ตอนที่ 235 มีความรักไม่ได้เท่ากับมี อนาคต (1)

ความจริงเซี่ยซิงเฉินยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ลึกๆ ในใจ ซบหน้าลง บนอกเขาโดยไม่เอ่ยกล่าวอะไร ไปเย่นิ่งพูดเสียงหนักแน่น “พรุ่งนี้ผมจะไปรับลูกกลับมาเอง ผมสัญญากับคุณ ถ้าคุณไม่ ส่งลูกไปให้ก็ไม่มีใครกล้าแย่งลูกของคุณไป! รวมถึงพ่อแม่ผม ด้วย!”

ประโยคสุดท้ายหนักแน่นมั่นคง

ได้ยินคำสัญญาของเขา เธอก็ไม่ส่งเสียงอะไรออกมาอีก

คุณหญิงส่งต้าไปเข้านอนด้วยตัวเอง มองดูใบหน้าเล็ก ขาวอวบยามหลับใหลนั่นแล้วรู้สึกใจอ่อนยวบ ดูอย่างไรก็ไม่ อยากคืนเด็กน้อยให้เซียซิงเฉินเลย

“หลานชายตัวน้อยหลับไปแล้วคุณยังดูอยู่อีก ออกมา เถอะ เดี๋ยวก็ทำให้เขาตื่นหรอก” คุณท่านไปเรียกเธอเสียงเบา อยู่ตรงหน้าประตู

“ชูว!” คุณหญิงถลึงตามองเขา พลางลุกขึ้นยืน กล่าวเสียง เบา “คุณเบาเสียงหน่อย
ปิดไฟและประตูห้องนอน คุณหญิงและคุณท่านไปจึงกลับ เข้าห้องนอนตน คุณท่านสวมแว่นสายตาพร้อมหยิบหนังสือ เล่มหนาขึ้นเปิด เตรียมตั้งชื่อให้หลานชายตัวน้อย คุณหญิง แปะมาส์กไว้บนหน้า เหลือบมองคุณท่านที่กำลังจดบันทึก อย่างจริงจังแวบหนึ่ง ถามอย่างกังวล “คุณว่าหลันเต่จะยอมรับ หลานชายสุดที่รักของเราไหม?

“ตระกูลหลันเป็นคนเสนอการแต่งงานครั้งนี้เอง ถ้าไม่ ยอมรับก็ช่างเถอะ

“นั่นสิ ไม่ยอมรับก็ช่างเถอะ เราจะปล่อยให้หลานชายสุด รักของเราเจ็บปวดไม่ได้” คุณหญิงเอ่ยถึงหลานชายสีหน้าก็ อ่อนโยนขึ้นมา เดินไปข้างๆ คุณท่านพร้อมใบหน้าที่ติดมาก “คุณคะ ฉันว่าเด็กคนนี้เราต้องพากลับมาอยู่กับเรา จะส่งกลับ ไปไม่ได้แล้ว! ยังไงเงินสิบล้านเราก็ให้ไปแล้ว เด็กคนนี้คือคน ของเรา! ฉันกลัวว่าถ้าหลานชายตัวน้อยกลับไปอีกจะเสียคน เพราะสองแม่ลูกนั่น

ความจริงคุณท่านก็ไม่อยากให้คนอื่นมาดูแลหลานชาย ตัวเอง ไม่ว่าอย่างไรผู้หญิงคนนั้นก็คือคนนอกอยู่ดี แต่ถ้าแย่ง มาโต้งๆ แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับโจรดีๆ นี่เอง

“พูดดีๆ ก่อนค่อยใช้ไม้แข็ง ครั้งนี้เราถือว่าให้เธอได้ เตรียมใจแล้ว รออีกสองวันคุณค่อยนัดเธอ แล้วคุยเรื่องผู้ ปกครองของหลานกับเธอซะ ยังไงเธอก็เป็นคนนอก สิทธิ์ดูแล จากนี้ไปมีเพียงเราเท่านั้น ส่วนสิทธิ์เยี่ยมเยียน… คุณท่าน ขมวดคิ้ว “เรื่องนั้นค่อยว่ากันใหม่
“ได้ คุยกันก่อนก็ได้ ยังไงซะสิทธิ์เลี้ยงดูหลานชายตัวน้อย ของฉันต้องเป็นของฉัน ต่อให้เปถึงก็ห้ามแย่ง

อีกฝั่ง เซี่ยซิงเฉินโทรคุยกับมารดาว่าคืนนี้ตนกับตาไปจะ ไม่กลับบ้านเสร็จก็ปีนขึ้นนอนซุกตัวอยู่บนเตียง

ไปเย่นิ่งนอนหันข้างอยู่ข้างๆ เธอ แต่เธอกลับหันหลังใส่ เขา เขาขมวดคิ้วพลิกตัวเธอกลับมา แต่เธอก็ดื้อรั้น ต่อให้หัน กลับมาก็ยังหลับตาแน่น ไม่ยอมมองเขา

“คุณโกรธใครอยู่?” ไปเยถึงบีบคางที่เกร็งแน่นของเธอไว้ แล้วเชยขึ้น

เธอกัดปาก เบี่ยงหน้าหนี

“โกรธพ่อแม่ผมหรือโกรธผม?” เขาถาม

เซี่ยซิงเฉินไม่ตอบอะไร แทนที่จะบอกว่าโกรธ ควรบอกว่า กำลังหวาดกลัวอย่างสุดหัวใจ เมื่อก่อนเธอแค่คิดว่าเขาไม่พา ลูกไป ลูกก็จะอยู่เคียงข้างตนไปตลอด แต่เมื่อเกิดเรื่องวันนี้เธอ ถึงได้รู้ว่าความจริงแล้วตัวเองคิดตื้นแค่ไหน

คุณปู่คุณย่าของเด็ก พ่อแม่ของเขา ไม่คิดถึงความรู้สึก ของเธอเลยสักนิด…

อีกทั้งหากพวกเขายืนยันจะครอบครองเด็กน้อยจริงๆ กำลังของเธอก็น้อยเสียยิ่งกว่าน้อย ขอความช่วยเหลือจากใคร ไม่ได้จริงๆ นอกจากผู้ชายข้างตนคนนี้
“ฉันขอร้องคุณสักเรื่องได้ไหม…

จู่ๆ เธอก็ลืมตาขึ้นมองเขา แววตาฉายแวววิงวอนขอร้อง

เขาเงยหน้าสบตาเธอ เห็นแววตาสั่นไหวอย่างน่าสงสาร ของเธอแล้วก็เอ่ยปาก “คุณพูดสิ

“ถ้าอนาคตมีวันหนึ่ง…คุณแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น อย่า ให้พ่อแม่ของคุณพาลูกไปโดยไม่บอกอย่างวันนี้อีก” เธอกลัว กลัวว่าถึงตอนนั้นเธออยากจะขอร้องเขาก็ขอไม่ได้อีกต่อไป จะ กลายเป็นว่าเรียกฟ้าฟ้าก็ไม่ตอบ เรียกพื้นพื้นก็ไม่สนอง

ไปเย่นิ่งมองเธอ แววตาเรียบนิ่งลงเรื่อยๆ “เซี่ยซิงเฉิน พูด อีกครั้งสิ”

แม้แต่น้ำเสียงยังราบเรียบ ระหว่างคิ้วยังแต้มด้วยความ

เย็นชาเล็กน้อย

เธอรู้ว่าเขากำลังโกรธ เธอนึกถึงคุณหลันที่เจอเมื่อค่ำ ผู้ หญิงที่สามารถเข้าออกบ้านของเขาได้ตามอำเภอใจ ผู้หญิงคน นั้นที่อยู่โลกเดียวกับเขา แพขนตาเธอสั่นไหวไปที่ “ความจริง เรารู้ดี ต่อให้ตอนนี้เราสองคนนอนอยู่ด้วยกัน….ต่อให้อดีตเรา เคยทำอะไรร่วมกันมาหมดแล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า ระหว่างเราจะมีอนาคต…

ที่จริงถึงเขาไม่พูด เธอก็เข้าใจท่าทีพ่อแม่ของเขาที่มีต่อ เธอ มันชัดเจนมาก พวกเขาคิดแต่จะเอาเด็กไป ไม่เคยคิดจะ รับเธอที่เป็นแม่ของเด็กเข้าบ้านตระกูลไปเลย ศักดิ์ศรีของเธอคงไม่พอให้เธอไปร้องขออะไร จะหวังได้ดีเพราะลูกเธอยิ่งไม่ เคยคิด

ลมหายใจของไปเฉิงติดขัดและหนักหน่วง คำพูดของ เธอถูกต้องทั้งหมด บนโลกใบนี้หากทุกความสัมพันธ์ต่างมีบท สรุปที่สวยงามล่ะก็คงจะไม่มีการเลิกรา อีกทั้งแต่งงานยังมีหย่า ร้างกันเลย!

แต่คำพูดที่มีสติและถูกต้องของเธอเช่นนี้สร้างความอัดอั้น อย่างเจ็บปวดแก่หัวใจเขา

ตำแหน่งข้างกายขยับไปมาที่ ผ้าห่มถูกเลิกออก เขาลุก ออกจากเตียงจากนั้นก็เดินออกไปพร้อมปิดประตูเสียงดัง ปัง เสียงดังสนั่นนั่นฟังได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้นในยามค่ำคืน เสมือนว่า มันกระแทกลงหัวใจเธอ และทำให้เธออึดอัดอย่างรุนแรง

เขาเดินออกไป ราวกับนำพาความอบอุ่นในห้องทั้งหมด ไปด้วย เธอถึงเงยหน้าจ้องมองประตูที่เกิดเสียงดังบานนั้น สุดท้ายก็เก็บสายตาแล้วนอนลงอีกครั้ง ร่างกายเดี่ยวหนาว เดี๋ยวร้อน เธอหยิบผ้าห่มม้านกายตัวเองไว้แน่นหนา

ในหัวยังคงมีประโยคเรียบนิ่งนั้นของทหารวนเวียนอยู่อีก นาน เธออาจเป็นภรรยาของท่านประธานาธิบดีในอนาคต รถ ของเธอเธอยังกล้าขวางเหรอ? ไม่ห่วงชีวิตแล้วหรือไง!
วันรุ่งขึ้น

อากาศดีแต่เช้า ฝนจากพายุเมื่อคืนก่อให้เกิดความ เงียบเหงากับเมืองนี้เป็นอย่างมาก ต่อให้มีแสงแดดยามเช้าก็ พัดเมฆหมอกบางส่วนนั้นไปไม่ได้

เธอลุกจากเตียงมองตัวเองในกระจก สภาพดูไม่ได้เลย ดวงตาบวมเป่ง บนหน้ามีรอยแผลพูดหลายแผล แม้จะทำแผล แล้วแต่ก็เห็นได้ชัดอยู่ดี เพื่อนร่วมงานเซียวซินโทรมา “เซียซึ่ง เฉิน อีกสามชั่วโมงต้องถึงสนามบิน อย่าลืมเอกสารให้ครบ ห้ามสาย!”

ทีนี้เซียซิงเฉินถึงเพิ่งนึกเรื่องไปสัมมนาที่ประเทศ Y ในวัน นี้ได้ เธอดูเวลา จะสายอีกไม่ได้แล้ว

เธอล้างหน้าล้างตาสักครู่จึงเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปชั้น

ล่าง

“คุณเซีย อรุณสวัสดิ์ค่ะ!” เหล่าคนรับใช้เห็นเธอก็เอ่ย ทักทาย พ่อบ้านที่อยู่ไกลออกไปยังก้มหัวทักทาย “คุณเซีย อรุณสวัสดิ์ครับ ร่างกายดีขึ้นบ้างหรือยัง?

“ขอบคุณค่ะ ดีขึ้นมากแล้ว” เธอฝืนยิ้มมุมปาก ความจริง เธอยังคงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงอยู่บ้าง เมื่อวานหนาวเกินไป ร่างกาย จึงปรับตัวไม่ทัน