ตอนที่ 142 พบคุณหญิงหลันถึงอีกครั้ง(3)

คุณหญิงหลันถึงเอ่ยพึมพำ แม้ปากจะว่าเช่นนั้นแต่แววตากลับ เต็มไปด้วยความผิดหวัง “ขอโทษที่ฉันบุ่มบ่ามเกินไปค่ะ คุณ

ฉือ”

“ท่านไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ท่านแค่อยากตามหาลูก เท่านั้นเอง ฉันเข้าใจความรู้สึกของท่านนะคะ” คือเว่ยยังตอบ พร้อมกับพูดปลอบเธอ “ท่านวางใจเถอะ ท่านตั้งใจตามหา ขนาดนี้ เธอจะต้องรู้สึกถึงได้ ต้องหาเจอสักวันแน่ๆ ค่ะ”

คุณหญิงพยายามยิ้ม รู้สึกปวดร้าวไปทั้งใจ “ตั้งแต่เกิดมา ก็ถูกบังคับให้แยกกัน ไม่ได้เจอตั้งหลายปีขนาดนี้ ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าตอนนี้เธออยู่ที่สถานกำพร้า หรือมีคนใจดีรับไปเลี้ยง ฉะนั้น ต่อให้สักวันเราอยู่ใกล้กันจริง ก็กลัวว่าจะดูไม่ออก

มื้ออาหารที่ควรสนุกด้วยกัน ผลสุดท้ายเพราะพูดถึงลูกที่ พลัดพรากจากกันไปหลายปี จึงกลายเป็นโศกเศร้าขึ้นมา ไม่รู้ ว่าทำไม พอเห็นท่าทางของคุณหญิงหลันถึง เซียซิงเฉินก็รู้สึก ไม่สบายใจเหลือเกิน เหมือนมีก้อนสำลีอุดอยู่ข้างในอก

หลังทานเสร็จ หยูเจ๋อหนันกำลังจะไปจ่ายเงินหน้า เคาน์เตอร์ คือเว่ยยังกับคุณหญิงหลันถึงออกไปก่อนแล้ว เซีย ซิงเฉินจึงเดินตามหยูเจ๋อหนันไปที่เคาน์เตอร์
“ตามมาทําไม” หยูเจอหนุนถาม

“ครั้งก่อนฉันบอกว่าจะเลี้ยงข้าวคุณใช่ไหม ฉันก็มาจ่าย

เงินน่ะสิคะ” เซี่ยซิงเฉินยื่นบัตรให้เคาน์เตอร์ หยูเจ๋อหนันมีสีหน้าหนักใจ และก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จึงปล่อยให้เธอจ่ายเงินไป ยังไงทั้งหมดก็แค่ 300 กว่าหยวน

“คุณคิดอะไรอยู่” ขณะที่กำลังเดินออกมา เสี่ยซิงเฉินก็ ถามขึ้น ดวงตาทั้งคู่หรี่มองเขา “ฉันสังเกตว่าตั้งแต่คุณหญิงพูด ถึงเรื่องลูกสาว คุณดูเหมือนหนักใจแล้วก็ร้อนตัวหน่อยๆ นะคะ บอกความจริงมาเถอะ คุณมีเบาะแสใช่ไหม”

เขาเสมองเธอแวบหนึ่ง “เซี่ยซิงเฉิน ก่อนหน้าผมดูไม่ออก เลยนะว่าคุณก็ฉลาดเหมือนกัน!

เธอเบิกตากว้าง “คุณมีเบาะแสจริงเหรอ แล้วทำไมคุณไม่ บอกคุณหญิงหลันถึงให้ชัดเจนไปล่ะ ไม่เห็นหรือไงว่าเธอคิดถึง ลูกสาวจนทุกข์แค่ไหน!”

“ใช่ ผมมีเบาะแสแล้ว ผมจะบอกว่าเบาะแสของผมก็คือ คุณเป็นลูกสาวของเธอ คุณเชื่อไหม” น้ำเสียงของเขาฟังดู เหมือนจริงครึ่งหนึ่งไม่จริงครึ่งหนึ่ง

หลังเซี่ยซิงเฉินนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก็มองแรงเขาไปที่ “ฉันว่า ไม่ควรคุยเรื่องจริงจังกับคุณเลย คุณหญิงหลันถึงวานให้คุณ ตามหาลูกสาวมันเป็นความผิดพลาดแท้ๆ เลย ที่ผิดพลาดไป กว่านั้นคือที่เธออยากรับคุณเป็นลูกเขย!”
หยูเจ๋อหนันไม่พูดตอบโต้ ปล่อยให้เธอว่าสอนอยู่อย่าง

นั้น

เมื่อเดินถึงหน้าประตู เซี่ยซิงเฉินก็หันหน้ามาถลึงตามอง เขา แล้วเอ่ยเตือน “คำพูดเมื่อ พูดเล่นต่อหน้าฉันก็พอนะคะ คุณอย่าล้อเล่นแบบนี้ต่อหน้าคุณหญิงอีกล่ะ ไม่อย่างนั้นเธอก็ คงผิดหวังเหมือนเมื่อกี้ น่าสงสาร

หยูเจ๋อหนันมองแรงใส่เธอไปสองที “ยังว่าผมไม่จริงจังอีก คุณลองส่องกระจกดูสีหน้าที่เป็นห่วงเธอของตัวเองดูสิ ถ้าพวก คุณเดินอยู่ด้วยกัน คนอื่นมีแต่จะคิดว่าเป็นแม่ลูกกัน

เซี่ยซิงเฉินกลอกตามองบนใส่เขาไปที่ คร้านจะสนใจเขา

อีก

เมื่อออกจากร้านอาหาร ก็ได้ยินแต่เสียงตื่นตระหนกของ ฉือเว่ยยังจากอีกฝั่ง “ท่านไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”

เซี่ยซิงเฉินและหยูเจ๋อหนันรีบเท้าเข้าไปดูทันที เห็น เพียงคุณหญิงหลันถึงกรอบนิ้วชี้ขวาของตัวเองอยู่ บนนิ้วมือมี เลือดหยด โตทะลักออกมา

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” ไม่รอให้เซี่ยซิงเฉินได้ทันตั้งตัว หยูเจ๋อ หนันก็ก้าวเข้าไปทันที สีหน้าเขาตื่นตระหนก แล้วจับมือคุณ หญิงไว้

ฉือเว่ยยังเอ่ย “เมื่อกี้มีคนเดินผ่านแล้วร่มมันพูดน่ะ”

“เรื่องเล็กเอง ไม่ต้องตกใจไปหรอก” คุณหญิงหลันถึงเอ่ยปลอบเสียงเบา

“ต้องรีบไปโรงพยาบาล!”

หยูเจ๋อหนันกดนิ้วของคุณหญิง

ไว้แน่น กันเลือดซึมออกมาอีก เซียซิงเฉินก็รู้สึกว่าหนูเจอหนุนกังวลมาก มากจนเกินไป

เธอเอ่ยปลอบ ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก ข้างนอกมีร้าน

ขายยาอยู่ ซื้อพลาสเตอร์ติดแผลมาก็ห้ามเลือดได้แล้ว”

“มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คุณคิดน่ะสิ” หนูเจอหนุนหันมองเซีย ซิงเฉินด้วยสายตาเรียบนิ่ง “พวกคุณเดินออกไปพร้อมคุณหญิง นะ เดี๋ยวผมจะรีบไปเอารถออก

เอ่ยจบ เขาก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว เดินได้สองก้าวก็ เปลี่ยนเป็นวิ่งเหยาะ

ตอนนี้เซี่ยซิงเฉินและฉือเว่ยยังก็เริ่มเอะใจถึงความผิด ปกติบางอย่าง นี่เป็นแค่แผลเล็กๆ คนปกติทั่วไป พอซับเลือดก็ น่าจะห้ามเลือดได้ประมาณหนึ่งแล้ว ทว่าแผลบนนิ้วของคุณ หญิงหลันถึงกลับมีเลือดไหลไม่หยุด กดอย่างไรก็ยังไม่หยุด

เมื่อก่อนฟูเฉินชอบอ่านตำราแพทย์ และถือเว่ยยังที่ยัง เป็นเพียงสาวน้อย ชอบตามป้วนเปี้ยนอยู่หลังเขาตลอดเวลา เพราะฉะนั้นความรู้เรื่องแพทย์ อาการเล็กๆ น้อยๆ เธอก็พอจะรู้ อยู่บ้าง แค่เห็นก็ดูออกแล้วว่าคุณหญิงหลันถึงมีปัญหาเรื่อง เลือดไม่แข็งตัว

“คุณหญิง เรารีบออกไปกันเถอะค่ะ อย่าให้คุณชายรองรอ อยู่ข้างนอกจนลนไปกว่านี้เลย” ฉือเว่ยยังเอ่ยปาก เซียซิงเฉินก็เริ่มร้อนรนตามไปด้วย อยากจะห้ามเลือด ให้หยุดแต่ก็กลัวจะ กดนิ้วจนเธอเจ็บ

คุณหญิงหลันถึงเดินไปพลางพูดขึ้นไปพลาง “พวกคุณ อย่าตกใจเลย เจอหนุนน่ะชอบมองเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ถึงเธอจะพูดเป็นเชิงให้วางใจ แต่สีหน้าเห็นได้ชัดว่าไม่ได้

เป็นแบบนั้น ยิ่งซีดลงเรื่อยๆ

เมื่อฉือเว่ยยังและเซี่ยซิงเฉินมาถึงประตู รถของหนูเจ๋อ หนันก็จอดอยู่ตรงนั้นแล้ว วันนี้เป็นเพียงรถเก๋งคันธรรมดา เขา ลงรถพลางเปิดประตูรถออก พยุงคุณหญิงหลันถึง ให้ขึ้นรถก่อน จากนั้นก็หันมามองเซี่ยซิงเฉินกับฉือเว่ยยัง เชียซิงเฉินไม่ทันคิด ให้มากความก็เอ่ย “ฉันจะไปกับพวกคุณด้วย

ฉือเว่ยยังก็ตามไปด้วยเช่นกัน

หนูเจอหนุนควานหาผ้าเช็ดหน้าผืนสะอาดในรถพลางยื่น ไปด้านหลัง ขับรถไปพลางถามไปพลาง “พวกคุณใครทำแผล เป็นบ้าง”

“ฉันเอง เมื่อก่อนฉันเคยเรียนมานิดหน่อย” ฉือเว่ยยัง อาสาอย่างกล้าหาญ เมื่อก่อนเฉินเคยสอนเธอเองกับมือ เพราะเป็นห่วงเธอที่มักซุ่มซ่าม จึงชอบบังคับให้เธอเรียนรู้วิธี ทำแผลหลายรูปแบบ ความจริงเธอในตอนนั้นก็ไม่ตั้งใจเรียน เลยสักนิด เธอมักใช้เวลาอันจำกัดนั้นมาไล่ตามเขาอย่างไร ขอบเขต อีกทั้งยังคิดตื้นๆ ว่ายังไงก็มีเขาอยู่ หากเธอบาดเจ็บ เขาต้องเป็นคนแรกที่มาถึง เป็นคนแรกที่ช่วยเธอแก้ปัญหาทุกอย่าง

เธอในตอนนั้น ไม่มีทางคิดได้เลยว่าวันหนึ่ง คนที่สร้าง บาดแผลที่ลึกที่สุดให้กับเธอ ก็คือเขาเอง…

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ถือเว่ยยังก็น้ำตารื้น เธอสูดจมูกเบาๆ เก็บความเจ็บปวดกลับไป แล้วทำแผลให้คุณหญิงหลันถึง ไม่ นานหยูเจ๋อหนันก็พาคุณหญิงหลันถึงมาถึงโรงพยาบาลที่อยู่ ใกล้ที่สุด

หยูเจ๋อหนันอธิบายอาการให้คุณหมอทราบ สีหน้าคุณ หมอก็พลันเปลี่ยนไป รีบสั่งให้ทีมแพทย์ย้ายร่างคุณหญิง หลันถึงเข้าห้องฉุกเฉินทันที

ผ่านพักใหญ่ สีหน้าหยูเจ๋อหนันยังคงไม่สงบ เขาเดินวนไป มาอยู่ตรงทางเดินยาว เซี่ยซิงเฉินเอ่ยถาม “คุณหญิงเป็นอะไร กันแน่คะ แค่แผลเดียวทำไมถึงดูร้ายแรงขนาดนี้

หยูเจ๋อหนันสีหน้าเคร่งขรึม “เดิมทีเธอก็ป่วยเป็นโรคร้าย แรงอยู่แล้ว การแข็งตัวของเลือดเธอบกพร่อง หากเกิด บาดแผล ก็อาจจะทำให้เสียเลือดมาก บวกกับเลือดที่ค่อนข้าง พิเศษของเธอด้วย…

“คุณหยู คลังเก็บเลือดของเราในตอนนี้ไม่มีเลือดกรุ๊ป P ที่คนไข้ต้องการ เพราะฉะนั้นอีกสักพักถ้าเสียเลือดมากเกินไป พวกเราก็ไม่สามารถให้เลือดเธอได้ครับ” คุณหมอที่ออกมา อย่างรีบร้อนพูดแทรกพวกเขา “แน่นอนว่าตอนนี้ยังไม่เสีย เลือดมาก แต่ผมต้องบอกถึงอันตรายตรงส่วนนั้นให้คุณเข้าใจก่อน เพราะฉะนั้น ต้องขอให้คุณรีบติดต่อญาติของคุณหญิง….