ตอนที่ 195 บุคคลสำคัญปรากฏตัวในบ้าน (1)

ใต้บันได ประตูรถคันที่สามถูกเปิดออก หญิงสาวที่สวมเพียง เสื้อบางๆ ลงมาจากรถ เธอยืนอยู่ท่ามกลางทิวทัศน์ยามค่ำคืน เงยหน้ามองเขา แววตาเฉยชาดั่งที่เป็นมาตลอดฉายแววกังวล เล็กน้อย เล็กน้อยหากแต่ไม่อาจมองข้าม

เขาเร่งฝีเท้าเดินลงบันได ถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก พลัน นึกบางอย่างขึ้นได้แล้วโยนเสื้อกันหนาวให้หนูเจอหนุนที่ยืนอยู่ ด้านหลัง ถอดเสื้อของแกออก แกใส่ของฉัน”

อยู่ข้างในมาค่อนคืน บนตัวเขามีกลิ่นบุหรี่หนักมาก จึงอ ต้องทนไม่ไหว หยูเจ๋อหนันถอดเสื้อออกแล้วโยนให้เขา เขาเดิน มาตรงหน้าจิ้งอวี่ พลางคลุมเสื้อไว้บนไหล่เธอโดยทันที

“ข็นรถเถอะ ข้างนอกหนาวนะ

“ยังไหว แค่ง่วงนิดหน่อย” น้ำเสียงของหญิงสาวเบาหวิว

ไพเราะเสนาะหู

“นอนบนรถดีๆ สักสืบเถอะ”

“อืม”

หมู่บ้านเล็กในอีกฟากหนึ่ง ตลอดทั้งคืนเซียต้าไปนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง เซียซิงเฉินนอนหงายนิ่งอยู่บนฟูก มือวางบนอก ตรงนั้น ปวดแปลบ

“หม่า” ไม่รู้กี่โมง ในที่สุดเขี่ยต้าไปก็เอ่ยปาก ยาม ค่ำคืนยังมีเสียงสะอื้นอยู่เล็กน้อย เซียซิงเฉินก็นอนไม่หลับ ตอบรับเสียง “อืม’ เบาๆ

“แม่ก็เศร้าอยู่ ใช่ไหม?”

เสียงนุ่มของเด็กน้อยทำให้เธอแสบจมูก พลิกตัวหันข้าง กอดเขาไว้ เธอหลับตาแน่นไม่ให้หยดน้ำซึมไหลออกจาก ดวงตา แม้จะไม่ได้พูดแต่เสียงลมหายใจที่หนักอึ้งได้ตอบ คำถามเด็กน้อยแทนเธอไปแล้ว

“…เสี่ยวไปไม่ได้โทรมาเลยเหรอ?” ทั้งที่บอกว่าจะไม่ สนใจเขาอีก และไม่เอาเขาแล้ว แต่เซี่ยต้าไปกลับอดถามเสียง เศร้าไม่ได้

“ไม่เลย” เซียซิงเฉินก็ตอบกลับเสียงเศร้าเช่นกัน

ตั้งแต่ตอนเช้าที่ถูกเจ้าตัวเล็กวางสายไป โทรศัพท์มือถือ

ไร้การเคลื่อนไหวใดๆ อีก ไม่มีสายโทรเข้าและไม่มีข้อความ ก็

ไม่น่าสงสัย ในเมื่อเธอเห็นเองกับตาว่าเขาจับมือเจ้าสาวกล่าว

คำสาบานต่อหน้าบาทหลวงอยู่ ช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้จะมี

เวลาโทรหาพวกเขาเหรอ? ต่อให้โทรมาจะพูดอะไรได้อีก? ดู

เหมือนไม่มีอะไรจะพูดแล้ว…

ขณะทานอาหารเย็นช่วงค่ำนั้นคือเว่ยยังโทรหาเธอ ถาม ว่าเธอรู้เรื่องประธานาธิบดีแต่งงานหรือไม่ เธอบอกไปว่ารู้ฝั่งเว่ยยังกำลังจะเอ่ยบางอย่าง ฝั่งเธอก็วางสายไปเสียแล้ว โทร ศัพท์แบตเตอร์รี่หมด เซียซิงเฉินก็ไม่ได้ไปชาร์ตอีก เธอกลัวว่า ตนเปิดเครื่องก็จะอดค้นหาข่าวของเขาบนอินเทอร์เน็ตไม่ได้

ไม่จําเป็นอีกแล้ว……

คืนนี้ เป็นคืนเข้าหอของเขา กับซ่งเหวยอ…

แค่คิดว่าตอนนี้เขากำลังนอนอยู่บนเตียงกับผู้หญิงคนอื่น กระทำบางอย่างที่ใกล้ชิดเหมือนที่ทำกับเธอก่อนหน้า เซียซิงเฉิ นพลันรู้สึกเหมือนใจถูกใบมีดจ้วงแทง

ก่อนหน้านี้รู้สึกว่าตนไม่น่าจะสนใจมากนัก อย่างน้อยก็ได้ เตรียมใจมาเพียงพอแล้ว อีกอย่างที่ตนรู้สึกต่อเขาอย่างมาก น่าจะเป็นแค่ใจเต้น จึงไม่น่าถึงขั้นทรมานมากขนาดนี้

เธออยากเป็นคนที่ไขว่คว้าได้ปล่อยวางได้ ใจเต้นได้ก็ ย่อมหยุดได้ แต่ตอนนี้พอนึกถึงภาพคืนนั้นที่เกี่ยวกระหวัด อย่างร้อนแรงกับเขา ขณะที่ใบหน้าตน ในหัวค่อยๆ ถูกซ่งเหวย อีแทนที่นั้น ใจเธอที่เจ็บปวดคล้ายถูกฉีกกระชากอย่างรุนแรง มีเพียงเธอเท่านั้นรู้ดีที่สุด

วันรุ่งขึ้น

เมื่อเซี่ยซิงเฉินตื่นขึ้นข้างกายตนก็ไม่มีคนอยู่แล้ว เธอกลัว ว่าเซี่ยต้าไป๋จะเสียใจจนเกิดอุบัติเหตุขึ้น ลุกขึ้นนั่งบนเตียง อย่างฉับพลัน หันมองรอบด้านถึงเห็นว่าเซียต้าไปในตอนนี้กำลังนั่งยองๆ อยู่มุมห้อง มือกโทรศัพท์เธอไว้

โทรศัพท์กำลังชาร์ตแบตอยู่ตรงปลั๊ก เขาจ้องโทรศัพท์ไม่ วางตา เหมือนว่าจะไม่ได้ในสิ่งที่เขากำลังรอ แววตาหม่นลง แล้วหม่นลงอีก

เซียซิงเฉินปวดหัวใจ

“ต้าไป๋ มาใส่เสื้อ!” เธอพยายามเก็บอารมณ์ เอ่ยเรียกเขา ไม่อยากถูกอารมณ์ของเขารบกวนและไม่อยากให้อารมณ์ตัว เองไปทําให้เด็กน้อยเจ็บปวดมากกว่าเดิม

เซี่ยต้าไปนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ เซียซิงเฉินรู้สึกว่าเป็นเช่นนี้ ต่อไปคงไม่ใช่วิธีที่ดี เธอสวมรองเท้าเดินเข้าไปใกล้ ถอดสาย ชาร์ตออกแล้วกดปิดเครื่องทันที

เด็กน้อยเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตาขลับมองเธอตาขุ่น

คล้ายไม่พอใจ

“ลูกไม่เอาเขาแล้วไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ยังรอสายของเขาอยู่ อีกเหรอ? วันนี้เป็นวันแรกหลังการแต่งงานของเขา เขาต้องยุ่ง มากแน่ๆ จะมีเวลาที่ไหนมาโทรหาลูก

คำพูดของเธอเหมือนทิ่มแทงใจเขาอย่างจัง เซี่ยต้าไปได้ แต่ก้มหน้าสะบัดมือแล้วเดินหนีไป ตามด้วยมุดตัวเข้ากอง ผ้าห่ม ต่อให้เธอเรียกเขาอย่างไรเขาก็ไม่ยอมออกมา

เงินหมิ่นเห็นว่าพวกเขาทั้งสองอารมณ์ไม่ดี จึงอยากพาพวกเขาไปเดินเล่น หลังเที่ยงเซียซิงเฉินเป็นตน

ตลาดของหมู่บ้านเล็กๆ ครื้นเครงจนเทียบกับตลาดกลาง คืนของ ในเมือง

ของที่ขายก็เป็นพวกของเล่นๆ เสื้อผ้ากินมี ค่อน ข้างน่าสนใจ เซียไปเดิมอารมณ์ไม่ค่อยเท่าไร แต่มา ถึงตลาดพลันถูกความสนใจจาก

เขาซื้อจะกินให้ได้ กินเสร็จไปหนึ่งอันไม่พอ ภายหลังตอน กลับในยังถือเล่นอยู่อัน

ทั้งสามคนเดินเที่ยวกระทั่งหกโมงเย็นกว่าๆ ฟ้ามืดแล้ว อยู่ทานข้าวซอยก็เห็นท้ายซอยมีคนอยู่มากมาย กำลังมองซ้ายมอง

เมื่อเห็นพวกเขามีคนรีบวิ่งมาทันที

“เงิน บ้านพวกมีแขกมา รอข้างนอกเกือบทั้งบ่าย แล้ว”

“แขก?” เงินหมิ่นกลับรู้สึกแปลกใจ เธออาศัยล้วนมีทางไม่โทรบอกก่อน เธอถึงบ้านนอกหรอก
“ไม่ใช่ที่ไหนล่ะ? ในซอยมีรถจอดอยู่เยอะเลย จนขวาง ถนนไปหมดแล้ว ฉันได้ยินเฉียงจื่อบอกว่ารถพวกนั้นเป็นรถหรู หมด แต่ละคันราคามากกว่าล้านแน่ะ!”

เซียซิงเฉินนิ่งงัน มีคนหนึ่งแวบผ่านในหัว เผลอกระชับ กอดเซียต้าไปที่อยู่ในอ้อมกอดแน่น

แต่ว่าจะเป็นเขาเหรอ?

เขาเพิ่งแต่งงาน จะมีทางมาที่นี่ได้อย่างไรกัน? แม้จะรู้สึก ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ไม่ใช่เจ้าตัวก็ใช่ว่าเขาจะไม่สั่งคนอื่นมาแทน ลูกเป็นสิ่งเดียวที่เธอนึกถึงจุดประสงค์ที่เขามาได้

เงินหมื่นก็สังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ คิดปะติด ปะต่อในใจเพียงครู่ก็เข้าใจบางส่วน กล่าวเพียง “เข้าไปก่อน เถอะ ในเมื่อเขามาแล้ว ก็ต้องคุยให้รู้เรื่อง ยืดเยื้อไม่ได้แล้ว มันจะไม่จบไม่สิ้น”

เซี่ยซิงเฉินอุ้มเซี่ยต้าไปเดินเข้าไปด้วยใจที่หนักอึ้ง เซียต้า ไปเหนื่อยมาทั้งวันจึงนอนซบอยู่บนไหล่เธอตั้งนานแล้ว เธอเดิน เข้าใกล้ แค่เห็นรถก็แน่ใจว่าเป็นคนของเขา

“คุณเซี่ย” เหลิ่งเฟยเดินลงจากรถเข้ามาทักทาย

เซียซิงเฉินเห็นรถหนึ่งในนั้นที่แอบมีร่างคุ้นเคยนั่งอยู่ข้าง ใน ใบหน้าของเขาหลบซ่อนในความมืด มองได้ไม่ชัดมาก คน อื่นดูไม่ออกเพราะความมืด แต่เธอแค่แวบเดียวก็ดูออกแล้ว

เขามาจริงๆ!
เหนือความคาดหมายเป็นอย่างมาก จนถึงขั้นตกตะลึง ในใจกลับเกิดความเจ็บปวดขึ้นอย่างไม่อาจห้ามได้