ตอนที่ 245 ยังไม่ทันเริ่มก็จบลงแล้ว(5)

“ดื่มน้ำเยอะๆ ไม่ต้องให้ผมพูดอีกใช่ไหม?

“รู้แล้ว! คุณชายรอง คุณพูดมาร้อยรอบแล้ว!” เซี่ยซิงเฉิ นทำท่าแคะหูแสร้งว่าตรงหูด้านชาไปแล้ว หยูเจ๋อหนันแยก เขี้ยวใส่อย่างไม่สบอารมณ์แถมยื่นมือดึงปลายหนุ่มนิ่มของเธอ ที่ “อย่าไม่เจียมตัวนะ คนอื่นอยากให้คุณชายอย่างผมบ่นจะ ตาย ผมยังว่าเปลืองน้ำลายเลย!

เซียซิงเฉินยิ้มบางเบา “กลับไปเถอะค่ะ ฉันจะจำไว้ว่าต้อง ดื่มน้ำ”

“ค่อยยังชั่วหน่อย” หนูเจ๋อหนันมองเธอแวบหนึ่งแล้ว กระชับเสื้อคลุมบนกายของเธออีกที “พรุ่งนี้ได้ยินว่าจะหนาว กว่านี้ ใส่เสื้อหนาๆ หน่อย

เซี่ยซิงเฉินมองเขา “ถ้าครั้งนี้ไม่ได้ไปทำงานพร้อมคุณ ก็ดู ไม่ออกว่าความจริงแล้วคุณก็เป็นคนละเอียดอ่อนดีนะคะ

“ก็ต้องดูคนอีกที คุณชายอย่างผมไม่ได้เป็นห่วงใครไปมั่ว

“ค่ะๆๆ ดิฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมาก รีบไปเถอะ
“คุณไปก่อน ผมจะดูคุณขึ้นห้อง

เซี่ยซิงเฉินไม่มีแรงให้สิ้นเปลืองอีกแล้ว ทำอะไรเขาไม่ได้ จึงได้แต่ยกกระเป๋าเดินทางแล้วเดินเข้าตึก แต่ฉากนี้ในสายตา ของคนนอกแล้วเหมือนเป็นการจากลาที่ยังอาลัยอาวรณ์

เธอถือกระเป๋าเดินทางรอลิฟต์เงียบๆ ระหว่างนั้นก็เปลี่ยน ซิมการ์ดเป็นของในประเทศ เปิดเครื่องแต่ยังคงก้มหัวอยู่อย่าง นั้น ชั่วขณะที่ประตูลิฟต์เปิดออกและเธอกำลังจะก้าวเข้าไป รู้สึกเพียงระหว่างเอวถูกบีบรัดครู่หนึ่ง จากนั้นทั้งตัวเธอก็ตก เข้าในอ้อมอกแกร่งของอีกฝ่าย

ไม่ทันได้สติประตูหนีภัยข้างๆ ก็ถูกถีบออก จากนั้นก็ถูก แขนแกร่งของชายหนุ่มรวบตัวเข้าไปอยู่ในขั้นบันไดอันมืดมน กลิ่นกายนี้…

คุ้นเคยเหลือเกิน…

คุ้นเคยถึงขนาดว่าใกล้ชิดกันแบบนี้ หัวใจของเธอก็ยังคง เต้นเร็วเพราะเขา

ท่ามกลางความมืดมิด ลมหายใจของชายหนุ่มหนักหน่วง ความมืดที่ยื่นมือแล้วไม่อาจเห็นนิ้วทั้งห้าได้ ไม่ว่าจะปรับ ตัวอย่างไรนอกจากแววตาที่แหลมคมนั่นก็ไม่มีทางเห็นสีหน้า ในตอนนี้ของเขาได้ชัดเจนเลย แต่เซี่ยซิงเฉินยังคงรู้สึกถึง ความคุกรุ่นจากกายเขาได้อย่างดี

เขา…มาอยู่นี่ได้อย่างไร?
ยังไม่ทันได้สติ จู่ๆ ไปเปถึงก็โน้มตัวลงประกบปากเธอไว้ แต่ไม่ค้างไว้บนริมฝีปากเธอนานสักเท่าไรก็ไล่จูบลงไปยังคาง ของเธอ จนกระทั่งประทับลงบนคอเรียวของเธอ บนลาดไหล่ และลงไปเรื่อยๆ…

ทุกครั้งที่ประทับรุนแรงมาก เป็นจูบแต่ก็ขบกัด เซี่ยซิงเฉินเจ็บจี๊ดขึ้นมา ผลักเขาออก “ไปเฉิง ไม่เอา….

ในหัวเธอมีแต่ภาพถ่ายของเขาและหลันเที่อยู่ด้วยกันผุด ขึ้นมา บีบรัดที่อกคล้ายถูกเส้นลวดบางๆ ตรึงไว้ เรี่ยวแรง ปฏิเสธที่มือก็หนักขึ้นกว่าเดิม

เธอยิ่งปฏิเสธ การกระทำของไปเฉิงก็ยิ่งรุนแรง

ใจเธอทั้งโกรธทั้งกลัว ในที่แบบนี้แม้จะมืดไปหมด แต่คน ที่อาศัยอยู่ชั้นสอง เมื่อไปออกกำลังกายบางครั้งก็เดินผ่านตรง นี้ หากถูกใครเห็นเข้า เธอก็

“คุณปล่อยฉันนะ…” เธอดิ้นขลุกขลัก น้ำเสียงเริ่มสั่นไหว ดึงมือของชายหนุ่มไว้ แต่เธอที่กำลังป่วยเดิมทีก็ไม่ค่อยมีแรง สักเท่าไรอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งดึงไม่ออก ร่างสูงใหญ่และ แข็งแกร่งของไปเยฉิงกักตัวเธอไว้ “ปฏิเสธผม? แล้วปฏิเสธเขา อย่างนี้หรือเปล่า หรือปล่อยให้เขาทำอะไรกับคุณก็ได้?”

เขาถาม ในใจยิ่งอิจฉามากกว่าเดิม ก่อนหน้านี้ตนทำกับ เธอแบบนี้หลายครั้ง เธอเคยปฏิเสธเขาจริงๆ สักเมื่อไรล่ะ? แต่ว่าครั้งนี้กลับเด็ดขาด ท่าทางไม่ยอมให้รุกล้ำ
ไปเย่งย่อมรู้สึกว่านี่เป็นเพราะหนูเจอหนัก! หัวใจของ เธอเปลี่ยนไปแล้ว ร่างกายก็ต้องเปลี่ยน ร่างกายของผู้หญิง ซื่อสัตย์กว่าปากอยู่แล้ว เขาไม่เคยโกรธมากขนาดนี้เพียง เพราะผู้หญิงคนเดียว สกัดกลั้นอารมณ์ไว้ไม่ได้เลย!

“คุณพูดไปเรื่อย!” เซี่ยซิงเฉินแย้งเขาอย่างปวดใจ

ไป๋เย่ฉิงกัดปากเล็กของเธอ พอคิดว่าหนูเจอหนันก็อาจ เคยจูบเธอแบบนี้แล้วจึงสอดลิ้นเข้าไปอย่างอุกอาจ ดูดดึงลิ้น ของเธอไว้อย่างเอาแต่ใจ ในโพรงปากเต็มไปด้วยกลิ่นอาย ของชายหนุ่ม

เซียซิงเฉิน โกรธที่เขาใช้กำลังกับตนเช่นนี้ ไม่สนใจความ รู้สึกของเธอสักนิด ทำเหมือนเธอเป็นตุ๊กตาที่ไร้หัวใจ ปล่อย ให้เขาทําตามใจอยาก ให้เขารังแก

เธอผลักไม่ออก จึงกำหมัดทุบเขา คนคนนี้ ทำไมทำน่า

เกลียดแบบนี้?!

เหมือนว่าไปเยฉิงจะโกรธแล้วจริงๆ ตรึงสองแขนของเธอ ที่ผลักตนไว้ด้วยมือเดียวอย่างไม่สบอารมณ์ รั้งขึ้นไว้เหนือ ศีรษะ อีกมือก็เริ่มถอดชุดเธออย่างอดรนทนไม่ไหว…

ผู้ชายคนนี้นี่!

เชี่ยซิงเฉินทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว เสียงเริ่มสะอึกสะอื้น “ไป เยถึง ฉันไม่อนุญาตให้คุณทำอย่างนี้กับฉัน
“ก็เลยอนุญาตแค่หยูเจอหนุนทำกับคุณแบบนี้เหรอ?” เขา กัดฟัน ดวงตาเย็นชาสมเข้ากับดวงตาเจ็บปวดและเดือดดาล ของเธอ “ในเมื่อใส่บิกินี่ต่อหน้าเขาได้แล้ว ต่อหน้าผมยังแกล้ง รักนวลสงวนตัวทำไม?

“หยุดนะ! ได้ยินหรือเปล่า!” เสียงของเธอแอบสั่นเล็กน้อย

การห้ามของเธอไม่มีผลต่อเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

เธอโกรธถึงที่สุดแล้ว กัดเข้าที่ไหปลาร้าเขา จนเหลือรอย ฟันกัดไว้ถึงยอมปล่อย “ไปเยถึง คุณมันเลว! คุณทำเกินไป แล้ว…”

เสียงสะอื้นยิ่งหนักขึ้น

ในความมืด เขาแอบเห็นน้ำตาที่ซึมอยู่ตรงหางตาของเธอ น้ำตานั้นทำให้ใจของเขาวูบโหวง ปวดแปลบคล้ายถูกคน กระแทกหมัดเข้ามาหนักๆ

นั่นเหมือนเป็นการปฏิเสธที่มีผลต่อเขามากที่สุด เพราะ ฉะนั้น…สัมผัสจากเขาทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนี้เชียว

“เซี่ยซิงเฉิน…” เขาปริปากเรียกเธอ ในยามค่ำคืนน้ำ เสียงราบเรียบ ไม่มีอารมณ์ใดๆ

เธอใช้เสียงสะอื้นในการตอบกลับเขา

นิ้วเรียวยาวของเขาเชยใบหน้าเธอขึ้น ต่อให้ในความมืดนี้ก็ยังเห็นน้ำใสที่ซึมอยู่หางตาของเธอได้เลือนราง “รู้สึก เกลียดผมมากจริงๆ ใช่ไหม?

ทุกคำที่ถามออกมา ทั้งหนักหน่วงและท้อแท้จากใจจริง

“ไม่ควรเกลียดเหรอคะ?” ทั้งที่พาเซียต้าไปไปพบหลันเย่ แล้ว ทั้งที่แน่ใจว่าหลันเต่จะเป็นแม่เลี้ยงของเซียต้าไปแล้ว แต่ ยังครอบครองเธอไว้ฝ่ายเดียวเช่นนี้ รังแกเธอ! เมื่อก่อนต่อให้ จะแต่งงานกับซ่งเหวยออยู่รอมร่อ เขาก็ไม่คิดพาเซียต้าไปไป พบเธอเลย

แต่หลันเยู่ในตอนนี้

สำหรับเขาแล้วมันไม่เหมือนกัน…

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าตัวเองใจแคบลงแล้ว! สำหรับผู้ชายคน นี้ ยิ่งสนใจมากเท่าไรหัวใจก็ยิ่งคับแคบลงมากเท่านั้น แคบถึง ขั้นรับไม่ได้หากต้าไปของเธอจะเรียกผู้หญิงอื่นว่า “คุณแม่ ยิ่ง รับภาพที่เขาจูบกับผู้หญิงคนอื่นแบบนั้นไม่ได้

“โอเค เกลียด…” เขาเน้นที่คำว่า “เกลียด” หนักๆ เหมือนต้องการขยี้ให้แหลก แววตาที่จ้องมองเธอเรียบนิ่งยิ่ง กว่าเดิม “ถ้าอย่างนั้นผมถามคุณอีกครั้ง ให้คุณเลือกระหว่าง ผมกับหยูเจ๋อหนุน คุณจะเลือกใคร?

เลือกใคร?

เธอเลือกได้ด้วยเหรอ?

ความจริงแล้วตั้งแต่เมื่อไรที่เธอมีสิทธิ์เลือก? ตลอดที่อยู่ร่วมกับเขามา ก็แค่ทุกอย่างเป็นไปตามใจของเขาเท่านั้นเอง ระหว่างพวกเขา ความจริงแล้วอย่างมากก็เรียกได้แค่ว่า อยู่ ร่วมกัน เท่านั้น ไม่เคยยืนยันในความสัมพันธ์ใดๆ สักครั้ง…