ตอนที่ 198 บุคคลสำคัญปรากฏตัวในบ้าน (4)

เซียซิงเฉินนิ่งไปครู่หนึ่ง เหมือนถูกคนจับไม่ได้ รู้สึกอายจนหู แดงระเรื่อ แถมไม่รู้ว่าควรอธิบายอย่างไร ทำเพียงแค่รีบยืน ตรงเพื่อรักษาระยะห่างกับเขาไว้ แสร้งเอ่ยเสียงเข้ม “คุณตื่น แล้วก็ดี พรุ่งนี้เช้าคุณก็กลับไปเถอะ ฉันไม่ยอมยกลูกให้คุณ แน่!”

เธอตีหน้านิ่ง เอ่ยจบก็หมุนตัวจะเดินออกไป

ไปเย่งเหลือบมองผ้าห่มบนกายตนแวบหนึ่ง รู้สึกอุ่นใน ใจ มุมปากยกยิ้มบาง ฝ่ามือ ใหญ่เอื้อมดึงแขนเธอไว้ทันที

ฝ่ามืออุ่นร้อนนั่นประทับลงบนข้อแขนของเธอ ในค่ำคืนที่ แสนหนาวเหน็บทำให้รู้สึกอบอุ่นมากยิ่งขึ้น ชวนให้เธอ ใจสั่น ไหว เธอกลัวว่าตนจะไม่แน่วแน่ แล้วถลำลึกอีกครั้งจนสูญเสีย ความเป็นตัวเอง เธอจึงหวาดกลัวการสัมผัสที่ใกล้ชิดแบบนี้ เขาเพิ่งโดนตัวเธอ ความรู้สึกเหมือนถูกไฟดูด อยากจะสะบัด มือเขาทิ้ง

ไปเฉิงออกแรงมากขึ้น จับเธอไว้แน่น

“ถ้าลูกไม่กลับไปพร้อมผม ผมคงไม่คิดจะไปทั้งอย่างนี้ เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่อนุญาตให้เอ่ยขัด เขานั่งอยู่ ส่วนเธอ ยืน ทั้งที่เขาเงยหน้ามองเธอ แต่รัศมีรอบกายยังคงไม่หายไปแต่อย่างใด

เซี่ยซิงเฉินก้มหน้ามองเขา แววตาฉายแววหม่นเพียงครู

เป็นอย่างที่คิด…

เขามาเพื่อลูก

หัวใจหนักอึ้งและเจ็บปวด

ความจริงมันน่าขำนัก แต่เธอกลับรู้สึกผิดหวัง แล้วผิดหวัง อะไรล่ะ? เขาย่อมมาเพื่อลูกอยู่แล้ว

ตอนนี้ระหว่างพวกเขา สายคล้องความสัมพันธ์ที่เหลือ เพียงหนึ่งเดียวก็มีแค่เซียต้าไปเท่านั้น…

“ถ้าคุณไม่อยากให้ผมพาลูกไป ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้” ขณะที่ เธอกำลังเหม่อลอย ไปเฉิงก็เอ่ยปาก แววตาที่จดจ้องเธออยู่ นั้นล้ำลึกจนยากจะคาดเดา

เซี่ยซิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยมองเขา ไม่พูดไม่จา เพียงแค่

รอเขาเอ่ยต่อเงียบๆ

สายตาเขากวาดมองตัวเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าหนึ่ง รอบ ความหมายของสายตานั้นชัดเจนมาก เซียซิงเฉินใจ กระตุกวาบ ได้ยินเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงถึงจริงจังกึ่งล้อเล่นตามที่ คาด “ใช้ร่างกายคุณขอร้องผมอีกที ถ้าทำให้ผมพอใจเหมือน คราวก่อนได้ บางทีผมอาจจะตอบตกลงคุณได้อีกครั้ง”

สีหน้าเขาแฝงความนัยบางอย่างเมื่อกล่าวถึงครั้งก่อน
“คุณมันเลว!” เซียซึ่งเป็นอารมณ์พุ่งสูง ออกแรงสะบัดมือ เขาทิ้ง ดวงตาแดงเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าเขาทำเกินไป เขา แต่งงานแล้วไม่ควรเอ่ยข้อแลกเปลี่ยนที่หน้าไม่อายเช่นนี้ออก มา นั่นเป็นการเหยียดหยามเธอโดยตรง! หรือว่าเขาอยากซ้าย โอบขวากอด? ถ้าเขาซ้าย โอบขวากอดได้ คงจะมีผู้หญิง มากมายที่ยินยอม แต่ผู้หญิงเหล่านั้นไม่มีทางเป็นเธอได้

เซี่ยซิงเฉินกำลังจะเดินไป แต่ฝ่ามือใหญ่เขายื่นออกแล้ว รวบเอวเธอเข้าหาตัวทันที เพียงแค่ออกแรง ทั้งตัวของเธอก็นั่ง พับลงบนขาของเขา ผ้าห่มตกพื้น ในเวลานี้ก็ไม่มีใครสนใจ

เซียซิงเฉินส่งเสียง อีก” ที่หนึ่ง ทุบฝ่ามือลงบนไหล่เขา อย่างต่อต้าน เขากำหมัดเธอไว้ ดวงตาแดงก่ำของเธอทำให้ เขารู้สึกเอ็นดูปนสงสารขึ้นในใจเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร ทำ เพียงแค่กอดเธอเอาไว้

“ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ

“แต่ฉันไม่อยากฟัง” เธอกัดปากอย่างดื้อรั้น ไม่ยอมสบ สายตาเขา

ไปเย่นิ่งไม่สนว่าเธออยากฟังหรือไม่อยากฟัง “พรุ่งนี้ตื่น เช้าหน่อย เรามาคุยกันดีๆ

คืนนี้เขาเหนื่อยจริงๆ เขามองเธอด้วยท่าทีเมื่อยล้า “มีผ้า ขนหนูใหม่ไหม? หาให้ผมผืนหนึ่งที

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเคาะดัง เสียงเงินหมิ่นดังแว่วมาจาก ด้านนอก “ซิงเฉิน แม่เอาผ้าขนหนูมาแล้ว ออกมาเอาหน่อย
เสียงของมารดา ทำให้เซียซิงเฉินตกใจนิ่งไปชั่วครู่ แทบ จะกระโดดลูกออกจากขาของเขา หากให้มารดารู้ว่าตนยังยุ่ง วุ่นวายกับเขาอีกคงจะผิดหวังมากแน่ๆ เธอไม่อยากทำให้ มารดาเสียใจ

แต่เทียบกับปฏิกิริยาตอบรับอย่างรุนแรงของเธอ เขากลับ นิ่งเฉยเหมือนปกติ มองเธออย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง รวบผ้าห่มวาง บนมือเธอ ส่วนตนก็หมุนตัวไปเปิดประตู

เซี่ยซิงเฉินปัดฝุ่นเล็กน้อยบนผ้าห่ม แล้วจัดวางบนเตียง ใหม่ ไปเฉิงรักสะอาด แต่เธอตัดสินใจไม่สนว่าเขาจะรับผ้าห่ม ผืนนี้ได้หรือไม่ แต่ถ้าเขารับไม่ได้จะดีที่สุด พรุ่งนี้เขาอาจกลับ ไป

“น้าเงิน” ไปเยถึงเปิดประตู เงินหมื่นยื่นผ้าขนหนูสองผืน ให้เขา กล่าว “นี่เป็นของใหม่ทั้งหมด คุณก็ใช้ไปก่อนนะ

“ครับ ขอบคุณมาก

“ถ้าเหนื่อยก็รีบพักผ่อนเถอะ พวกคุณขับรถมาตั้งเจ็ดแปด ชั่วโมงเลยนะ!”

“อืม ผมอาบน้ำเสร็จก็จะเข้านอนแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่รบกวนแล้ว” เป็นหมื่นไม่ได้เข้ามาแต่ อย่างใด และกำลังจะเดินจากไป

“ปูเตียงเสร็จแล้ว แม่ รอลูกหน่อย” เซียซิงเฉินอยากออก ไปพร้อมเสินหมิ่น แบบนี้ไปเฉิงก็จะไม่ทำอะไร เธอเดินก้มหน้าออกไป ตั้งใจไม่มองเขา แต่ไม่คิดว่าตอนที่กำลังเดินผ่านเขา นั้น เขากลับยื่นมือตั้งแขนเธอไว้กะทันหัน ปลายนิ้วอุ่นร้อนของ ชายหนุ่มปาดผ่านฝ่ามือเธอ แผ่วเบาและจั๊กจี้ เหมือนขนนกที่ ปาดผ่าน ใจเธอกระตุกวูบ เดิมที่คิดว่าเขาจะทำอะไร แต่เขาไม่ ได้ทําเช่นนั้น เพียงแค่ผละออกอย่างรวดเร็ว แล้วปล่อยเธอไป

เซี่ยซิงเฉินหวาดระแวง ไม่แน่ใจว่าการกระทำเมื่อครู่ มารดาได้มองเห็นหรือเปล่า ลอบมองมารดาหลายที แต่เห็น แววตาเธอที่ซ่อนอมยิ้มบางเบา เหมือนอารมณ์ดีอยู่ไม่น้อย เธอ ถึงเบา ใจลงบ้าง

“ใกล้สองทุ่มแล้ว ลูกก็ล้างมือล้างเท้าให้ต้าไปแล้วเข้า นอนเถอะ” เดินมาถึงหน้าประตูห้อง เงินหมิ่นก็กล่าวกับเธอ เซียซิงเฉินรับคำ เงียบไปชั่วครู่ถึงได้เอ่ยด้วยท่าที่หนักใจ “แม่ แม่อย่าคิดมาก พรุ่งนี้ลูกจะให้เขาไปจากที่นี่แต่เช้าเลย

“เรื่องพรุ่งนี้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้เถอะ! ถ้าเขามีเวลาอยู่ที่นี่ แล้วอยู่ต่ออีกสักคืนสองคืนก็ไม่เป็นไร ในเมื่อหลานก็คิดถึงพ่อ ของเขาอยู่ตลอดเลยไม่ใช่หรือไง?

เกินคาดที่เซี่ยซิงเฉินคิดไว้อีกครั้ง แต่เงินหมิ่นไม่ได้ กล่าวอะไรอีก เปิดประตูพลางเดินเข้าห้องนอนของตนไปแล้ว เรื่องของหนุ่มสาวตัวเองคงทำได้แค่ให้คำแนะนำ แล้วปล่อย ให้พวกเขาจัดการกันเอง เธอในฐานะผู้อาวุโส ก็อย่าได้ไป กังวลใจแทนเลย
เมื่อเซี่ยซิงเฉินกลับถึงห้อง เซียตาไปยังคงนอนหลับอยู่ ตั้งแต่รู้ว่าเสี่ยวไปของเขาแต่งงาน เขาก็ไม่ได้นอนหลับสบาย สักเท่าไร ตอนนี้หลับลึกไปเลยทีเดียว เธออุ้มเข้าไปในห้องอาบ น้ำ นั่งอยู่บนเก้าอี้เล็ก เซียต้าไปก็นอนซบอยู่บนอกเธออย่าง สงบนิ่ง เธอบิดผ้าเช็ดหน้าแล้วเช็ดใบหน้าเขาจนสะอาด จาก นั้นก็เปิดน้ำอุ่นล้างมือและเท้าเล็กนุ่มนิ่มของเขา

ขณะกำลังล้างอยู่ เมื่อนึกถึงว่าเขามาเพื่อลูก และอาจ พาต้าไปไป เธอก็แสบจมูก ในเมื่อกรุ๊ปเลือดพิเศษของเขาได้ กำหนดไว้ว่าอนาคตเขายากจะมีลูกคนอื่นอีก จะให้เขาปล่อย มือต้าไปไปก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องง่าย

“หม่าม เมื่อกี้ผมฝัน ฝันถึงเสี่ยวไป… เซียต้าไปถึงหลับกึ่ง ตีน ซบบนไหล่เธอพลางพิมพา

เธอสกัดกลั้นอารมณ์อ่อนไหว เม้มปากแน่น จุ๊บลงกลาง หน้าผากของเขา “นอนต่อเถอะ ไม่แน่…พรุ่งนี้เช้าตื่นมา ลูกอาจ จะเจอเสี่ยวไปก็ได้”

ไม่รู้ว่าเซี่ยต้าไปได้ฟังที่เธอพูดหรือเปล่า แต่ไม่ว่าอย่างไร ปากเล็กนั่นก็ถูไปมาบนไหล่เธอ จากนั้นก็หลับไปอีกครั้ง