ตอนที่ 191 รักที่ย้อนกลับไม่ได้ (2)

เเขียว vs ซูเย่

ลมหายใจราบเรียบของเขากระทบลงใบหน้าเธอ ทำให้เธอใจ เต้นระส่ำอย่างไม่อาจห้ามได้

ความรู้สึกเช่นนี้ อันตรายเหลือเกิน

ไป๋ซูเย่เกิดความระแวงขึ้นในใจ ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว เงียบๆ เพื่อรักษาระยะห่างกับเขาอย่างที่ควร เย่เซียวเพิ่มแรง ในมือมากกว่าเดิม ฉุดรั้งตัวเธอไว้แน่นหนา มืออีกข้างยิ่งกด บั้นท้ายงอนงามของเธอเข้าหาเขา

ฮอร์โมนรุนแรงของชายหนุ่มแผ่กระจายปกคลุมเธอไว้ เธอหายใจเข้าเชือกหนึ่ง มือที่ตั้งไว้บนไหล่เขาก็จิกนิ้วแน่น

ใกล้ชิดเขามากขนาดนี้ เธออดนึกถึงค่ำคืนสัมผัสแนบชิด กับเขาไม่ถึงนาทีนั้นไม่ได้

วันนี้ ยังรู้สึกเจ็บ…

รอยยิ้มบนใบหน้าก็เกร็งขึ้นมากกว่าเดิม เธอเงยหน้าสบ สายตาไร้อารมณ์ของชายหนุ่ม พยายามใจเย็น “คุณทิ้งแฟน คุณมา บุกเข้าห้องของฉัน แถมยังมากอดฉันแบบนี้ ไม่กังวลว่า เธอรู้แล้วจะโกรธเหรอ?”

“ผู้หญิงที่เย่เซียวคนนี้อบรมมา อารมณ์ร้ายตั้งแต่เมื่อไร?หนึ่งเดียวที่เป็นกรณียกเว้นก็คือผู้หญิงที่สมควรตายตรงหน้า

“แต่ว่า ว่าแต่คุณเถอะ พออ้าปากก็พูดถึงแต่แฟนผม ทําไม สนใจนักเหรอ?”

เมื่อกล่าวประโยคสุดท้ายจบ สายตาเขาก็จรดมองใบหน้า ไปเย่เขม็ง แววตาล้ำลึกยากจะคาดเดา

ประโยคนี้เหมือนทิ่มแทงเธอจนหัวใจปวดจี๊ดไปที่

เพียงแต่ เมื่อประสานสายตากับชายหนุ่ม เธอก็ยิ้มหวาน ทันที รอยยิ้มนั้นทั้งเซ็กซี่สดใส แถมยังเย้ายวนถึงขีดสุด ทำให้ เย่เซียวสติกระเจิงไปชั่ววูบ

มือที่ยังดิ้นรนเมื่อครู่ของเธอ เวลานี้กลับเลื่อนตกลงบน ไหล่เขา โอบรอบคอชายหนุ่มไว้อย่างยั่วยวน

ร่างกายเขาเกร็งเล็กน้อย หายใจหนักหน่วง ไปเยู่แบบนี้

เขาไม่เคยพบเจอมาก่อนในอดีต

“ไปหลางบอกว่าแฟนตัวเล็กของคุณเหมือนฉันในสมัย ก่อน ทั้งหน้าตา รอยยิ้ม การกระทำ ทรงผม การแต่งตัว… เธอ มองเขา น้ำเสียงเย้ยหยันดูถูก “เย่เซียว คุณคงไม่ได้หลงฉันถึง ขั้นตอนนี้ยังหาแฟน โดยยึดตามหน้าตาแต่ก่อนของฉันหรอก นะ? แต่นั่นไม่ใช่ตัวจริงของฉัน ตัวฉันเมื่อก่อนที่น่ารักใสชื่อมั่น ก็แค่เสแสร้ง…”

คำพูดนี้ของเธอเหมือนได้จุดระเบิดลูกหนึ่ง เมื่อสิ้นเสียง สุดท้าย แววตาเย่เซียวก็เย็นยะเยือกขึ้นทันที นัยน์ตาดุดันที่แผ่ออกมาสามารถทำให้คนขวัญอ่อนขาไร้เรี่ยวแรงได้โดยทันที

ไป๋ซูเย่รู้กิริยาโต้ตอบยามชายหนุ่มผู้นี้เคือง โกรธ และเดา ผลของมันได้ เธอหันหลังอยากจะเดินออกไปเพื่อหลีกเลี่ยงไฟ โทสะของเขา แต่ว่าเขาได้ให้โอกาสเธอหนีเมื่อไรกัน?

ไปเยถูกเย่เซียวอุ้มขึ้นแล้วโยนลงบนเตียงกว้างในห้อง นอนอย่างรุนแรง

เมื่อได้สติกลับมาอีกครั้งเขาก็ปลดเนกไทบนคอทิ้งลงพื้น อย่างเย็นชา กระดุมเสื้อเชิ้ตก็ถูกนิ้วยาวปลดออกหลายเม็ด เผยให้เห็นอกแกร่งแสนเซ็กซี่และบึกบึนของเขา

ไปเย่รู้ถึงอันตราย แทบจะกระโดดลงจากเตียงทันที “วันนี้ถ้าคุณกล้าลงจากเตียงนี้ ผมจะทำให้งานแต่งงาน ครั้งนี้กลายเป็นงานของคุณ!

เสียงขู่ของชายหนุ่มดังขึ้น เขาไม่มีความคิดที่จะห้ามเธอ แต่กลับปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตบนกายทีละเม็ดๆ อย่างไม่รีบร้อน แววตาเรียบนิ่งยังคงจดจ้องเธอ

เรียวขาขาวทั้งคู่ของไปเที่แทบจะลงบนพื้นพรมพลัน หดกลับไป มองเขาอย่างท้าทาย “คุณคิดจะทำยังไงให้กลาย เป็นงานของฉัน?”

“ให้คนทั้งงานดูเราเมคเลิฟกันสดๆ ดีไหม?” นิ้วยาวของ เย่เซียวเชยคางเธอขึ้น ก้มมองเธอจากด้านบน เขาแทบจะถอด เสื้อเชิ้ตของตัวเองออกหมดแล้ว เผยส่วนบนที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ สายตาที่มองเธอทั้งโหดยมและร้ายกาจ

ไปเยกระตุกสั่นไปที่ ไม่ได้สงสัยเลยว่าทำไมชายหนุ่มถึง ทำเช่นนี้ ความสามารถหลักๆ ของเขาก็คือสร้างเรื่องให้คนอื่น อย่างไม่ทันตั้งตัวนี่ล่ะ!

“โรคจิต!” เธอก่นด่าไปที่ สะบัดมือเขาพลางลงเตียงอย่าง ท้าทาย เยเดียวกดเธอจมลงเตียงอย่างง่ายดาย ขายาวที่แน่น และแข็งแรงกดเรียวขาทั้งคู่ที่ไม่หยุดนิ่งของเธอไว้

“เปเชียว คุณมันเลว!” คำพูดที่ออกจากปากเหมือนแตก สลาย เดิมทีเขาก็ป่าเถื่อนมากอยู่แล้ว ไร้ความปรานี อาภรณ์ บนกายถูกเขาฉีกกระชากออกระหว่างที่ยื้อยุดกันอยู่ เธอเดือด พล่านพลางพลิกตัวขึ้นทับอยู่บนร่างเขา นิ้วมือกดตรงชีพจรบน คอของเขาไว้ “ถ้าคุณแตะต้องฉันอีก ฉันไม่ปรานีแน่!!

“ไม่ปรานียังไง?” นัยน์ตาเย่เซียวไม่สั่นคลอนแม้แต่นิด นิ้วยาววางบนขาเธอ ไปเยีพลันรู้สึกอ่อนแรง มือที่กดบนคอ เขาไว้ก็สั่นระริก เผลอผ่อนแรงลงอย่างควบคุมไม่ได้

เย่เซียวพลิกตัวกดเธอไว้ใต้ร่างอีกครั้ง แววตามองเธอ อย่างเย้ยหยัน “ที่แท้ตอนคุณอยู่บนเตียงก็น่าเบื่อขนาดนี้ ถ้า คุณชายอวิ๋นคนนั้นรู้ ยังจะสนใจคุณมากขนาดนั้นเหรอ?”

ลมหายใจหนักหน่วงและอันตรายที่น่าหวั่นใจของชาย หนุ่ม ทำให้ไปเย่เกร็งไปทั้งตัว นิ้วมือกผ้าปูใต้ร่างแน่น นอกจากครั้งก่อนที่ถูกเย่เซียวกระทำในเวลาสั้นๆ ร่างกายเธอ ก็ไม่เคยถูกผู้ใดแตะต้องอีก น่าเบื่อหรือไม่น่าเบื่อ เธอไม่รู้ เธอรู้เพียงว่าตนไร้ประสบการณ์ แต่เมื่อได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วย การเย้ยหยันดูถูก เธอย่อมไม่ยอมแพ้

“คุณไม่เคยได้ยินประโยคนี้เหรอที่ว่าผู้หญิงยามอยู่บน เตียงจะร้อนแรงพอไหม ขึ้นอยู่กับผู้ชายที่ขึ้นเตียงกับเธอว่าเก่ง พอรึเปล่า ฉันน่าเบื่อหรือไม่น่าเบื่อ ก็อยู่ที่คนล่ะนะ…” น้ำเสียง ไปเย่เต็มไปด้วยความดูถูก “คุณชายอวิ๋นดูเหมือนจะเก่งเรื่อง นั้นมาก ไม่แน่ฉันอาจจะลองกับเขาดูก็ได้…

เส้นเลือดตรงหน้าผากของเขาแทบปูดโปนออกมา ทันใด นั้นก็จับท้ายทอยเธอไว้แล้วพลิกตัวเธอให้หันกลับไป เลิกชาย กระโปรงเธอขึ้นสูง จนเผยให้เห็นบั้นท้ายอมชมพูแสนเย้ายวน

ไปเย่นึกถึงประสบการณ์ที่ย่ำแย่ในคืนนั้น ตกใจจน สีหน้าขาวซีด เสียงสั่นเล็กน้อย “เย่เซียว ถ้าคุณกล้าข่มขืนฉัน เหมือนครั้งก่อน ฉันจะสู้กับคุณอย่างไม่คิดชีวิตเลย!”

เขาแค่นหัวเราะที่หนึ่ง “ชีวิตของคุณ ยังไงสักวันผมก็ต้อง มาเอา! สักวันคุณก็ต้องตาย ขึ้นอยู่กับว่าผมจะเบื่อคุณเมื่อไร!”

ขณะพูดนิ้วยาวก็ไม่หยุดกระตุกกระดุมกางเกง มืออีกข้าง กดเอวเธอไว้อย่างแรง ทำให้เธอขยับตัวไม่ได้แม้แต่นิด

ให้ตายสิ!

ไป๋ซู่เย่ขาถีบเตะสะเปะสะปะ แทบจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด แต่ชายหนุ่มบนร่างกลับไม่ขยับตัวเหมือนเดิม เหมือนภูเขาที่ ยากจะสั่นคลอน ให้ตายสิ! ปืนของเธออยู่ในลิ้นชัก แต่กลับ ถูกเขาล็อกตัวไว้แน่นหนา เอื้อมไม่ถึงเลย
“!” ทันใดนั้นประตูถูกเคาะดังจากข้างนอก คุณท่าน และคุณหญิงอยู่นอกประตู “ลูกเปลี่ยนเสื้อผ้าทำไมนานขนาดนี้ คุณชายอวิ๋นรอลูกอยู่ชั้นล่างตั้งนานแล้วนะ!” หญิงชราเอ่ยเร่ง อยู่นอกประตูอย่างร้อนใจ

สีหน้าเย่เซียวพลันแย่ลงกว่าเดิม คุณชายอน?

ไปเย่อยากตะโกนเรียก แต่เมื่ออ้าปาก จูบของชายหนุ่ม ก็ประทับลงทันที

เหมือนคุ้นเคย แต่ไม่ได้ลิ้มรสกลิ่นอายนี้มาสิบปี เขารุกล้ำ โพรงปากเธออย่างอุกอาจ แพขนตาของไปเยสั่นไหว ในหัว เกิดเสียง “ยิ้ม” ไปทีจนมันขาวโพลน

เขายังคงเอาแต่ใจเหมือนเดิม ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัด ครอบครองความหอมหวานทุกพื้นที่ในปากเธอ

ทุกอย่างเหมือนไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไป

แต่ว่า…

ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว จูบนี้ ไม่มีความอ่อนโยนเฉกเช่นเมื่อสิบปีก่อนอีกต่อไป…