ตอนที่ 15 เธอคือแมวน้อยแสนซน

ไป๋เย่งปรายตามองเซียซิงเฉินที่หลับไม่ค่อยเป็นสุขนักอยู่บน เตียงพลางเอ่ยว่า “พ่อแต่งงานกับเธอก็ช่วยอะไรไม่ได้ ถ้า อยากให้เธอหายเศร้า ก็ต้องให้น้าเขยลูกแต่งงานกับเธอ

เซียต้าไปเบะปากเล็กน้อย มองเขาอย่างดื้อรั้น แต่ผม ขอบคุณมากกว่า”

แววตาไปเย่นิ่งเข้มขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสดใสไร้เดียงสา ของลูกทอประกายอ้อนวอน ทำให้รู้สึกว่าการปฏิเสธเขาเป็น เรื่องโหดร้ายนัก

ทว่า…

“พ่อไม่มีทางแต่งงานกับเธอ” เขาตอบอย่างเด็ดขาด ไร้

แววปรานี

เซี่ยต้าไปคอตกอย่างท้อแท้ ถามต่อว่า “ทำไมล่ะ?”

“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่ต้องรู้มาก” ไม่ต่อความยาวสาว ความยึด เพียงเหลือบมองเซี่ยซิงเฉินที่อยู่บนเตียงอย่างเรียบ เฉย แล้วเปิดประตูก้าวเท้าหนักๆ ออกไป

ประตูถูกปิดลง ภายในห้องไร้การเคลื่อนไหวใดๆ อยู่พัก ใหญ่ เซี่ยซิงเฉินลองขยับเปลือกตาขึ้นมอง เมื่อแน่ใจว่าชาย หนุ่มเดินไปไกลแล้วจึงลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“เขี่ยต้าไป ลูกทำอย่างนี้ แม่ขายหน้ามาก รู้ไหม? แม่ไม่ เคยพูดว่าจะแต่งงานกับเขาสักหน่อย! “นิ้วเท้าขาวดุจหิมะของ เธอจิ้มหลังเซี่ยต้าไปอย่างไม่สบอารมณ์

อะไรคือไม่มีทางแต่งงานกับเธอ? อย่างกับเธออยาก

แต่งงานกับเขามากงั้นแหละ

ซิงเฉินรู้สึกเจ็บใจไม่น้อย

เซียต้าไปหมุนตัวกลับมา หน้าตาไม่รู้อิโหน่อิเหน่ “เค้า อยากจะช่วยแม่หน้ากลับคืนมานี่นา”

“ทํายังไง?”

“น้าเขยถูกน้าสาวแย่งไปแล้ว นั่นเป็นเรื่องขายหน้าที่สุด ถูกไหม?”

เซียซิงเฉินปวดร้าวในใจ เด็กบ้านเรื่องอื่นมีไม่พูดดันมา

พูดเรื่องนี้

“แต่ว่านะ ถ้าหม่ามีเซียของเราได้แต่งงานกับท่าน ประธานาธิบดี โคตรเจ๋งเลย! ถึงท่านประธานาธิบดีจะเย็นชา แล้วก็น่าเบื่อ แต่ว่ายังไงก็เก่งกว่าน้าเขยไม่ใช่เหรอ? หม่า ถ้า นั้น พวกเราลองพยายามกัน ให้พ่อแต่งงานกับหม่ามี้เถอะ!” เซี่ยต้าไปพูดจบ ดวงตาทั้งคู่ก็เปล่งประกายออกมา

ซิงเฉินรู้ว่าใจเขาคิดอะไร เพียงแค่อยากมีครอบครัวที่ สมบูรณ์เหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เท่านั้น

แต่ว่า…
“ลูกรัก เขาเป็นประธานาธิบดี ไม่ใช่ประชาชนธรรมดา ตั้ง นั้น…พวกเราเลิกคิดเหลวไหลเถอะ ตกลงไหม?”

เธอตบศีรษะเล็กๆ ของลูกเบาๆ ทนดูท่าทางผิดหวังของ ลูกไม่ได้ จึงลุกขึ้นหยิบชุดนอนเดินเข้าห้องอาบน้ำ

แต่งงานกับท่านประธานาธิบดีที่ทรงเกียรติ สูงส่งเหนือ

ใครผู้นั้น? เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิดจริงๆ แต่ละคนที่อดีต ประธานาธิบดีแต่งงานด้วยล้วนเป็นคนใหญ่คนโตมีชื่อเสียง นับประสาอะไรกับตัวเธอล่ะ?

พอนึกถึงเขา ภาพเหตุการณ์คลุมเครือในรถเมื่อครู่ก็อดที่ จะลอยเข้ามาในสมองเธอไม่ได้ นึกถึงเสียงหัวใจเต้นแรง อ้อม แขนแข็งแกร่งของเขา…

ทันใดนั้น หัวใจเธอก็เต้นผิดจังหวะอีกครั้ง

ไม่ได้! ไม่ได้! เซี่ยซิงเฉิน อย่าคิดอะไรเหลวไหลอีก! ผู้ชาย คนนั้นใช่คนที่เธอจะคิดเหลวไหลด้วยได้ที่ไหนกัน?

เธอตบหน้าตัวเองให้สติเริ่มกลับมา โยนเงาร่างของชาย หนุ่มออกจากสมอง ยืนเอามือแตะหน้าอกอยู่ครู่หนึ่ง เสียง

หัวใจเต้นจึงได้สงบลง

วันต่อมา

เช้าตรู่ ขณะที่เซี่ยซิงเฉินจูงเซียต้าไปที่สวมชุดเหมือน สุภาพบุรุษตัวน้อยเข้ามาในห้องอาหาร ท่านประธานาธิบดีก็นั่งตัวตรงอยู่ที่นั่นแล้ว โดยมีพ่อบ้านคอยรับใช้อยู่ข้างๆ

แสงอาทิตย์ยามเช้าสอดส่องเข้ามาทางหน้าต่างที่ยาว

จรดพื้น ทุกการเคลื่อนไหวของเขาสง่างามและสุขุม แสงสีทอง เปล่งประกายอาบไล้ไปทั่วร่าง พวกเขาเข้ามา เขาเพียงแค่เปิด เปลือกตามองลูกแวบหนึ่ง

ทั้งๆ ที่เขาอยู่ใกล้กับตัวเองมาก แต่เซี่ยซิงเฉินกลับรู้สึกว่า ยิ่งห่างไกล พวกเขาอยู่กันคนละโลก

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณชายน้อย คุณเซีย” คนรับใช้ทักทาย

ด้วยความนอบน้อม แล้วเลื่อนเก้าอี้ให้พวกเขา

“อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ” เซี่ยต้าไปทักทายอย่างมีมารยาท

“อรุณสวัสดิ์” เขาเอ่ยตอบอย่างเรียบเฉย

เซี่ยซิงเฉินไม่รู้จะพูดอะไรเลยได้แต่นั่งทานอาหารเงียบๆ หลังจากเมื่อคืน เวลาที่เธอเจอหน้าเขาก็จะค่อนข้างรู้สึก กระดากใจ แต่ความกระดากใจนี้เหมือนว่าเธอรู้สึกอยู่เพียง ฝ่ายเดียว แต่เขากลับทำตัวเฉยเมยมาโดยตลอด

“พ่อ นี่อะไร?” เซี่ยต้าไปกะพริบตาอย่างประหลาดใจ มอง

ที่คอของใครบางคน

เซี่ยซิงเฉินมองออกไป ใช่จุดที่ตัวเองกัดเมื่อคืนพอดี เมื่อ แผลนั้นดูจะสยดสยองเล็กน้อย

คืนเธอใช้เหล้าระบายอารมณ์จริงๆ กัดแรงมากจนตอนนี้รอย

“ถูกแมวน้อยแสนซนตัวหนึ่งกัด” ท่านประธานาธิบดีพูดจบ สายตาแฝงนัยลึกซึ้งก็จับจ้องอยู่ที่ตัวต้นเรื่อง

เซียซิงเฉินหน้าร้อน รู้สึกเพียงว่าคำพูดนี้ช่างคลุมเครือ

เสียจริงๆ

เหลือบตามองโดยไม่รู้ตัว ก็เจอกับสายตาของเขาที่ส่ง ผ่านมาพอดี แก้มเธอแดงปลั่ง มือที่ถือมีดสั่นเล็กน้อย รีบก้ม หน้าก้มตาลงอีกครั้ง

ข้างๆ กันนั้น เซียต้าไปกำลังมองพวกเขาทั้งสองที่ส่ง สายตากันไปมาพลางใช้ความคิดเงียบๆ อย่างเบิกบานใจ “ถ้า งั้นผมรู้แล้วล่ะ แมวน้อยตัวนี้ต้องสวยมากแน่ๆ

“ทำไมล่ะ?” เขาเลิกคิ้ว

“ไม่อย่างนั้น จะกัดพ่อได้ยังไงล่ะ? อีกอย่างยังเลือกกัด เฉพาะที่ใกล้ชิดขนาดนี้” เซียต้าไปเชิดคางขึ้น “ถ้าไม่ใช่สาว สวยที่ผมชอบล่ะก็ เป็นผม ผมก็ไม่ให้เธอกัดหรอก!”

พอเจ้าหนูพูดจบ พ่อบ้านและคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ ก็เกือบ กลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่

เซี่ยซิงเฉินอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

สีหน้าท่านประธานาธิบดีถมึงทึง ใครบอกเจ้าตัวเล็กกัน ว่าเป็นผู้หญิงกัด?

“พอแล้ว ต้าไป ลูกกินข้าวเช้าไปดีๆ เถอะ” เซียซิงเฉิน หยิบผลไม้ขึ้นมา อยากจะเอายัดปากลูกจริงๆ

เซี่ยต้าไปกะพริบตาปริบๆ “เอ๊ะ ทำไมแม่หน้าแดงขนาด
“…” เจ้าเด็กแก่แดด!

อาหารเช้ามื้อหนึ่ง กินจนหน้าแดง ใจเต้น ไม่ง่ายเลยกว่า จะไปส่งท่านประธานาธิบดีกับเซียต้าไปเสร็จ พอเชียซิงเฉิน เวลาก็ไม่กล้าคิดไร้สาระอีก รีบให้คนขับรถส่งเธอไปทำงาน

รีบร้อนไปถึงแผนกก็มีงานกองโตรอเธออยู่แล้ว

ผลสุดท้าย ตอนยุ่งจนหัวปั่น คุณย่าก็โทรมาหาด้วยตัวเอง “สวัสดีค่ะ คุณย่า ขอโทษค่ะที่เมื่อคืนวานไม่ได้บอกลา ก่อนกลับ”

“เรื่องเมื่อวานช่างเถอะ แต่ว่าฉันได้ยินซึ่งคงพูดว่า เมื่อคืน วานเธอถูกคนแปลกหน้ากลุ่มหนึ่งมารับไป

คนแปลกหน้า?

ไปเย่นิ่งไม่ใช่คนที่ทุกบ้านทุกครอบครัวรู้จักหมดหรอ?

แต่เซี่ยซิงเฉินไม่กล้าพูดคำนี้ออกไป เพียงเอ่ยว่า “ไม่ ถือว่าเป็นคนแปลกหน้าหรอก แค่เพื่อนหนูคนหนึ่งเท่านั้นเอง”

“สวี่เหยียนกับซิงคงบอกหมดแล้ว ผู้ชายคนนั้นท่าทาง

ลึกลับ ไม่ใช่คนดีอะไร ซึ่งเฉิน บอกว่ามาตามตรง คงไม่ได้ไป เข้าใกล้พวกเกะกะเกเรหรอกนะ?”

เซี่ยชิงคงไม่ทำให้เธอผิดหวังอย่างที่คาด ไม่ลืมส่งข่าวรายงานตลอดเวลา

“คุณย่า อย่าไปฟังพวกเขาพูดมั่วๆ เลย ฝ่ายนั้นไม่ใช่คน เกะกะเกเรอะไร หนูรู้อยู่แก่ใจ

“เธอรู้อยู่แก่ใจ? เธอรู้อยู่แก่ใจ แล้วยังจะเลอะเลือนจนมี ลูก แม้แต่พ่อเด็กจนตอนนี้ก็ยังไม่รู้? เธอว่าเรื่องนี้ทำให้ตระกูล เซี่ยของเรากลายเป็นตัวตลกขนาดไหนกัน!

เซียซิงเฉินกัดริมฝีปาก พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ เธอก็หมดคำจะ

พูด

“ย่าหาคู่ที่ดีไว้ให้เธอแล้ว อีกไม่กี่วันย่าจะช่วยเธอนัดฝ่าย นั้นออกมา ไม่ว่ายังไงก็ตามเธอลองไปดู แล้วก็อย่ารังเกียจนั่น นี่ ถ้าคนอื่นไม่รังเกียจที่เธอมีลูกก็นับว่าโชคดีแล้ว” “คุณย่า… เซี่ยซิงเฉินอยากพูดอะไรบางอย่าง ทว่าคุณย่า

ก็ขัดคำพูดเธอเสียก่อน “เรื่องนี้เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน”

พูดจบก็ไม่เปิดโอกาสให้เซียซิงเฉินเอ่ยอะไรอีก ซึ่งวาง สายไปก่อนเลย