ตอนที่ 280 คนโง่ในความรัก (2) ซู่เย่ VS เย่เซียว

เยเชียวหายใจหอบหนัก มือขยี้ดับไฟบุหรี่ เพราะใช้แรงมาก เกินไปจนปลายนิ้วถูกหัวบุหรี่จี้โดนเข้าแต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บ

ได้ยินแค่เสียง

ไปเยก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังโกรธ

โกรธมาก

เขาลุกขึ้นยืนจนเธอเผลอก้าวไปข้างหน้าเพื่อหวังเข้าใกล้ เขา ขยับริมฝีปากจะพูดบางอย่างกับเขา แต่ยังไม่ทันได้เปิด ปากก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังแว่วเข้ามาจากข้างนอก

“เย่เชียว!”

น่าหลัน

ไปเย่ชะงักเท้าไว้แล้วยืนตัวแข็ง

“เยเชียว คุณอยู่ไหน?” เสียงใสของสาวน้อยแกมสะอื้น อย่างน่าสงสารลอยมา

“ตรงนี้” เย่เซียวเปิดประตูเดินออกไป เปิดปากพูดด้วยน้ำ เสียงเรียบนิ่ง ทว่าเมื่อเทียบกับน้ำเสียงปกติที่คุยกับไป๋ซูเย่แล้ว ถือว่าอ่อนโยนมาก

ประตูที่ถูกเปิดออกไม่มีใครปิดมันอีก
ไปเย่เห็นสาวอายุน้อยโถมตัวเข้าอ้อมกอดของชายหนุ่ม อย่างชัดเจน มือผอมโอบเอวเขาไว้ “เมื่อต้นไม้ข้างนอกล้ม แทบจะโดนหน้าต่างอยู่แล้ว ฉันตกใจมากเลย

เย่เซียวเงียบไปชั่วครู่ และเหมือนมองมาในห้องของไป

เย่แวบหนึ่ง จากนั้นแววตาสั่นระริกไปที่แล้วโอบกอดหญิงสาวด้วยมือ

ข้างเดียว กดเสียงต่ำลง “เดี๋ยวผมจะให้คนย้ายต้นไม้นั้นไป

เขาไม่เคยอ่อนโยน ขณะที่พูดเสียงทุ้ม น้ำเสียงฟังแล้ว อ่อนโยนมากขึ้น เมื่อก่อนคนที่ได้รับการปฏิบัติแบบนี้มีเพียง ไปเย่ที่อายุสิบแปด

แต่ว่าตอนนี้…

“ไม่เอาค่ะ ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องทรมานพวกเขาแล้ว น่าหมันแย้มปากพูดอย่างใจดี

“ก็ได้ ตามใจคุณ

“ถ้าอย่างนั้น…คืนนี้ฉันไปนอนห้องคุณ ได้ไหม?” น่าหลัน เงยหน้ามองเเซียวอย่างอ้อนวอน ความตกใจในสายตายังไม่ หมดไป ทำให้เธอดูเหมือนกระต่ายที่ตื่นตกใจไม่หาย หญิงสาวเช่นนี้ มีผู้ชายคนไหนจะปฏิเสธได้ล่ะ?

“…” ชายหนุ่มเงียบ ไปเที่อยู่ข้างในกำมือแน่น ได้ยิน เพียงเเชียวพยักหน้าตอบรับ “ได้”
แสงนอกประตูช่างแยงตา

ถึงขนาดไปเที่ยืนอยู่ในความมืดแสบตา เธอเบี่ยงหน้า หนีหันมองไปนอกหน้าต่าง ปล่อยให้ลมหนาวพัดหยาดน้ำตา ให้เหือดแห้ง

ข้างนอกหน้าต่างฝนตกและมีละอองฝนสาดเข้ามากระทบ ใส่หน้าเธอ เธอรู้สึกเย็น เป็นความเย็นที่หนาวเข้ากระดูก จาก นั้นก็ถูกซึมซับเข้าไปในหัวใจกระทั่งทุกส่วนของร่างกาย

พักใหญ่ที่เสียงเท้าและเสียงพูดคุยของเยี่เซียวกับน่าหมั่น ค่อยๆ หายไป เสียงของคนรับใช้ดังขึ้นจากหน้าประตู “คุณไป ให้ปิดประตูไหมคะ?

“ปิดเถอะ” เธอตอบกลับเสียงเบา พยายามบังคับให้เสียง ฟังแล้วไม่ผิดปกติ

ห้องของเยเชียวเน้นไปที่สีดำขาว เรียบง่ายและดูหนัก แน่น แต่ไร้กลิ่นอายความจึงโกรธ

สิบปีก่อนห้องของเขาจะมีภาพวาดสีน้ำของผู้หญิงบางคน

วางอยู่ทุกมุมห้อง เธอชอบวางตรงไหนก็ให้เธอวางตรงนั้น ต่อ ให้ยึดโกดังเก็บอาวุธของเขาไป เขาก็ตามใจเธอ

ตอนนี้…

ห้องของเขาไม่เคยให้ใครเข้ามายึดครอง รวมถึงน่าหมั่น แต่คืนนี้ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป
“นอนเถอะ” เยเชียวอารมณ์ขุ่นมัวมาก สีหน้าจึงดูแย่

น่าหลันขึ้นเตียงเขาเป็นครั้งแรก แทบไม่อยากเชื่อ แต่ พอได้ยินเขาพูดก็ไม่รีรออะไร สวมชุดนอนสีขาวแล้วคลานขึ้น เตียงของเขา เรือนร่างบอบบางของเธอขดตัวอยู่บนเตียง พลางเหลือที่ครึ่งหนึ่งไว้ให้เขา ภายใต้ผ้าห่มมีกลิ่นมินต์ที่ เหมือนกลิ่นกายของเขาอยู่ เย็นสดชื่นน่าดอมดม

ดวงตาหญิงสาวอมยิ้ม เก็บอารมณ์แต่ก็มองเขาอย่าง หลงใหลเงียบๆ

เย่เซียวดูใจลอยเล็กน้อย สายตาคู่นั้นราวกับทำให้เขา หวนกลับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว…

นึกถึงผู้หญิงคนนั้นก็ปวดแปลบที่หัวใจ เขาหยิบรีโมตขึ้น มากดปิดไฟ ไม่ยอมมองสายตาของน่าหลับไปมากกว่านี้

เขามักนึกถึงไปเย่ ในตอนนั้น

ไป เย่!

ความหมายไม่ผิดตามชื่อเลย! เธอก็เหมือนเมล็ดพื้นที่ ค่อยๆ ฝังรากลึกลงในกายเขาจนเข้ากระดูก ยามต้องการเอา ออกจําต้องใช้ใบมีดกรีดออกมาช้าๆ จนเลือดออก

เขานอนลงที่ว่างข้างๆ หลับตา เตียงใหญ่มาก ร่างกาย เขาจึงไม่สัมผัสโดนตัวของหญิงสาวเลยแม้แต่นิด

“เย่เชียว…”
น่าหมันเอ่ยปากเสียงเบา

เขาไม่ตอบ ราวกับไม่ได้ยินเสียงของเธอ ลมหายใจราบ เรียบจนแม้แต่ขนตายังไม่กะพริบสักนิด

หญิงสาวค่อยๆ ขยับเข้าใกล้เขา แขนผอมเพรียวโอบเอว เขาอย่างรักใคร่ เขาไม่ได้ผลักออกแต่ก็ไม่ได้ตอบรับ ได้ยิน

เพียงหญิงสาวถาม “คุณไปเป็นอะไรกับคุณ?

เยเซียวเงียบไปครู่ใหญ่จากนั้นน่าหลันที่คิดว่าเขาจะไม่ ตอบเสียแล้ว กลับได้ยินเขากัดฟันเอ่ยเสียงเล็ดลอดไรฟัน “ศัตรู!”

น่าหมันรู้สึกได้ว่าเเซียวไม่ได้โกหกเธอ ผู้หญิงคนนั้นคง เป็นศัตรูจริงๆ แค่ได้ยินเสียงหนักแน่นเล็ดลอดไรฟันของเขาก็ ยืนยันได้ว่าเย่เซียวเกลียดชังเธอจริงๆ

จนถึงขั้นเกลียดเข้ากระดูก

ผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัวที่นี่ในวันนี้ หยอันไม่เป็นมิตรกับ เธอแม้แต่น้อย หลายครั้งจะลงมือจัดการเธอ

เดิมที่น่าหลันหลงคิดว่าไปเองเป็นคนในใจของของเ

เชียว แต่จากท่าทีหยูอันที่มีต่อเธอ เธอจึงทิ้งความคิดนี้เสีย หากเย่เซียวยังชอบเธออยู่เพียงนิด ลูกน้องของเขาก็ไม่กล้าไม่ ให้เกียรติเธอหรอก

เหมือนกับตัวเองที่ได้มาอยู่ข้างกายเขาหลังจากที่เยเชียว รับเธอมาเมื่อหนึ่งปีก่อน คนใต้บัญชาของเขาล้วน ให้เกียรติและตามใจเธอ

เมื่อคิดเช่นนี้น่าหลันก็รู้สึกดีขึ้นมาก

“เย่เซียว คุณจะนอนแล้วเหรอ?”

เย่เซียวไม่พูดอะไร เขายังคงพูดน้อยเหมือนเดิม

“คุณยอมเก็บฉันไว้ ดีกับฉันขนาดนี้ ความจริง หญิง สาวขยับตัวใกล้เขามากกว่าเดิม ลมหายใจติดขัด เรียกความ กล้าแล้วซบศีรษะไว้บนไหล่เขา “ความจริง ฉันตอบแทนคุณได้ นะ…เยเชียว ฉันอายุสิบแปดแล้ว โตแล้ว….

มือของหญิงสาวค่อยๆ สอดเข้าใต้ชุดนอนของชายหนุ่ม อย่างอาจหาญ ทั้งกลัวและขัดเขิน

เขาเบิกตากว้าง ดวงตาฉายแววดุดันเพียงครู่ มือใหญ่จับ ข้อมือหญิงสาวไว้อย่างไว ข้อมือของเธอผอมแห้ง แค่มือใหญ่ เขาออกแรงเพียงนิดก็แทบหัก น่าหลันหลุดเสียงออกมาอย่าง เจ็บปวด จ้องมองเย่เซียวด้วยความหวาดกลัว ผ่านไปพักใหญ่ เย่เซียวก็ไม่พูดอะไร สะบัดมือของหญิงสาวทิ้ง จากนั้นก็ลุก จากเตียงเดินออกไป ไม่หันมองหญิงสาวที่ผุดลุกนั่งบนเตียง อย่างตกใจเลยแม้แต่แวบเดียว

ตัวเองทำอะไรผิดไปกันแน่ ที่ทำให้เยเชียวโกรธภายใน

พริบตา?

ไป๋ซูเย่ไม่ง่วงเลยสักนิดเดียว ความคิดในหัวยุ่งเหยิง
น่าหลับไปที่ห้องของเขา

ชายโสดหญิงโสด ตอนนี้จะทำอะไรอยู่? ใช่ว่าเธอจะคิด

ไม่ได้

ก็ต่างเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว

อีกอย่างเยเชียวในตอนนี้ก็ไม่ใช่เเชียวในอดีต

เยเชียวในอดีตจะเห็นแก่เธอที่อายุยังน้อย จึงปล่อยเธอ

ไปทุกครั้ง แม้จะบอกว่าปล่อย แต่หลายต่อหลายครั้งก็เกือบ ทําถึงขั้นสุดท้าย