ตอนที่ 188 ไม่ง้อความรักของเขา (1)

ตอนที่เซี่ยซิงเฉินซื้อซีอิ้วกลับไปที่ครัวนั้น เซียต้าไปก็ตื่นแล้ว เขากำลังวิ่งล้อมคุณยายอยู่ในครัว ปากตะกละอยากกินแพน เค้ก เซียซิงเฉินเรียกเพียง “แม่” จากนั้นก็ไม่ได้กล่าวอะไร วาง ซีอิ๊วลงแล้วเดินออกไปเงียบๆ

เธอเก็บของที่เหลือเพียงครู่ แล้วมุดตัวกลับไปในยังที่นอน อีกครั้ง

เงินหมิ่นออกจากห้องครัวมาดูด้วยสีหน้ากังวล เซี่ยต้าไป ก็เขย่งเท้าดูด้วยเช่นกัน สักพักจึงถามอย่างเป็นห่วง “คุณยาย หม่ามี้ป่วยใช่ไหม?”

“ยายจะไปดูเธอสักหน่อย” ไม่ว่าอย่างไรเงินหมิ่นก็ไม่ วางใจ เธอเทแพนเค้กจากกระทะใบใหญ่ออกมา ใช้กระดาษ ซับมันบรรจงห่อสามชิ้นให้เด็กน้อยแล้วกล่าว “หลานออกไป เล่นกับตาเหมาเออร์เหมาเถอะ ยายไปดูแม่ของหลานหน่อย

“ผมก็อยากไปดูหม่ามี้”

“ไม่เป็นไร ยายไปดูก็พอแล้ว หลานไปเล่นเถอะ พวกตา เหมาอยู่รอหลานที่หน้าประตูตั้งนานแล้ว” ต้าเหมาเออร์เหมา เป็นเพื่อนเล่นใหม่ที่เซี่ยต้าไปรู้จักที่นี่ เด็กผู้ชายทั้งสองอายุ มากกว่าเขาหนึ่งถึงสองปี เขาชอบมาก ของเล่นที่พวกเขาเล่น นั้นล้วนเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยพบเจอในเมืองมาก่อน บางทีเหล่าเด็กๆ ยังขุดดินหาไส้เดือน ปีนต้นไม้จับหนอน เมื่อวานต้าเหมา จับหนอนบุ้งขนดำได้ก็ทำให้เด็กหญิงข้างบ้านอายุสามขวบ ตกใจกลัวจนนั่งร้องไห้จ้าละหวั่นอยู่กับพื้น

แม้เขี่ยต้าไปจะไม่ค่อยเกี่ยวข้อง แต่ตอนเด็กหญิงฟ้องคุณ แม่นั้นก็บอกชื่อเขาไปด้วย สุดท้ายกลางคืนตอนกลับมาก็ถูก เซี่ยซิงเฉินติงไปชุดใหญ่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับ มิตรภาพระหว่างเซียต้าไปกับเด็กๆ จอมซนเหล่านั้นเลย

เงินหมิ่นมองเขาเดินออกจากบ้าน ยื่นแพนเค้กในมือให้ เพื่อนทั้งสองเสร็จก็วิ่งเข้ามาอีกรอบ วิ่งถึงหน้าประตูพลางยื่น ศีรษะคุยกับเงินหมิ่นครู่หนึ่งถึงได้ออกไปเล่นกับเพื่อนอีกครั้ง

เมื่อเงินหมิ่นเดินเข้าห้องนอน เซียซิงเฉินนอนอุดอู้อยู่ใน กองผ้าห่ม

“ซิงเฉิน?” เสินหมิ่นเรียกอย่างเป็นห่วง “คงไม่ได้เป็นหวัด

หรอกนะ?”

เธอเทน้ำร้อนแก้วหนึ่งวางไว้ข้างๆ ค่อยๆ นั่งลงไป ทีนี้เซีย ซิงเฉินถึงได้โผล่ศีรษะออกมาจากผ้าห่ม เส้นหมิ่นมองแวบ เดียวก็เห็นดวงตาแดงของเธอ พลันปวดใจ “เป็นอะไรไป? ทําไมร้องไห้?”

พอถูกถามเซี่ยซิงเฉินก็แทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ลูกบอกแม่สิ

เซี่ยซิงเฉินไร้เรี่ยวแรง ใช้ผ้าห่มห่อตัวลุกขึ้นนั่ง ไม่อยากให้มารดาเป็นห่วงตน เธอข่มความเจ็บปวดในใจลงไป แย้ม ปากแล้วสบตามองแววตาเป็นห่วงของมารดา แสร้งกล่าวด้วย ท่าทีสบาย “แม่ ลูกไม่เป็นไร แค่วันนี้เป็นวันที่พ่อของต้าไปจะ แต่งงาน…”

คำพูดที่เหลือเธอไม่ได้พูดต่ออีก

เงินหมิ่นตกใจ “เขามีครอบครัวแล้วเหรอ?”

“…” เธอไม่ตอบโต้ ถือเป็นการยอมรับ

เงินหมิ่นไม่คาดคิดว่าจะเป็นเช่นนี้ เดิมทีคิดว่าลูกสาว แต่งงานกับคนที่ใส่ใจดีคงไม่แย่เท่าไร แต่ตอนนี้

“แต่งงานแต่งงานไป ผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ไม่ว่าเขาจะมี ใจไหม ลูกห้ามไปแตะต้องเด็ดขาด ห้ามไปยุ่ง!” เงินหมิ่นยังคง อ่อนไหวต่อเรื่อง มือที่สาม ความประทับใจต่อผู้ชายคนนั้น ย่อมถูกเธอหักแต้มติดลบในใจ สีหน้ายามเอ่ยถึงเขาก็เรียบนิ่ง มากขึ้น “ปิ่นปักผมนั่นลูกเอากลับไปคืนเขาเลย ของราคาแพง เรารับไม่ไหวหรอก”

เชียซิงเฉินรับคำ อืม” ในลำคอ ความจริงไม่ว่าอย่างไร เธอก็ต้องกลับไป ครั้งนี้ที่มาหมู่บ้านเล็กๆ นี้แค่มาเยี่ยมมารดา และตามต้องการของซ่งเหวยอีเท่านั้น

เธอตอบตกลงซ่งเหวยไปก็เพื่อหลอกเธอ ไม่ให้เธอไป วุ่นวายในงานแถลงข่าว อย่างไรเสียวันนี้เธอก็แต่งงานกับไป เฉิงแล้ว เป็นสามีภรรยากันแล้ว เธอคงไม่โง่ถึงขั้นเอารูปพวก นั้นไปให้พวกนักข่าวหรอก
ทำอย่างนั้น มีแต่จะทำให้ตระกูลอับอาย

คืนก่อนหน้านี้เซียซิงเฉินไม่ค่อยได้นอน เดิมที่อยากนอน พักเอาแรง แต่ผลปรากฏว่าเพิ่งนอนลงได้แค่ครู่เดียวก็ได้ยิน เสียงเซี่ยต้าไปร้องไห้โฮอยู่ข้างนอก

เขาร้องไห้โฮอย่างน่าสงสาร ทำให้คนที่ได้ยินใจ

หวาดหวั่น

“เป็นอะไรไป!” เสินหมิ่นรีบออกมาจากด้านใน

เซี่ยซิงเฉินเดิมทีก็ไร้ความง่วง ปวดหัวแทบตาย ตอนนี้ หนักกว่าเดิมแล้ว เธอสะบัดผ้าห่มออกใส่รองเท้า แม้แต่เสื้อกัน หนาวยังไม่ทันได้สวมก็ออกไปทันที

พอเปิดประตูออกไป ไม่คิดว่าเซียต้าไปจะยืนอยู่นอกประตู

เขาสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่เล็ก สวมเสื้อกันหนาวกระดุม เม็ดใหญ่สีเนื้อ เงยศีรษะยืนจ้องเธอเขม็ง ดวงตาแดงทั้งคู่ เหมือนกระต่ายน้อย เห็นได้ชัดว่าเสียใจเป็นอย่างมาก ปากเล็ก เบะออกร้องไห้จนปากสั่นเพราะความเสียใจ ดูแล้วน่าสงสาร เหลือเกิน…

เซี่ยซิงเฉินพลันเข้าใจทันที สุดท้ายก็ปิดไม่ได้ เขาออกไป เล่นข้างนอก แต่ละบ้านย่อมมีโทรทัศน์ และแต่ละบ้านก็สนใจ ข่าวท่านประธานาธิบดีและสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง เป็นไปไม่ ได้ที่เขาจะไม่เห็น
“แม่ แม่ไม่ต้องสนใจหรอก เขาไม่เป็นอะไร ร้องไห้สักพักก็ ดีขึ้นแล้ว” เซี่ยซิงเฉินบอกกับเงินหมิ่น

เงินหมิ่นกำลังหยิบกระดาษเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อย พอจะ เดาได้ว่าเด็กน้อยไปรู้อะไรเข้า ถอนหายใจ กล่าวเพียง “ลูกพูด กับเขาดีๆ นะ”

เชียซิงเฉินพยักหน้า เปิดประตูเพื่อให้เซียต้าไปเข้าไป เซียต้าไปไม่ยอมขยับตัว ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างดื้อรั้น ต้องเธอ เขม็งด้วยดวงตาที่ยังแดง เชียซิงเฉินถอนหายใจ “ลูกจ้อง แม่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าจะร้องไห้อีกก็เข้ามาร้องไห้ในนี้ ข้างนอกมันหนาว”

“ให้ผมหนาวตายไปเลย” เซียตาไปอ้าปากใบ เสียงก็ แหบทันที อย่างไรเสียมีพ่อก็ไม่มีแม่ มีแม่ก็ไม่มีพ่อ ตายยังดี เสียกว่า!

เซี่ยซิงเฉินที่สวมเพียงชุดนอนตัวบาง เมื่อลมหนาวพัด กระโชกมาทำให้เธอตัวสั่นเล็กน้อย เธอกแขนไปมาแล้วอุ้มเด็ก น้อยเข้าไปทันที เซียต้าไปเห็นทีคงโกรธมาก ทันทีที่เธออุ้มเขา เขาก็รีบดิ้นขลุกขลัก เชียซิงเฉินไม่รู้จะทำอย่างไรกับเขาดี จึง วางเขาลงแล้วล็อกประตู

เซียต้าไปยังคงยืนอยู่ตรงนั้น น้ำตาเม็ดโตไหลทะลักลงมา เปาะแปะๆ เธอเห็นแล้วในใจเจ็บเจียนตาย แต่ว่าจะร้องไห้ไป พร้อมลูกก็ไม่ได้

“ร้องไห้แป๊บเดียวพอนะ เดี๋ยวแม่จะล้างหน้าให้ลูก ไม่อย่างนั้นหน้าก็จะลายเหมือนลูกแมวตัวลายเลย

เธอพูดเช่นนี้ เซียต้าไปก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม “ทำไมพ่อ แม่น่าเกลียดแบบนี้? น่าเกลียดขนาดนี้! ผมไม่ให้เสียวไป แต่งงาน! ผมไม่ให้เสียวไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น!

เด็กน้อยเสียใจมากเกินไป เสียงถูกดึงให้สูงขึ้น เซี่ยง เฉินไม่เคยเห็นเขาเสียใจขนาดนี้มาก่อน เป็นเพราะก่อนหน้า เขาตั้งความหวังไว้มากเกินไป ตอนนี้เลยเสียใจเพราะผิดหวัง อย่างมาก

เซี่ยซิงเฉินนั่งยองลง กอดเขาไว้ในอ้อมอก

“ไม่เป็นไร…เด็กดี ถึงเสี่ยวไปจะแต่งงานกับผู้หญิงคน อื่น…ลูกก็ยังเป็นลูกชายของเขา…เขาก็ยังรักลูกที่สุด…” เธอ เอ่ยปลอบโยน ซึ่งก็เป็นความจริง

แต่เห็นได้ชัดว่าเยี่ยต้าไปไม่หลงกล “ผมไม่เอาเขาแล้ว! ผมไม่ต้องการความรักของเขา! ไม่ง้อ! ให้เขาแต่งงานกับผู้ หญิงคนอื่นไปเลย ให้เขาไปมีลูกกับผู้หญิงคนอื่นไปเลย! ผม เกลียดเขา!”

เซี่ยต้าไปร้องไห้สะอื้น ปากบอกเกลียด แต่หัวใจดวงน้อย แสนอ่อนแอได้รับบาดแผลและผิดหวังต่อผู้เป็นบิดา เซียซิงเฉิน เข้าใจอย่างดี หัวใจเหมือนถูกมีดกรีดอย่างไรอย่างนั้น