ตอนที่ 246 ยังไม่ทันเริ่มก็จบลงแล้ว(6)

“โอเค เกลียด…” เขาเน้นที่คำว่า “เกลียด หนักๆ เหมือน ต้องการขให้แหลก แววตาที่จ้องมองเธอเรียบนิ่งยิ่งกว่าเดิม “ถ้าอย่างนั้นผมถามคุณอีกครั้ง ให้คุณเลือกระหว่างผมกับหมู เจอหนุน คุณเลือกใคร?

ให้เธอเลือก?

ความจริงแล้วตั้งแต่เมื่อไรที่เธอมีสิทธิ์เลือก? ตลอดที่อยู่ ร่วมกับเขามา ก็แค่ทุกอย่างเป็นไปตามใจของเขาเท่านั้นเอง ระหว่างพวกเขา ความจริงแล้วอย่างมากก็เรียกได้แค่ว่า อยู่ ร่วมกัน เท่านั้น ไม่เคยยืนยันในความสัมพันธ์ใดๆ สักครั้ง…

คิดถึงตรงนี้ก็ยิ่งเจ็บแปลบที่หัวใจ น้ำตาในดวงตากยิ่งขึ้น มากขึ้น

ไปเย่นิ่งจะรู้ความคิดในใจของเธอในตอนนี้ได้อย่างไร? ความเงียบและน้ำตาที่รินไหลมากขึ้นของเธอนั้นสำหรับเขา แล้วเหมือนเป็นการตัดสินใจ

ลมหายใจหนักอึ้งทันที

และในตอนนั้นเอง นอกบานประตูหนีภัยเกิดเสียงแว่วมา เซี่ยซิงเฉินเกร็งไปทั้งตัว แทบจะปัดมือของไปเย่นิ่งทิ้งโดยทันทีเทียบกับความกระวนกระวายของเซียซิงเฉินแล้ว ไปเยถึงกลับ นิ่งเฉยเช่นทุกที

สามีภรรยาคู่หนึ่งเดินเข้ามาจากข้างนอกอย่างยิ้มแย้ม ประตูเปิดออก แสงจากภายนอกก็เล็ดลอดเข้าทางช่องเล็กๆ สาดผ่านดวงตาทั้งคู่

เธอเห็นดวงตาล้ำลึกของเขามืดมนไร้ประกายใดๆ

เขาเห็นดวงตาของเธอแดงทั้งเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แสนเจ็บปวด

ประตูดัง ปัง ขึ้นอีกครั้ง เพราะถูกปิดลงอย่างแรง บริเวณนี้กลับสู่ความมืดมิดอีกหน สามีภรรยาคู่นั้นเดินจับมือ ผ่านระหว่างพวกเขาไปอย่างเร่งรีบ คล้ายหนีบางอย่าง แม้จะ มองไม่เห็นอะไร แต่จากลมหายใจของทั้งสองแล้วก็ย่อมเดา ออกว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น

พักใหญ่….

นิ้วมือของชายหนุ่มค่อยๆ ผละออกจากกายเธอ แรงกาย ที่ประคองเธอรวมถึงความอบอุ่นจากชายหนุ่มที่โอบล้อมไว้ก็ ค่อยๆ หายไป

เขาไปแล้ว ไม่มีหยุดชะงักใดๆ ยิ่งไม่ได้หันหลังกลับมา เซี่ยซิงเฉินพิงกำแพง รู้สึกเพียงร่างกายที่หนาวเหน็บ เสื้อ คลุมบนตัวก็กันความหนาวนั้นไม่ไหว
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร นานจนเธอรู้สึกถึงขาที่เหน็บชา ถึง ได้จัดการตัวเองแล้วเปิดประตูเดินออกไปช้าๆ

นอกลิฟต์ กระเป๋าเดินทางของเธอยังอยู่นั่น เธอถือมันขึ้น มาแล้วค่อยๆ ก้าวเข้าลิฟต์ กดไปชั้นแปด ในลมหายใจคล้าย ว่าเต็มไปด้วยกลิ่นกายของเขา ร่างกายยิ่งมีความอุ่นร้อนจาก เขาหลงเหลืออยู่ แต่ว่า…เขาไม่อยู่แล้ว…

หยิบกุญแจไขประตู เซี่ยต้าไปเห็นเธอ แทบจะกระโดดลุก ขึ้นจากโซฟาทันที “หม่ามี

วิ่งเข้าไปหา แขนเล็กสองข้างกอดรัดที่ขาทั้งคู่ของเธอ เซี่ยซิงเฉินไม่เคยคิดถึงเขาขนาดนี้มาก่อน นั่งยองลงกอดเด็ก น้อย เงินหมิ่นกำลังเทน้ำชาในห้องครัว ได้ยินเสียงจึงชะโงก หน้ามาดู เมื่อเห็นลูกสาวก็เดินออกจากห้องครัว

“ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ?” เงินหมื่นกล่าว “เว่ยยังบอกว่า ลูกจะอยู่อีกสองวันไม่ใช่เหรอ?”

“งานเสร็จก่อนน่ะค่ะ เลยกลับมาก่อน” เชียซิงเฉินและ ออกจากเด็กน้อย ตอบกลับเธอ “ร่างกายแม่เป็นยังไงบ้าง?

เงินหมิ่นส่งถ้วยน้ำชาในมือที่ชงไว้ให้ลูกสาว “ดีขึ้นมาก เลยเพราะมีเว่ยยัง ทำไมมือของลูกเย็นขนาดนี้? ตากแดงๆ เกิดอะไรขึ้น?”

เงินหมิ่นมองเธออย่างสงสัยเพราะเป็นห่วง เซียซึ่งเป็นก ลัวว่ามารดาจะดูออก จึงรีบกล่าว “เป็นหวัดยังไม่หายดีไง ตอนนี้ลูกพูดแล้วเสียงยังขึ้นจมูกอยู่เลย

เธอแกล้งทำเป็นสูดจมูก “ข้างนอกลมแรง จนลูกตาแดง ไปหมดแล้ว”

ไม่รู้ว่าเงินหมิ่นเชื่อหรือไม่ แต่ไม่ได้ถามไถ่ต่อไปอีก แต่ พูดว่า “พ่อของหลานเพิ่งออกไป ลูกเจอหรือเปล่า?

เซี่ยซิงเฉินปวดแปลบที่ใจดี พลางสายศีรษะ “…ไม่เลย

“เชอะ! ต่อให้เจอหม่ามีก็ไม่ต้องสนเสี่ยวไป!” เซียต้าไป ยังคงโกรธอยู่

เงินหมิ่นไม่รู้อะไรจึงได้แต่ถาม “นี่เป็นอะไรกัน?

“เปล่า เขาก็แค่ชอบทะเลาะกับพ่อของเขา ไม่กี่วันก็ ดีแล้ว” เซี่ยซิงเฉินลูบศีรษะกลมเล็กของเด็กน้อย อดนึกถึงคุณ หญิงไปขึ้นมาไม่ได้ เธอบอกว่าอีกไม่กี่วันจะมาพบตน ไม่รู้ว่า เมื่อไรกัน ยิ่งไม่รู้ว่า…เธอจะคุยอะไรกับตน แต่ไม่ว่าอย่างไรคง ไม่ใช่คำพูดที่ดีนักหรอก วันนั้น ในสาย เธอรู้ดีแล้วจากท่าที ของเธอ

กลางคืน

เซี่ยซิงเฉินทานยาแก้หวัดไป ทั้งที่มีฤทธิ์ทำให้เกิดความ ง่วงขึ้นมา แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไร้ความง่วง รู้สึกหนักหัวจมูก ต้น ทรมานมากๆ
รอเซียต้าไปหลับ เธอนั่งพิงหัวเตียง หยิบไอแพดขึ้นมา ไม่รู้ทำไมถึงได้ค้นหาคำว่า “หลันเย” ทันใดนั้นก็มีข้อมูลเกี่ยว กับหลันเยู่ขึ้นมามากมาย

เซี่ยซิงเฉินอ่านไปทีละอื่นๆ เมื่อเจอข้อมูลที่ว่าด้วยผู้ชนะ เลิศในนาวิกโยธิน ก็เห็นภาพถ่ายคู่ของเธอกับไปเย่นิ่งเมื่อสิบ ปีก่อน ที่แท้คนที่ชื่อ “หลันเย่ ไม่ใช่แค่เบื้องหลังครอบครัวที่ เหมาะสมกับเขา ยังเคยมีประสบการณ์ร่วมกับเขามาก่อน….

หัวใจรู้สึกขมขื่นมากกว่าเดิม

หน้าอกบีบรัด

ตากลมโตทั้งคู่ก็ เซียต้าไปที่อยู่ข้างๆ ขยับตัวไปมา ดวงตาก

ลืมตาอย่างสะลึมสะลือ

“หม่ามี้”

เซี่ยซิงเฉินปิดไอแพดแล้ววางไว้บนหัวเตียงเช่นเดิม นอน ลงไปอีกครั้ง แม่รบกวนเราใช่ไหม?”

เซี่ยต้าไปสายศีรษะเล็กไปมา

เซี่ยซิงเฉินกอดเขาไว้ในอ้อมอก “ได้ยินคุณยายบอกมาว่า สองวันก่อนลูกไปหาคุณย่าอีกแล้ว?

“อืม!” พูดถึงคุณย่า เซียต้าไปก็ยังค่อนข้างดีใจอยู่ “คุณย่าดีกับผมมากเลย ให้ของอร่อยๆ ผมเยอะมาก ไม่เหมือนเสียวไปที่นิสัยไม่ดีที่ห้ามกินนั่นกินนี่ คุณปู่ตั้งชื่อให้ผม ด้วยล่ะ”

เดิมทีเซียซิงเฉินอยากถามเด็กน้อย หากวันหนึ่งคุณ คุณย่าพาเขาไป เขาจะทำอย่างไร พอเห็นเด็กน้อยจู่ๆ ก็พูดไม่ ออก คำถามแบบนั้นสำหรับเธอแล้วยังโหด** ยมนัก แล้วกับ เด็กคนหนึ่งล่ะ?

“นอนเถอะ รอคุณตั้งชื่อเสร็จ ต้องบอกแม่เป็นคนแรก

เลยนะ”

“แต่ผมชอบชื่อต้าไปมากกว่าอยู่ดี

เชียซิงเฉินหัวเราะ ตอนที่ตั้งชื่อให้เขาว่า “ต้าไป เป็น เพราะตอนที่เธอไปทำแท้งที่โรงพยาบาล ได้ยินผู้อำนวยการ โรงพยาบาลพูดคำว่า “ไป” ที่เกี่ยวข้องกับชื่อบิดาของเขา

“รอคุณปู่ตั้งชื่อเสร็จค่อยว่าละกัน” เซียซิงเฉินกอดเด็ก น้อยแล้วเข้าสู่นิทรา เธอคิด…หากตระกูลไปมอบชื่อใหม่ให้ เด็กน้อย คงไม่มีทางถามความคิดเห็นของเธอหรอกกระมัง ในสายตาพวกเขา เธอก็แค่คนนอกที่ไม่สำคัญคนหนึ่งเท่านั้น

เอง…

ความรู้สึกแบบนี้มันแย่มาก…

เมื่อได้นอนพักไปคืนหนึ่ง ในที่สุดก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว เมื่อฉือเว่ยยังมาถึง เซียต้าไปก็ไปเดินเล่นข้างนอกกับคุณยายแล้ว ภายในบ้านมีเพียงเซี่ยซิงเฉินที่ทำอาหารเช้าอยู่คน เดียว

“ได้ยินว่าเธออยู่นั่นไม่สบายเลยกลับมาก่อน” คือเว่ยยัง เข้าไปช่วยเธอที่ห้องครัว “ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม? ให้ฟ เฉินมาดูหน่อยไหม?”

“ดีขึ้นเยอะแล้ว”

11 ฉือเว่ยยังกำลังตีไข่พลางมองเธอ “เมื่อคืน….ท่าน ประธานาธิบดีมากินมื้อเย็นที่นี่

“งั้นเหรอ?” เซี่ยซิงเฉินตอบกลับเสียงเรียบ แต่สีหน้ากลับ เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

“เธอ…กับเขาจบแล้วจริงๆ เหรอ?”

จบ?

เธอยิ้มขมขื่น “ไม่เคยเริ่ม จะพูดว่าจบได้ยังไง?”