ตอนที่ 265 ความรักที่แท้จริง (15)

เริ่มแรกเซียต้าไปยังมีท่าทางไม่พึงพอใจหยูเจ๋อหนันเป็นอย่าง มาก สมุดเล่มเล็กถูกทำสัญลักษณ์หักคะแนนไปมากมาย คล้ายพยายามหาเรื่องอยู่บ้าง อย่างเช่น ซื้อน้ำแล้วมาสาย ยี่สิบปี -20 แอบมองผู้หญิงคนอื่น –

หยูเจ๋อหนันโวยวายใหญ่ว่าที่เห็นมองผู้หญิงคนอื่น ความ จริงก็แค่เหลือบมองไปแวบเดียวโดยไม่ทันระวังเท่านั้น

แต่เซียต้าไปยื่นแขนเล็กไปด้านหลังไม่ยอมแพ้คะแนน ให้ เขา ไม่ว่าอย่างไรก่อนจะเข้าหอจัดแสดง เขามีคะแนนติดลบ ร้อยกว่าคะแนนแล้ว

เซี่ยซิงเฉินปล่อยให้พวกเขาทั้งสองทะเลาะกัน ไม่คิด สนใจพวกเขาสักนิด มีคนพลังล้นเหลือคอยเล่นกับเซียต้าไป ในวันอาทิตย์ เธอไม่รู้สึกว่าจะเสียหายตรงไหน

แต่กลับไม่คิดว่าเมื่อเดินเข้ามาในหอจัดแสดง ภาพผู้คน มากมายนั้นจะสร้างความตกใจแก่เซียต้าไป จนเผลอขยับชิดห ยูเจ๋อหนัน

หยูเจ๋อหนันหัวเราะเยาะเย้ยเขา จนเจ้าตัวเล็กโกรธขนาด แยกเขี้ยวใส่เขา คิดจะเปิดสมุดเพื่อหักคะแนนเขาอีกพัน คะแนน แต่ไม่รอให้เขาควักดินสอ ร่างเล็กก็ถูกวงแขนหนึ่งยกตัวขึ้นสูงจนนั่งควบอยู่บนคอหยูเจ๋อหนัน “เป็นไง? ตอนนี้ไม่กลัวแล้วสินะ?”

เซียต้าไปตื่นเต้นมาก ใบหน้าเล็กบดบังรอยยิ้มไว้ไม่ผิด แต่พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ จู่ๆ ใบหน้าเล็กก็กลับมาถึงอีกครั้ง “ใครบอกว่าผมกลัว? ผมแค่ไม่ชอบคนเยอะเท่านั้นเอง!

หยูเจ๋อหนันไม่อยากพูดเปิดโปงเขา เพียงยิ้มแล้วแบกเขา

เดินไปทั่ว “พอใจกับวิวไหม?”

“งั้นๆ!” เจ้าตัวเล็กเชิดค้างอย่างเย่อหยิ่ง เห็นสวนสนุกที่ ทำจากน้ำแข็งอยู่ไกลๆ ก็ขรึมต่อไปอีกไม่ได้ มือเล็กตบไหล่เขา รัวๆ อย่างตื่นเต้น “เร็ว! เสี่ยวหนันจือ ไปทางนั้น

“ลูก ต้องเรียกคุณอา” เซี่ยซิงเฉินพูดแก้ให้เขา

“ไม่เป็นไร เราเป็นพี่น้องกัน ไม่ต้องเรียกคุณอาหรอก” ห ยูเจอหนุนทำท่าสบายๆ

“ได้ ผมนับคุณอาเป็นพี่น้องล่ะนะ!” เซียต้าไปทุบอกเล็กที ทำท่าภูมิใจกับความสัมพันธ์นี้ พระเจ้า! ท่าทางแบบนี้สงสัย จริงๆ ว่าเขาเรียนรู้มาจากไหน

หยูเจ๋อหนันพาเขาเบียดเข้าไปในกลุ่มผู้คน ก้าวเดินยาวๆ พูดคุยกับเขาไปพลาง “เราเป็นพี่น้องกันแล้ว เราให้คะแนนอา มากกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ?”

“พูดตามตรงว่าคุณอาดีมากเลย” สองมือเล็กของเซียต้า

ไปจับใบหูของเขาเบาๆ พร้อมกับพูดพึมพำ “พ่อผมไม่ให้ผมคอเลย*

“ว่าไปนั่น แค่นี้ก็พอให้คะแนนร้อยหนึ่งได้แล้วมั้ง?

“พอ แต่ว่า…” เซียต้าไปกล่าวไปตามตรง ผมให้คุณอา รักกับหม่ามีไม่ได้…หม่าเป็นของคุณพ่อผม ผมต้องเฝ้าแม่ แทนพ่อให้ได้ เสี่ยวหนันจือ เป็นพี่น้องกับผมดีๆ เถอะ อย่ามา เป็นพ่อเลี้ยงให้ผมเลย ได้ไหม?

กล่าวตามตรงเขาชอบคำว่า “เสี่ยวหนันจือ มากเลย ถ้า เป็นแค่พี่น้องล่ะก็ เข้ากันมากเลย

หยูเจ๋อหนันไม่ได้ตอบกลับเจ้าตัวเล็ก เพียงถาม “เอะอะก็ พูดถึงคุณพ่อ คุณพ่อเราเป็นใคร?

คุณพ่อก็คือเสียวไปไง” เกือบจะพ่นคำพูดนี้ออกไปแล้ว แต่พอจะพูดเขาก็ชะงักไปครู่ “คุณพ่อก็คือคุณพ่อ บอกไปคุณ อาก็ไม่รู้

หยูเจ๋อหนันรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าจะเป็นลูกของแฟนคนแรก ของเธอ ตอนที่ดูข้อมูลครั้งแรก ชีวิตเธอเมื่อห้าปีก่อนมีเพียง ชายหนุ่มนามว่า “สวีเหยียน ปรากฏตัว ได้ยินว่าหลังจากนั้นก็ คือผู้ชายคนนั้นที่ไปโรงพยาบาลพร้อมเธอ แม้ตอนนี้แทบจะ ตามหาเหล่าคนทางการแพทย์ในตอนนั้นไม่เจอแล้วก็ตาม

หยูเจ๋อหนันกล่าว “คุณพ่อไม่มาเฝ้าเธอ ยังต้องให้เรามา เฝ้าอีก ใช้ได้เหรอ? อีกอย่าง…เราเกิดมาตั้งหลายปีแล้ว คุณ พ่อกลับเพิ่งคิดจะมาจีบเธอ เวลาหลายปีนี้หายไปทำอะไรมา?
เซี่ยต้าไปพูดไม่ออกเพราะคำถามของหนูเจอหนุน สุดท้ายแย้มปากเล็ก “ปกติคุณพ่อยุ่งมากเลย

แม้จะว่าเช่นนั้น แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยมั่นใจ เสียงพูดจึง

เบาลงไปมาก

นอกกลุ่มผู้คน เซียซิงเฉินมองทั้งคู่จากที่ไกลๆ มองไป เรื่อยๆ แผ่นหลังของหยูเจอหนุนกลับค่อยๆ กลายเป็นแผ่นหลัง คุ้นเคยนั่น

เธอถอนหายใจ

ไปเย่นิ่งไม่เคยมาเที่ยวเล่นกับเด็กน้อยในที่สาธารณะแบบ นี้มาก่อน เธอรู้ว่าความจริงเซี่ยต้าไปอิจฉาเด็กที่มีคุณพ่อพา เที่ยวสวนสนุกเหล่านั้นมากแค่ไหน แต่ตามสถานะของเขาแล้ว ไม่มีทางเป็นไปได้

เพราะฉะนั้น…

งานกิจกรรมครอบครัวที่โรงเรียนพรุ่งนี้ เด็กน้อยก็คงต้อง

ผิดหวังอีกแล้วสินะ

เล่นไปทั้งวัน เซี่ยต้าไปสนุกมาก จมูกแดงเลือกเพราะ ความหนาวเย็น แต่ก็ไม่รู้สึกหนาวจนกระทั่งออกจากหอจัด แสดง และยังคงอยู่บนคอหมูเจ๋อหนัน
“พอแล้ว ลงมา” เซียซิงเฉินอุ้มเจ้าตัวเล็กลงมา

หยูเจ๋อหนันเอียงคอไปมา กล่าว “ผมจะพาพวกคุณไปทาน

ข้าว ขึ้นรถเถอะ”

เซียซิงเฉินมองเซียต้าไปแวบหนึ่งเพื่อขอความคิดเห็นจาก เซี่ยต้าไป เซียต้าไปพยักศีรษะเล็ก “ดีสิ ไปทานข้าวกัน

เซียซิงเฉินพอดูออกแล้วว่าสองคนนี้จริงจังกับการ เป็นพี่น้องกันเสียแล้ว

อีกด้านหนึ่ง

ไปเยถึงเพิ่งทำงานเสร็จ เหลิงเฟยกล่าว “ท่าน ประธานาธิบดี ตอนนัดคุณหลันขั้นที่ หอมืออัน” ไว้ ตอนนี้ ถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว

เขาพยักหน้า ก้มตัวก้าวขึ้นรถ

เรื่องที่คุณลุงออกจากคุกกำลังดำเนินการ จำต้องผ่าน ด่านสุดท้ายจากหลันนั้นเสียก่อน การเชิญเขาทานข้าวเป็นการ ส่วนตัวนั้นเป็นเรื่องจำเป็น

รถของหนูเจอหนันขับมาตลอดจนถึง หอมืออัน เซียซิงเฉิ นอุ้มเด็กน้อยลงไป ห่างไกลออกไปก็เห็นขบวนรถที่คุ้นเคยจอด อยู่ตรงนั้น แอบชะงักค้างไปชั่วครู่
หยูเจ๋อหนันก็เห็นแล้วเช่นกัน

“เห็นที่วันนี้ข้างในจะมีคนคุ้นเคยนะ

“หรือว่าเราจะเปลี่ยนที่ดีคะ?” เซี่ยซิงเฉินพูด

“ทำไมต้องเปลี่ยน?” หยูเจอหนุนอุ้มเซียต้าไปไว้ พลางสับ เท้าเดินเข้าไปในหอสื่ออันทันที

หยูเจ๋อหนันเป็นแขกคนสำคัญของที่นี่เช่นกัน พอเขา

ปรากฏตัว เจ้าของหอสืออันก็รีบออกมาต้อนรับโดยดี “คุณชายรอง ยินดีต้อนรับ

สายตากวาดผ่านเซียซิงเฉินและเด็กน้อย ในใจแอบคิดว่า นี่คงเป็นแฟนและลูกชายของคุณชายรอง ในวงการนี้เรื่องแบบ นี้ไม่ใช่เรื่องแปลกเท่าไร ฉะนั้นก็ก้มหัวให้เซียซิงเฉินเล็กน้อย ถือเป็นการทักทาย

“มีแขกสำคัญอยู่ที่ถืออันเหรอ?”

“อยู่ชั้นดาดฟ้าครับ” เจ้าของหัวเราะ พูดเสียงเบา “ท่าน ประธานาธิบดีกำลังพบปะว่าที่พ่อตาอยู่ คุณหลันก็มาเหมือน กัน”

หยูเจ๋อหนันขมวดคิ้ว เผลอหันไปมองเซี่ยซิงเฉินแวบหนึ่ง เซี่ยซิงเฉินใจกระตุก เซียต้าไปในอ้อมแขนของหนูเจ๋อหนันก็ หน้าเสียเช่นกัน เขาถาม “ว่าที่พ่อตาของท่านประธานาธิบดีคือ ใคร?”

เขากำลังโกรธ ฉะนั้นจึงไม่ได้กดเสียงเบาเลยแม้แต่นิด
เจ้าของสะดุ้งตกใจเพราะเขาไปที่ “ชูว! ทูนหัวน้อยๆ ผม เสียงเบาๆ หน่อยครับ ของ

เซี่ยต้าไปหันหน้ามองหยูเจอหนุน “เมื่อกี้พ่อตาของท่าน ประธานาธิบดีที่เขาว่าคือใคร? คุณหลันล่ะคือใคร?

หยูเจ๋อหนันไม่พูด ตอบเพียงว่า “ถามแม่เราสิ เธอรู้ดีกว่าอาอีก”

เซี่ยซิงเฉินกล่าว “หรือเราจะเปลี่ยนที่กินข้าวดี