ตอนที่ 220 ครอบครัวเดียวกัน (1)

เย่เซียวจ้องมองใบหน้าของเธอ ใบหน้าดวงนี้เคยทำให้เขา คิดถึงถึงขั้นนอนฝันมาหลายปี และเกลียดอีกหลายปี

แต่ตอนนี้เขาคิดว่าถึงเวลาสะสางเรื่องกับเธอให้จบสักที

“ช่วงนี้คุณคอยมาเฝ้าสังเกตผมอย่างไม่เหนื่อยหน่าย เพื่อป้องกันไม่ให้ผมเข้าใกล้ซึ่งถั่วเหยาให้มาก แล้วลดทอน อำนาจของพวกคุณ แล้วถ้าตอนนี้ผมมีวิธีให้คุณทำให้ผม ยกเลิกการร่วมมือกับซุงถั่วเหยาได้ คุณจะทำไหม?” น้ำเสียงเ เซียวจริงจังไม่ได้มีแววล้อเล่นแม้แต่นิด

ไปเย่มองแววตาที่เฉยชาของเขา ตอบกลับทันควัน

“ไม่ถามหน่อยเหรอว่าวิธีอะไร?”

เธอนึกถึงแก้วเหล้าเมื่อครู่ เหยียดยิ้มมุมปากอย่างปวดใจ “หรือว่าวิธีของคุณก็เหมือนคืนนี้ ให้ฉันเสพสารเสพติด”

หากไม่ใช่เพราะยาเร่งอาเจียนนั่น ผลสุดท้ายจะเป็น อย่างไรเธอไม่รู้เลยจริงๆ เพียงแค่สุดท้ายเย่เซียวก็ไม่ได้ ทรมานเธอจนตาย

เห็นได้ชัดว่าเธอเข้าใจเขาผิด คิดว่าเหล้าแก้วนั้นเขาเป็น

คนให้ แต่เขาไม่คิดจะเอ่ยแก้ตัวใดๆ ระหว่างพวกเขา ความเกลียดชังแค่นี้มันช่างน้อยนิด

เขาเอ่ยปากช้าๆ “อยู่กับผมหนึ่งเดือน

ไป๋ซูเย่นิ่งอึ้ง

อะไรคืออยู่กับเขาหนึ่งเดือน

“ในหนึ่งเดือนนี้ให้คุณถอดหน้ากากออกซะ แล้วอยู่ข้างๆ ผม เป็นไปเยตัวจริง จะน่าเกลียดจะให้ผมรังเกียจแค่ไหนก็ได้ แต่ต้อง…เป็น คุณ ตัว จริง!”

ประโยคสุดท้ายเขาเน้นเสียงเป็นคำๆ

ค่อนข้างเหนือความคาดหมายของไปเย่ ไม่ได้คิดว่าเ เซียวจะเอ่ยคำร้องขอ แต่ไม่นานเธอก็เข้าใจความจริงเย เซียวต้องการการไถ่โทษที่แท้จริง

ไปเย่ตัวจริงอยู่เคียงข้างเขา สามารถลบเงาอันสวยงาม และจอมปลอมของไปเที่อยู่ในความทรงจำเขาเมื่อสิบปีก่อน ได้ และสามารถทำให้เขาตื่นจากความฝัน ทิ้งความคิดถึงที่ไม่ ควรมีมาตั้งแต่สิบปีก่อน

แบบนี้ก็ดี

เดิมทีคนที่เขารักก็ไม่ใช่เธอตัวจริง ช่วยเขาถอนตัวได้ต่าง ก็เป็นผลดีต่อทั้งคู่

ไป๋เย่หยักศีรษะ “ได้ ฉันตกลง…

ตอบตกลงอย่างไม่ลังเล แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด การตัดสินใจแบบนี้กลับทำให้เธอปวดใจ หรือว่า ในความคิดลึกๆ เธอยัง คาดหวังว่าเธ่เซียวจะยังรักเธออยู่? ต่อให้เป็นเธอในอดีต ก็ตาม…

เช้าวันรุ่งขึ้น

เซียซิงเฉินตื่นนอนแต่เช้าแล้ว หนึ่งเพราะยังเป็นห่วง มารดาในห้องพักผู้ป่วย สองคือรู้ว่าวันนี้เขาต้องนั่งเที่ยวบินแต่ เข้าไปต่างประเทศ เธอจึงต้องลุกมาเตรียมอาหารเช้า

ลืมตาขึ้น โฉมหน้าหล่อเหลาที่แสนสมบูรณ์แบบของชาย หนุ่มก็ตกอยู่ในสายตา ต่อให้เขากำลังหลับใหลอยู่ มือใหญ่ ยังคงวางไว้ตรงเอวของเธออย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ลม หายใจของเขาเข้าออกเป็นจังหวะและอุ่นร้อน เธอนอนอยู่ใน อ้อมแขนเขา เกิดความรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก อยากจะ แอบนอนตื่นสายเล็กน้อย แต่เวลาดันไม่เป็นใจ

ย้ายมือของเขาออกอย่างระวัง ลงจากเตียงเบาๆ

กลับมายังอีกด้านหนึ่ง หลังจากแปรงฟันล้างหน้าเสร็จก็ เปิดประตูห้องเพื่อดูเจ้าตัวเล็กสักหน่อย เขายังหลับอยู่ เหยียด กายนอนกางเต็มเตียงเล็ก คล้ายกำลังฝันดีอยู่ ปากเล็กอ้าออก พร้อมเงยหน้า บนหมอนมีรอยน้ำลายเป็นริ้วๆ

เซี่ยซิงเฉินมองจนพอใจแล้วค่อยเข้าไปห่มผ้าให้เขา แล้วไปทําอาหารในห้องครัว
ไม่ได้กลับมาหลายวัน ของในตู้เย็นเหลือน้อยมากจริงๆ มีเพียงเส้นหมีเล็กน้อยและไข่ไม่กี่ฟอง คงต้องทำไปก่อนแล้ว

เธอเตรียมของทุกอย่างอย่างชำนาญมือ เป็นความตั้งใจที่ ไม่เคยมีมาก่อนหน้านี้ เมื่อก่อนไม่ชอบทำอาหารเช้าเพราะมัก คิดว่าใช้เวลาเหล่านี้มานอนอีกสักหน่อยจะดีกว่า เพราะฉะนั้น ส่วนใหญ่จึงไปซื้อทานจากข้างนอกพร้อมกับเว่ยยัง

แต่ว่า…

ลงครัววันนี้ในหัวใจกลับมีความรู้สึกอ่อนหวานอย่างบอก ไม่ถูก พานนึกถึงว่ามีพ่อลูกคู่หนึ่งกำลังรออาหารเช้าจากตน ก็ รู้สึกหัวใจเต็มไปด้วยความสุข นี่เหมือน….ครอบครัวเดียวกัน จริงๆ สินะ!

ต้มเส้นบะหมี่เรียบร้อยก็เป็นเวลาเจ็ดโมงแล้ว เธอเก็บชุด นอนบนโซฟาที่ทิ้งไว้เมื่อวานลวกๆ นึกถึงภาพเมื่อคืนด้วย ใบหน้าที่ยังแดงระเรื่อ เก็บเข้าตู้แล้วอุ้มเซียต้าไปขึ้นจากเตียง “ลูกรัก ลุกมาทานข้าวเช้าได้แล้ว

เซี่ยต้าไปครางมาสองที เหมือนสัตว์ตัวน้อยที่ยังไม่ตื่น ดี มือหนึ่งโอบรอบคอเธอไว้ อีกมือก็ขยี้ตา ปากเล็กๆ หาว

หวอด

“คุณแม่ล้างหน้าให้ผม แล้วให้ผมไปปลุกเสี่ยวไปดีไหม? เซี่ยซิงเฉินจับเขาใส่เสื้อเสร็จก็อุ้มเขาไปยังห้องอาบน้ำ

เซี่ยต้าไปในตัวเล็กน้อย ส่งเสียงครางอื้ออึง หลังจากเซียซิงเฉินบิดผ้าเช็ดหน้าพลางเช็ดใบหน้าให้เขา เขาถึงได้ตาตื่น ขึ้นมา พร้อมกับหยิบแปรงสีฟันแปรงฟันด้วยตัวเอง

“ไปปลุกเสี่ยวไป” เซียซิงเฉินตบชุบๆ ที่ศีรษะเขี่ยต้าไป

เบาๆ

“ห้ามเรียก “เสี่ยวไป!” เสียงเน้อยดังขึ้นตรงหน้าประตู ห้องอาบน้ำ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะตื่นเอง ยืนทำหน้าง่วงอยู่ตรง หน้าประตู กอดอกด้วยใบหน้าขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ ที่เธอเรียกว่า “เสี่ยวไป” อยู่มาก เซียซิงเฉินหัวเราะ ไม่ได้ใส่ใจ คําพูดของเขาเลย

“เสี่ยวไป ตื่นแล้วเหรอ?” เซียต้าไปเอ่ยทักกับเขาเสียงใส “อรุณสวัสดิ์”

“อืม” ตอบรับเสียงเอื่อยเฉื่อยไปที โน้มตัวลงอุ้มเซียต้า ไปขึ้น ทั้งสามคนเดินไปยังห้องอาหาร เซี่ยซิงเฉินถาม “อาบ น้ำแล้วหรือยังคะ?”

“อืม”

“ฉันต้มบะหมี่ไว้ น่าจะทานทันใช่ไหม?”

ไป๋เฉิงวางเซียต้าไปลงแล้วกล่าว “เหลิงเฟยมาแล้ว ทาน นิดหน่อยเวลาน่าจะพอดี

“ถ้างั้นคุณรีบทานเถอะ” เซียซิงเฉินยื่นตะเกียบใส่มือเขา จากนั้นก็ยื่นตะเกียบสำหรับเด็กให้เซี่ยต้าไป เซี่ยต้าไปยิ้ม ตาหยืมองทีมองนั่นที จากนั้นก็ก้มหน้าชุดบะหมี่ อารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด เต็มด้วยความอยากอาหาร ทานค่าใดๆ

เซียซิงเฉินมองเขาทานอย่างเอร็ดอร่อย พลันแค่เจ้าตัวเล็กของเธออารมณ์เธอย่อมรู้สึกเพียงพอแล้ว

รสชาติดีอย่าง

เซียซิงเฉินมองเขา เหมือนเขาจะรับรู้ได้จึงเงยหน้าแล้ว สบกับเธอ สายตาสองคู่สบประสาน ตาเขาล้ำลึกเธอ เริ่มทำตัวถูกเมื่อถูกจ้อง

“รีบทานข้าว” กล่าวไปที จากนั้นก็ก้มหน้าทานบะหมี่

เงียบ

เซียไปบะหมี่สุดท้ายไม่วางตะเกียบแล้วถามอย่างจริงจัง เสี่ยวไป หม่าของเราจะน้องสาวให้ผมอีกนานไหม

ลูกชาย

ไปเย่นิ่งกลับถามเขาด้วยที่จริงจังไม่ไม่นาน นานเท่าไร?

“ เซี่ยต้าไปเอียงไหม”

ไป๋เย่นิ่งสายศีรษะ มีไม่ทัน
เขาชายตามองหญิงสาวตรงข้ามแวบหนึ่ง แววตา แพรวพราวแต่กลับตอบคำถามลูกชายอย่างจริงจัง “ต่อให้จาก นี้ไปพ่อพยายามแค่ไหน อย่างน้อยก็ต้องสิบเดือนข้างหน้า

เซียซิงเฉินใบหน้าแดงก่ำ สองคนนี้กลับพูดคุยเรื่องเธอมี ลูกอยู่ข้างๆ คล้ายไม่มีคนอยู่! อีกอย่างเธอบอกว่าจะมีลูกให้ เขาอีกตั้งแต่เมื่อไรกัน?