ตอนที่ 264 ความรักที่แท้จริง (14)

เขาเปลี่ยนเสื้ออย่างรวดเร็ว ขณะที่เซี่ยซิงเฉินกำลังอุ่นกับข้าวก็ แอบลอบมองไปข้างนอก

เขาเปลี่ยนเป็นชุดนอนนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นฝั่งเธอ เซียต้าไป นั่งติดกับเขา ศีรษะเล็กเอนพิงลาดไหล่เขา ตัวโตตัวเล็กที่ สะท้อนเข้าตาเธอ ทำให้เธออดตาพร่ามัวไม่ได้

ภาพแสนอบอุ่น

เธออดนึกถึงรสจูบอันตรายในลิฟต์เมื่อครูไม่ได้ มือแตะ ริมฝีปากเบาๆ ยังคงรู้สึกอุ่นร้อนน้อยๆ

เคยจูบกับเขามานับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ยังทำให้หัวใจเธอ

ปั่นป่วนอยู่ร่ำไป

ถอนหายใจ อดใจสั่นไหวไม่ได้ ทั้งที่เขาเป็นคนบอกเอง ว่าห้ามเธอเข้าใกล้เขา แต่ตัวเขาเองกลับ…

ผู้ชายคนนี้เป็นตัวอย่างประโยคที่ว่าอนุญาตให้ขุนนางจุด เพลิงแต่ห้ามราษฎรจุดไฟ

ตึง สิ้นเสียงจากไมโครเวฟ เชียซิงเฉินถึงได้สติแล้วถอนสายตา

สักพักก็ยกกับข้าวไปไว้บนโต๊ะ เธอไม่ได้เรียกเขา เพียงแค่แอบขยิบตาให้เซี่ยต้าไปข้างๆ แวบหนึ่ง เซี่ยต้าไม่เข้าใจก็ ส่งเสียงใส “เสี่ยวไป ข้าวมื้อเย็นแสนรักจากหม่ามทำเสร็จแล้ว พ่อรีบกินเถอะ ต้องอร่อยกว่าบะหมี่สำเร็จรูปของพ่อแน่ๆ!

ข้าวมื้อเย็นแสนรัก

เซียซิงเฉินเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ควรให้เซียต้าไปเข้ามายุ่งเลย

ไปเฉิงหันหน้ามองเธอแวบหนึ่ง ส่งสายไปยัง มื้อเย็น แสนรัก” นั่น เธอกล่าว “แค่อุ่นน่ะ คุณทานก่อนเถอะ ฉันจะไป เป่าผม

สิ้นเสียงก็ไม่ได้มองพวกเขาอีก เพียงแค่รีบเดินกลับห้อง นอน ระหว่างที่เดินได้ยินเสี่ยต้าไปพูดเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง “เสี่ยวไป หม่ามีรู้ว่าพ่อปวดท้อง เป็นห่วงมากเลยนะ เลยไม่ให้ พ่อกินบะหมี่สำเร็จรูปไง

“…” เจ้าตัวเล็กนี่!

เซี่ยซิงเฉินไม่กล้าหันกลับไปยิ่งกว่าเดิม แต่ต่อให้ไม่ทัน กลับไป ก็ยังรู้สึกถึงสายตาชายหนุ่มที่จดจ้องตนอยู่ดี

คืนนั้นเซี่ยซิงเฉินนอนกอดเซียต้าไป อีกฝั่งที่มีเพียง

กำแพงกั้นก็คือผู้ชายคนนั้น ตลอดทั้งคืน สายตาจ้องมอง กำแพงนั้นพักใหญ่ ความคิดผุดขึ้นเป็นพันเป็นหมื่น พร้อมทั้ง หลากหลายอารมณ์ความรู้สึก
สุดท้ายก็หลับไป

เป็นคนที่ไม่มีความฝัน นอนอย่างสบายใจจนถึงเช้าตรู่

หลับสนิทกว่าที่ผ่านมาเป็นไหนๆ

เมื่อตื่นมาตอนเช้า ฟ้าก็สว่างแล้ว เพราะเป็นวันอาทิตย์ เธอจึงกอดเด็กน้อยแล้วนอนต่ออีกสักพัก

ตื่นมาอีกทีก็ตอนแปดโมงครึ่ง เทน้ำเปล่าแก้วหนึ่งแล้วยืน ดื่มที่ห้องนั่งเล่น เธอเผลอเหลือบมองที่ห้องข้างๆ แวบหนึ่ง แต่ ประตูเชื่อมระหว่างสองห้องยังคงปิดสนิท

เขา…ไปหรือยังนะ?

ลังเลสักพัก กัดปากพร้อมทั้งดื่มน้ำไปพลาง แล้วแสร้งทำ เป็นเดินไปทางนั้น เอื้อมมือเปิดประตู แล้วยื่นศีรษะเข้าไปสอด ส่องแวบหนึ่ง

ว่างเปล่า…

ไม่มีร่องรอยบ่งบอกว่าเขายังอยู่ รองเท้าของเขาที่หน้า ประตูก็หายไปแล้ว….

นั่นสิ เขาเป็นคนที่งานรุมล้อมอยู่เสมอ เวลานี้แล้วจะอยู่ที่ นี่อีกได้อย่างไรกัน?

เซี่ยซิงเฉินยกแก้วน้ำร้อนขึ้นดื่มอีกใหญ่ ถอยกลับไปห้อง ตัวเองเงียบๆ หมุนตัวไปทางห้องครัว ขณะที่เธอกำลังมัวแต่ เตรียมอาหารเช้า หยูเจ๋อหนันก็โทรหาเธอแต่เธอไม่ว่างรับ จึง กดเปิดล่า โพง โดยตรง
เสียงของเขาดังแว่วจากอีกฝั่ง “ไหนๆ วันนี้ก็พักผ่อนแล้ว คุณไปดูรูปสลักน้ำแข็งกับผมเถอะ

“ไม่ล่ะค่ะ วันนี้ฉันจะอยู่กับลูกชาย

“พาลูกชายคุณมาด้วยกัน งานแบบนั้นเขาต้องชอบ

แน่ๆ” หยูเจอหนันเหมือนเป็นเด็กชายตัวโตคนหนึ่ง ชอบความ ครึกครื้น วันนี้เป็นงานนิทรรศการน้ำแข็งวันแรก เขาไม่อยาก พลาด

เซียซิงเฉินไม่ทันออกเสียง กลับเป็นเสียงของเซียต้าไปที่ ดังขึ้นแทน “ดีเลย! หม่า ผมไป! พาผมไปด้วย

หยูเจ๋อหนันก็ได้ยินเสียงนุ่มนิ่มของเด็กน้อยเช่นกัน หัวเราะ “เราเคารพความคิดเห็นของเด็กเต็มที่! ถ้าอย่างนั้น ก็ตามนี้ล่ะ ผมจะรีบไปรับพวกคุณเดี๋ยวนี้!

พูดถึงตรงนี้เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง “สวมเสื้อหนาๆ หน่อย

ข้างนอกหนาว

ไม่รอให้เซี่ยซิงเฉินได้พูดอะไร หยูเจ๋อหนันก็ชิงตัดสาย เสียก่อน เซียต้าไปที่อยู่ทางนี้กลับมีท่าทางดูคาดหวังเสียเหลือ

เกิน พักหนึ่งหลังทานอาหารเช้า ทั้งคู่เปลี่ยนเสื้อเสร็จ หยูเจ๋อ

หนันก็ขับรถมาถึงใต้ตึกเรียบร้อย

“ต้าไป เรียกคุณอานะ” เซียซิงเฉินบีบมือเล็กของต้าไปแล้วเอ่ยแนะนํา
เค้าไปทักทายเสร็จ ดวงตากลมโตก็ต้องหยุเจือหนัน

หยูเจ๋อหนันปล่อยให้เขาจ้องมอง โน้มตัวอุ้มเขาเข้าไปใน

เขม็ง

รถ เซียซิงเฉินสังเกตว่าวันนี้ภายในรถเขาได้ติดที่นั่งสำหรับ เด็กไว้โดยเฉพาะ เขาคาดเข็มขัดให้เด็กด้วยตัวเอง จดจ่อ สมาธิกับสายเข็มขัดนิรภัย ระหว่างนั้นก็เหลือบตาขึ้นมอง เซียต้าไปแวบหนึ่ง “มองอะไร? ถ้ามองอีกหัวของอาจะทะลุแล้ว นะ”

“แน่นอนว่าดูว่าหม่ามีของผมชอบคุณอาตรงไหน

เซียซิงเฉินทำหน้าไม่ถูก “เสี่ยต้าไป ลูกพูดเหลวไหลอีก

แล้วนะ!”

หยูเจ๋อหนันยิ้มไปด้วยก็เหลือบตามองหญิงสาวที่ทำหน้า เบื่อหน่ายข้างๆ แวบหนึ่งไปด้วย “ที่แท้….หม่ามีของเราชอบคุณ อาเหรอ?”

“ฉันชอบคุณตั้งแต่เมื่อไร! คุณอย่าฟังเด็กพูดไร้สาระสิ เซี่ยซิงเฉินพูดย้อน

เซี่ยต้าไปรู้สึกเพียงว่าหม่ามีของเขากำลังเขินอาย จมูก

เล็กพ่นลมที มองหนูเจอหนุนราวกับอยู่เหนือกว่า “หม่ามีชอบ คุณอา แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะชอบคุณอา ถ้าผมไม่ชอบ คุณอา หม่าไม่มีทางคบกับคุณอาแน่นอน!

“หมายความว่าคุณอาก็ต้องเอาใจเราน่ะสิ?” หยูเจ๋อหนันลูบใบหน้าเล็กของเด็กน้อยที

“แน่นอนอยู่แล้ว!” เซียต้าไปเช็ดปลายคางขึ้น จากนั้นก็ หยิบกระเป๋าใบเล็กข้างๆ ควักสมุดเล่มเล็กพร้อมดินสอหนึ่ง ตาม หยูเจอหนุนมองใบหน้าได้ใจของเขา แล้วมองสมุดกับ ดินสอ “ทำอะไรน่ะ?”

“คิดคะแนน ให้คุณอาไง!” เสี่ยต้าไปทำท่าเหมือนคุณครู จอมเข้มงวด “ต้องคะแนนเก้าสิบขึ้น คุณอาถึงจะคบกับหม่าม ผมต่อได้

ไม่ว่าอย่างไรเขาไม่มีทางให้คุณอาคนนี้เก้าสิบคะแนนอยู่ แล้ว! ต้องรักษาตำแหน่งเสี่ยวไปไว้

หยูเจอหนุนทั้งอยากหัวเราะทั้งอยากร้องไห้ หันกลับไป มองเซียซิงเฉินแวบหนึ่ง เซี่ยซิงเฉินทำท่าปวดหัว

เซียต้าไปกำลังเขียนไปด้วยพึมพำไปด้วย “คาดเข็มขัดให้

ต้าไป เพิ่มหนึ่งคะแนน หัวเราะเยาะต้าไป หักสองคะแนน

บางตัวอักษรที่เขียนไม่เป็นก็เขียนเป็นพินอินแทน

หยูเจ๋อหนันมุมปากกระตุกไปที่ “ยังมีหักคะแนนด้วยเหรอ?”

เซี่ยต้าไปมอง พูดด้วยท่าทางจริงจัง “สงสัยกรรมการต้อง โดนหักสิบคะแนน!

หยูเจ๋อหนันหุบปากเงียบๆ จากนั้นก็ก้มหัวอย่าง

” ” นอบน้อมที กล่าว “นายน้อย ท่านว่าอย่างไรก็ตามนั้นเลยท่านนั่งดีๆ ล่ะ เดี๋ยวหนันจื่อจะปิดประตูแล้ว! เก็บซาเล็กของ ท่านไว้ให้ดี คงไม่ดีถ้าถูกทับ…

ท่าทางประจบประแจงนั่นทำให้เซียซึ่งเป็นอดหัวเราะออก

มาดังๆ ไม่ได้

หยูเจ๋อหนันแสร้งมองเธอด้วยสายตาดุดันแวบหนึ่ง เปิด ประตู “ขึ้นรถ”

เซียต้าไปเขียนลงบนสมุดหนึ่งประโยค หม่าม นักยี่สิบ คะแนน!”

“…ท่านครับ โปรดปรานีคะแนนด้วย” หยูเจ๋อหนันพูด อ้อนวอน กล้าพูดเลยว่าวันนี้เจ้าตัวเล็กนี่ไม่ได้จะไปดู นิทรรศการน้ำแข็งหรอก มาทดสอบเขาต่างหากเล่า

เซียต้าไปกลับตีหน้านิ่ง ไม่มีท่าทีสะทกสะท้านจากการพูด อ้อนวอนสักนิด เขียนลงไปทันทีว่า 20

ตอนก่อนหน้า

ตอนต่อไป

กลับไปหน้าเรื่อง