ตอนที่ 150 ตามเอาผิดเธอ (1)

เธออธิบายเต็มที่แล้ว แต่ว่า…เธอพูดตรงไหนผิดไปงั้นเหรอ ทำไมถึงได้รู้สึกว่าสีหน้าเขายิ่งแย่ลง ยิ่งทิ้งตึงเรื่อยๆ กันนะ

“ถ้างั้น…ความหมายของคุณคือตัวอักษรพวกนี้ เป็นการ แกล้งเล่นของต้าไป ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณเลย?” อืม แม้แต่ น้ำเสียงก็ยังขรึมมากกว่าเดิม

ท่านประธานาธิบดี กำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก!

เซียซิงเฉินพยักหน้าอย่างซื่อตรง “แน่นอนสิคะ ความจริง คุณลองคิดดูสิว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางเมม…ชื่อนั้นไว้ในมือถือ หรอก”

ไปเยถึงโกรธมาก โกรธมากๆ หันกลับไปแล้วเดินลง

บันไดทันที ไม่ได้สนใจเธอที่ยังยืนงงอยู่ชั้นบนแม้แต่น้อย

เซียซิงเฉินเดินลงมาเอง ตอนนี้ถึงได้เห็นว่าชั้นล่างมีบาง อย่างเปลี่ยนไป เธอรู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว ที่แท้ก็คือตัวอักษร มงคล พวกนั้นถูกเก็บไปหมดแล้ว คงจะเป็นคำสั่งของเขาล่ะ มั้ง!

เธอคิดไปพลางนั่งลงข้างโต๊ะอาหารไปพลาง เหมือนว่า เขาจะโกรธมากจริงๆ ถึงเอาแต่ทานข้าวไม่หันมามองเธอเลย สักนิด เซี่ยซิงเฉินคิด หรือว่าเขาโกรธที่ชื่อนั้นเธอไม่ได้เป็นคน เมมเก็บไว้เอง หรือโกรธที่เชี่ยต้าไปเล่นซนไว้กันนะ?
เธอตกหมูหยองใส่จาน เหลือบมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะอด ถามไม่ได้ “คุณโกรธอะไร

เธอรู้สึกว่าเขาน่าจะโกรธที่เซี่ยต้าไปเล่นซนไว้มากกว่า

ไปเย่นิ่งมองเธอเพียงแวบเดียว จากนั้นก็ตอบกลับไปว่า “ไม่มีอะไร”

เธอหน่ายใจ โอเค ไม่มีก็ไม่มี เซียซิงเฉินไม่พูดอะไรต่อ จากนั้นเซี่ยต้าไปที่ยังสวมชุดนอนอยู่ ก็ถูกคนรับใช้อุ้มลงมา จากชั้นบน เด็กน้อยยังตื่นไม่เต็มที่นัก มือขยี้ตาอยู่ตลอดเวลา

“หม่าม พ่อ” พอเชียตาไปเห็นทั้งสองคนก็เอ่ยทักด้วย ท่าทางสะลึมสะลือ ยื่นสองแขนไปทางเซียซิงเฉินอย่างลืมตัว เซี่ยซิงเฉินลุกขึ้นยืนแล้วรวบเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมกอด เจ้าตัว เล็กศีรษะเล็กบนอกเธอไปมาสองที เปลือกตาเริ่มจะปิดลงอีก ครั้ง

“ลูกรัก นอนไม่ได้แล้ว อีกเดี๋ยวก็ต้องไปส่งลูกที่โรงเรียน แล้ว” ตอนนี้เจ็ดโมงกว่า หลังทานข้าว เปลี่ยนเสื้อเสร็จสรรพ คงจะแปดโมงกว่าแล้ว

“แต่ผมยังง่วงมากอยู่เลย…” เด็กน้อยเอ่ยพึมพำ พลาง หาวหวอด

เซี่ยซิงเฉินลูบหลังเด็กน้อยเป็นเชิงปลอบ พร้อมทั้งเอ่ย อย่างอ่อนโยน “ห้านาทีต้องหายง่วงนะ เดี๋ยวทานข้าวพร้อมแม่ กับพ่อกัน”
เซียต้าไปพยักหัวเล็ก อีกทางคนรับใช้พร้อมเสิร์ฟชุด อาหารเช้าสําหรับเด็กน้อยแล้ว

ไปเย่นิ่งมองมุมข้างที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนของเธอ รวมถึงท่าทางของเด็กน้อยขี้อ้อน ความอึมครึมเมื่อครู่ถึงได้ กระจายหายไปเล็กน้อย คิ้วที่ขมวดอยู่ก็คลายลง พลางเอ่ย “เอาเก้าอี้เด็กมาให้เขานั่งเถอะ คุณคอยอุ้มอยู่แบบนี้เดี๋ยวก็ได้ หลับไปอีก”

“ค่ะ” เซียซิงเฉินพยักหน้า หันมองเด็กน้อยแวบหนึ่ง “เรา นั่งกันดีไหม”

เด็กน้อยตอบรับเสียงยานคาง คนรับใช้ดันเก้าอี้เด็กเข้า มา เธอจึงวางเด็กน้อยลง เซียต้าไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ ผงกหัวเล็ก ไปสองที ไปเฉิงตาไวมือไวรีบกันหน้าผากของเด็กน้อยไว้ ถึง ได้ไม่โขกเข้าที่เก้าอี้

รอจนกระทั่งทานไปได้ครึ่งหนึ่ง เซี่ยต้าไปก็ได้สติมากกว่า เดิม เซี่ยซิงเฉินส่งมือถือให้เด็กน้อย “เด็กดี เปลี่ยนให้กลับมา เหมือนเดิม”

“เปลี่ยนอะไร” เซี่ยต้าไปปากเคี้ยวเส้นหมี่ เอ่ยถาม

“เปลี่ยนนี่” เซี่ยซิงเฉินกดเข้าที่รายชื่อผู้ติดต่อทันที

“อันนี้เอง” เซียต้าไปกระจ่างทันที กดเสียงให้เบาลง เอ่ย ถามกระซิบข้างหูเธอ “พ่อเห็นแล้วเหรอ”

“อื้ม!”
“ไม่ดีใจเหรอ?” เซียตาไปมองเธอ แล้วหันไปมองบางคน ที่สีหน้าไม่ค่อยดีอยู่ข้างๆ เซียซิงเฉินพยักหน้ากล่าวว่า “เขาไม่ พอใจมาก”

“ก็ได้ งั้นผมเปลี่ยนให้แม่เอง” เซียตาไปวางตะเกียบลง จับมือถือขึ้นกดรัวทันที เห็นท่าทางของเด็กน้อย ไปเยถึงก็ ขมวดคิ้วเป็นปม ปากขยับเล็กน้อยอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยออกเสียง เซียต้าไปกลับเอ่ยขึ้น “เสร็จแล้ว เปลี่ยนเสร็จแล้ว เมมให้แม่ไว้ว่า “เสี่ยวไปล่ะ”

“เสี่ยวไป” เซียซิงเฉินเอ่ยชื่อ แล้วก็รู้สึกตลกขึ้นมา มีเพียงเจ้าตัวเล็กที่อาจหาญไม่รู้ฟ้ารู้ดินคนนี้ที่กล้าเรียกเขา แบบนี้แหละ!

“ห้ามเรียกอย่างนี้!” ไปเย่นิ่งได้ยินจึงเงยหน้าจ้องมองเธอ แวบหนึ่ง

เธอแกล้งมองไม่เห็น ตาจ้องบนจอ ปากพึมพำตลอด “เสี่ยวไป เสี่ยวไป เสี่ยวไป…” ขบขันมากกว่าเดิม หันไปมอง เขา “คุณอย่าถลึงตาใส่ฉันสิ ฉันไม่ได้เรียกคุณนะ คุณเคยดูใน จังไหม”

จากสีหน้าเขาที่ไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดอะไรนั้นก็พอจะดู ออก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เคยดูมาก่อน เซี่ยซิงเฉินลอบยิ้ม บางเบา “ในนั้นก็มีเสี่ยวไปนะ น่ารักมากๆ เลยล่ะค่ะ ผู้หญิง หลายคนก็ชอบกัน ความนิยมถ้าเทียบกับคุณแล้วเหนือกว่า มากเลยล่ะค่ะ”
อย่างนั้นเหรอ

ไป๋เย่นิ่งเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย

รถยนต์ขับเคลื่อนจนถึงพระราชวังไปยว ธงชาติเลื่อนขึ้น รับสายลม เมื่อครู่ฝนเพิ่งตกไป บนสนามหญ้าเขียวขจีที่ถูกดูแล เป็นอย่างดีนั้นแต่งแต้มไปด้วยหยาดฝน อากาศเย็นสบายเป็น พิเศษ

ไปเย่งยืนอยู่บนพระราชวังไปยว กวาดสายตามองฝูงชน พลันนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงหันกลับไปมองเหลิงเฟยข้างๆ “คุณ เคยดูชินจังไหม”

“ชินจัง? คืออะไรเหรอครับ สมุดภาพเหรอ”

ไปเยถึงส่ายหัว “ลองหาดูหน่อยว่า ในนั้นมีคนที่ชื่อว่า เสี่ยวไปใช่ไหม”

“ครับ” เหลิงเฟยหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมา นิ้วเรียวยาวพิมพ์ตัว ลงแป้น ไม่นานก็มีข้อมูลของชินจังออกมา “ท่านครับชินจังเป็น การ์ตูนเรื่องหนึ่ง ดังมาหลายปีแล้วครับ ส่วนเสี่ยวไปที่ท่าน ถาม…”

เหลิงเฟยเห็นเข้า มุมปากกระตุกไปที่ ไม่กล้าเอ่ยตรงๆ เนื่องจากเขารู้ดีว่าปกติคุณชายน้อยมักเรียกอีกฝ่ายว่า “เสี่ยว ไป

“เสี่ยวไปเป็นยังไง” ไปเย่นิ่งไม่ได้ยินต่อจึงหันมาเขม่นมองเขาแวบหนึ่ง ได้ยินว่าเป็นที่หลงใหลของหญิงสาวเป็นพัน เป็นหมื่น เสน่ห์ดึงดูดหญิงสาวไม่แพ้ฉันเลย”

เหลิงเฟย เพียงหันโน้ตบุ๊กไปทางเขาเงียบๆ “ท่าน ดูเองเถอะ”

พอไปเย่งเห็นเข้า สีหน้าก็แข็งที่อทันที เซียซิงเฉินชัย ตัวดี! เสี่ยวไป[1] ในชินจังที่แท้ก็เป็นสุนัขตัวหนึ่ง! นี่เธอกล้า เอาเขาไปเทียบกับสุนัขอย่างนั้นเหรอ?! มันจะไร้การอบรมสั่ง สอนมากไปแล้ว!

เขารู้สึกว่าตัวเองถูกเซี่ยซิงเฉินหยามเข้าอย่างจัง

เซี่ยซิงเฉินไม่ได้ไปทำงานที่กระทรวงการต่างประเทศทันที แต่กลับโทรไปหาหลีหญิง

หลี่หลิงอีกำลังเล่นไพ่นกกระจอกกับเหล่าคุณหญิงทั้ง หลาย สามีกลับมาแล้วเงินในมือก็มีมากตาม บาดแผลบนหน้า ผากเส้นผมยังปิดไม่มิด ถูกคุณหญิงบางคนหัวเราะว่าเป็นการ ใช้ความรุนแรงในครอบครัว เธออับอายแทบตายแถมโชคใน วันนี้ก็ไม่ค่อยจะมี เพราะงั้นตอนที่เซี่ยซิงเฉินโทรมาบอกว่าจะ มาหาเธอนั้น เธอจึงบอกที่อยู่ไปในทันที เธอกำลังเครียดเพราะ ไม่มีที่ระบายอารมณ์! ในเมื่อมาแล้วก็จะไม่ยอมให้เธอกลับไป ง่ายๆ แน่นอน!

“อีกเดี๋ยวลูกสาวคนโตของถั่วเผิงจะมา วันนี้พวกเธอชนะ ฉันไปไม่น้อย รอหล่อนเข้ามาฉันจะปิดประตู พอฉันตบหล่อนพวกเธออย่ามัวแต่ยืนดูล่ะ นี่ พวกเธอเห็นแผลนี่แล้วใช่ไหม เป็นความรุนแรงในครอบครัวจริงๆ ก็คือฉันถูกยัยนั่นเหวี่ยงจานใส่