ตอนที่ 270 เซี่ยซิงเฉิน คุณกำลังตึง(3)

เซียซึ่งเป็นกลอกตา เจ้าคนนี้ไม่เคยจริงจังเลย มิน่าเมื่อคืนถึง

พูดอะไรไร้สาระ

“ฉันวางสายล่ะค่ะ คุณนอนเถอะ”

“ยังพูดไม่จบเลย พูดให้รู้เรื่องค่อยวาง ผมเพ้ออะไรไป?”

“เพ้อว่าเคยเจอแม่ฉันมาก่อน” เซียซิงเฉินทานโจ๊กไปหนึ่ง คำ “คุณไปเจอแม่ฉันตั้งแต่เมื่อไร แถมแม่ฉันพูดกับคุณแบบ นั้นอีก?”

หยูเจอหนุนใจกระตุก “เมื่อวานผมบอกว่าเคยเจอคุณ

แม่คุณเหรอ?”

“อือฮ์”

“แล้วผมได้บอกไหมว่า…คุณแม่คุณคือใคร?

“เปล่า แล้วในความเพ้อฝันของคุณคุณแม่ฉันคือใครเห รอ?” เชียซิงเฉินถามอย่างสงสัย

หยูเจ๋อหนันพูดทีเล่นทีจริง “ถ้าผมบอกว่า ในความเพ้อฝัน ของผมคุณแม่คุณคือคุณหญิงหลันถึง คุณจะเชื่อไหม?
“เชื่อ เชื่อสิ คุณว่าอะไรฉันเชื่อหมดเลย” เซียซึ่งเงินตอบ รับกลบเกลื่อน เธอรู้สึกว่าเวลาคุยกับหยูเจ๋อหนันไม่ควรจริงจัง เกินไป เมื่อเห็นว่าโจ๊กตรงหน้าหมดถ้วย แถมก็จวนถึงเวลา แล้ว จึงกล่าว “คุณนอนต่อเถอะ ฉันต้องรีบเตรียมตัวออกไป แล้ว ต้าไปอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ถ้าฉันไปสายอีกคงเสียใจ มากกว่า

ขณะที่เซี่ยซิงเฉินเปลี่ยนชุด ยามส่องกระจก รอยจูบที่ ประดับอยู่บนคอชัดเจนเสียยิ่งกว่าชัดเจน

ลูบผ่านเบาๆ ที่รอยจูบเหล่านั้น คล้ายยังร้อนระอุ หลง เหลือความอุ่นจากกายเขา….

ความร้อนนั่นแผ่ซ่านผ่านปลายนิ้วเธอไปจนถึงขั้วหัวใจ

พลางทำให้ใจสั่นคลอนไม่หยุดหย่อน

ในหัวเธอมีแต่ภาพเมื่อคืนที่ทั้งสองกอดก่ายกันผุดขึ้นมา ตลอด จนกายเริ่มร้อนดั่งเปลวไฟ ความจริงเธอไม่คิดเลยว่า ทำไมสุดท้ายพวกเขาทั้งสองถึงได้

สิ่งที่ควรพูดกลับพูดไม่เคลียร์

สายศีรษะเพื่อสลัดภาพเหล่านั้นออกจากหัว เธอรีบสวม เสื้อเตรียมออกไป

ยังดีที่ตอนนี้เป็นฤดูหนาว พอจะพันผ้าพันคอไปงาน

ประชุมผู้ปกครองเป็นการปกปิดร่องรอยน่าอายนั้นได้
หลังออกจากห้อง เซี่ยซิงเฉินคอยนึกถึงแต่เพียงเรื่องเดียว เมื่อคืนไป๋เย่นิ่งไม่ได้ใช้ถุงยางอนามัย ฉะนั้นก่อนเธอจะไป โรงเรียนของลูกจึงแวะร้านยาเสียก่อน

ซื้อยาป้องกันทาน แล้วถึงได้เรียกรถแท็กซี่ไปโรงเรียน

เธอมาถึงก่อนเด็กน้อยเลยยืนรอเซียต้าไปที่หน้าประตู

ไม่นาน ฉงก็พาเขามาส่ง เขาที่สะพายกระเป๋าลงจากรถ ใบหน้าเล็กบูดบึงเช่นเดิม ดวงตาทั้งคู่บวมแดง พอเห็นเธอยืน อยู่คนเดียวก็ยิ่งไม่พอใจ สะพายกระเป๋าเดินก้มหน้าเข้าไป

เซียซิงเฉินผงกหัวเป็นเชิงทักทายฉงเล็กน้อย

รีบเดิมตาม

จากนั้นก็

“เสี่ยต้าไป” เธอก้าวเท้ายาวแล้วฉุดแขนเล็กเขาไว้ เขาไม่ ใต้สะบัดมือเธอทิ้ง เพียงแค่จับเข้าที่นิ้วของเธอ

เธอเอียงตัวมองใบหน้าเล็กของเขาอย่างสงสัย “ยังโกรธ อยู่เหรอ?”

เขาเบี่ยงหน้าหันหนีไม่ยอมรับ

“ร้องไห้เหรอ?”

“เปล่าสักหน่อย ไม่ร้องไห้หรอก! ผมรู้อยู่แล้วว่าเสี่ยว ไปโกหกผม แถมยังบอกว่าแม่ทิ้งเขาก่อน

“เขาบอกว่าแม่ทิ้งเขาก่อนเหรอ?”

เซี่ยต้าไปไม่พูดต่อ เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการต่อบทสนทนานี้ เซียซิงเฉินนั่งยองลงไปเพื่อสบตาเขา “อย่าโกรธเลย เรา อาจจะ…เข้าใจคุณพ่อของลูกผิดไป

“เข้าใจผิดตรงไหน? คุณน้าคนนั้นผมรู้ว่าแม่เคยค้นหา

ข้อมูลของเธอบนอินเตอร์เน็ต “แม่เคยค้น แต่…ความหมายคำพูดที่คุณพ่อของลูกบอก กับแม่เมื่อคืน ดูเหมือนไม่ได้จะแต่งงานกับเธอ

“หม่าม แม่หลอกง่ายจริงๆ” เสี่ยต้าไปสูดจมูก พอเปิด ปากพูดอีกน้ำเสียงก็เริ่มสั่นคลอนสะอื้น “เมื่อคืนคุณปู่คุณย่า บอกผมเองเลยว่าพ่อจะแต่งงานกับคุณน้าคนนั้น

ฉะนั้นเมื่อคืนที่บ้านเขาร้องไห้โฮไปค่อนคืน

คุณหญิงปวดใจแทบตาย วิ่งขึ้นวิ่งลงเพื่อพูดปลอบโยน จนสุดท้ายได้แต่บอกว่าไม่แต่งๆ แต่เซียต้าไปรู้ดีว่าคุณย่า กำลังโกหกเขา และเขาไม่ได้หลอกง่ายขนาดนั้น

“” เซียซิงเฉินนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ โต้กลับไม่ได้ หากทั้งสอง ท่านว่าขนาดนี้ พวกเขาคงอยากให้มีการแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้น จริงๆ…

เธอถอนหายใจ “ตอนค่ำๆ เจอคุณพ่อของลูกแล้ว ลูก ค่อยถามคุณพ่อของลูกอีกที ดีไหม?”

“ผมไม่ถามหรอก เขาจะแต่งกับใครก็แต่ง ผมรู้สึกว่าให้ เสี่ยวหนันจื่อมาเป็นคุณพ่อผมก็ดีไม่หยอก!” เซี่ยต้าไปปากไม่ ตรงกับใจอย่างเห็นได้ชัด
เซียซิงเฉินนึกถึงท่าทางเคือง โกรธของไปเย่งเมื่อคืนก็รีบ ใช้นิ้วปิดปากเด็กน้อย “คำพูดนี้ลูกพูดกับแม่ก็พอ ต่อหน้าคุณ พ่อห้ามพูดแบบนี้นะ เขาจะเสียใจได้

เซียผ้าไปเบะปากเล็ก เดิมที่อยากจะเอ่ยคำพูดแข็งกร้าว ออกไป แต่พานนึกถึงภาพเมื่อคืนที่เขาบาดเจ็บที่มือ สุดท้าย คำพูดที่หลุดจากปากคือ “เขาจะเสียใจจริงๆ เหรอ?”

“อืม แน่นอนอยู่แล้ว ลูกเป็นลูกชายของเขาแต่กลับเรียก คนอื่นว่าคุณพ่อ เขาต้องรู้สึกไม่ดีอยู่แล้ว”

เซียต้าไปไม่ตอบกลับ พลางขยับก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วพิงหัวลงไหล่ของเธออย่างออดอ้อน “ถ้าไม่ใช่เสี่ยวไปที่ ทำให้ผมเสียใจก่อน ผมก็ไม่อยากให้เขาเสียใจ…

เธอลูบหลังเด็กน้อยอย่างปลอบโยน พร้อมน้ำเสียงที่อ่อน โยน “ถ้าอย่างนั้นไว้ค่ำๆ เราค่อยถามคุณพ่อ ดีไหม?”

“…” เขาไม่ตอบกลับเพียงแค่หยักศีรษะน้อยๆ

เซี่ยซิงเฉินเห็นว่าอารมณ์ของเขาสงบลงบ้างแล้วจึงกล่าว “ไปเถอะ เราไปที่ห้องเรียนก่อน ไม่งั้นจะสายแล้ว

“งานประชุมผู้ปกครองของผมต่อจากนี้เสี่ยวไปก็จะไม่เข้า ร่วมใช่ไหม?” เซี่ยต้าไปรู้ว่าสถานะของเสียวไปไม่ธรรมดา เขา บีบบังคับไม่ได้ แต่ก็ผิดหวังอยู่ไม่มากก็น้อย

“ต้องมีโอกาสแน่ๆ” เซี่ยซิงเฉินลูบหลังศีรษะของเขาไปมา ทั้งชีวิตนี้ของเขาคงมีลูกชายแค่เขี่ยต้าไปเพียงคนเดียว เมื่อรอให้ถึงเวลาเหมาะสม สถานะของเด็กน้อยก็ต้องประกาศให้โลก รู้ไม่ช้าก็เร็ว ถึงตอนนั้นไม่ว่าเมื่อไร เด็กน้อยก็สามารถยืนอยู่ เคียงข้างเขาได้อย่างภาคภูมิใจ

เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงห้องเรียน ผู้ปกครองส่วนมากก็มา

ถึงกันแล้ว ล้วนแต่มีผู้ใหญ่เป็นคู่ๆ พร้อมลูก เด็กทุกคนดูตื่น เต้นกันถ้วนหน้า คุณครูเดินเข้ามาทักทายเธอ “คุณนายไป

เซี่ยซิงเฉินไม่คิดแก้แต่อย่างใด แค่หยักศีรษะแล้วปล่อย ให้คุณครูเดินนำไปยังตำแหน่งของตัวเอง

คุณครูกำลังนับจำนวนคน เด็กสาวขาวอวบแสนน่ารัก ข้างๆ เซียต้าไปคนหนึ่งชอบลอบมองมาทางเขาเป็นระยะๆ อยู่ หลายครั้ง อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หดตัวกลับไปเช่น เดิม เซี่ยซิงเฉินสังเกตเห็นเข้าก็ได้แต่ยิ้มไม่กล่าวอะไร

ผ่านไปสักพักเด็กสาวคนนั้นคล้ายหมดความอดทน มือ เล็กขาวๆ ยื่นออกมากระตุกแขนเสื้อเซียต้าไป

เซียต้าไปหันข้างมองเธอแวบหนึ่ง

“ต้าไป เธอไม่มีคุณพ่อเหรอ?” สาวน้อยถามเสียงเล็ก แววตาเต็มไปด้วยความสงสาร

คำพูดนี้จี้จุดของเซี่ยต้าไปเข้าอย่างจัง หน้าเล็กบึ้งตึง หัน หน้าหนีไม่สนเธอทันที สาวน้อยที่ถูกเมินเฉยคล้ายเสียใจมาก โข ดึงแขนเขาอย่างใจดีสู้เสืออยู่หลายครั้ง เขากลับสะบัดมือ เธอทิ้งอย่างอุ่นเคือง ไม่แม้แต่ปรายตามอง
สาวน้อยนั่นช่างน่ารักเสียเหลือเกิน เซียงเฉินเห็นว่าเธอ ใกล้ร้องไห้เต็มที่ก็รู้สึกปวดใจ กระทั่งศอกใส่ลูกชายที่กำลัง งอน “ปกติลูกไม่ใจกว้างกับเด็กผู้หญิงขนาดนี้เลยเหรอ? แต่ ประโยคเดียวก็โกรธแล้ว?