ตอนที่ 238 ในความรักไม่มีความเท่าเทียม (2)

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกเสียใจกับการกระทำอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้อธิบาย อะไร

กล่าวเพียง “สองวันนี้ดิฉันมาทำงานที่ต่างประเทศค่ะ หลัง กลับมาก็ว่างเสมอ

“ก็ดี สองวันนี้ตระกูลไปเราก็ไม่ว่าง ในเมื่อเมื่อวานคุณมา โวยวายอยู่หน้าประตูเราตั้งนาน คิดว่าเมื่อค่ำคงเห็นหลันเย แล้วสินะ?” คุณหญิงพูดตรงๆ ไม่คิดจะอ้อมค้อมใดๆ

เซียซิงเฉินเม้มปากแน่นไม่พูดต่อ หลุบตาลงเล็กน้อย ได้ยินเพียงคุณหญิงที่พูดต่อ “คืนนี้เป็นวันครอบครัวตระกูลไป หลักเก็จะมา หลันเยู่กับเย่นิ่งเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกันเลย ค่อนข้างสนิทมาก ครั้งนี้พวกเขาพบกัน ทั้งตระกูลไปและตระ กูลหลันยินดีมาก เพราะฉะนั้นถึงตอนนั้นก็อยากให้คุณเซียอย่า ได้โทรมาตอแยเฉิ่ง ฉันเชื่อว่าคุณเซียต้องไม่เหมือนคุณแม่ ของคุณแน่ๆ ต้องเป็นผู้หญิงที่รู้กาลเทศะและมีศักดิ์ศรีคนหนึ่ง ฉะนั้นต้องทำยังไงคุณคงรู้ดีอยู่แล้ว

เซี่ยซิงเฉินนิ่งอึ้งไปครู่

“คุณไปหาคุณแม่ดิฉันมาแล้วเหรอคะ?”
“ที่ฉันจะพูดมีแค่นี้ คุณเซีย หวังว่าคุณจะเจียมตัว ในเมื่อ เงินสิบล้านฉันเคยให้พวกคุณแล้วก็ควรทำได้อย่างที่พูด ก่อนที่ เราจะแย่ไปทั้งคู่ ควรรู้จักถอยด้วยตัวเอง…ผู้หญิงแบบนี้ถึงจะ ฉลาด” น้ำเสียงคุณหญิงไปไม่รีบร้อน แต่ไม่คิดจะตอบคำถาม ของเซียซิงเฉิน กระทั่งสุดท้ายก็ไม่ได้ให้โอกาสเธอพูดพลาง เอ่ยต่อว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันวางสายล่ะ หวังว่าจะได้พบคุณเซีย หลังจากนี้”

จนสุดท้ายคำพูดของคุณหญิงยังคงให้เกียรติ ทั้งที่แต่ละ คำนั้นไล่ต้อนเหลือเกิน

เซี่ยซิงเฉินวางสายแล้วนั่งอยู่ตรงนั้น จู่ๆ ก็รู้สึกหลาก หลายอารมณ์กำลังพลุ่งพล่านจนทำให้หัวใจทั้งเจ็บปวดและ อ่อนแรง หน้าอกคล้ายมีหินก้อนใหญ่กดทับอยู่จนทำให้เธอ หายใจไม่ออก

แม้แต่เธอเองยังไม่รู้ว่าทำผิดอะไร เริ่มแรกจากมีลูก เธอ ไม่มีสิทธิ์เลือก… สุดท้ายกับเขา เธอก็จริงใจทั้งนั้น

แต่สุดท้ายในสายตาตระกูลไป เธอกลับเป็นคนที่ไม่รู้จัก เจียมตัวที่ตามซื้อเพราะหวังสูง

“คุณคะ รบกวนช่วยปิดโทรศัพท์แล้วรัดเข็มขัดด้วย เครื่องบินของเรากำลังจะบินแล้ว” พนักงานต้อนรับบนเครื่อง เดินมาบอกเธอ เธอยังจมอยู่ในห้วงความคิดไม่ทันรู้สึกตัว

หยูเจ๋อหนันแย่งโทรศัพท์จากมือเธอไปแล้วกดปิดเครื่อง ทันที โน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อรัดเข็มขัดให้เธอด้วยตัวเอง เซี่ยซึ่งเฉินมองหลังศีรษะของเขา พูดออกมาเสียงเบา “ในโลกของ คนมีเงินมีอำนาจอย่างพวกคุณ ความรักกับการใช้ชีวิตไม่เท่า เทียมแต่แรกอยู่แล้วใช่ไหม?

หยูเจ๋อหนันนิ่งอึ้งไปครู่ เงยหน้าขึ้น ดวงตาเธอฉายแวว เศร้าโศกอยู่เล็กน้อยจนทำให้คนมองเจ็บปวดหัวใจ แต่เขา กลับพูดออกไปตรงๆ “ถ้าสถานะทั้งคู่ไม่เท่าเทียมกันอยู่แล้ว ความรักจะเท่าเทียมได้ยังไง? กิ่งทองใบหยก ถ้าไม่มีที่พึ่ง จริงๆ ก็อยู่ต่อไปได้ไม่นานหรอก

เซี่ยซิงเฉินกะพริบตาปริบๆ เป็นหน้าหนีมองออกไปนอก หน้าต่างทั้งสีหน้าเศร้าโศก

เขา…กับหลันเต่คงไม่หรอกนะ….

แค่นึกถึงความเป็นไปได้นี้ก็ปวดหนึบที่หน้าอก

ช่วงค่ำ

ไปเย่นิ่งไปรับเซียต้าไป คุณหญิงนัดไว้ที่หอมืออัน หอ ออันเป็นร้านอาหารเจที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมือง หอหลังคาแปด เหลี่ยมตั้งอยู่ริมแม่น้ำ ทิวทัศน์งดงาม ในวันปกติแขกที่นี่มัก เป็นแขกคนสำคัญของเมือง มีเพียงเงินก็ใช่ว่าจะมาได้เสมอไป

รถเก๋งหกคันจอดเรียง เหลิงเฟยเปิดประตูรถอย่าง นอบน้อม ไปเยถึงกล่าว “ไม่ต้องตามเข้าไปหรอก รออยู่นี่ แหละ”
เขาก็แค่ไปรับลูกแล้วออกมา “ครับท่าน เหลิงเฟยไปยืนอยู่ข้างๆ

ไปเย่นิ่งเดินเข้าไปในหอเพียงลำพัง พนักงาน ในหอจน กระทั่งเจ้าของร้านล้วนออกมาต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่

“ท่านประธานาธิบดี เชิญทางนี้ คุณท่านกับคุณหญิงรออยู่

แล้ว” เจ้าของร้านผายมือ

ไปถึงชั้นบนสุดของหอ ไปเฉิงถึงรู้ตัวว่าหลงกลของคุณ หญิงไปเสียแล้ว ต้าไปไม่อยู่ แต่คนตระกูลหลั่นกลับอยู่พร้อม หน้าพร้อมตา สองสามีภรรยาหลันจ้านและอวิ๋นเสียง รวมไป ถึงหลันเย่

“ท่านประธานาธิบดี” เขาเพิ่งปรากฏตัว สามคนตระกูล หลันก็ต่างยืนขึ้นก้มหัวเป็นการทักทาย

ไปเฉิงหันมองสีหน้าของคุณท่านและคุณหญิงไปแวบ หนึ่งถึงพยักหน้าเล็กน้อย “ทั้งสามคนนั่งลงเถอะ ที่นี่ไม่มี คนนอก เรียกผมว่าเปถึงก็พอ

“นั่นสิเหล่าจ้าน แกก็เห็นมันตั้งแต่เด็กจนโต เรียกอย่างนี้ มันห่างเหิน” ท่านผู้เฒ่าไปยิ้มไปส่งสายตาเป็นเชิงให้ลูกชาย นั่งลง ไปเยถึงรู้หนักเบาและรู้กาลเทศะ ย่อมไม่มีทางหักหน้า ตระกูลหลัน

เห็นได้ชัดว่าวางแผนไว้เนิ่นๆ

ว่างอยู่ ไปเยฉงนั่งลงก็ยิ่งแน่ใจมีเพียงตำแหน่งข้างหลันเย
ใช้ลูกชายของเขาเป็นฉากบังหน้า ความจริงกลับเป็นนัด ดูตัว ทำไมท่านทั้งสองไม่เบื่อบ้าง?

ตลอดงานท่าทางของเขามีมารยาทมาก รักษาเกณฑ์ไว้ พอดี หลันเต่กลับใจกว้างไม่สนใจถึงความห่างเหินของเขาเลย พยายามหาเรื่องคุยกับเขา เขาจึงตอบไปบ้างเป็นบางครั้ง

หลันเย่ต่างกับซ่งเหวย หลันเยู่กับเขาอย่างน้อยก็มีความ สัมพันธ์กันอยู่แล้ว เมื่อตอนอายุสิบแปด ทั้งสองยังเคยเข้าร่วม เป็นนาวิกโยธินด้วยกัน ขณะนั้นเมื่อต้องจับคู่ชายหญิง คู่ของ เขาคือหลันเต่พอดี และตอนนั้นหลันเยเป็นเพียงหญิงสาวอายุ สิบหกปี แต่ไม่เคยเกรงกลัวอะไร อยู่ทีมเดียวกับเขาเจอความ ลำบากไปไม่น้อย อดทนจนถึงสุดท้ายอย่างลำเค็ญและทั้งสอง ก็ชนะเลิศ

ฉะนั้นเหรียญผู้ชนะนาวิกโยธินที่อยู่ในตู้ของเขาส่วนหนึ่งก็

เป็นเพราะเธอ

หลังทานอาหารค่ำ คุณท่านและคุณหญิงไปก็เชิญสอง สามีภรรยาหลันไปนั่งในบ้าน หน้าที่ส่งหลันเย่กลับบ้านตระกูล หลันย่อมตกไปอยู่ที่ไปเฉิง เขาไม่ได้ปฏิเสธจึงให้หลันเยเดิน ตามตนไปที่รถ

ระหว่างทางได้รับสายจากพ่อบ้านว่าเซียต้าไปถูกส่งกลับ ทำเนียบประธานาธิบดีโดยคนของคุณหญิงแล้ว เขาไม่พูด อะไรมากพร้อมวางสาย

ควักโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดไปยังเบอร์ที่คุ้นเคยเสียยิ่งกว่าคุ้นเคย ครุ่นคิดสักพักสุดท้ายก็โทรออกไป แต่อีกฝั่งของสายที่ตอบรับเขากลับเป็น ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกได้ทำการปิดเครื่อง

เขาชะงักค้างไปสักพัก ขมวดคิ้วแล้วโยนโทรศัพท์ไปอีก ทาง ไม่ได้โทรใหม่ อารมณ์กลับไม่ดีเท่าไรนัก

“เฉิง” จู่ๆ หลันเยู่ที่นั่งข้างๆ ก็เอ่ยปาก ไปเฉิงตอบรับ เสียง “อืม” ถือเป็นการตอบ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มากดอยู่ครู่ หนึ่ง ปกติเธอไม่ค่อยปิดเครื่อง เมื่อคืนที่น้ำเข้าโทรศัพท์ เขาก็ เปลี่ยน โทรศัพท์เครื่องใหม่ให้เธอแล้ว แถมยังแบตเต็มด้วย ว่าตามหลักแล้วตอนนี้ก็ไม่น่าจะแบตหมดได้

“คุณน่าจะเดาได้ว่าวันนี้พ่อแม่ฉันกับพ่อแม่คุณนัดทานมื้อ นี้เพราะอะไรสินะ?” คำพูดของหลันแย่ขัดความคิดเขา

ไปเย่นิ่งมองเธอแล้วพูดตรงๆ “พวกเขาคุยกันเอง ผมไม่ ได้คิดจะแต่งงาน