาแวบหนึ่ง

คุณหญิงไปไม่มีอารมณ์มาสนใจเขาทั้งสอง เพียงแค่เบิก ตากว้างจ้องมองเซี่ยซิงเฉิน ผ่านไปพักใหญ่ก็เอ่ยปาก “เธอเงย หน้าขึ้นให้ฉันมองหน่อยสิ

เซี่ยซิงเฉินไม่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน แต่ได้ยินเสียงของคุณหญิงไปแล้วก็รู้สึกแปลกๆ จึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างฉงนใจ