ตอนที่ 137 กลับทำเนียบประธานาธิบดีอีกครั้ง (6)

รถยนต์กำลังขับเคลื่อน ความเมามายจากแอลกอฮอล์ บวกกับ เธอรู้ว่ามีเขาอยู่ ก็พลันเบาใจลง เธอจะไม่ถูกรังแก ลูกก็จะไม่ ถูกรังแกอีก เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็นอนหลับในรถได้อย่าง สบายใจ

ไปเย่นิ่งอดมองเธอไม่ได้ หางตาเธอยังมีคราบน้ำตาอยู่ มองแล้วเจ็บปวดใจมาก แววตาเขาอ่อนโยนลงมากกว่าเดิม มือดึงกระดาษทิชชูส่งให้เซียต้าไป “เช็ดให้หน่อย

เซี่ยต้าไปเอี้ยวตัวจากด้านหลังมาเช็ดน้ำตาให้เธอ

“เบาหน่อย อย่าทำให้เธอตื่น” ไปเย่นิ่งเอ่ยย้ำเตือน น้ำ เสียงก็เบาหวิว

“ผมรู้น่า”

“ลูกดูแลเธอยังไง เธอถึงร้องไห้จนสภาพเป็นแบบนี้” เขา เอ่ยโทษบุตรคิ้วขมวด เซียต้าไปแค่นเสียง “ก็ไม่รู้ใครกันแน่ ทำให้หม่ามโกรธ ทำให้แม่เสียใจ!

” ไม่พูดยังดีกว่า แต่พอพูดไปเย่นิ่งก็ไม่พอใจเช่นกัน แค่นเสียงขึ้นจมูก “พ่อไม่เห็นรู้สึกว่าเธอจะเสียใจอะไรเพราะ พ่อเลย”
วันนี้ที่พบเธอ เธอก็ยังอยู่ดี แถมยังเอ่ยทักทายเขาอย่าง สงบนิ่งได้อีก เธอส่งยิ้มให้เขาแถมต่อหน้าสื่อมวลชนกลับยิ้ม ได้สดใสมากกว่าด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังให้เหลิงเฟยมา บอกเขาว่า ‘ยินดี’ ได้อีก!

ในสายตาของเขา ความจำของผู้หญิงคนนี้คงจะแย่มาก ไม่ต้องใช้เวลาถึงหนึ่งเดือน แค่เวลาสัปดาห์เดียว เธอก็ สามารถลืมเขาได้อย่างหมดจด ไปเฉิงยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห

“เสี่ยวไป เราจะไปไหนเหรอ” เซียต้าไปที่เช็ดน้ำตาให้ชิง เฉินเสร็จเอ่ยถาม

“กลับทำเนียบ” ใช่ หลายวันนี้ไม่มีเธอ ไม่มีลูก เรือนใหญ่ ดุจคฤหาสน์นั่น บรรยากาศช่างไร้ชีวิตชีวา

“แต่พ่อจะหมั้นกับผู้หญิงคนอื่นอยู่แล้ว ทำไมยังจะพาหม่า

กลับไปอีก” เซียต้าไปขมวดคิ้วบาง เอ่ยท้วงจริงจัง “พ่อทำ

อย่างนี้มันไม่ถูก

ไปเย่นิ่งรู้สึกว้าวุ่นในใจ แต่ก็ทำเพียงขับรถต่อไปและเพิก เฉยเด็กน้อย เซียต้าไปโผล่ศีรษะมา เอ่ย “พ่อส่งเรากลับห้อง ของหม่ามีเถอะ ผมจะดูแลหม่ามี้ให้ดีเอง”

“ถ้าลูกพูดมากอีก คืนนี้พ่อจะให้นอนข้างถนนนี่แหละ

“” เซี่ยต้าไปพองลม ในปากเล็กนั่น “เสี่ยวไปใจร้าย รังแกหม่ามี้แล้วยังรังแกผมอีก

.. ไป๋เย่นิ่งไม่สนใจเขาอีก
รถยนต์ขับเคลื่อนไปยังบ้านหลังใหญ่ เซี่ยซิงเฉินยังคงไม่ ตื่น พอรถหยุด เซียต้าไปก็ชิงกระโดดลงไปก่อน ไปเฉิงซ้อน ตัวเธอออกจากรถ

เธอเมาหนักมาก แม้เขาจะอุ้มเธอแบบนี้เธอก็ยังไม่ตื่น ทำ เพียงแค่ขยับใบหน้าเล็กน้อยจากนั้นก็ซุกลงบนอกเขาแนบแน่น กว่าเดิม สองมือโอบรอบคอเขา โดยอัตโนมัติ มีความอาลัย อาวรณ์ มีการหาที่พึ่งพิง

ไปเย่นิ่งนิ่งงัน พลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันใด ไม่ใช่เพียง อบอุ่นแก่ร่างกาย แต่ยังอบอุ่นไปถึงส่วนลึกของหัวใจ

ห้าวันที่ผ่านมา เริ่มแรกเขากระวนกระวายเล็กน้อย คล้าย กับจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่ในตอนนี้ ความอัดอั้นและความ ห่อเ** ยวสุดก้นบึ้งของหัวใจนั้น มาจากการที่มีเธออยู่แต่เธอก็ หายไปในพริบตา ไปเย่นิ่งนึกถึงคำพูดของเธอเรื่องความแตก ต่างระหว่าง “รู้สึกดี” กับ “ความรัก” สีหน้าพลันแย่ลงยิ่งกว่าเดิม เห็นได้ชัดว่ามีแค่ตนที่กินไม่ได้นอนไม่หลับ ผู้หญิงคนนี้ นอน หลับสบายจะตาย! ไปเย่นิ่งรู้สึกว่าตนคงพ่ายแพ้แล้วจริงๆ

“คุณเซีย” พอเห็นคนในอ้อมกอดของเขา คนรับใช้และ พ่อบ้านต่างก็ดีใจกันยกใหญ่ หลายวันมานี้หากท่าน ประธานาธิบดีไม่กลับมา ก็กลับมาด้วยสีหน้าขึงขัง อารมณ์เสีย ไปหมด ทานอะไรก็ไม่ถูกใจ มองอะไรก็ไม่สบายตา ทำให้คน ทั้งบ้านเดือดร้อนไปตามๆ กัน
“คุณเซียเป็นอะไรไปครับ” พ่อบ้านเอ่ยถามด้วยความเป็น

ห่วง

“เมานะ” ไปเยถึงเอ่ย “ขึ้นไปเตรียมน้ำแล้วอาบน้ำกับ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอหน่อย

“ค่ะ” คนรับใช้เร่งขึ้นไปชั้นบนก่อนพวกเขา

ไป๋เยฉิงสั่งเซี่ยต้าไป์ “ลูกก็ไปอาบน้ำแล้วรีบเข้านอน “แต่วันนี้ผมอยากนอนกับหม่าม

“อาบน้ำก่อน แล้วพ่อจะพิจารณาดู

เซี่ยต้าไปได้ยินเช่นนี้จึงรีบวิ่งขึ้นชั้นบนเสียงตึงตัง ไปอาบ น้ำอย่างเชื่อฟัง

เขาอุ้มเซียซิงเฉินขึ้นไปด้านบน ภายในอ่างยังคงเตรียม

น้ำอยู่ คนรับใช้หยิบชุดนอนและชุดชั้นในของเธอออกมาจากตู้

เสื้อผ้า วางไว้ในห้องอาบน้ำ

เขาวางเธอไว้บนเตียงใหญ่แสนนุ่ม เธอครวญครางเบาๆ สองมือยังกอดเขาไว้ไม่ปล่อย ดึงจนเขาต้องโน้มตัวลงมา ใบหน้าทั้งสองคนนั้นเคลื่อนเข้าใกล้กันมากขึ้น กลีบปากนุ่ม นวลแทบจะแนบชิดใต้ริมฝีปากของเขา

ตัวเธอมีกลิ่นของแอลกอฮอล์ ลมหายใจแผ่วเบา เรือนร่าง หอมหวานก็อ่อนนุ่มอย่างน่าอัศจรรย์ เขาจ้องใบหน้าน่ารักได้ เดียงสายามหลับของเธอ สูดดมกลิ่นกายของเธอ ไปเยถึง หัวใจสั่นไหว แววตาลึกซึ้ง นัยน์ตาฉายแววประหลาดบางอย่างเพียงแค่มองอยู่อย่างนั้น ร่างกายก็กลับมีปฏิกิริยาเสียได้ หญิงสาวตัวน้อยคนนี้ ชอบจุดไฟในร่างกายเขาได้ง่ายตายเสีย จริง!

“ท่านประธานาธิบดี…” คนรับใช้เดินออกมาจากห้องอาบ น้ำ พอเห็นภาพนี้เข้า ทุกคำพูดก็หยุดชะงักลง เธอรีบหันกลับ ไปทันที ไปเฉิงก็ได้สติทันใด เบนสายตาออกจากใบหน้าของ เธออย่างยากลำบาก หักห้ามปฏิกิริยาในร่างกาย ดึงแขนทั้ง สองของเธอลง แล้วเอ่ยถามจริงจัง “มีอะไร

“น้ำร้อนเตรียมเสร็จแล้วค่ะ ไม่ทราบว่า….ให้ฉันอาบให้ หรือว่า…”

“เธอนั่นแหละ!” เขาก็อยากจะทำแทน เพียงแต่เขาเกรงว่า จะอาบไม่เสร็จเพราะจะเกิดเรื่องอื่นขึ้นแทน เมื่อเอ่ยสั่งคนรับใช้ เรียบร้อย เขาจึงอุ้มเธอเข้าไปในห้องอาบน้ำ

ไปเฉิงออกมาหลังอาบน้ำเสร็จ เขาอดใจไว้ ไม่ได้ไปหา เธอในทันที แต่หันไปจัดการเรื่องงานในห้องหนังสือ สักพัก เซี่ยต้าไปก็ยื่นศีรษะเล็กที่ยังเปียกปอนหลังอาบน้ำแล้วเปิด ประตูเข้ามา

“เสี่ยวไป ขอยืมคอมพ่อหน่อยได้ไหม แค่แป๊บเดียว เซียต้าไปชนิ้วชี้เล็กขึ้น ดวงตากลมโตมองไปที่เขาอย่างเว้า วอน

“ใช้เครื่องนั้นแล้วกัน” ไป๋เย่นิ่งชี้นิ้ว เซี่ยต้าไปรีบเปิดคอมอย่างดีใจ ไปเองกำลังจะบอกรหัส กลับเห็นเจ้าตัวเล็กนั้นกด รัวลงบนแป้นอย่างเอาเป็นเอาตาย เหมือนกำลังไขรหัส เขาห ตามอง ไม่ต้องสิ้นเปลืองแรงหรอก ระบบป้องกันนั่นแม้แต่ สมาคมแฮ็กเกอร์ระหว่างประเทศก็ไม่มีทางเปิดได้ ลูกยัง อ่อนหัดนัก”

เขาเอ่ยจบก็โยน USB ที่มีรหัสให้เด็กน้อย “เสียบอันนี้ เข้าไป

เซี่ยต้าไปไม่พอใจ จึงลองอีกครั้ง สุดท้ายก็ยอมแพ้ ว่ากัน ว่าขิงแก่จะเผ็ดกว่า ประโยคนี้ไม่ผิดแม้แต่น้อย เด็กน้อยเสียบ USB อย่างจนใจ ไขรหัสอย่างรวดเร็ว จากนั้นนิ้วเล็กก็เริ่มรัว แป้นทันที

ไปเย่นิ่งส่งสายตามองแวบหนึ่ง ก็เห็นว่าเขาเข้าไปในเว็บ เว็บหนึ่ง

“ทำอะไรน่ะ นี่เว็บอะไร” เขาเอ่ยถาม

“พ่อไม่รู้ล่ะสิ นี่เป็นเว็บแม่สื่อ ผมได้ยินแม่บุญธรรมบอก มาว่าตอนนี้เว็บนี้ดังมาก มีคนสมัครสมาชิกเยอะแยะเลย มาหา แฟนกันล่ะ! ได้ยินแม่บุญธรรมบอกว่าจะหาพ่อบุญธรรม ให้ผม จากในนี้ด้วย”

“ลูกอายุเท่าไรเอง จะเล่นอันนี้ทำไม” ไปเย่นิ่งรู้สึกว่าบุตร ชายตนจะแก่แดดเกินไปหรือเปล่า เขาจึงทำหน้าบึ้งตึง เอ่ยตัก เตือนบุตรชายอย่างจริงจัง “อย่าลืมว่าลูกอายุแค่สี่ขวบ ไม่ต้อง รีบหาผู้หญิงหรอก!”
“ผมไม่ได้หาผู้หญิงสักหน่อย”