ตอนที่ 145 หวั่นไหว (3)

“อาจจะเหรอคะ?” เซี่ยซิงเฉินตกใจกับคำตอบนี้ของเขา “พวก คุณสนิทกันมากเลยไม่ใช่เหรอ

“เคยได้ยินเขาพูดถึงเรื่องที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะจัดงานแต่งงาน หลังจากนั้นก็ยังไม่เคยเห็น ภรรยาเขาเลย เย่เคยบอกว่าจะต้องไปเจอภรรยาเขาหน่อย แต่เขาก็เอาแต่บอกว่าไว้โอกาสหน้าค่อยว่ากัน

มันแปลกจริงๆ

เซียซิงเฉินครุ่นคิด ในใจก็อดกังวลแทนเว่ยยังไม่ได้ รัก ผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

“คุณล่ะ ทำไมถึงรู้จักกับคุณหญิง แถมยังทานข้าวเย็นด้วย

กัน” ไปเย่งเอ่ยถาม

เซี่ยซิงเฉินถึงได้หลุดจากภวังค์ “ครั้งก่อน ในงานประมูล การกุศล เราเคยเจอกันครั้งหนึ่งแล้ว วันนี้ก็บังเอิญเจออีกค่ะ จะ ว่าไปแล้วคุณหญิงเป็นโรคอะไรกันแน่ หนักมากเลยเหรอคะ”

ไปเย่นิ่งไม่ได้ตอบ กลับถาม “เหมือนคุณจะเป็นห่วงท่าน มากนะ”

“ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันค่ะ พอเห็นท่านคอยตามหา ลูกสาวที่พรากกันไปอยู่ตลอดฉันก็รู้สึกปวดใจ อาจเป็นเพราะฉันก็เป็นแม่คนล่ะมั้ง

“ลูกสาวที่พรากกันไป?” ไปเปถึงมองเธอแบบหนึ่ง “ผ่าน มาหลายปีขนาดนี้ ผมไม่เคยได้ยินว่าท่านเคยแต่งงานนะ

“งั้นเหรอคะ ได้ยินว่าพอลูกเกิดก็แยกกับท่านเลย นั่นอาจ จะ…” เธอครางเสียงต่ำ น้ำเสียงเบาลงมาก อาจจะเหมือนฉัน เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว”

ไป๋เย่นิ่งมองเซี่ยซิงเฉินด้วยสายตาลึกซึ้งแวบหนึ่ง หลายปี มานี้เธอที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวย่อมลำบากมามาก วันนั้น แต่เห็น ท่าทีของเซี่ยงคงกับหลี่หลิงที่ปฏิบัติต่อเธอก็ชัดเจนทุกอย่าง แล้ว ท่าทางน่าสงสารของเธอ ทำให้เขาอดรู้สึกสงสารไม่ได้ มี ความรู้สึกอยากจะรวบเธอมากอดไว้แน่นๆ พร้อมทั้งทะนุถนอม ไว้

นี่ ก็เป็นเพียงแค่ ความรู้สึกดีๆ อย่างที่เธอว่าอย่างนั้นเห

รอ

รถยนต์ขับเคลื่อนต่อไปพักใหญ่ เขาถึงได้เอ่ยปากอีกครั้ง “คุณหญิงเคยพูดกับคุณไหมว่าลูกสาวที่พรากกันไปตอนนี้อายุ น่าจะประมาณเท่าไร

“ไม่เคยพูดละเอียดนะคะ เพราะว่าเป็นเรื่องฝังใจของท่าน ฉันก็ถามมากไม่ได้” เซี่ยซิงเฉินมองเขา “ทำไมเหรอคะ”

“ไม่มีอะไร เพียงแต่หลายปีก่อน คุณหญิงเคยมีความ สัมพันธ์กับคุณลุงผมช่วงหนึ่ง…ถ้าคุณหญิงมีลูกกับคุณลุงผม จริงๆ งั้นก็ถือว่าคุณลุงผมไม่ขาดคนสืบเชื้อสายแล้ว ผมดีใจแทนท่าน เพียงแต่เรื่องทั้งหมดนี้ยังเป็นแค่การคาดเดา

“ที่แท้คุณหญิงก็เกี่ยวข้องกับตระกูลคุณแบบนี้นี่เอง เชีย ซิงเฉินเอ่ยด้วยความอึ้ง “งั้นถ้าคุณมีเวลาว่าง ลองช่วยคุณหญิง ตามหาดูหน่อยดีไหมคะ?”

“อืม ผมก็คิดอย่างนั้น ไปเฉิงตอบ

คราวนี้เซี่ยซิงเฉินถึงได้มองออกไปนอกหน้าต่างรถ ท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดมิด จากชานเมืองเข้าเขตในเมือง แสง สว่างไสวจากข้างนอกปรากฏขึ้นมา เซียซิงเฉินเอ่ยเสียงเบา “คุณไปส่งฉันที่บ้านฉันเถอะค่ะ…ถ้ามีอะไร พวกเราคุยที่นั่นก็ได้ เหมือนกัน”

เซี่ยซิงเฉินก็อยากคุยกับเขาให้รู้เรื่อง

“คุณเพิ่งถ่ายเลือดไป ไม่เวียนหัวเหรอ” เขาไม่ได้สนใจคำ พูดของเธอ ทำเพียงแค่ถาม

“ก็มึนอยู่ค่ะ”

ไป๋เฉิงขับรถไปพลาง และกดปุ่มปุ่มหนึ่งไปพลาง

เบาะที่นั่งข้างคนขับค่อยๆ เอนหลังลง จนกระทั่งได้มุมที่ พอเหมาะ เขาก็หยุดกดปุ่มพร้อมเอ่ยเสียงต่ำ “มึนก็นอนพักสัก พักเถอะ แล้วพูดให้น้อยลง

เธอเบ้หน้า

ถ้างั้นแปลว่าข้อเสนอของเธอถูกปฏิเสธงั้นเหรอ
เซียซิงเฉินมั่นจริงๆ เธอรู้ว่าไปเย่นิ่งก็จะทำตามที่ตัวเองว่า เลยไม่ได้พูดอะไรต่อให้มากความ ความจริงเธอก็ยังไม่มีแรง พูด จึงเพียงแค่เอนหลังลงช้าๆ จากนั้นก็หลับตาลง

บางที ก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาได้ทบทวนใจตัวเองดีหรือ

ทั้งสองคนกลับถึงทำเนียบประธานาธิบดี เดินตามกันขึ้น

ไปชั้นบน

ไปเยฉิงอาบน้ำเสร็จออกมา ก็ไปที่ห้องเธอ พอเห็นว่าไม่มี ใครจึงเดินลงมา กำลังจะถามคนรับใช้ว่าเธอไปไหนก็ได้ยิน เสียงใสของเด็กน้อยตามด้วยเสียงอ่อนโยนของหญิงสาวดัง แว่วมาจากสวนด้านนอก “หม่าม ดูสิ ดาวสองดวงนั่นคือผมกับ แม่ใช่ไหม”

“อื้ม ดวงใหญ่คือแม่ ดวงเล็กคือต้าไปของเราเอง

“แต่ว่า ไม่มีเสี่ยวไปนี่นา!

” เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ

เซี่ยต้าไปจึงเอ่ยต่อ “ช่างเถอะ ไม่มีเสี่ยวไปก็ไม่เป็นไร ยัง ไง…พ่อก็จะหาแม่เลี้ยงให้ผมอยู่แล้ว วันนี้พ่อยังพูดกับผมเลย ว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น…อ้า….

สิ้นเสียงเซี่ยต้าไป คอเสื้อชุดนอนด้านหลังก็ถูกมือหนึ่งฉุด ขึ้นทันที
“หือ-เสี่ยวไป?” เซียตาไปหันหัวเล็กๆ นั่นกลับมามอง

แวบหนึ่ง รีบโบกสองมือขึ้นทันที “หม่าม ช่วยด้วย! เสี่ยวไป รังแกผมอีกแล้ว!!

“คุณอย่าทำอย่างนี้สิคะ” เซี่ยซิงเฉินสงสารลูกชาย จึงรีบ วางแก้วน้ำชาแล้วลุกจากเก้าอี้ มองไปยังไปเย่นิ่ง ไปเยถึงอุ้ม เด็กน้อยขึ้น เดินออกไปด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วทิ้งประโยคหนึ่ง ไว้ให้เซียซิงเฉิน “รอผมอยู่นี่

เขาอุ้มเด็กน้อยเดินตรงขึ้นไปชั้นบน แล้วโยนเข้าไปใน ห้องนอน เอ่ยสั่ง “นอน!!

“ไม่ คืนนี้ผมจะนอนกับหม่า” เจ้าตัวเล็กพยายามดัน ศีรษะกลมๆ นั่นออกมาด้านนอก

ไปเยฉิงถลึงตามองเด็กน้อยไปที แกล้งตีหน้าเข้ม “คืนนี้

ลูกถูกลงโทษห้ามนอนกับแม่!” เจ้าตัวเล็ก ตอนนี้รู้จักฟ้องแล้ว

เหรอ!

ฮ! เซียต้าไปกำลังจะเอ่ยแย้ง ประตูก็ถูกเขาปิดเสียงดัง

ได้ยินเสียงอึกทึกของสองพ่อลูก เซียซึ่งเป็นที่นั่งอยู่ใน สวนดอกไม้ ก็บอกไม่ถูกว่าในใจรู้สึกอย่างไร

ฤดูใบไม้ร่วงผ่านพ้นไป ฤดูหนาวกำลังมาถึง เวลานี้ ดอกไม้ที่มีคนงานคอยดูแลอยู่ทุกวัน ก็เริ่มเ* ยวเฉาบ้างแล้วใต้แสงจันทร์ก็ยิ่งดูโดดเดี่ยว เซี่ยซิงเฉินกระชับเสื้อนั่งอยู่ตรง นั้นพร้อมกับใจที่หนักอึ้ง

ทันใดนั้นก็มีถ้วยน้ำซุปร้อนๆ ถ้วยหนึ่งมาวางอยู่ตรงหน้า

ไปเย่งนั่งลงตรงข้ามเธอ “ดื่มซุปซะ”

“นี่ซุปอะไรคะ” เธอมองซุปที่แล้วมองเขาที่

“มึนหัวไม่ใช่เหรอ” เขาเอ่ยสั้นๆ

เซี่ยซิงเฉินตักขึ้นดูทีหนึ่ง ล้วนเป็นสมุนไพรบำรุงเลือด ทำให้เธออึ้งไปเล็กน้อย อดที่จะเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า แวบหนึ่งด้วยสายตาล้ำลึกไม่ได้ เธอไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่จิบ ไปหนึ่งอีก สมุนไพรรสชาติแรงมาก กินยากมากจริงๆ

ไปเย่นิ่งเหมือนจะดูท่าทางหวาดระแวงของเธอออก จึงเอ่ย “กรุ๊ปเลือดคุณค่อนข้างพิเศษ ต้องบำรุงดีๆ หน่อย

“คุณรู้กรุ๊ปเลือดของฉันเหรอ” เซี่ยซิงเฉินกินเข้าไปอีก พลันนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงเอ่ยปากขึ้นด้วยท่าที่ลำบากใจ “นั่น สิ คุณน่าจะรู้กรุ๊ปเลือดของฉันอยู่แล้ว ถึงให้ฉันคลอดต้าไป

ไปเย่นิ่งไม่ได้ปฏิเสธ จิบน้ำชาไปอีกอีก มองเธอด้วย สายตาล้ำลึก “เมื่อก่อนคุณถามผมไม่ใช่เหรอว่าทำไมถึงเลือก คุณ”

“อืม คุณบอกฉันว่าเป็นเพราะกรุ๊ปเลือดเราเข้ากัน แต่ว่าเรื่องด้านนี้ฉันไม่ค่อยรู้เรื่อง

“กรุ๊ปเลือดของผมเป็นระบบ DIEGO ที่ค่อนข้างพิเศษ เฉินเคยตรวจแอนติเจนของหมู่เลือดผม มีเพียงแอนติเจนของ กรุ๊ปเลือด P ที่มีอยู่ไม่มากที่เข้ากันได้ ไม่เช่นนั้นถ้าไปผสมกับ กรุ๊ปเลือดอื่น ผลคือจะแท้ง ไม่งั้นก็ตายเพราะเม็ดเลือดแดง แตก และสมุดทะเบียนที่จดไว้ของประเทศเรา รวมคุณก็มีคน กรุ๊ปเลือด P ไม่เกินสิบคน ส่วนสิบคนนี้ก็ไม่ใช่ผู้หญิงอายุน้อย อย่างคุณทั้งหมด”

จนถึงตอนนี้เซี่ยซิงเฉินถึงเข้าใจเหตุผลที่เขาเลือกเธอให้มี ลูกให้เขา