ตอนที่ 193 งานแต่งงานของ ประธานาธิบดี (2)

ท่ามกลางบรรยากาศแสนโรแมนติกที่เต็มไปด้วยกลีบดอกไม้ ซ่งเหวยอียิ้มหวานแล้ววางมือลงบนฝ่ามือของชายหนุ่มอย่าง เขินอาย มือกันเพียงถุงมือลายลูกไม้ ยังคงรู้สึกถึงพละกำลัง และความอุ่นร้อนจากฝ่ามือชายหนุ่ม น่าใจสั่นนัก

ซึ่งเหวยอดื่มกับคำอวยพรจากทุกคน เมื่อนึกว่าจะได้ แต่งงานกับชายหนุ่มที่ตนชื่นชมมาหลายปี ใจก็เต้นระส่ำไม่ หยุด

ทั้งสองคนยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าบาทหลวง

“คุณซึ่งเหวย ไม่ทราบว่าคุณจะยอมเป็นภรรยาที่ถูกต้อง ตามกฎหมายของคุณไปเย่นิ่ง ไม่ว่ายามแข็งแรงหรือเจ็บป่วย ยากจนหรือร่ำรวย คุณก็ยอมรักและดูแลเขาไปตราบชั่วชีวิต โดยไม่ทิ้งกันใช่ไหมครับ?” น้ำเสียงจริงจังของบาทหลวงดังขึ้น ทำให้ภายในงานที่ครึกครื้นอยู่เงียบลง

ซ่งเหวยอีเหลือบมองชายหนุ่มอย่างหลงใหลแวบหนึ่ง พยักหน้า ตอบอย่างมั่นใจปนเขิน “ฉันยินดีค่ะ คำสั้นๆ แลกกับเสียงปรบมือจากคนทั้งงาน

ตามด้วยสายตาของบาทหลวงที่เล็งไปยังตัวเอกของงานอีกคน เจ้าบ่าวไปเฉิง

“คุณไปเย่นิ่ง ไม่ทราบว่าคุณจะยอมเป็นสามีที่ถูกต้องตาม กฎหมายของคุณซึ่งเหวย ไม่ว่ายามแข็งแรงหรือเจ็บป่วย ยากจนหรือร่ำรวย คุณก็ยอมรักและดูแลเธอไปตราบชั่วชีวิต โดยไม่ทิ้งกันใช่ไหมครับ?

ในขณะเดียวกันที่หมู่บ้านเล็กๆ ในเมืองเหลียง

ขณะที่เซี่ยซิงเฉินกำลังทิ้งขยะแล้วเดินผ่านเพื่อนข้างบ้าน จนเห็นฉากนี้เข้า แม้จะรู้ตั้งนานแล้ว แต่เมื่อได้เห็นเองกับตา หัวใจก็กระตุกวูบ หน้าอกเหมือนถูกคนปล่อยหมัดเข้าใส่อย่าง ไร้ความปรานี บีบรัดจนเธอแทบหายใจไม่ออก

ลมหนาวพัดผ่านมา เธอกะพริบตาเบาๆ ของเหลวไหลลง

มาจากแพขนตาที่เปียกชุ่ม ภาพตรงหน้าพร่ามัวไปชั่วขณะ ความฝันงดงามตั้งแต่ห้าปีก่อนจนถึงวันนี้ ได้เวลาปิดผนึก

มันแล้ว

ฝัน ในที่สุดก็ตื่นเสียที…

เธอไม่ได้ดูต่อ ยกถังขยะแล้วสับเท้าเดินเข้าบ้านอย่าง

รวดเร็ว

ยังดี…

ยังดีที่ฉากนี้ เซี่ยต้าไปไม่ได้เห็นเอง ไม่เช่นนั้นสำหรับเขา แล้วมันคงโหดร้ายเกินไป…
ขณะเดียวกันในงานแต่งงาน…

“ท่านประธานาธิบดี?” ไม่ได้คำตอบเสียที บาทหลวงจึง เอ่ยเรียกเจ้าบ่าวที่หนึ่ง ไปเยถึงเงยหน้ามองอีกฝ่ายแวบเดียว มือล้วงนาฬิกาพกออกมาเปิดฝา ดูเวลาอย่างไม่รีบร้อน สีหน้า ยากจะคาดเดา คนรอบข้างไม่ว่าใครก็ดูไม่ออกว่าตอนนี้เขา กำลังคิดอะไรอยู่ แต่พอจะดูออกว่าเขาไม่ได้มีความคิดจะเอ่ย คําว่า ‘ผมยินดี

แขกต่างๆ ก็ล้วนสังเกตถึงความผิดปกติ ผู้คนมองหน้ากัน เลิกลัก

มือที่ทิ้งไว้บนเก้าอี้ของซ่งถั่วเหยากแน่น คิ้วขมวดเป็นปม เขาจะทำอะไรกันแน่?

หยูเจ๋อเหยาหรี่ตา คล้ายรอดูฉากเด็ด เขาไม่ค่อยเชื่อว่า ไปเย่นิ่งจะกล้าปฏิเสธงานแต่งงานในเวลาเช่นนี้ หากฉีกหน้า ตระกูลซง จะอธิบายกับตระกูลซึ่งอย่างไร แล้วจะอธิบายกับ เหล่าประชาชนที่เชื่อมั่นในตัวเขาอย่างไร?

ซึ่งเหวย ที่ไม่ได้คำตอบ ในใจเต้นรัวอย่างไม่อาจวางใจ ได้ มือ ช่อดอกไม้ไว้แน่น เตือนเขาเสียงเบา “เฉิง บาทหลวงกำลังถามคุณอยู่นะคะ

ไปเย่นิ่งก้มมองเธอแวบหนึ่ง เก็บนาฬิกาพกแล้วถามเสียง เรียบ “วันนี้เป็นงานแต่งงานของเรา ผมเซอร์ไพรส์คุณ อย่างนึง ได้ไหม?”

“เซอร์ไพรส์?” ซ่งเหวยอมองชายหนุ่มอย่างฉงน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งที่เขาบอกว่าเป็นเซอร์ไพรส์ แต่เมื่อเห็นท่าทาง ลึกลับจนยากจะคาดเดาของชายหนุ่มแล้ว ความกังวลในใจ กลับแผ่ขยายวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ

ขณะที่เธอยังอยากทำความเข้าใจนั้นก็ได้ยินเพียงแค่ เสียงไซเรนของรถหลายคันดังแว่วเข้าใกล้มาเรื่อยๆ รถ ทะเบียนพิเศษของรัฐบา จอดเทียบอยู่ปลายพรมแดง

จากนั้นบุคคลสวมชุดทางการก็เดินมาเป็นหมู่ ชายหนุ่มที่ เป็นหัวหน้าโชว์บัตรประจำตำแหน่ง

“รบกวนหลีกทางหน่อยครับ! พวกเราเป็นทีมสืบสวน พิเศษ ผมเป็นอัยการ

ทหารคุ้มกันลังเลครู่หนึ่งว่าควรหลีกทางหรือไม่ ขณะที่ พวกเขากำลังลังเล ไปเย่งเอ่ยสั่งเสียงเรียบ “ให้พวกเขาเข้า มา!”

ทหารคุ้มกันได้ยินเสียงสั่ง ไม่กล้าซักช้าแม้เพียงครู่เดียว รีบหลีกทาง ทุกคนล้วนยื่นคอยาวเพื่อจ้องดู ไม่เข้าใจว่าเกิด อะไรขึ้น พนักงานสืบสวนก้าวเท้ายาวเดินไปข้างหน้า เมื่อเดิน มาถึงตรงหน้าไปเย่นิ่งก็ทำความเคารพตามรูปแบบทหาร

ไป๋เย่นิ่งไล่จับมือพวกเขาทีละคนๆ

“ท่านประธานาธิบดี ขออภัยที่วันนี้มารบกวนงานแต่งงาน ของท่าน แต่ว่าพวกเรามีงานราชการติดตัว ขอให้ท่านเข้าใจ ด้วย” ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าเอ่ยปาก
สีหน้าไปเย่นิ่งไม่ได้เอะใจใดๆ และไม่ได้ไม่พอใจแม้แต่ นิด ทำเพียงพยักหน้ารับเบาๆ “งานราชการสำคัญกว่า เชิญ ตามสบาย”

ซึ่งเหวยไม่เข้าใจ นี่เป็นงานแต่งงาน ในเวลาเช่นนี้เขา อนุญาตให้อัยการมาปฏิบัติงานราชการได้อย่างไร แต่คำพูด เหล่านี้เธอไม่กล้าเอ่ยปาก กลัวจะทำให้ชายหนุ่มข้างกายโกรธ

ในสถานการณ์ที่ผู้คนมองหน้ากันเพราะความฉงนใจ พนักงานทีมสืบสวนก็เดินไปตรงหน้ารองประธานาธิบดีทั้งสอง คนแล้ว นักข่าวในงานที่ไหวพริบดี เหมือนได้กลิ่นแปลกๆ จึง แอบส่งสัญญาณมือให้เหล่าช่างกล้องเล็งไปที่รอง ประธานาธิบดีทั้งสองท่าน

“ท่านรองประธานาธิบดี รบกวนทั้งสองท่านไปกับเรา หน่อย มีบางเรื่องอยากให้พวกท่านให้ความร่วมมือกับการ สืบสวนของเรา”

อีกฝ่ายทำความเคารพ เพราะอยู่ในสถานะทหาร คำพูด หนักแน่นมีพลัง เมื่อคนทั้งงานได้ยินเข้าก็เป็นเหตุให้เกิด โกลาหลขึ้นทันที กล้องหลายตัวลั่นเสียง แชะ แชะ ไม่หยุด หย่อน

เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เหตุใดรองประธานาธิบดีทั้งสองถึง เกี่ยวพันกับเรื่องนี้จนถูกพาตัวไปสืบสวน?

ซึ่งถั่วเหยาเปลี่ยนสีหน้า ลุกขึ้นทันทีแล้วตวาด “ผมไม่รู้ว่า พวกคุณหมายถึงสืบสวนอะไร และผมไม่มีเหตุผลที่ต้องให้ความร่วมมือกับพวกคุณ! อีกอย่างวันนี้เป็นงานแต่งงานของ ลูกสาวผมกับท่านประธานาธิบดี ผมไม่อนุญาตให้พวกคุณมา ก่อกวนที่นี่!”

เหมยหลิวก็กล่าว “บังอาจจริงๆ! รู้บ้างไหมว่าตัวเองอยู่ ในสถานะอะไรกัน?!”

รองประธานาธิบดีเป็นตัวเป็นตน จะมาถูกสืบสวนง่ายๆ ได้อย่างไรกัน? อีกอย่างวันนี้มีแขกตำแหน่งสำคัญมากมาย รวมไปถึงสื่อมวลชนกับประชาชน! หากถูกพาตัวไปจริงๆ ก็ กลายเป็นเรื่องตลกให้คนอื่นดูน่ะสิ

หากเทียบกันแล้ว หยูเจ๋อเหยากลับสุขุมมากกว่า ไม่ ปริปากเอ่ยอะไร คอยสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ

“คุณซึ่ง คุณหยู สิบวันก่อนเราได้หลักฐานมาว่ามีคนได้ รับคำสั่งให้ติดตั้งเครื่องดักฟังสองชุดอยู่ในตึกทำงานของท่าน ประธานาธิบดี และตอนนี้หลักฐานเผยว่าเรื่องดักฟังในครั้งนี้ มีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านทั้งสอง ฉะนั้นรบกวนทั้งสองท่านไปกับ พวกเราตอนนี้ ให้ความร่วมมือกับการสืบสวนของกรรมการ ทางเรา เพื่อสืบหาความจริง

สิ้นเสียงอัยการหยาง เหมือนมีระเบิดใต้น้ำลูกหนึ่งถูกโยน ไว้กลางงาน และระเบิดลูกนี้มีอนุภาพแรงกว่าเรื่อง ชู้สาวบน รถ’ ครั้งก่อนมากนัก

ซ่งกั๊วเหยาและหยูเจ๋อเหยาสีหน้าพลันเปลี่ยนไปโดยไม่ได้ นัดหมาย ผู้คนในงานก็ล้วนลุกขึ้นยืน มีคนตกใจ มีคนกังวลใจมีคนโกรธไม่หยุด เหมยหลิวลี่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ซึ่งเหวยได้ยิน ก็ทิ้งช่อดอกไม้ เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกแล้ววิ่งมา

“คุณแม่ นี่มันเรื่องอะไรคะ?”

“อย่ากลัว อย่ากลัว ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ!” เหมยหลิว ตกใจเป็นอย่างมาก เอ่ยปลอบลูกสาว แต่น้ำเสียงกลับสั่น เครือเล็กน้อย ทอดสายตาเป็นห่วงไปทางท่านประธานาธิบดีที่ เท้าเดินมาช้าๆ ใจหวาดระแวง