ตอนที่ 279 คนโง่ในความรัก (1) เย่ VS เย่เซียว

“ฉันมักรู้สึกว่าคุณอยู่ห่างไกลจากฉันมาก ผ่านไปพักใหญ่ จู่ๆ เธอก็เอ่ยปากขึ้นเบาๆ น้ำเสียงเบาหวิวล่อยลอย

ไปเย่นิ่งไม่ตอบ แต่มือที่วางซ้อนหลังมือเธอนั้นหยุดชะงัก

สายตาจ้องมองใบหน้าเล็กของเธอ ผมสีดำขลับปรก ใบหน้าเธอ เธอทำหน้าเรียบนิ่ง

เธอไม่ได้เงยหน้ามองเขาเพียงแต่กระชับแขนกอดเขาให้ แน่นกว่าเดิม

แต่ต่อให้กอดเขาอยู่แบบนี้ เธอก็รู้ดีว่าพวกเขาไม่ใช่

คนในโลกเดียวกัน

สถานะ ตำแหน่งหน้าที่ ความโลภ อำนาจในมือของเขา ล้วนอยู่ห่างจากเธอมากเหลือเกิน

แต่นั่นเป็นเป้าหมายสำหรับผู้ชายคนนี้ เป็นเป้าหมายที่ เขาไล่ตามตั้งแต่เด็กจนโต สำหรับเขาแล้วมันมีความหมาย มากแค่ไหนเซียซิงเฉินเข้าใจดีฝั่งนี้
อบอุ่นและอ่อนโยน

ส่วนอีกฝั่ง..

นอกหน้าต่างที่มีลมพัดอย่างรุนแรง ไปเที่นอนอยู่บน เตียงแปลกที่นั้นกำลังหอบหายใจด้วยความทรมาน

ระหว่างคิ้วที่ขมวดนั้นขึ้นด้วยเหงื่อที่ซึมออกนอกผิวกาย

ไม่หยุดหย่อน

นิ้วเรียวของเธอกผ้าปูที่นอน ใต้ร่างไว้แน่นจนมันยับ ปลายนิ้วขาวซีดเพราะแรงกด ผ้าปูที่นอนถูกเหงื่อจากฝ่ามือ ของเธอแทรกซึมจนเปียกชื้น

“คุณไป ขอให้คุณรีบไปจากที่นี่ด่วนครับ!” ข้างหูมีเสียง หนักแน่นจากชายหนุ่มแว่วมา

“ไม่! จะไปก็ไปด้วยกัน จะตายเราก็ต้องตายด้วยกัน! เธอได้ยินเสียงของตัวเองที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ความ จริงเธอตอนอายุสิบแปด เห็นความตายมานักต่อนัก แต่พอรู้ ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้เธอก็เกิดกลัวขึ้นมา และเสียงของ เธอกำลังสั่นคลอน

“นายท่านสั่งพวกเราไว้ว่าให้ตายยังไงก็ต้องปกป้องคุณ คุณไป อย่าให้เราต้องลำบาก

ตามด้วยเสียงดังครืนจากเฮลิคอปเตอร์ กระสุนปืนห่า ใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้า มือปืนถูกยิงเจาะหัว เธอในเวลานั้น ที่ด้านชาไปแล้ว ทำได้เพียงมองลูกน้องคนหนึ่งของเยี่เซียวล้มตายลงข้างๆ เธออย่างหมดแรง สูญสิ้นการรับรู้ทุกสิ่ง

“หมายเลข A3280 ภารกิจสำเร็จ ยินดีต้อนรับกลับสู่ทีม! กระทรวงรักษาความมั่นคงหัวหน้าทีม A ปรากฏกายต่อหน้า เธอด้วยเฮลิคอปเตอร์ที่เคลื่อนตัวลงจากฟ้า พร้อมทำความ เคารพเธอ

เธอมองไปยังแต่ละคนที่นอนรวยในเพียงเพื่อปกป้องเธอ ใช้แรงสุดท้ายถลึงตาจ้องมองเธออย่างเคียดแค้น แววตานั่น ทั้งเยือกเย็น น่ากลัว ราวกับวิญญาณร้ายที่จ้องจะเอาชีวิต

“ขอโทษ…ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!” เธอตะโกนเสียงดัง พร้อมผุดลุกขึ้นนั่งอย่างฉับพลัน แผ่นหลังชุ่มไปด้วยเหงื่อ เธอ รู้สึกหายใจไม่ออกเหมือนถูกใครใช้มือบีบคอไว้

ฝัน…

ที่แท้ก็แค่ฝัน ฝันร้าย! ฝันร้ายที่ติดตามเธอมาตลอดสิบปี

เต็ม!

นอกหน้าต่าง ลมพัดโชกราวปีศาจที่กำลังคำราม ไปเย รู้สึกว่าตัวเองเกือบตายเพราะอากาศที่ไม่ถ่ายเท ร่างอ่อนแรง ลงจากเตียงแล้วเปิดบานหน้าต่าง เธอสูดอากาศเข้าเต็มปอด ยืนพิงขอบหน้าต่างแล้วยืนมองความมืดของโลกภายนอก อย่างเหม่อลอย

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก

ได้ยินเสียงคนรับใช้ดังแว่วเข้ามา “เสียงเมื่อเสียงดังมาออกจากที่นี่จริงๆ คุณไปอาจจะฝันร้ายค่ะ

“รู้แล้ว ถอยออกไป” เสียงของเยเชียว

ตามด้วยเขาที่เดินเข้ามา

ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง ภายในห้องมืดสนิทเพราะไม่ได้

เปิดไฟ

ไปเย่หันหลังกลับไปดูทันที ท่ามกลางความมืด เพียง แวบเดียวก็เห็นร่างสูงใหญ่นั้นได้

เหมือนว่าเขาไม่ทันสังเกตว่าบนเตียงไม่มีคน จึงยืนอยู่ ตรงประตู คอยมองมาที่เตียงนิ่ง ตรงนั้น ผ้าห่มถูกเลิกขึ้นเป็นก อง หากดูในความมืดก็เหมือนมีคนนอนอยู่จริงๆ

เธอยืนอยู่ตรงริมหน้าต่างด้วยใจที่บีบรัดแน่น ลมหายใจ ติดขัด ยันมือไว้ตรงขอบหน้าต่าง เริ่มไม่เข้าใจความหมายเขา

ในที่สุดเข่เซียวก็นั่งลงบนโซฟา จุดบุหรี่แต่เขาไม่ได้สูบ เพียงแค่ให้บุหรี่นั่นเผาไหม้อยู่ระหว่างนิ้วไปเงียบๆ

ไฟกะพริบเป็นพักๆ นั้นกำลังดึงจุดสายตาจากไปเที่อยู่ ด้านหลัง

พักใหญ่ราวกับเขาพูดคุยกับตน แต่ก็เหมือนกำลังพึมพำ

คนเดียว น้ำเสียงแหบแห้งนั่นฟังดูเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน ไป เยู่ในตอนนี้ยังกลัวอากาศแบบนี้อยู่หรือเปล่า?

ไปเย่นิ่งงันไปในทันที
พริบตาเดียวน้ำตาก็พรั่งพรูจากดวงตาอย่างไม่ทันตั้งตัว

แปลว่า…ที่เขามาอยู่ตรงนี้ เพราะคิดว่าเธอยังกลัวสภาพ อากาศฝนฟ้าคะนองแบบนี้อยู่

เธอในสิบปีก่อนเพียงเพราะอยากเข้าใกล้เขาที่แสนจะเย็น ชาจึงแสร้งทําเป็นหวาดกลัวในคืนวันที่ฝนฟ้าคะนองพร้อมกับ วิ่งไปหาเขาในห้องทำงานอย่างเร่งรีบ ตามซื้อเขาไม่ยอม

ปล่อย

เธอเห็นว่าวิธีนี้ใช้ได้ผล หลายครั้งหลังจากนั้นก็เริ่มเสพ ติด อีกทั้งภายหลังเยเดียวก็จะมานอนกอดเธอที่ห้องของเธอ ในวันที่สภาพอากาศเช่นนี้เป็นประจำ

หลังจากนั้นมา…

ทุกคืนที่สภาพอากาศแบบนี้เมื่อไม่มีเย่เซียวอยู่ข้างกาย เธอจะสะดุ้งตื่นแล้วก็จะนอนไม่หลับไปตลอดคืน

เมื่อยามที่เยเซียวไปปฏิบัติภารกิจ ไม่อยู่เคียงข้างเธอนั้น เขามักจะหาเวลาว่าง โทรมากล่อมเธอ เวลานั้นไปเยู่แทบ ลืมตัวว่าเธอกำลังโกหกอยู่ แม้แต่ตัวเองก็รู้สึกว่ากลัวจริงๆ กลัวถึงขั้นที่ต้องการการปกป้องจากเขา ขี้กลัวจนอยากพึ่งพิง แค่ผู้ชายคนนี้…

ถัดจากนั้นเธอก็ตัดความสัมพันธ์กับเขา หลังจากกลับ เข้าทีมอย่างราบรื่น เธอยังเป็นเหมือนเดิมที่จะนอนไม่หลับ สะดุ้งตื่น ในคืนที่มีฝนฟ้าคะนอง
หรือแม้กระทั่งได้ยินเสียงหลอนกลางดึก ราวกับมีสาย โทรเข้าจากคนคนนั้น

เพราะหลอนมากเกินไปทำให้เธอนอนน้อยจนแทบสังเวย ชีวิต เบื้องบนรู้สึกว่าเธอได้รับบาดแผลในใจจากภารกิจใน ครั้งนี้จึงจัดจิตแพทย์ให้เธอ หลังเข้ารับการรักษานานอยู่สองปี เธอถึงเริ่มมีอาการดีขึ้นเรื่อยๆ

ต่อจากนั้นมาเธอคอยบอกตัวเองอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่าว่าทุก อย่างมันผ่านไปแล้ว ผู้ชายคนนั้นไม่มีทางปกป้องเธอราวกับ ของรักของหวง ในอุ้งมือ และไม่มีทางปลอบเธอก่อนนอนใน ห้องของเธอเมื่อถึงคืนฝนฟ้าคะนองอีกต่อไป

ขณะที่เธอกำลังคิดถึงตรงนี้ เย่เซียวที่ปกติมักรู้สึกตัวไว สังเกตถึงความผิดปกติ จู่ๆ เขาก็หมุนตัวกลับไป

หน้าต่างมีลมเข้า

เธอในชุดนอนยืนอยู่ตรงนั้น พลางจ้องมองเขาอย่างโศก เศร้า ในความมืดดวงตาเธอขึ้นไปด้วยน้ำตาแวววับ แต่เขา กลับมองไม่เห็นร่องรอยน้ำตาบนใบหน้าเธอ

เยเชียวคิ้วกระตุก แววตาฉายแววคุกรุ่น ดวงตาคู่นั้น เหมือนต้องการฉีกทิ้งตัวเธอ

คำพูดพึมพำของตนเมื่อครู่เธอได้ยินมันแล้ว? ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าตนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนั้นเหมือนตัวตลกตัวหนึ่งเป็นตัวตลกที่โง่เขลาเหมือนในอดีต

ทั้งที่เธอไม่ใช่ไปเยู่ในอดีตแล้ว แต่เขากลับยังจมปลัก อยู่ในนั้น คิดว่าเธอจะยังหวาดกลัวเหมือนที่ผ่านมา

ซึ่งความจริงแล้วเป็นไปเที่พรากชีวิตลูกน้องเขาไป มากมาย เป็นไปเที่โกหกได้แม้แต่ความรู้สึกอย่างหน้า ด้านๆ และไร้หัวใจ จะกลัวคืนฝนตกที่ไม่มีอำนาจทำลายล้าง ได้อย่างไร?! เขามันก็แค่คนโง่ คนโง่ที่ไม่รู้จักหลาบจำ ถึงได้ ไม่หลับไม่นอนและรออยู่อย่างนั้น ได้ยินเสียงจากห้องของเธอ ก็รีบวิ่งมาหา! สมน้ำหน้าแล้วที่จะถูกเธอมองเป็นตัวตลก บางทีตอนนี้เธออาจกำลังได้ใจ ดูสิ คนโง่คนนั้นจนตอนนี้ยัง ถูกเธอในหัวให้หลงได้และยากจะถอนตัว

เย่เซียวหายใจหอบหนัก มือขยี้ดับไฟบุหรี่ เพราะใช้แรง มากเกินไปจนปลายนิ้วถูกหัวบุหรี่จี้โดนเข้าแต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บ