ตอนที่ 286 จริงจังกับความรัก (6)

เมื่อลงลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่ง เพิ่งก้าวออกจากลิฟต์ก็ไม่คาดว่า ลิฟต์สำหรับท่านประธานาธิบดี โดยเฉพาะจะเปิดออกพร้อมกัน เขาเดินออกมาพร้อมพวกเหลิงเฟยช้าๆ

“ท่านประธานาธิบดี” เพื่อนร่วมงานข้างๆ ต่างก็เอ่ยทัก อย่างพร้อมเพรียง

เซี่ยซิงเฉินอึ้งไปชั่วครู่ก็รีบโค้งตัวเคารพตามทันที เขาก้ม หน้าเล็กน้อยแล้วกวาดสายตาผ่านตัวเธอไป ชะงักครู่หนึ่งก่อน จะก้าวเท้าเดินต่อไป เพียงแค่สบตากันเสี้ยววิเชียซิงเฉินก็รู้สึก อบอุ่นที่หัวใจ แต่ไม่กล้าสบตานาน ให้คนข้างๆ เห็นเข้า เขา จะมีปัญหาได้

ประธานาธิบดีและกลุ่มคนเดินไปข้างหน้า เซียซิงเฉิน ค่อยๆ เดินตามอยู่ข้างหลัง

แสงอาทิตย์ตกดินนอกอาคารส่องลอดสนามไปยวผ่าน เข้ามากระทบใส่เสานาฬิกาอันใหญ่โต ทะลุเข้ามาจากเงาของ เขาให้ยืดยาว เซี่ยซิงเฉินก้มหน้ามองเงาบนพื้นอดรู้สึกอิ่มเอม ใจอย่างบอกไม่ถูกไม่ได้

นี่สินะ ความรู้สึกที่ชอบคนคนหนึ่ง! แค่อยู่ใกล้เขาหน่อย เห็นเขาแวบเดียว ก็มีความสุขได้ แถมยังอิ่มอกอิ่มใจขนาดนี้
“ชิงเฉิน อากาศหนาว ผมไปส่งคุณนะ” สวีเหยียนถือ กระเป๋าวิ่งเหยาะตามมา

เสียงที่ไม่เบาและไม่ดัง คนข้างหน้าคงได้ยินเข้าแล้วล่ะ เซียซิงเฉินเงยหน้าขึ้นมองทันที ไม่ได้มองสวี่เหยียน แต่แอบ เหลือบมองผู้ชายตรงหน้าต่างหาก อีก แอบรู้สึกผิดเบาๆ

คนบางคนถูกกลุ่มคนล้อมรอบ แม้จะไม่ได้หันกลับมาแต่ เซี่ยซิงเฉินยังคงจำคำพูดของเขาในตอนเที่ยงวันนี้ได้ดี

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันนั่งรถกลับเอง

“สำนักงานอยู่ไกลจากบ้านคุณ ผมว่าอากาศหนาวขึ้น เรื่อยๆ แถมเป็นเวลาเลิกงานอีก ต้องไม่มีรถแน่ๆ ตากลมรอ อยู่ข้างนอกนานขนาดนั้นคงไม่สบายตัวหรอก” สวี่เหยียนก วาดมองเธอทั้งตัวแวบหนึ่ง “อีกอย่างคุณ ใส่เสื้อน้อยด้วย

เชียซิงเฉินกระชับผ้าพันคอ สายศีรษะอีกครั้ง “ไม่ต้อง จริงๆ ฉันไม่กลัวหนาวค่ะ”

เธอยืนยันจนสวี่เหยียนดูออกว่าเธอกำลังพยายามรักษา ระยะห่างกับตนอยู่ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงเดินตามเธอ ไปนอกสำนักงานเงียบๆ จากนั้นทั้งคู่ก็แยกกัน

เขาไปเอารถ ส่วนเธอเดินเหยาะๆ ไปยังที่เดิม

อากาศแบบนี้แม้จะมีพระอาทิตย์ แต่ก็ยังหนาวแทบตายให้ได้
ระยะทาง 500 เมตร เซียซิงเฉินวิ่งเหยาะๆ มาตลอดทาง ด้วยหัวใจที่ร่าเริง เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าตนเป็นเหมือนหญิงสาวที่ เพิ่งมีความรัก ทั้งที่เพิ่งเจอเขาที่สำนักงานเมื่อครู่ แต่ตอนนี้ กลับอดใจรอให้เจอเขาไม่ไหว

ตอนที่ยังเรียนอยู่เคยมีความรักกับสวี่เหยียน ก็ไม่เคยมี ความรู้สึกเช่นนี้ ตอนนั้นคบกับเขาเพียงเพราะรู้สึกสบายใจ คล้ายเป็นเรื่องที่ถูกต้องเหมาะสมแล้ว

เธอคิดว่านั่นก็คือความรัก แต่ตอนนี้อยู่กับเขา ถึงรู้ว่า ความรักควรใจเต้นและคาดหวัง

หลังขึ้นไปบนรถเขา จมูกแดงเลือกเพราะความหนาว ถอดถุงมือออก ปลายนิ้วหนาวจนแข็งไปหมด

ไปเฉิงขมวดคิ้ว พลางถอดเสื้อคลุมตัวใหญ่ของตัวเอง คลุมหน้าขาที่เริ่มแดงเพราะความหนาวของเธอ ยื่นมือมากุม มือเธอไว้แล้วดึงมาที่ใกล้ๆ ปากเพื่อเป่าให้ความอุ่น มือของ เขาใหญ่มาก แค่จับหน่อยก็กุมมือทั้งคู่ของเธอไว้แล้ว

เซียซิงเฉินหัวเราะ ชำเลืองมองเขา เรื่องสวี่เหยียนเมื่อ เขาไม่ได้คิดมากใช่ไหม? เธอแค่คุยกับเขาไปแค่สองประโยค เองนะ! และระยะห่างก็ห่างจนไม่รู้จะห่างยังไงแล้ว

“ชอบสีอะไร?” จู่ๆ ไปเยถึงก็ถาม ทิ้งสายตาไว้ตรงปลาย จมูกขึ้นสีของเธอ ราวกับไม่ได้สนใจสวี่เหยียนกลับยกมือขึ้น ลูบปลายจมูกเธอ
เซี่ยซิงเฉินพลันรู้สึกว่าไม่หนาวขนาดนั้นแล้วจึงดึงมือเขา ลงมา กุมไว้เอง “ทำไมจู่ๆ ถึงถามเรื่องนี้คะ?”

“แค่ถามไปอย่างนั้น” น้ำเสียงไปเฉิงราบเรียบเหมือน กำลังคุยเรื่องสัพเพเหระ เลี้ยงตัวเล็กน้อยเพื่อมองเธอ “แฟน กันก็ต้องรู้จักกันหน่อย

แฟนกัน…

นั่นสิ พวกเขาในตอนนี้ก็ถือว่ากำลังคบกันจริงๆ แล้ว

ตอนที่ท้องเซี่ยต้าไปเมื่อห้าปีก่อน เธอไม่เคยคาดคิดว่า สักวันจะอยู่ร่วมกับพ่อของลูกได้ จนถึงขั้นมีความรักกัน

ภาพที่จินตนาการถึงได้ในอดีตล้วนเป็นภาพที่เผชิญหน้า กับเขาที่ศาล เพื่อแย่งชิงลูกให้ตายไปข้าง

“คิดอะไรอยู่ ยังไม่ตอบผมเลย

ไป๋เย่นิ่งบีบปลายนิ้วชี้อันนุ่มนิ่มของเธอ ตอนนี้อุ่นขึ้นมาก แล้ว หัวคิ้วของเขาก็คลายตัวลงหน่อย

“สีฟ้า” เธอตอบเมื่อได้สติกลับมา

“ทำไมถึงชอบสีฟ้า”

เอียงหัวคิดสักพัก “เหมือนทะเลค่ะ

“ชอบทะเล?”

เธอหยักหน้า “นอนอยู่บนหาด แล้วมองท้องฟ้าสีครามที่เชื่อมติดกับทะเลจนเป็นเส้นเดียวกันก็รู้สึกว่าไม่มีเรื่องเครียด อะไรอีกแล้ว เป็นอิสระ เหมือนกำลังบินอยู่กลางอากาศ อ้อ แล้วก็เมื่อก่อนตาไปชอบทะเลมาก เขาชอบเล่นน้ำ ครั้งก่อนฉัน พาเขาไปทะเล เขาเพิ่งสามขวบเอง แต่ว่า…

เอ่ยถึงตรงนี้เธอก็หยุดชะงักไปชั่วครู่ ไร้ความตื่นเต้นเมื่อ ครูไปจนหมดสิ้น

“ทำไม?” เขาถาม

เธอถึงค่อยๆ ปริปากพูดใหม่ “ครั้งนั้น ฉันกับเว่ยยังแค่ คลาดสายตาจากเขาไปไม่กี่วิ เขาก็จมทันที แทบเอาชีวิตไม่ รอดแล้ว”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เซี่ยซิงเฉินก็อดใจวูบไหวไม่ได้

ไป๋เย่จึงเริ่มขมวดคิ้ว “หลังจากนั้นล่ะ?”

“หลังจากนั้น….แม้ต้าไปจะถูกช่วยชีวิตไว้ได้ทัน แต่เพราะ สำลักน้ำไปไม่น้อยก็เลยหมดสติไป พอพาไปโรงพยาบาลต้อง ช่วยอยู่นานถึงจะพากลับมาได้ ตอนนี้เขาก็เลยไม่ค่อยกล้าแตะ น้ำ ฉันเองก็รู้สึกกลัว เลยไม่ได้พาเขาไปที่ทะเลนานแล้วค่ะ”

เรื่องเหล่านี้สร้างบาดแผลในใจเธอจริงๆ ไปเย่นิ่งได้ยิน เธอเล่าเรื่องอดีตแล้วก็เกิดความรู้สึกหลากหลายขึ้นในใจ

ยิ่งเข้าใจถึงความยากลำบากที่เธอเลี้ยงลูกจนโตเพียง ลำพัง และยิ่งเข้าใจว่าหากไม่มีเธอ ตอนนี้เขาก็อาจไม่ได้เจอ ลูกชาย
“ผมน่าจะมาเร็วกว่านี้” ไปเยถึงกล่าว นิ้วยาวบีบมือเล็ก และอ่อนนุ่มของเธอเบาๆ “ช่วงหลายปีนั้นสถานการณ์แย่ มาก เพราะการต่อสู้นิดหน่อยจนตระกูลไปยากจะเอาตัวรอด ก็ เลย…ไม่อยากไปรบกวนพวกคุณ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะเป็นการ เพิ่มปัญหาให้พวกคุณ

เรื่องหลายปีก่อนเขาดูพูดง่าย แต่เซียซิงเฉินก็รู้ดีอยู่ในใจ ว่านี่เป็นเรื่องที่เต็มไปด้วยอันตราย เพียงแต่การต่อสู้ภายใน กันเอง คนนอกมักจะไม่ค่อยรู้รายละเอียดมากนัก

“คุณมาปรากฏตัว ต้าไปดีใจมากเลยนะคะ เขาไม่ได้โทษ ที่คุณปรากฏตัวช้าเลยสักนิด” เซี่ยซิงเฉินหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะ ถอนสายตาออกจากปลายนิ้วที่กำลังประสานแน่น เงยหน้า สบตาอันล้ำลึกของเขา สักพักถึงกล่าว “เขารักคุณมากจริงๆ อนาคต…ถ้าเป็นไปได้ หวังว่าคุณจะไม่พลาดเรื่องราวในชีวิต ของเขาอีก”

ไป๋เย่นิ่งจับมือเธอแน่น ยิ้มมุมปากแล้วโน้มตัวลงไปเข้า ใกล้เธออีกนิด “ไม่พลาดคุณก็ไม่มีทางพลาดเขา เพราะ ฉะนั้น…ถ้าคุณหวังแบบนั้นจริงๆ ก็ต้องเป็นเด็กดีเหมือนตอนนี้ อยู่ข้างๆ ผมนิ่งๆ เข้าใจไหม?”

ขยับใบหน้าเข้าใกล้ เขากดเสียงต่ำ พ่นลมหายใจรดใบหน้าเธอ