ตอนที่ 204 บุคคลสําคัญปรากฏตัวในบ้าน (10)

เขาก็ไม่ได้ยืนตัวเธอไว้ได้แต่เลื่อนมือลงจากเอวเธอเงียบๆ

ทั้งสองรักษาระยะห่างประมาณหนึ่งก้าวไว้ แต่หัวใจเธอยัง คงเต้นดัง “ตุบๆ คล้ายว่าตอนนี้ทั้งสองกำลังแอบคบกันอยู่…

เป็นความรู้สึกที่หวานอยู่หน่อยๆ

เล็กๆ น้อยๆ แต่กลับไม่เลี่ยน

เพียงแค่นี้พวกเขาถือว่ากำลังคบกันอยู่หรือเปล่า?

เซียซิงเฉินคิดไม่ตก แต่ในตอนนี้ที่เธออารมณ์ดีนั้นเป็น เรื่องจริง ฉะนั้นเธอจึงไม่ได้คิดมากอะไรอีก ทำเพียงแค่เดินไป ดึงตัวเซียต้าไปที่นั่งอยู่บนพื้นขึ้น “หยุดเล่นได้แล้ว ไปล้างมือ แล้วกินข้าว”

เวลาบ่ายสองกว่า รุ่ยยังก็ขับรถมาถึงแล้ว ขับมาตั้งแต่ หน้าปากซอยจนถึงบ้าน

ไปเย่นิ่งเดินเข้าไปหยิบเสื้อกันหนาวตัวยาวในห้องด้วยตัว เอง เซี่ยซิงเฉินกำลังยืนคุยกับรุ่ยยังอยู่ตรงนั้น สุดท้ายคุยได้ เพียงครู่เดียว ไป๋เย่นิ่งก็ออกมาจากห้องนอน
“เสื้อล่ะคะ?” เซี่ยซิงเฉินเห็นว่าเขาเดินมามือเปล่า

เขาพูดกับเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “หาไม่เจอ คุณมาช่วย ผมหาหน่อย”

“ทำไมถึงหาไม่เจอล่ะคะ? ตอนกินข้าวฉันพาดมันไว้บน เก้าอี้ในห้องแล้วนี่นา คุณได้หาดีๆ หรือเปล่า?” เซี่ยซิงเฉินถาม แต่ไปเย่นิ่งแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เดินหน้ามุ่ยเข้าห้อง รุ่ยทั้ง หัวเราะแล้วกล่าว “คุณเซีย คุณเข้าไปดูสักหน่อยเถอะ

“ก็ได้ งั้นคุณรออยู่ตรงนี้สักครู่นะคะ คุณแม่ฉันชงชาให้ คุณอยู่ ดื่มชาสักหน่อยค่อยไปเถอะ

เชียซิงเฉินกล่าวอย่างสุภาพกับรุ่ยกังเสร็จถึงหมุนตัวเดิน ตามไปเย่นิ่งเข้าไป

“เสื้อก็อยู่ตรงนั้นไม่ใช่เหรอคะ?” เซียซิงเฉินเดินเข้าประตู

ก็เห็นทันที ไปเฉิงหันกลับมาปิดประตู ไม่รอให้เธอตั้งตัวเขาก็

ดันเธอชิดติดประตูแล้ว

ลมหายใจหนักหน่วงของชายหนุ่มรดอยู่เหนือศีรษะเธอ อุณหภูมิร่างกายที่อุ่นร้อนรวมไปถึงสายตาแวววับที่ทิ้งไว้บน ร่างเธอ ล้วนทำให้เธอหัวใจเต้นแรงจนสะเทือนมาถึงลำคอ ฉะนั้น…..

เมื่อกี้เขาจงใจบอกว่าหาเสื้อไม่เจออย่างนั้นเหรอ?

ไม่รอให้เธอทำความเข้าใจ รสจูบของชายหนุ่มก็ประทับ ลงมาทันใด หัวใจเธอสั่นไหวไปครู่ ริมฝีปากของชายหนุ่มที่อุ่นร้อนปนกลิ่นมนต์แทรกซึมเข้าโพรงปากของเธอ เหมือนกับอด กลั้นมานาน ริมฝีปากเขาที่เพิ่งสัมผัสกับเธอก็เอาแต่ใจอย่าง ร้อนแรง ยากจะห้ามได้

ลมหายใจหนักหน่วง

เซี่ยชิงเฉินถูกเขาดันติดประตู กลีบปากที่ถูกเขาดูดดึงเริ่ม บวมจนปวด แต่ก็ทำใจออกห่างไม่ได้ มือใหญ่ของชายหนุ่ม ล้วงเข้าใต้เสื้อของเธออย่างทนไม่ไหว

ลมหนาวแทรกซึมเข้าตามรอยแยกของเสื้อผ้า เธอเผลอ สั่นสะท้านเพราะความหนาว หากแต่ความอุ่นร้อนจากฝ่ามือ ใหญ่ของชายหนุ่มที่แผ่ซ่านลงบนผิวอย่างรวดเร็วนั้นทำให้ลม หายใจเธอติดขัด ในหัวขาวโพลนไปพักใหญ่

ไปเย่นิ่งอยากจะจูบเธอดีๆ มาตั้งนานแล้ว หรืออาจพูดได้ ว่าไม่ใช่แค่จูบเธอดีๆ ตลอดทั้งวันที่มองเห็นเธอก็รู้สึกก หัวใจอย่างทนไม่ได้ ความทรงจำที่คลอเคลียอยู่กับเธอตลอด คืนนั้นผุดขึ้นในหัวไม่หยุดหย่อน แต่ดันมีทั้งผู้อาวุโสและเด็ก น้อย จึงยากจะหาโอกาสอันเหมาะสมได้

เซี่ยซิงเฉินถูกจูบจนดวงตาขึ้นด้วยน้ำใสบางๆ เธอคว้าสติ เส้นสุดท้ายไว้ ดึงมือเขา “ถ้ายังไม่ไป…ต้องไม่ทันเวลาแน่ๆ

ไป๋เย่นิ่งดูดดึงปากเธออีกครั้งถึงผละออกอย่างอาลัย

อาวรณ์

เซี่ยต้าไปทุบประตูจากด้านนอกอย่างแรง “เสี่ยวไป หม่ามทำไมเข้าไปนานขนาดนี้?”

พวกเขาเข้ามาสักพักแล้วจริงๆ! แค่หยิบเสื้อตัวเดียวต้อง ใช้เวลานานขนาดนั้นเลย? กลัวแค่ว่าคนด้านนอกจะรู้เรื่องกัน หมดแล้ว

เซี่ยซิงเฉินไหวตัวพริบเดียวก็ดึงมือเขาออกมา เงยหน้า มองเขาแวบหนึ่งก่อนจะเบนสายตาหนี หันกลับไปจัดเสื้อผ้า หน้าผมให้เรียบร้อย

สีหน้าไปเฉิงแย่มาก สักวันจะต้องจับเจ้าตัวเล็กข้างนอก นั่นไปทิ้งไว้กลางถนนแน่ๆ!

เขา โน้มตัวหยิบเสื้อกันหนาว ใบหน้าเซียซิงเฉินยังคงแดง . รอเขาเปิดประตูออกไป เธอถึงเดินตามหลังเขาออกไปช้าๆ เซียต้าไปเงยศีรษะเล็ก จ้องมองพวกเขาทั้งสอง สุดท้ายก็ทิ้ง สายตาสงสัยมาที่เขา “เสี่ยวไป ทำอะไรอยู่ข้างในเหรอ?”

“เรื่องของผู้ใหญ่ บอกไปลูกก็ไม่เข้าใจ ถามเยอะทำไม?” เซียต้าไปอมลมไว้จนปากพอง ไม่ถามอีก

ไป๋เย่ฉิงสวมเสื้อกันหนาวตัวยาวไว้ หันกลับไปเอ่ยลาเงิน หมิ่น ทั้งสองพูดคุยกันเล็กน้อย เขาถึงก้าวเท้าเดินไปข้างๆ รถ รุ่ยกังเปิดประตูไว้ตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว เขาหันไปมองเธอแวบหนึ่ง สายตาแวบเดียวนั่นทำให้หัวใจเซียซิงเฉินสั่นไหว แทบไม่ต้อง คิดอะไรให้มากความ เผลอกล่าวออกไป “ให้ฉันไปส่งคุณที่ สถานีเถอะค่ะ”
เขาแย้มมุมปาก ยืนรออยู่ตรงนั้น

“แม่…ลูกไปส่งเขาแป๊บหนึ่งนะคะ” เซียซิงเฉินเอ่ยกับเงิน

หมิ่น

เงินหมิ่นพยักหน้า “ไปเถอะ รีบกลับมาล่ะ” สายตาเหมือน รู้ทุกอย่างของแม่นั้นทำให้เธอเขินอายเป็นอย่างมาก

“ผมก็จะไป! ผมก็จะไปส่งเสี่ยวไป!” เซียต้าไปรีบตามไป ทันที เซียซิงเฉินมองชายหนุ่มตรงหน้าแวบหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าไป เย่นิ่งไม่ยินดีจะให้เธอพาเขาไปด้วย เซียซิงเฉินสงสารลูกชาย ตัวเองจริงๆ นี่คือถูกรังเกียจแล้วใช่ไหม?

เสินหมิ่นรวบเซี่ยต้าไปไว้ในอ้อมแขน “เราก็อย่าไปเลย ให้คุณแม่เราไปคนเดียวเถอะ อีกอย่างอีกไม่กี่วันเดี๋ยวคุณพ่อ เราก็มาใหม่”

เซียต้าไปทำปากพองลมอย่างไม่ลดละ เขาก็กลัวว่าครั้งนี้ เสี่ยวไปกลับไปแล้วจะแอบแต่งงานอีก ในใจเลยคอย หวาดระแวงอยู่ตลอด เงินหมุนเอ่ยปลอบเขาเสียงเบา “หลาน ไม่อยากให้เสียวไปของหลานชอบชิงเฉินแล้วเหรอ? ตอนนี้ พวกเขากำลังจู๋จี๋กันอยู่นะ หลานอย่าไปรบกวนเลย

เซี่ยต้าไปได้ยินเช่นนี้ถึงยอม ไม่ได้ตามไปแต่อย่างใด

คนขับรถขับรถออกไป รุ่ยกังนั่งอยู่ตรงเบาะหน้า ไปเย่นิ่ง และเซี่ยซิงเฉินนั่งอยู่เบาะหลังด้วยกัน ทิวทัศน์นอกหน้าต่างเข้า สู่ฤดูหนาวจนเหลือเพียงเศษซากที่แห้งเยว แต่เซียซึ่งเป็นม องดูแล้วกลับรู้สึกมีกลิ่นอายไปอีกแบบ
ไปเย่งกำลังเปิดเอกสารสอบสวนที่รุ่ยยังนำมาด้วย อีก มือยื่นไปเหมือนไม่ได้ตั้งใจ หากแต่ก็กุมมือเธอไว้อย่างเป็น ธรรมชาติ

เซียซิงเฉินหันหน้ามามองเขา เขาไม่ได้เงยหน้า ทำเพียง แค่จดจ่ออยู่กับเอกสารของตน แต่มือที่กุมเธอไว้กลับลูบไล้เล็บ มือที่ถูกตัดเป็นระเบียบและสะอาดเล่นอย่างเผลอไผล ทุกนิ้วมือ ของเธอล้วนนุ่มนิ่ม เรียวบาง เทียบเห็นได้ชัดเมื่ออยู่ในมือใหญ่ ของเขา เหมือนมือของเด็กอย่างไรอย่างนั้น

สุดท้ายเซี่ยซิงเฉินก็อดถามไม่ได้ “คุณกับซึ่งเหวย ทีนี้ จบแล้วจริงๆ เหรอคะ?”

“ความจริงก็คือไม่เคยเริ่มต้น” เขาดึงมือเธอไปวางไว้ตรง หน้าตักของเขา เซียซิงเฉินรู้สึกอบอุ่น มือจึงสอดอยู่ในฝ่ามือ ของเขาอย่างสงบ มองไหล่กว้างของเขา เผลอซบหัวลงอย่าง ไม่รู้ตัว

กลิ่นหอมโชยอยู่ปลายจมูก ไปเย่นิ่งนิ่งอึ้งไปครู่ถึงเสมอง ด้านข้าง เธอเงยศีรษะขึ้นแล้ววางคางเกยอยู่บนไหล่เขา สบ สายตากับเขา “แล้วตอนนี้คุณก็แตกหักกับซุงถั่วเหยาจริงๆ เห รอคะ?”

ท่าทีเช่นนี้ทำให้ทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากเป็นพิเศษ ลมหายใจ ที่เริ่มหนักหน่วงเล็กน้อยของเขาทำให้บรรยากาศในรถเริ่ม แปลกไป

ไป๋เย่นิ่งก้มมองใกล้ชิดกว่าเดิมอีกนิด จนกระทั่งปลายขนตาแทบจะคลอเคลียปลายจมูกของเธอแล้ว เซี่ยซิงเฉินใจ สั่นไหวอย่างรุนแรง ลมหายใจก็ถูกเขาปั่นป่วนไปหมด แม้แต่ มือที่ถูกเขากุมอยู่ก็บีบเกร็ง