ตอนที่ 176 ลุยออกไปหาเขา (1)

ใช่ ฟ้าไม่มีทางถล่ม แต่ว่า…

หากตนไม่ไปจริงๆ อนาคตของเขาจะกลายเป็นอย่างไร? เธอไม่อาจคาดคิดได้ แต่รู้ว่าต้องแย่กว่าตอนนี้ร้อยเท่า พัน เท่า!

ทว่าหากตนไปอย่างนี้จริงๆ แล้ว เซียต้าไปล่ะ? ถ้าต้าไป จะอยู่กับเขา เธอจะทนได้จริงๆ หรือ?

นอกจากเธอจะรับไม่ได้ และไม่มีทางไว้วางใจได้ ซึ่งเหวย อีเป็นคุณหนูผู้เอาแต่ใจ ขนาดกับเธอยังเปิดใจให้ไม่ได้ แล้วจะ เปิดใจรับลูกของเธอกับไปเย่นิ่งได้อย่างไร?

หัวใจเซียซิงเฉินว้าวุ่น แต่มีความคิดหนึ่งฝังรากลงก้นบึง ของหัวใจ ยิ่งฟังยิ่งลึก เธอไม่มีทางยกลูกให้ไปเยถึงอย่างนี้ แน่นอน ถ้าเธอยังอยู่ในเมืองหลวงเหมือนเมื่อก่อน ลูกอาศัยอยู่ ทั้งสองฝั่ง เธอสามารถทนความคิดถึงได้ แต่ตอนนี้ถ้าเธอไม่อยู่ ในเมืองหลวงแล้ว…

ยิ่งคิด หัวใจก็ยิ่งเจ็บปวดอย่างสุดจะบรรยาย เธอหยิบมือ ถือออกมา พิมพ์ข้อความแล้วกดส่งออกไป

อีกด้านหนึ่ง
ไปเย่งกำลังนั่งอยู่ที่ห้องทานอาหารในห้องทำงาน ประธานาธิบดี ผู้ที่รับประทานอาหารร่วมโต๊ะด้วยกันคือทีมงาน ฝ่ายประชาสัมพันธ์ เพื่อเตรียมความพร้อมครั้งสุดท้ายสำหรับ งานแถลงข่าวในวันพรุ่งนี้ เหลิงเฟยเดินมาช้าๆ ในมือมีมือถือ อยู่เครื่องหนึ่ง ยื่นส่งให้เขา ไปเยฉิงสไลด์หน้าจอ เนื้อหาใน ข้อความนั้น

คืนนี้ ฉันจะรอคุณอยู่ที่ห้อง

ไปเยถึงก้มมองอยู่พักใหญ่ ใบหน้าที่เคร่งขรึมนานๆ ที่จะ เผยความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย เขาไม่ได้ตอบกลับ ทำเพียง แค่เก็บมือถือเงียบๆ

ถ้าอย่างนั้น ประโยคนี้ของเธอ ถือว่าสื่อถึงเรื่องอย่างนั้น หรือเปล่า?

เซี่ยซิงเฉินพิมพ์ใบลาออกไว้ แต่ท้ายสุดก็ไม่ยอมไปทั้ง

อย่างนี้ สุดท้ายสิ่งที่ยื่นให้เบื้องบนกลับเป็นเพียงใบลาเท่านั้น

ตกกลางคืน เธอพาเซียต้าไปออกไปด้วย ทั้งสามคนไป ทานข้าวด้วยกันที่ร้านอาหารข้างนอก เซียซิงเฉินยังคงไม่อยาก ทานเช่นเดิม ฉือเว่ยยังขมวดคิ้วมองเธอพักใหญ่ “เธอเป็นอะไร กันแน่? กลางวันไม่กิน มื้อเย็นก็เป็นอย่างนี้อีกแล้ว กินดีๆ เป็น ตัวอย่างให้ลูกชายเราหน่อยสิ”

เซี่ยซิงเฉินหลุดจากภวังค์ มองเซียต้าไปแวบหนึ่ง เซียต้า ไปกำลังใช้ช้อนตักข้าว เขาทานข้าว โดยไม่ต้องให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เสมอ

เธอเม้มปากแล้วตอบ “พรุ่งนี้ก็เป็นวันแถลงข่าวแล้ว ฉัน แค่กังวลน่ะ”

เอ่ยถึงเรื่องนี้ ใบหน้าถือเว่ยยังก็เริ่มเผยความกังวลขึ้นมา “เรื่องนี้กำลังเป็นที่ดุเดือดอยู่ตอนนี้ มันค่อนข้างน่าปวดหัว จริงๆ ไม่รู้ว่าประ…พวกเขาได้คิดแผนรับมือดีๆ ไว้หรือยัง”

เอ่ยถึงคำว่า “ประธานาธิบดี สายตาก็ตกไปที่เซียต้าไป ข้างๆ เกรงว่าเขาจะเป็นห่วง ฉือเว่ยยังจึงรีบแก้คำ ช่วงนี้เพื่อไม่ ให้เด็กน้อยเซียต้าไปดูข่าวในประเทศ เมื่อถึงเวลาพวกเธอก็จะ รีบดึงสายสัญญาณโทรทัศน์ออกทันที

“งานแถลงข่าวอะไรเหรอ?” เซียต้าไปเป็นเด็กขี้สงสัย ปากอมข้าวอยู่ เอียงศีรษะมองพวกเธอทั้งสองด้วยตากลมโต ปริบๆ

“ไม่มีอะไร แม่ก็แค่คุยเรื่องดารากับแม่ของลูกอยู่นะ! ลูก

ยังเด็ก ไม่รู้จักแน่ๆ”

ก็ได้ เขาไม่ได้สนใจเรื่องดาราสักเท่าไรจริงๆ เซี่ยต้าไปจึง ก้มหน้าทานอาหารต่อไป

หลังมื้ออาหาร เซียซิงเฉินให้ถือเว่ยยังพาเด็กน้อยกลับไป เซียต้าไปอยากไปกับเธอ แต่ถูกคือเว่ยยังยัดเข้าในรถเสียได้ “อย่าไปเลย ไปเป็นก้างแค่ครั้งเดียวก็พอ ครั้งที่สองไม่ได้แล้ว”

“ก็ได้” แม้จะอยากตามไปมากเพียงเท่าใด แต่เซี่ยต้าไปก็รู้จักแยกแยะดี ยิ้มตาหยีอยู่ภายในรถพลางโบกมือให้เซียซึ่ง เฉิน “หม่าม แม่ต้องเดทกับเสี่ยวไปดีๆ นะ!”

มองเห็นรอยยิ้มอันใสซื่อของเด็กน้อย หัวใจเซียซิงเฉินพ มันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา เธอจะยอมอยู่แยกกับลูกได้อย่างไร กัน?

“พวกเธอกลับกันดีๆ ระวังๆ นะ” เซียซิงเฉินโน้มตัวลงมา ที่หน้าต่างรถ มือยื่นเข้าไป ลูบใบหน้านุ่มนิ่มของเด็กน้อยอย่าง รักใคร่ ขอบตาก็เริ่มร้อนขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้ สูดลม หายใจเข้าลึกๆ กล่าวครั้งสุดท้าย “รอแม่อยู่ที่บ้านดีๆ นะ พรุ่ง นี้แม่จะพาลูกไปหาคุณยาย

คิ้วเล็กของเซี่ยต้าไปขมวดขึ้นมา มองเธอ ถามอย่างสงสัย “หม่าม แม่กำลังเศร้าเหรอ?”

เซียซิงเฉินชะงักงันไป ฉือเว่ยยังเห็นความเศร้าในแววตา ของเธอ หันมามองเธออย่างเป็นห่วง แต่เธอกลับเก็บสีหน้า อย่างรวดเร็ว ส่ายหัว “ไม่ใช่หรอก แค่นึกว่าจะได้เจอคุณยาย ในวันพรุ่งนี้แม่ก็เลยดีใจนะ เอาล่ะ คุณคนขับรถ ไปได้แล้วค่ะ”

กลัวจะหักห้ามอารมณ์ไม่ไหว เซี่ยซิงเฉินจึงหันไปสั่งคนขับ รถ และมือออกแล้วยืนตัวตรง ยืนส่งรถแท็กซี่จากไป

ภายในรถ

เหมือนว่าเซียต้าไปจะไม่ไว้ใจ เขาจ้องมองเรื่องร่างผอม บางตรงหน้าประตูร้านอาหารอย่างไม่วางตา จนเรือนร่างนั้น ค่อยๆ เล็กลงเรื่อยๆ กระทั่งหายลับตาไป เขาก็ยังคงจดจ้องอยู่เช่นนั้นได้หน้ากลับมา

คือเว่ยยังถอนหายใจ หมุนตัวเด็กน้อยเป็นห่วงเฉินหรอก ไม่เป็นอะไรแน่นอน!

เธอนึกแค่เซียซิงเฉินกำลังกังวลใจแทนไปเย่นิ่งอยู่ ได้คิดความเครียดเล็กน้อย หม่ากำลังจะเดทเสี่ยวไป ทำไม ไม่ดีใจล่ะ? เสี่ยวไปต้องรังแกแม่แล้วแน่

เซียต้าคิดได้นี้ จึงเริ่มไม่พอใจใครบางคน เชอะคราวหน้าเจอเสี่ยวไปต้อง สั่งสอน’ ดีเสียหน่อยแล้ว

เมื่อเซี่ยซิงเฉินมาถึงห้อง 8088 ไม่ได้เหนือความคาด หมาย ตัวเองน้ำเย็นไหลลงตามลำคอ จนถึง ตำแหน่งของหัวใจ พลันรู้สึกเย็นไปทั่วร่าง

เธอสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ทำท่าเหมือนตัดสินใจแล้ว อย่างไรหันหลังเดินเข้าไปในห้อง น้ำ

ยามค่ำคืน

อากาศยิ่งดึกยิ่งเย็นลง แต่คืนเธอยังทนไหว ท้องฟ้าดำเต็มไปด้วยดวงดาว
รถหลายคันขับมาที่ลานจอดรถสำหรับโรงแรม King หน้า

ทางเข้าลิฟต์ส่วนตัวมีคนรออยู่ตรงนั้นแล้ว ไปเฉิงเดินลงจาก

รถ เหลิงเฟย รุ่ยกังพร้อมคนกลุ่มหนึ่งเดินตามขึ้นไปติดๆ ไปเฉิงยกแขนขึ้นดูเวลาครู่หนึ่ง ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว ถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น คืนนี้เธอน่าจะรอตนอยู่ที่ห้อง

“กลับไปเถอะ ไม่ต้องตามขึ้นไปข้างบนแล้ว” ไป๋เย่นิ่งสั่ง

เหลิงเฟย นวาบไปที พยักหน้า จากนั้นก็ไม่ลืมที่จะกล่าว เตือน “พรุ่งนี้งานแถลงข่าวจัดตอนบ่ายสองโมง ก่อนหน้างาน แถลงยังมี…

“พอแล้ว ค่อยว่ากันพรุ่งนี้” ไปเยถึงกำลังรีบขึ้นไปข้างบน เริ่มยุ่งกันตั้งแต่เช้าหกโมงจนกระทั่งตอนนี้ แทบไม่มีเวลาได้พัก เขาในตอนนี้ไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องงานอีก

เหล่งเฟยรู้ถึงอารมณ์ของเขา จึงเงียบปากไม่เอ่ยอะไรอีก ทำเพียงแค่ยืนส่งท่านประธานาธิบดีขึ้นไป แล้วจัดบอดี้การ์ด คอยคุมอยู่ชั้นล่าง ถึงได้จากไป

ไปเฉิงสแกนรอยนิ้วมือเข้าไป ภายในห้องมีเพียงไฟติด กำแพงดวงเล็กสไตล์ยุโรปเปิดอยู่ แสงไฟหม่นอุ่นๆ โอบล้อม ไปทั่วทั้งห้อง ดูแล้วสบายใจและอบอุ่นเป็นอย่างมาก มุมปาก ยกยิ้มเล็กน้อย เขาเดินเข้าไปเงียบๆ ถอดเสื้อคลุมยาวออกแล้ว โยนไปไว้อีกทาง เดินตรงไปยังห้องนั่งเล่น

จอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ภายในห้องนั่งเล่นกำลังฉายละคร อยู่ เสียงเบามาก กลับยิ่งสะท้อนความเงียบภายในห้องมากขึ้นไปอีก