ตอนที่ 136 กลับทำเนียบประธานาธิบดี อีกครั้ง (5)

ไปเฉิงหันกลับมา ฟังหลี่หลิงเอ่ยต่อ “ท่านรู้ไหมว่าเซียซึ่ง เฉินคนนี้ ไม่ได้ใสซื่อเหมือนภายนอกนั่นหรอกค่ะ”

“งั้นเหรอ” ไปเยงหรี่ตาก้มมองเธอแวบหนึ่ง เธอเมาจน ไม่เหลือสติ นอนซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างว่าง่าย ที่ทาง ตายังมีรอยขึ้นอยู่ พอดูแล้วก็เหมือนลูกแพะตัวน้อยแสนเรื่อง ทําให้อดสงสารไม่ได้

“ค่ะ ท่านอย่าถูกรูปลักษณ์จอมปลอมของเธอหลอกนะคะ ถ้าท่านไม่เชื่อ ท่านดูที่หน้าผากฉันสิคะ…” หลี่หลิง ชี้ไปที่แผล บนหน้าผาก “แผลนี้ก็เพราะเธอเอาถ้วยฟาดใส่ ท่านว่า เธอที่ ไม่เคารพผู้ใหญ่ขนาดนี้ ไม่ใช่แค่ไม่มีมารยาทแต่ยังไร้การ อบรมสั่งสอน ผู้หญิงแบบนี้มีตรงไหนมีค่า ให้ท่านเหลียวมองเห รอคะ”

“แผลบนหัวของคุณเป็นฝีมือของเธอเหรอ” ไปเฉิงต้อง หน้าผากของหลี่หลิงอย่างไม่เชื่อสายตา ปกติแล้วหญิงสาวตัว เล็กคนนี้ก็กล้าแยกเขี้ยวยิงฟันต่อหน้าเขาอยู่ แต่เขาคิดไม่ ถึงว่าที่แท้แล้วต่อหน้าคนอื่นเธอก็มีความดุดันแบบนี้เหมือนกัน

“ใช่ค่ะ ท่านเชื่อฉันเถอะว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีจริงๆ” หลี่ หลิงอีพยายามใส่ร้ายเซียซิงเฉินเต็มที่ คอยสร้างภาพลักษณ์เสียๆ หายๆ ให้เธอต่อหน้าท่านประธานาธิบดี เป็นแบบนี้ท่าน ประธานาธิบดีต้องไม่ชอบเธออีกแน่ๆ

หลี่หลิงอีคิดเช่นนั้น คาดไม่ถึงว่าพริบตาเดียวไปเฉิงก ลับมองเซี่ยซิงเฉินด้วยสีหน้าชื่นชมกระทั่งแกมคิดทบทวนและ ให้ท้าย “พอดื่มเหล้าแล้วคุณก็รู้จักอาละวาดเหมือนกันเหรอ คราวหน้าถ้าเจอคนที่น่าเกลียดอีกก็ทำอย่างนี้แหละ ไม่ต้องไว้ หน้า”

เซียซิงเฉินไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่มองเขาตาปรือ มือ

เสื้อเชิ้ตเขาเบาๆ

เขาอ่อนโยนขนาดนี้

ความอ่อนโยนนี้เหมือนมีเวทมนตร์ที่สามารถบรรเทา ความเจ็บปวดและบาดแผลในใจเธอได้อย่างง่ายดาย

หลี่หลิง นิ่งงัน ท่าทางของประธานาธิบดีไม่ได้บ่ง บอกถึงความไม่ชอบใจสักนิด แต่กลายเป็นชอบยิ่งกว่า เซียง คงเห็นท่าทางแบบนั้นก็ริษยาจนแทบคลั่ง

“ท่านประธานาธิบดี แล้วคุณรู้รึเปล่าว่าเซียต้าไปเป็นลูก ไม่มีพ่อที่เธอมีกับผู้ชายคนอื่น! แถมจนถึงตอนนี้ยังไม่รู้เลยพ่อ ของเด็กเป็นใคร!” เซี่ยงคงตะโกนลั่น

ไปเยฉงชะงักฝีเท้าอย่างแรง ตวัดสายตาไปแวบหนึ่ง แล้ว ตาเย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง ทำให้อดสั่นสะท้านไม่ได้

เหลิงเฟยชักปืนออกมาเล็งเข้าที่หัวของเซียซึ่งคง น้ำเสียงไปเย่งเย็นชาจนหาที่เปรียบไม่ได้ “เมื่อกี้คุณพูดอะไร พูดอีกที

น้ำเสียงตวาดกร้าว เหมือนเสียงปีศาจจากขุมนรก

เซี่ยงคงตะลึงเพราะปลายกระบอกปืนอันเย็นเฉียบ และสายตาของเขาจนก้าวถอยหลังทันที เข่าอ่อนจนล้มกองบน พื้นเสียงดัง ‘ตุบ’ หลี่หลิงอีกตกใจจนหน้าขาวซีดไปในทันที มือ พยุงบุตรสาวพลางเอ่ยขอชีวิตอย่างร้อนใจ “ทะ…..ท่าน ประธานาธิบดี ซึ่งคงยังเด็ก ยังหัวอ่อนมากนัก ทะ…ท่านอย่า เอาเรื่องเธอเลยนะคะ!”

“ปกติพวกเขาก็รังแกอย่างนี้เหรอ” ไปเย่นิ่งไม่สนใจคำ พูดของอีกฝ่ายเลยสักนิด ทำเพียงขมวดคิ้วก้มมองหญิงสาวใน อ้อมแขน ท่าทางเมื่อเทียบกับยามที่พูดกับพวกหลี่หลิงสองแม่ ลูกนั่นแล้ว น้ำเสียงและท่าทางที่พูดกับเธอในตอนนี้ มันแตก ต่างราวฟ้ากับเหวจริงๆ

เซียซิงเฉินสลบเหมือดไปเรียบร้อย ไม่เอ่ยตอบเขา ไป เฉิงหันหลังมองเซี่ยงคงและหลี่หลิงอีอีกครั้ง หลี่หลิงอีรีบเอ่ย อย่างสั่นเทา “ท่านประธานาธิบดี พวกเรา…พวกเราจะไม่พูด เหลวไหลอีก ฉันรับปากค่ะ พวกเราจะไม่รังแกเซี่ยซิงเฉินอีก ท่านได้โปรดไว้ชีวิตพวกเราครั้งนี้ด้วยนะคะ!

สวี่เหยียนก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว “ท่านประธานาธิบดี ไม่ว่ายังไงซิงคงก็เป็นน้องสาวพ่อเดียวกันกับซิงเฉิน พี่น้องอาจ ทะเลาะกันบ้างก็เป็นเรื่องปกติ ต้องขอความกรุณาจากท่านด้วย”

ไปเย่นิ่งไม่มีทางทำผิดกฎหมายอย่างการเอาชีวิตพวกเธอ เพราะเรื่องแบบนี้หรอก เขาเหลือบมองเหลิงเฟยแวบหนึ่ง เห ลิงเฟยถึงได้เก็บปืน

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องสั่งสอนสักหน่อย

ไปเย่งช้อนตัวเซี่ยซิงเฉินขึ้นรถ เขาให้พวกเหลิงเฟยแยก ย้ายกลับบ้าน เขาขับรถกลับทำเนียบประธานาธิบดีด้วยตัวเอง จนกระทั่งรถคันนั้นหายไปท่ามกลางความมืด สายตาของสวีเห ยียนก็ยังคงจ้องมองอยู่ ทั้งหดหู่ หม่นหมอง และเสียใจ

เขาตาฝาดไปงั้นเหรอ

เป็นครั้งแรกที่เห็นเซียต้าไปอยู่กับท่านประธานาธิบดี รู้สึก แค่ว่า…หน้าตาพวกเขา มีความคล้ายคลึงอยู่

ไม่! เขาต้องตาฝาดไปแน่ๆ จะเป็นไปได้อย่างไร หลายปี ก่อนเซียซิงเฉินยังไม่รู้จักท่านประธานาธิบดีเสียหน่อย เขาใน ตอนนั้นรู้เรื่องราวของเธอดีที่สุด เพื่อนพ้องรอบข้าง หรือแม้แต่ คนรู้จักของเธอ ไม่มีทางที่จะมีประธานาธิบดีอยู่ในนั้นแน่

“ตกใจหมดเลย…” หลี่หลิง ที่ยังตื่นตกใจอยู่ใช้มือลูบอก เซี่ยงคงก็ตกใจไม่น้อย บนหน้ายังมีคราบน้ำตา หลี่หลิงเอ่ย เสียงค้อน “ลูกบอกว่าเขาหมั้นกับส่งอะไรนั่นแล้ว ไม่ได้ เกี่ยวข้องกับเซี่ยซิงเฉินแล้วไม่ใช่เหรอ นี่ยังเรียกว่าไม่เกี่ยวข้อง เหรอ”
เซี่ยงคงเอ่ยเสียงสะอื้น “ลูกจะรู้ได้ไงว่าจะเป็นแบบนี้ ใต้…แม่ แม่ว่าเขาจะไม่วางยาพิษให้ลูกเป็นใบ้ใช่ไหม”

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เธอก็สั่นสะท้านไปที

“อย่าเหลวไหลไปหน่อยเลย ท่านประธานาธิบดีแค่อยาก เตือนพวกคุณนิดหน่อยเท่านั้น ถึงเขาจะมีอำนาจเด็ดขาด แต่ พวกคุณไม่ได้ทำผิดอะไรร้ายแรง เขาไม่เอาชีวิตง่ายๆ หรอก ครับ” สวี่เหยียนประคองทั้งสองคนขึ้นมา

“แปลว่า…เขาจะไม่วางยาให้ฉันเป็นใบ้แน่ๆ ใช่ไหมคะ

“แน่อยู่แล้ว แต่ว่า…” สวี่เหยียนชะงักไปครู่ สายตากวาด ผ่านพวกเขาทั้งสอง “พวกคุณก็อย่าไปรังแกซิงเฉินกับตาไปอีก เลย พวกเขามีท่านประธานาธิบดีหนุนหลังอยู่ แม้เขาจะไม่ถึง กับเอาชีวิตพวกคุณ แต่ว่า…จะทำเรื่องอย่างอื่นมันก็ง่ายอยู่ดี

หลี่หลิงอีที่ได้สติสงบลงแล้ว พานนึกถึงเรื่องเมื่อครู่ที่สวีเห ยียนปฏิเสธบุตรสาวของตนเพราะเซียซิงเฉิน สีหน้าเรียบนิ่งลง ทันที สะบัดมือสวี่เหยียนออกอย่างโกรธเคือง “เธอไม่จำเป็น ต้องมาสั่งสอนหรือมาพวกเราตรงนี้หรอก! ไป ซึ่งคง เข้าบ้าน กับแม่!”

“พี่สวี่เหยียน…” ซึ่งคงไม่ยอมไป ดึงมือสวี่เหยียนอย่างดื้อ ดึง น้ำตาร่วงเผาะๆ “พี่เห็นแล้วว่าพี่สาวฉันไม่ได้ดีอย่างที่คิด พี่ก็เห็นว่าเธอทำแม่ฉันจนเป็นสภาพแบบไหน…

สวี่เหยียนรู้สึกเหนื่อยล้า เรื่องเมื่อครู่เขาก็เห็นทุกอย่างเองกับตาแล้ว
“พอแล้ว ซึ่งคง คุณเข้าไปกับคุณน้าเถอะ”

เซี่ยงคงจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร มีอยังดึงแขนเสื้อเขา อยู่ไม่ยอมปล่อย หลี่หลิงอีเห็นภาพนี้เข้า อารมณ์โกรธพุ่งสูงขึ้น ทันที อ้าวเข้าไปตะครุบมือเซียซิงคงไว้ “ยังจะดึงอะไรอีก เขาไม่ต้องการลูกแล้ว ลูกยังจะไร้ยางอายตั้งไว้อีกทำไม

“แม่! นี่มันความผิดของเซียซิงเฉินทั้งหมด!

“หึ! ลูกให้เขาไปหาเซียซิงเฉิน! เซียซิงเฉินก็ไม่โง่ มีกอด ของประธานาธิบดีอยู่ ยังจะต้องการล่ามแปลเล็กๆ ข้าง ประธานาธิบดีอย่างเขาอีกเหรอ”

“ลูกไม่ยอมให้แม่ดูถูกพี่สวี่เหยียนแบบนี้ ถ้าเมื่อไม่ใช่ เพราะพี่สวีเหยียนปกป้องเรา เราอาจจะตายไปแล้วก็ได้!” เซีย ซึ่งคงยังคงเอ่ยปกป้องสวี่เหยียน

หลี่หลิงอีโกรธยิ่งกว่าเดิม “ลูกกลับเข้าไปเดี๋ยวนี้!” สีหน้า เธอเย็นยะเยือก และกระชากแขนเซียซิงคงเดินเข้าบ้านไป