ตอนที่ 247 ท่านประธานาธิบดีหึง (1)

ตั้งแต่วันนั้นเซียซิงเฉินก็ไม่เคยเจอไปเฉิงอีก บางครั้งก็เห็น เขาบนโทรทัศน์ เขายังคงยุ่งอยู่เหมือนเดิม แต่เขาที่อยู่หน้า กล้อง ยังคงดูดีเสมอและมีบุคลิกที่ไม่ธรรมดา

ชีวิตของเขาเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เพียงเพราะ เกิดข้อบาดหมางขึ้นระหว่างพวกเขาเมื่อครั้งก่อน มีเธอหรือ ไม่มีเธออยู่ สำหรับเขาแล้วคงไม่แตกต่างมากนัก

บางทีก็แค่เหมือนขาดเครื่องปรุงรสที่ธรรมดาที่สุดยาม ทานอาหารในทุกวัน…

ส่วนตัวเองล่ะ?

คล้ายว่านอนไม่หลับบ่อยๆ นอนพลิกไปมาบนเตียง รอ คอยท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้นมาในทุกๆ วันถึงได้รู้สึกง่วงเล็ก น้อย

เธอไม่อยากไปสนใจข่าวของเขาเป็นพิเศษ แต่ทุกครั้งที่ เปิดโน้ตบุ๊คกลับชอบค้นหาชื่อของเขาไปโดยอัตโนมัติ และ บางทีก็มีชื่อ “หลันเย่ ห้อยตามท้ายชื่อของเขา เห็นได้ชัดว่า ตอนนี้ข่าวบันเทิงซุบซิบเริ่มได้กลิ่นบางอย่างแล้ว

เซียซิงเฉินคิด คงอีกไม่นาน คงจะปรากฏขึ้นพาดหัวข่าวแล้วล่ะ….

ชื่อของพวกเขาทั้งสองก็
“ซิงเฉิน” ถือเว่ยยังเลื่อนเก้าอี้ นั่งลงในที่ทำงานของเธอ เธอกดปิดเว็บไซต์แทบจะทันที ถือเว่ยยังไม่สังเกตถึงความผิด ปกติของเธอ ทำเพียงแค่วางตัวใบหนึ่งไว้บนโต๊ะทำงานของ เธอ

หยิบขึ้นดูจึงเห็นว่าเป็นตัวการแข่งขันฮอกกี้น้ำแข็ง ระยะนี้ ภายในเมืองหลวงมักจัดการแข่งขันระดับชาติ ซึ่งเป็นที่จับตา มองของคนทั้งโลก และวันนี้มีพิธีเปิดการแข่งขันฮอกกี้ เพราะ เป็นกีฬาประจำชาติของประเทศ 5 จึงค่อนข้างได้รับความ สนใจอย่างล้นหลาม บวกกับได้ยินว่าพรุ่งนี้สนามแรกเป็นการ แข่งขันของดารา ซึ่งล้วนเป็นดารานักแสดงที่โดดเด่นของ ประเทศ 5 ลงแข่งขัน แต่คราวนี้ไม่เป็นเพียงแค่การแข่งขัน ของเหล่าดารา ได้ยินว่าทีมทั้งสองฝั่งหนึ่งนำโดย ประธานาธิบดี อีกฝั่งนำโดยรองประธานาธิบดีหยูเจ๋อเหยา

ฉะนั้นครั้งนี้นอกจากคนทั้งประเทศที่ให้ความสนใจ แม้แต่ ต่างประเทศก็ยังนำเสนอข่าว

“ไปไหม?” ฉือเว่ยยังทุ่งศอกใส่เธอที “การแข่งขันนัดนี้หา ตัวยากมากเลยนะ นี่ฉันต้องวานฟูเฉินถึงได้มา แถวที่สาม ที่ ดีสุดๆ! ได้ยินว่าดาราหนุ่มน้อยดังๆ ของปีนี้ก็จะลงสนามด้วย งานดีๆ แบบนี้นานๆ ทีจะเห็น

“ฉันคงไม่ไปล่ะ แม่ฉันอยู่บ้านคนเดียวฉันไม่วางใจ อีก อย่างก็มีถ่ายทอดสดทางทีวีไม่ใช่เหรอ?” เธอคืนตั๋วใส่มือของ ฉือเว่ยยัง “ไม่ไปขัดเธอกับคุณหมอแล้ว ให้เขาไปเป็นเพื่อนเธอเถอะ!”

“เธออย่ามาหาข้ออ้างเลย! ถ่ายทอดสดทางทีวีกับดูสดๆ ในสนามเหมือนกันซะที่ไหน?!” คือเว่ยยังไม่ฟังอะไรอีกพลาง ยัดตัวใส่มือเธอทันที “ต้องไป ไม่ไปก็ต้องไป อีกอย่างฉันรู้นะ ว่าทำไมเธอถึงไม่ไป เธออย่าคิดมากขนาดนั้น…

ชะงักไปชั่วครู่ ถือเว่ยยังถึงพูดต่อ “เขาอยู่บนสนาม เธอ อยู่ท่ามกลางคนเป็นพันเป็นหมื่น ต่อให้เขาอยากเห็นเธอก็ใช่ ว่าจะเห็นได้ เพราะฉะนั้นอย่าคิดมาก

“ฉันไม่คิดมากขนาดนั้นสักหน่อย…” เซี่ยซิงเฉินบ่นอุบ แต่ถือเว่ยยังไม่ให้โอกาสเธออธิบาย หุนหันกลับไปทำงานเช่น เดิมทันที

เธอมองตั๋วนั่นนิ่งจนเผลอเหม่อลอย จากนั้นค่อยๆ เก็บใส่

กระเป๋า

อารมณ์ช่วงนี้ค่อนข้างดาวน์ บวกกับร่างกายที่เพิ่งหายดี ไปดูการแข่งขันกีฬาเพื่อซึมซับความครื้นเครงสักหน่อย ถือ เป็นการผ่อนคลายแล้วกัน!

วันรุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์

ได้ยินว่าพวกเธอจะไปดูการแข่งขันกีฬา เงินหมั่นคอย ให้พวกเธอสวมเสื้อที่หนาๆ หน่อย อุณหภูมิในสนามมักจะ กว่าข้างนอกเป็นปกติอยู่แล้ว
เดิมทีคิดว่าข้างในจะหนาวมากเสียอีก แต่พอต่อแถว

เข้าไปแล้ว ข้างในกลับคึกคักไปทั่วอาณาบริเวณ นอกจาก

แฟนคลับกีฬาตัวยงแล้ว นอกสนามยังมีแฟนคลับของดาราที่

จะลงสนามทุกคน แต่ละคนถือแบนเนอร์แล้วนั่งแยกเป็นกลุ่มๆ

นักกีฬายังไม่ทันออกมา เสียงเชียร์ก็ดังกระหึ่มแล้ว ทำให้ที่นี่

ครึกครื้นมากเป็นพิเศษ

แม้แต่ท่านประธานาธิบดีและรองทั้งสองยังมีแฟนคลับถือ ป้ายแบนเนอร์ของแต่ละคนไว้เลย

ชื่อเสียงของพวกเขาทั้งสองมีมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

เธอและฉือเว่ยยังหาที่นั่งตรงแถวสามแล้วนั่งลง เป็นที่ที่ดี มากจริงๆ ด้วย ตรงหน้าก็คือที่สำหรับนักกีฬาและครูฝึกรวมไป ถึงประธาน

บรรยากาศอันครื้นเครง ฉือเว่ยยังพานเริ่มตื่นเต้นมาก

เป็นพิเศษ พอพวกเขาทั้งสองนั่งลงแล้ว ต่อจากเสียงเพลงที่ ดำเนินงานอย่างยิ่งใหญ่ ดาราแต่ละคนสวมชุดกีฬาและ รองเท้าสเกตลงสนามอย่างคึกคัก เสียงเชียร์ของแฟนคลับดัง ขึ้นตามๆ กัน แต่สุดท้ายเมื่อผู้ชายที่เจิดจรัสอย่างไปเย่นิ่งและ หยูเจ๋อเหยาออกมาพร้อมกันนั้น แสงออร่าของเหล่าดาราก็ถูก พวกเขาแย่งไปทันที นักข่าว รายการโทรทัศน์ ต่างก็อยากได้ ฉากที่งดงามที่สุด ไม่เสียดายฟิล์มกล้อง พลางกลั้นหายใจจัด วางกล้องต่างๆ แสงแฟลชลั่นถี่จนแทบลืมตาไม่ขึ้น

เสียงเฮลั่นบ้าบิ่นและฮึกเหิมยิ่งกว่าเสียงเฮของเหล่าดาราเสียอีก

“พวกเขาทั้งสองถึงเรียกได้ว่าเป็นดาราที่มีคุณภาพที่สุด ของประเทศสิน้า” ถือเว่ยยังเพ้อ พลางโบกมือตามคนรอบข้าง และกรีดร้อง

ข้างหูล้วนเป็นเสียงตะโกนว่า “ท่านประธานาธิบดี เซียซึ่ง เฉินนั่งอยู่นั่นพลางมองชายหนุ่มที่ถูกกั้นด้วยกำแพงของความ เป็นคนละโลกด้วยสายตานิ่งๆ ทั้งสนามมีผู้คนมากมาย มี ดาราที่เป็นที่หลงใหลของสาวน้อยสาวใหญ่มากขนาดนั้น แต่ สายตาของเธอกลับจดจ้องแต่ตัวเขาอย่างสม่ำเสมอ อยากจะ หยุดก็หยุดไม่ได้…

ต่อหน้าเสียงเฮของผู้ชม เขาโบกมืออยู่กลางสนามเพื่อ ทักทายคนทั้งหมด

ทุกคนยืนขึ้น เธอนั่งอยู่ตรงนั้นแทบจะเป็นคนเดียว สายตาของเขากวาดมองทั้งสนาม จนเมื่อมองมายังทิศทาง ของเธอ มือของเธอที่วางไว้หน้าตักก็บีบเกร็ง

“เฮ้! ประธานาธิบดีมองมานี่ล่ะ!” คือเว่ยยังกล่าว ฉุดเธอ ให้ลุกขึ้นจากที่นั่ง ทั้งโบกมือแรงกว่าเดิม “ตรงนี้! ตรงนี้

คนคนนี้! ถูกคนรอบข้างครอบงำอารมณ์ไปหมดแล้ว ไม่ สนภาพลักษณ์อะไรอีก

เซียซิงเฉินดึงเธอไว้

แต่เห็นได้ชัดว่า…เขาเห็นพวกเธอแล้ว
ระยะห่างที่ไม่ใกล้ไม่ไกล สายตาของพวกเขาประสานกัน เธอเผลอกลั้นหายใจ แทบจะเป็นหน้าหนีอย่างเผลอตัวเพื่อ หลบสายตาของเขา แต่ว่า…

จากนั้น…

เธอเห็นว่าความจริงตัวเองก็แค่คิดมากไปเท่านั้น…

แววตาของเขาที่มองมาที่เธอ แค่ชั่วพริบตาก็ผละหนี ดวงตาคู่นั้นไม่มีอารมณ์ใดๆ และไม่มีแววตาใดๆ…

เทียบกับสายตาที่มองไปทั้งสนามแล้ว เย็นชามากกว่า เป็นไหนๆ คล้ายว่าสำหรับเขาแล้ว เธอก็แค่คนแปลกหน้าคน หนึ่งที่ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ มาก่อน

ลมหายใจเกร็งมากกว่าเดิม เซียซิงเฉินนั่งลงเงียบๆ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าที่นี่หนาวยิ่งกว่าเดิม เธอกระชับเสื้อให้แน่น แต่ก็ช่วย อะไรไม่ได้

“เฮ้! พวกคุณจริงๆ ด้วย!”

เสียงน่าฟังดังขึ้นจากเหนือศีรษะ ไหล่ของเซี่ยชิงเฉินถูก แตะเบาๆ เงยหน้าก็เห็นใบหน้ายิ้มแย้มอย่างร่าเริง รอยยิ้ม ของหยูเจ๋อหนันมักมีพลังติดต่ออยู่แล้ว ทำให้อารมณ์เธอดีขึ้น มากในพริบตา

“คุณชายรอง ทำไมคุณก็อยู่นี่ล่ะ?” ฉือเว่ยยังค่อนข้างตก ใจเช่นเดียวกัน

หยูเจ๋อหนันนั่งลงข้างๆ คือเว่ยยัง “พี่ชายผมแข่ง ผมต้องมาเซียร์อยู่แล้ว”