ตอนที่ 218 ยิ่งรักมากยิ่งเกลียดมาก(2)

ไปเย่รู้สึกเพียงรัศมีความโหด** ยมกำลังเข้าใกล้ เงยหน้า ขึ้นพลันเห็นใบหน้านั้นของเยเชียว ไม่รู้เพราะโกรธหรือทรมาน ยกมือขึ้นแล้วฟาดลงบนใบหน้าของชายหนุ่ม

เธอแทบจะใช้แรงทั้งหมดกับการตบ เสียงกระทบดัง อย่า ว่าแต่เย่เซียว แม้แต่คนรอบข้างก็ยังตกใจ

รอบข้างเหลือแต่เสียงหายใจ

คลับที่เดิมทีเสียงดังสนั่น พลันเงียบลงทันใด เหมือนเกิด น้ำแข็งขึ้นท่ามกลางอากาศ ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยปาก และไม่กล้า ทำอะไร ยามที่เย่เซียวโกรธขึ้นมาไม่เคยมีใครกล้ายื่นมือ เข้าไปยุ่ง

ขณะที่ทุกคนรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้คงจะตายด้วยกระบอกปืน ของเยเชียวนั้น เขากลับยื่นแขนยาวไปรั้งเอวเธอไว้ ไม่ปล่อย ให้ได้พูดพลางยกเธอขึ้นแบกไว้บนบ่าทันที

“เย่เซียว คุณปล่อยฉันลงนะ!” ไปเที่สวมรองเท้าส้นสูง อยู่เตะเขา เขาใช้ความอดทนมากกว่าเดิมถึงได้ไม่โยนผู้หญิง คนนี้ออกไป มือหนึ่งกุมเท้าที่ถีบเตะไปมาของเธอไว้ กระชาก รองเท้าส้นสูงบนเท้าเธอออกแล้วโยนทิ้งอย่างเย็นชา
นิ้วเท้าของเธอสวยงามมาก ขาวใสเหมือนหยก ถูกเขาจับ ไว้เพียงมือเดียว

เธอใช้แรงที่เหลือไว้ไม่มากขัดขืนแต่ไม่สำเร็จ สุดท้ายจึง ตัดใจอยู่นิ่งเฉยให้เขาทำตามอำเภอใจ

เย่เซียวมีรูปร่างสูงใหญ่และแข็งแกร่ง ไปเยถูกเขาพาด ไว้บนบ่าช่างง่ายดายเหมือนแบกตุ๊กตา ก้าวออกจากคลับไม่กี่ ก้าวก็มีรถยนต์กันกระสุนห้าคนขับมาจอดไว้ตรงหน้า แม้หมูอัน จะแค้นเคืองไปเย่ไม่หาย แต่เย่เซียวเป็นผู้ช่วยชีวิตเขาไว้ และเป็นคนที่เขาเลื่อมใสและเชื่อมั่นที่สุด ย่อมไม่มีทางผิดใจ กับเย่เซียวเพียงเพราะเรื่องเมื่อครู่แน่นอน

ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วเปิดประตูรถ เย่เชียวโยนไป เย่เข้าไปข้างใน ไปเย่รู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียน แต่ทำ อย่างไรก็อาเจียนไม่ออก เมื่อนึกถึงของในแก้วเหล้านั้นก็ยิ่ง โกรธเยเชียว ตอนนี้นอกจากเธอจะรู้สึกมึนหัวและภาพตรงหน้า พร่ามัวเรื่อยๆ แล้ว ร่างกายก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้ว่ายาเริ่ม ออกฤทธิ์แล้ว ปริมาณยาที่ใส่ลงไปมากพอสมควร ต่อให้เธอ พยายามควบคุมไว้มากเท่าใดก็ต้องพังทลายลง

เย่เซียวกดตัวเธอที่นั่งไม่นิ่งไว้ตรงมุม ดึงสายเข็มขัด นิรภัยคาด ให้เธอ ทรงผมเธอตอนนี้ยุ่งเหยิง ใบหน้าเล็กแดงระ เรือ เป็นเพราะหอบหายใจอย่างยากลำบาก ชุดเดรสสีเขียว มรกตบนกายที่เผยให้เห็นร่องอกลึกนั้นไม่เป็นระเบียบตั้งแต่ ยื้อยุดฉุดกระชากกันเมื่อครู่แล้ว อกกระเพื่อมขึ้นลงตามแรง หายใจถี่ของเธอ ผิวขาวตรงอกเผยให้เห็นวับๆ แวมๆ จนเขาก็เริ่มหายใจติดขัดขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้

สิบปีก่อนเธอมีเสน่ห์ที่สดใส ไร้เดียงสาบริสุทธิ์…แต่เห็น ได้ชัดว่าเธอในสิบปีให้หลัง มีวิธียั่วยวนผู้ชายที่ดีมาก

เย่เซียวจ้องมองเธอที่มีสภาพนี้นิ่งๆ สีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ว่า กำลังคิดอะไรอยู่

ไปเยลืมตาขึ้นสะลึมสะลือ สบเข้ากับแววตาที่กำลัง ครุ่นคิดบางอย่างของเขา เธอยิ้มบางๆ พลางขยับร่างกายเพื่อ ให้ซบลงตรงไหล่ของเขา

“คุณคิดอะไรอยู่?” ไปเย่เอ่ยถามเสียงกระเป๋า ใบหน้า เล็กที่ร้อนรุ่มแนบเข้าตรงลำคอของเขา จงใจหายใจรดต้นคอ ของชายหนุ่ม

เธอกำลังจงใจยั่วเขา

ไปเยสภาพนี้ทำให้เย่เซียวรู้สึกว่าเป็นคนแปลกหน้า เธอ ในสิบปีก่อนไม่มีทางทำเช่นนี้ เขาขมวดคิ้ว สายตายังคง จดจ้องใบหน้าเธอ คล้ายต้องการดูอดีตกับปัจจุบันให้ออก ว่า แบบไหนถึงจะเป็นตัวปลอมของเธอ

มืออ่อนนุ่มของเธอที่ร้อนรุ่มสอดเข้าใต้เสื้อเชิ้ตของเขา เขาขมวดคิ้วแล้วห้ามมือเธอไว้ ในแววตามีความรังเกียจอยู่ เล็กน้อย

“ไปเย่ อย่ามาล้อเล่นต่อหน้าผม
ไปเย่แอบตกใจไปชั่วครู่ จู่ๆ ก็หัวเราะออกมา ในเสียง หัวเราะปนด้วยความเศร้าอยู่บ้าง นิ้วมือลูบไล้เปลือกตาที่เผย แววเย็นชาช้าๆ “เย่เชียว ฉันเห็นความผิดหวังในแววตาคุณ…

สีหน้าเขาเย็นชากว่าเดิม

“ไปเยคนก่อนคือของปลอม ไปเยู่ตรงหน้าคุณคนนี้ที่ ทำให้คุณรังเกียจถึงจะเป็นของจริง…” เมื่อก่อนไปเย่ที่เขา หลงรัก เป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้นเอง สำหรับเย่เซียวแล้ว โหดร้ายอยู่บ้าง

แต่เธอกลับเอ่ยพึมพำไม่หยุด “เยเชียว ถ้าคุณยังหมกมุ่น อยู่…ก็รีบถอดใจเถอะ…ไปเที่คุณเคยรัก ไม่เคยมีในโลกนี้ มาก่อน”

เย่เซียวคล้ายถูกคำพูดของเธอกระตุ้นเข้า สีหน้าเรียบตึง ยกมือขึ้นบีบคางเธอไว้ ออกแรงมากเกินไปจนนิ้วมือขาวซีด “หุบปาก! ผมไม่ต้องการให้คุณมาพูดย้ำเตือนว่าเมื่อก่อนผมโง่ แค่ไหน!!”

อดีตที่ผ่านไป เป็นความทรงจำที่เขารู้สึกว่ามีความสุข มากที่สุดในชีวิต แต่ความจริงกลับโหดร้ายยิ่งกว่า ปัจจุบันตัว ต้นเหตุยังกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าเขาได้อย่างหน้าตาย แถม ยังเย้ยหยันอย่างบังอาจแบบนี้

รนหาที่ตายชัดๆ!

ไปเย่เจ็บจนคิ้วสวยขมวดเป็นปม สะบัดมือของเขาทิ้งอย่างยากลำบาก จากนั้นเธอก็ค่อยๆ หมดแรงจนแม้แต่แรง พูดก็ไม่เหลือ ยิ่งไม่มีสติเหลือ เธอเอนพิงเบาะหลังไว้ ทั้งรู้สึก หนาวและรู้สึกร้อน ถูกทรมาน ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรจนท้าย สุดรถยนต์ก็จอด

เย่เซียวช้อนตัวเธอเดินลงจากรถ เป็นท่าอุ้มที่วางมือไว้ใต้ บั้นท้ายเธอ เธอใช้แขนที่ไร้เรี่ยวแรงโอบรอบคอเขาไว้ เรียวขา ขาวเกี่ยวเอวสอบเขาไว้อัตโนมัติ เพราะยาที่ออกฤทธิ์จึงไม่สน ว่าตอนนี้อยู่ที่ใด พลางประทับริมฝีปากลงปากเย็นๆ ของเย เขียวทันที

เธอกระหาย

อยากดื่มน้ำ

คล้ายปลาที่ขาดน้ำ ดูดดึงปากชิ้นของเขาไว้ไม่ผละออก ท่าทางรีบร้อนแบบนี้พลันทำให้เขาหายใจติดขัดขึ้นทันใด ผู้ หญิงคนนี้! เขารู้สึกถูกเธอปั่นป่วนความรู้สึกที่เกลียดชังให้ ควบคุมไม่ได้!

เขาขมวดคิ้ว อยากผลักเธอออกอย่างไร้ความปรานี แต่ กลับได้ยินเธอพึมพำเสียงเบา “เอเชียว…ทรมานจัง…

เสียงนี้ที่แผ่วเบาออดอ้อน ทำให้เข้าใจกระตุกวูบ พลัน รู้สึกว่าเป็นเหมือนเมื่อสิบปีก่อน…ทุกครั้งที่เธอป่วยก็จะออก อ้อนเขาอย่างน่ารักแบบนี้

เขาหรี่ตามองเธอ ไม่แน่ใจว่าเธอกำลังเล่นละครตบตาตัวเองอยู่อีกหรือไม่

“ฉันอยากดื่มน้ำ… กลีบปากของไปเย่แนบชิดกับของ เขาอยู่ ขยับไปมาพร้อมมือที่ดึงคอเสื้อเขา คล้ายว่าเริ่มรำคาญ เพราะไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบสักที

แววตาเยีเขียวอ่อนโยนขึ้นมาก สักพักถึงได้ผละออกจาก ริมฝีปากเธอ เบี่ยงหน้าหันไปมองพวกหนูอันแวบหนึ่ง “พวกแก กลับไปก่อน!”

หยอันเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด มองเขาแล้วมองไปเยู่ใน อ้อมแขน ขมวดคิ้วเป็นปม “เธอเจ้าเล่ห์ เก่งเรื่องเล่นละคร…

“ฉันรู้” เย่เซียวเอ่ยขัดคำพูดอีกฝ่าย

หยอันนิ่งไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก

สถานที่ที่เยี่เซียวพักอยู่ก็เต็มไปด้วยประตูกั้นหลายบาน ป้อมปราการเป็นจุดๆ ทหารรักษาความปลอดภัยในชุดเครื่อง แบบเดินตรวจดูไปมา

เขาอุ้มไปเย่เข้าไปในห้องพักสำหรับแขกทันที คนรับใช้ ยกน้ำขึ้นมา เขาค้นยาเร่งอาเจียนจากลิ้นชักขึ้นมาหลอดหนึ่ง

“ดื่มลงไป! เปิดฝาออกแล้วยืนชิดขอบปากเธอ

เธอดื่มไปอีกหนึ่ง รู้สึกว่าไม่อร่อยเลยปัดมือเขาทิ้งและไม่ ยอมดื่มอีก สีหน้าเย่เซียวเย็นชา เทยาเร่งอาเจียนเข้าปากตน พลางบีบคางเธอเพื่อให้เธออ้าปากออก ก้มหน้าส่งต่อยาเร่ง อาเจียนเข้าปากเธอ