ตอนที่ 249 ท่านประธานาธิบดีหึง (3)

ทุกค่าพูดของหยูเจ๋อเหยากระตุ้นอารมณ์ของไปเย่นิ่งอย่างไม่ ต้องสงสัย อดีตที่ลืมไปแล้วหมายความว่าอย่างไร? ไม่ใช่แค่ เคยมีข่าวฉาวในรถแต่ยังมีข่าวที่บ่อน้ำร้อนหมายความว่า อย่างไร?!

เขากไม้ฮอกกี้แน่นจนมือเกร็ง แทบจะบีบไม้ให้แหลก ละเอียด สายตาที่จ้องเขม็งไปยังหมูเจ๋อเหยา ยิ่งดุดันแหลมคม จนเหมือนจะทะลุคนได้ หากไม่ใช่เพราะได้รับการอบรมให้ ควบคุมตัวเองอย่างดีมาก่อน ไม้ฮอกกี้นี้อาจจะฟาดลงใบหน้า เขาเลยก็เป็นได้

ผู้ชมนอกสนามรู้สึกเพียงว่าประธานาธิบดีกับรอง ประธานาธิบดีกำลังแข่งกันหนึ่งต่อหนึ่ง โดยแท้จริง ใครก็ไม่ ยอมแพ้ใคร

นอกสนาม ฟู่เฉินสังเกตเห็นถึงความผิดปกติแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ทำไมเหรอ?” ฉือเว่ยยังถาม

เหลิงเฟยที่อยู่ข้างๆ ก็ขมวดคิ้วแอบกังวลใจ “นานๆ ที ท่านประธานาธิบดีจะคุมอารมณ์ไม่ได้ ว่าด้วยฝีมือของเขาแล้ว ลูกนี้ไม่น่าให้รองประธานาธิบดีได้ไป
ฟู่เฉินเบนสายตามองคนบางคนบนที่นั่งผู้ชมแวบหนึ่ง จึงเข้าใจแล้วกล่าว “เห็นใจคงวุ่นไปแล้ว

สุดท้ายการแข่งขันแสนดุเดือดนี้ที่มีหัวหน้าทีมอย่าง ประธานาธิบดีและรองประธานาธิบดีแข่งกัน ตัวต่อตัว นั้น เพราะตั้งใจแข่งมากเกินไป ทำให้ทั้งคู่บาดเจ็บจนต้องถูก บังคับให้ออกจากสนาม

ขณะที่ทั้งสองถูกพยุงให้ออกจากสนาม เซียซิงเฉินกับหมู เจ๋อหนันแทบจะลุกขึ้นทันที หยูเนื้อหนันขมวดคิ้ว “ผมไปดูพี่ผม หน่อยนะ”

เซียซิงเฉินมองไปที่กลางสนามแวบหนึ่ง ดวงตาฉายแวว ความเป็นห่วงเล็กน้อย เดี๋ยวก่อน ฉันไปกับคุณด้วยค่ะ!

“ไปดูเขาเหรอ?” หยูเจ๋อหนันถาม เซี่ยชิงเฉินกัดปากไม่ตอบ ถือเป็นการยอมรับ หยูเจ๋อหนันไม่พูดอะไร แค่หยักศีรษะ “จะไปก็รีบตามมา

ด้านหลังสนาม เพราะคนสำคัญทั้งสองคนจึงมีการตระ เตรียมไว้พร้อมแล้ว คนธรรมดาห้ามเข้าไปด้านในเด็ดขาด แต่ เพราะหนูเจอหนุน เซี่ยซิงเฉินจึงสามารถเข้าได้โดยไร้ข้อขัด ขวาง
ด้านหลังสนามไม่มีสภาพแวดล้อมที่หรูหรานัก ห้องพัก ผ่อนหนึ่งห้อง ประธานาธิบดีและรองประธานาธิบดีแบ่งกัน คนละฝั่ง

คนของทีมพยาบาลต่างจัดการทั้งสองฝั่ง

“พี่ เกิดอะไรขึ้น?” หยูเจ๋อหนันยังไม่ทันปรากฏตัว เสียงก็ แว่วเข้ามาทางประตูแล้ว

เซี่ยซิงเฉินเดินตามหลังเข้ามา เหมือนว่าไปเย่นิ่งไม่คิดว่า เธอจะมา เงยหน้าขึ้นพลันเห็นร่างของเธอ นัยน์ตาฉายแวว หม่นหมองแวบหนึ่ง แต่จากนั้นก็เหลือบมองเสื้อของชายหนุ่ม บนกายเธอ จู่ๆ นัยน์ตาก็เย็นชาเรียบนิ่งมากกว่าเดิม

แม้แต่คือเว่ยยังที่อยู่ข้างๆ ยังรู้สึกถึงความเยือกเย็น ใน อากาศตอนนี้ได้

มองแผลของขาเขา เชียซิงเฉินเผลอเดินเข้าใกล้เขาหนึ่ง ก้าว กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง พลันได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นจาก ด้านนอก

“เฉิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?

เซี่ยซิงเฉินยืนนิ่ง

กลิ่นหอมจางๆ ลอยผ่าน หลันเยเดินไปอยู่ข้างๆ ไปเยถึง แล้ว “ฉันแค่ไม่ดูแป๊บเดียวทำไมถึงบาดเจ็บได้ล่ะ?”

ไปเย่งเม้มปากไม่ตอบ สายตากลับจ้องมองเซี่ยซิงเฉิน คล้ายกำลังเดาอารมณ์ของเธออยู่
เซี่ยซิงเฉินกลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ในหัวขาวโพลนว่างเปล่า ได้ยินเพียงหลันเยู่ที่ถามทีมพยาบาล “กระดูกเป็นอะไรไหม? ต้องไปตรวจทั้งตัวที่โรงพยาบาลหรือเปล่า? แล้วจะอยู่เสียเวลา ที่นี่ทําไมอีก?”

“ทำไมเป็นคุณล่ะ? คุณเป็นใครกันแน่?” จู่ๆ สายตา หลันเก็หันมามองเซียซิงเฉิน พอปริปากทุกความสนใจของ ทุกคนก็ตกอยู่ที่ตัวเธอ เห็นได้ชัดว่าหลันเคืนที่เจอเธอหน้า บ้านตระกูลไปได้

“คุณไม่ใช่ทีมพยาบาลสินะ? คนนอกยืนอยู่ตรงนี้ทำไม?

รีบออกไปซะ!”

คนนอก…

เทียบกันแล้วเหมือนว่าที่นี่จะมีเพียงเธอ…เป็นคนนอก อย่างแท้จริงสินะ…

เธอชายตามองไปเย่นิ่งแวบหนึ่ง เขาไร้สีหน้าใดๆ ท่าที เย็นชา เห็นได้ชัดว่าไม่คิดจะปริปากพูดอะไร เซียซิงเฉินรู้สึกอีก ครั้งว่าตนมาคราวนี้ทั้งไม่จำเป็นและน่าขำมากเพียงใด สูดลม หายใจแล้วหันหลังกลับ

จู่ๆ ก็ชนเข้ากับอกกว้างของผู้ชายคนหนึ่ง จากนั้นไหล่ก็ ถูกหยูเจ๋อหนันโอบไว้

“ใครคือคนนอก? เธอเป็นแฟนของผม คุณหลันมีปัญหา อะไร?” หยูเจ๋อหนันเลิกคิ้ว ว่าแต่คุณหลันเถอะ ดูยังไงก็เหมือนคนนอก คุณก็ไม่ใช่ทีมพยาบาลสินะ? ที่นี่ไม่มีคนใน ครอบครัวหรือแฟนของคุณไม่ใช่เหรอ? หม? ผมว่าคนนอก อย่างคุณนั่นแหละที่ต้องรีบไป

“คุณ!” หลันเยโกรธ “ได้ หยูเจ๋อหนัน ไอ้คนใจแคบ! ฉันก็ แค่ว่าแฟนคุณประโยคเดียว คุณไม่เห็นจำเป็นต้องประชดฉัน อย่างนี้เลยนี่นา?”

“อะไรคือไม่จำเป็น? จำเป็นสิ! คุณกล้าว่าเธอประโยค เดียว ผมคืนให้คุณสิบประโยค หยูเจ๋อหนันเขม่นมองหลันเ แวบหนึ่ง จากนั้นก็เหลือบมองไปเฉิงที่อยู่ด้านหลังแวบหนึ่ง ในใจคิดจะปกป้องเซี่ยซิงเฉินไปด้วย ผู้หญิงโง่คนนี้ ต้องเจ็บ ปวดหัวใจอีกแล้วแน่ๆ

“ไม่คิดว่าคนเลื่องลือในเรื่องชู้สาวอย่างคุณชายรอง ตอน นี้กลับหลงใหลในรักขนาดนี้!” เสียงนิ่งเสียงหนึ่งดังขึ้น แฝง ความประชดประชัน สายตาของไปเย่นิ่งมองผ่านมือที่วางไว้ บนไหล่ของเธอชวนให้เย็นชามากกว่าเดิม

“แฟน” อย่างนั้นสินะ!

หยูเจ๋อหนันแย้มปากยิ้มเห็นฟัน เหมือนว่าได้รับคำชม อย่างไรอย่างนั้น ดีใจเป็นอย่างมาก “แน่นอน ก็ต้องดูอีกฝ่าย ด้วย ผู้หญิงดี คนอื่นไม่รู้จักรักษาแต่ผมรู้ ท่านประธานาธิบดี ท่านว่างั้นไหม?”

เหมือนติดเชื้อจากรอยยิ้มของเขามา ไปเย่นิ่งก็ยิ้มมุมปาก ที ยืนขึ้นเดินไปทางพวกเขาอย่างมาดมั่น ทุกก้าวล้วนสง่าอย่างบอกไม่ถูก

แต่กลับทำให้เซี่ยซิงเฉินใจเต้นระส่ำไม่หยุด

รู้สึกไม่ดีแปลกๆ

เขาเดินเข้ามาใกล้แล้ว

“เธอเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ แต่แค่ชอบกัดคนไปหน่อย พูด ถึงตรงนี้ เขาก็เงยหน้ามองหยูเนื้อหนันแวบหนึ่ง หรี่ตาลงช้าๆ เหมือนไม่จงใจ “ปกติเธอก็ชอบกัดที่ไหปลาร้ากับหน้าอกคุณเห รอ?”

สีหน้าหยูเจ๋อหนันนิ่งค้างไปเล็กน้อย มองจากมุมของ เขาแล้วสามารถเห็นรอยฟันบนไหปลาร้าของไปเฉิงได้อย่าง ชัดเจน ดูมีอะไรบางอย่าง

นั่นเป็นรอยที่เธอทิ้งไว้เมื่อหลายคืนก่อน

เซี่ยซิงเฉินทั้งเป็นทั้งโกรธ คำพูดของไปเย่นิ่งดูคลุมเครือ เหลือเกิน ไม่ปกปิดเลยแม้แต่นิด คราวนี้อย่าว่าแต่หนูเจ๋อหนัน เลยแม้แต่สีหน้าของหลันเยี่ยังเปลี่ยนไป อยากให้เดาเท่าไรก็ เดาเท่านั้น

แต่ตัวต้นเหตุกลับไม่สนมากขนาดนั้น ซึ่งตัวเดินออกไป

ก่อน

พอเขาไป คนอื่นก็เดินตามทันที พอเดินได้สองก้าว จู่ๆ เขาก็หยุด หันกลับมามองหยูเจ๋อเหยาแล้วเบนสายตามายัง เฉิน เหมือนถามไปอย่างนั้น วันนี้ทำไมคุณหมอจึงไม่มากับพวกคุณล่ะ? อ๋อ ใช่สิ…เธอต้องกำลังมัวแต่เดตแน่ๆ ครั้งก่อน ผู้ชายที่แอบเจอเธอที่โรงพยาบาล เหมือนจะเป็นอดีตคู่หมั้น ของเธอสินะ? คุณหมอ คุณรู้จักเธอ คุณว่าพวกเขามีโอกาส จะรื้อฟื้นความหลังไหม?”

เฉินกำลังจะเอ่ยปาก ไปเย่นิ่งกลับยกมือขัดเขา จาก นั้นก็ถามเองตอบเอง “อีกฝ่าย ใช้ได้นะ คุณหมอจึงเหมือนยังรัก เขาอยู่สินะ? หลายปีมานี้เธอไม่ถูกใจใครสักคน ดูเหมือน กำลังรอเขากลับมาอยู่เพื่อต่อความสัมพันธ์เดิม

ทีนี้เปลี่ยนเป็นหยูเจ๋อเหยาที่เดือดดาล ในมือที่ยังไม่ ฮอกกี้อยู่โยนมันทิ้งไปไกล

เจ้าไปเย่นิ่ง! ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย! เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆ!!