ตอนที่ 268 เซี่ยซิงเฉิน คุณกำลังตึง(1)

น้ำเสียงของเธอทั้งตัดพ้อ เสียใจ ปนซึ่งอยู่บางส่วน พอพ่นคำ พูดออกมา เสียงก็เปลี่ยนทันที

ไปเย่นิ้งหรี่ตาจ้องมองเธอครู่หนึ่ง เอ่ยถามออกไป “เซียซึ่ง เฉิน คุณรู้ไหมว่าคำพูดนี้ของคุณฟังเหมือนกำลังดึง

เธอชะงักค้างไปครู่ แพขนตาสั่นไหว

กำลังทิ้งจริงๆ…

ไม่อยากยอมรับ แต่กลับเถียงไม่ได้ ลุกขึ้นอยากจะเดิน หนี ไปเยฉิงก็โอบเอวเธอแล้วดึงตัวเธอลงมาทันที “คุณบอก พวกนี้กับผมเพราะอยากได้สถานะของตัวเอง หรืออยากได้ สถานะของลูก?”

“ฉันเปล่า” เธอกัดปาก “คุณถามฉันก่อนนี่ ยิ่งไปกว่า นั้นสถานะจากคุณ ฉันจะกล้ารับไว้เหรอ? คุณเป็นท่าน ประธานาธิบดีแล้วดิฉันเป็นแค่อะไร? คุณอยู่สูงส่งฉันต่ำเตี้ย เรี่ยดิน ตามคำพูดของคุณแม่คุณ…ฉันธรรมดาแต่มีศักดิ์ศรี รู้จักเจียมตัว ไม่ควรเกี่ยวข้องอะไรกับคุณอีก….

เธอเมาแล้ว อาศัยฤทธิ์แอลกอฮอล์จึงพ่นทุกคำพูดออกไป ให้หมด
เขาขมวดคิ้ว

มารดาเขา? พวกเธอทั้งสองเจอหน้ากันตั้งแต่เมื่อไร?

“อีกอย่างตอนนี้คุณคบกับหลันเยู่แล้ว…คุณต่างหากที่ไม่ ควรมาปรากฏต่อหน้าฉันแล้วยุ่งกับฉัน มาทำให้หัวใจฉันมั่น ป่วนครั้งแล้วครั้งเล่า

เซี่ยซิงเฉินพูดจบน้ำตาก็ไหลทะลักลงอย่างอดกลั้นไม่ไหว คล้ายได้ปลดปล่อยความเจ็บปวดหลายวันนี้ออกมาทีเดียว เมื่อมีทางออกเพียงหนึ่ง จึงทนไม่ได้อีกต่อไป

เธอลุกขึ้นจากตัวเขาแล้วเดินไปยังประตู เปิดมันออก พลางจ้องเขา “คุณออกไป! รีบออกไป จากนี้ไม่ต้องมาอีก แล้ว!”

ทำตามน้ำเสียงของเขาในวันนั้น ใบหน้าเล็กนิ่งเฉย แต่ น้ำตากลับไม่หยุดไหล เธอใช้แขนเช็ดออกอย่างดื้อดึง แต่ก็มี น้ำตาใหม่ๆ มาทดแทน

ไปเฉิงเดินถึงหน้าประตู แต่ไม่ได้ออกไป กลับยืนนิ่งอยู่ ตรงนั้น ก้มมองเธอนิ่งด้วยแววตากำลังค้นหา ราวกับจะมอง เธอให้ทะลุให้ได้ เซี่ยซิงเฉินไม่ชอบแบบนี้ ถูกเขาจ้องมองจน เริ่มคุกรุ่นพลางยืนกระทืบเท้า “คุณจะไปได้หรือยัง?

“เซี่ยซิงเฉิน คุณกำลังตึงใช่ไหม?”

“…ฉันเปล่า!”

ไปเย่นิ่งเข้าใกล้เธอ นิ้วเรียวยาวเชยคางเธอขึ้น เพื่อให้เธอสบสายตากับเขา “แล้วคุณรู้ไหม…ว่าผมก็พึง?!

เธอนิ่งอึ้ง หมายความว่าอย่างไรที่ว่าเขากำลัง…ถึง

เขาเขม่นมองเธอ เพราะนึกถึงเรื่องเลวร้ายระหว่างเธอกับ หยูเจ๋อหนันแล้วแววตากวาวโรจน์ทันที โน้มตัวประทับริม ฝีปากลงปากเธออย่างแรงจนเธอเผลอหลุดเสียงออกมา อยาก จะผลักเขาแต่ถูกมือข้างเดียวของเขาจับมือเธอทั้งสองข้างไขว้ ไปข้างหลัง

ไปเย่นิ่งจูบไปขบกัดไป จนกระทั่งได้ริมฝีปากมาถึงกกหู เธอ เอ่ยถามเสียงขุ่นเคือง “คุณคือผู้หญิงของผม แต่กลับไป คบกับหยูเจอหนุน เซียซิงเฉิน คุณวางผมไว้ตำแหน่งไหนกัน แน่?!”

ตอนเขาไม่ถามยังดี พอถามเซียซิงเฉินก็ยิ่งปวดใจ

“ผู้หญิงคุณมากมายขนาดนี้ ยังสนใจกะแค่ฉันคบกับ ใครด้วยเหรอ? คุณจูบกับหลันเยได้ ทำไมฉันจะเป็นเพื่อนกับห ยูเจ๋อหนันไม่ได้?”

ไปเย่นิ่งขมวดคิ้ว “ผมจูบกับหลันเย่ตั้งแต่เมื่อไร?

“คุณทำเมื่อไรใจคุณรู้ดี…อีกอย่าง ฉันไปคบกับหยูเจ๋อ หนันตั้งแต่เมื่อไร?”

“ผมไม่รู้” เขากดเสียงต่ำ ฉายแววอันตราย “เซียซิงเฉิน ผมไม่ชอบให้คนอื่นเข้าใจผมผิดมากที่สุด วันนี้คุณบอกผมให้ ชัดเจนเลยนะ! ถ้าไม่งั้นคุณเจอดีแน่!
“ไม่ต้องให้ฉันพูดหรอก… เซียซิงเฉินผลักเขาออก มือ คลําหากระเป๋าของตน จากนั้นก็ล้วงหาโทรศัพท์มือถือออกมา กดเข้ากล่องอีเมลทันที รูปพวกนั้นถูกเปิดขึ้นมา เธอส่งมันไป ให้ไปเยจิง ไปเนิ่งมองแวบหนึ่ง แววตาล้ำลึกขึ้นเล็กน้อย หลันเย่กำลังวางแผนตลบหลังเขา?

“ตอนนี้ชัดเจนพอหรือยัง” เห็นท่าทางพูดไม่ออกของเขา แล้วเซี่ยซิงเฉินกลับไม่รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ความ ขุ่นมัวในหัวใจยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ จนเธอไม่ทันสังเกตว่าตัวเอง ในขณะนี้คล้ายแฟนที่กำลังหึงหวงถึงขีดสุด แต่ความจริงเธอมี สิทธิ์อะไรดึงเขาล่ะ? พูดให้เคลียร์ก็คือนอกจากต้าไป ระหว่าง พวกเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย…

ขณะที่เธอกำลังจะแย่งโทรศัพท์กลับไป ไปเย่นิ่งกลับไม่ ยอม พลางโบกมันไปมาต่อหน้าเธอ “คุณนอกใจผมเพราะรูป พวกนี้น่ะเหรอ?”

“คุณพูดเหลวไหล ใครนอกใจคุณกัน?” เซียซิงเฉินโกรธ จนน้ำตาพรั่งพรูออกมา

ทั้งที่เขาผิดก่อนแท้ๆ แต่เขากลับมาถามเธออย่างหน้า ด้านๆ

ไปเย่นิ่งจับไหล่เธอพลางกระชากเธอเข้ามา “คุณฟังใคร มาว่าผมจะแต่งงานกับหลันเย?”

“…” หมายความว่านี่กำลังปฏิเสธเหรอ?
“ส่วนรูปพวกนี้ คุณเห็นผมจูบเธอหรือเปล่า?

เซียซิงเฉินอ้าปากคล้ายจะพูดอะไร แต่เธอพบว่าตัว เองพูดไม่ออก เธอไม่เห็นเขาจูบหลันเย่จริงๆ

“พูดไม่ออกเลย?”

เธอยังคงนิ่งเงียบ สายตาล้ำลึกของเขาจ้องเธอเขม็ง “คุณ ยังกล้าบอกว่าคุณไม่ได้ทิ้ง?

“…ฉันเปล่า”

ประโยคสั้นๆ ที่เต็มไปด้วยความละอายใจ

ไปเย่นิ่งไม่อยากจะเอ่ยพอะไรมากมายกับเธออีก ใช้มือ เดียวรั้งท้ายทอยเธอแล้วเชยใบหน้าเธอขึ้น ก้มจูบลงไม่พูด พร่ำทำเพลง เซียซิงเฉินขัดขืนไปเพียงครู่แต่กลับขึ้นตัวออกมา ไม่ไหว น้ำตาไหลพรั่งพรูหนักกว่าเดิม

ใช่ เธอยอมรับว่าเธอกำลังนึง เธอไม่สามารถทำเหมือน ว่ามองไม่เห็นอะไรเลยได้ หรือไม่สามารถไม่คิดอะไรเลยได้

ทุกสิ่งอย่างข้างกายเขารวมถึงข้างกายเธอ ล้วนคอยตัก เตือนเธออยู่เสมอว่าถ้าเธอเดินต่อไปข้างหน้า ก็เหมือนแมลงที่ บินเข้ากองไฟ ที่จะถูกแผดเผาเป็นจุลเข้าสักวัน เธอไม่อาจทำ เหมือนไม่กลัวไม่ได้

เธอมีคำพูดมากมายอยากจะเอ่ย แต่กลับถูกริมฝีปากชายหนุ่มประกบไม่ปล่อย
จากนั้นประตูที่เดิมทีเธอเปิดไว้ ถูกเท้าของเขาถีบเข้า อย่างแรง เซี่ยซิงเฉินรู้สึกวิงเวียนศีรษะ พอถูกเขาจูบก็ยิ่งพร่า มัว แต่เขาไม่คิดจบแค่นั้น พลางออกแรงกดเธอติดกำแพง

เธอเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด ใช้ปลายนิ้วข่วนเขา

เขาทรมานเธอ “ยังกล้าเข้าใกล้หยูเจ๋อหนันขนาดนั้นอีก

ไหม?”

เซี่ยซิงเฉินร้องไห้ไม่ยอมแพ้

ไปเย่นิ่งไม่ปล่อยให้เธอสบายตัว คิดหาทุกวิถีทางในการ ทรมานเธอ เธอกำมือทุบเขา ทั้งกัดทั้งผลักแต่ก็ไม่อาจทำอะไร เขาได้

“ไปเฉิง คุณมันเลว ทำได้แต่รังแกคนอื่น…

“เขาไม่เคยรังแกคุณแบบนี้มาก่อนเหรอ?” เขาแทบไม่ อยากเอ่ยถึงชื่อ หยูเจ๋อหนัน เลยสักนิด พอนึกถึงผู้ชายคนนั้น ก็มีแต่จะรู้สึกถึงไฟที่พลุ่งพล่านในหัวใจ

“ไม่มีผู้ชายคนไหนนิสัยไม่ดีเท่าคุณแล้ว!” เธอกัดประทับ รอยบนคอเขาไปสองอย่างอุ่นเคือง ไหนๆ เขาก็ว่าเธอชอบ กัดคนแล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้นอกจากหน้าอกและไหปลาร้า เธอก็กัดเพิ่มไปอีกที่แล้ว

ไปเย่นิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นโรคจิตที่ชอบถูกเธอกัด แบบนี้ ชอบให้เธอประทับรอยแสดงความเป็นเจ้าของลงบน กายตัวเอง แน่นอนว่าเพื่อเป็นการตอบแทนเธอ เขาก็ประทับร่องรอยบนลำคอเธอไปหลายรอยทีเดียว